Semua Bab Starry Night ค่ำคืนใต้หมู่ดาวมีเพียงแค่สองเรา: Bab 11 - Bab 20

“เหมียววววว” ไคล์ร้องพลางเอาหัวถูไถใบหน้าของคาเรน เมื่อยังเห็นว่าเด็กสาวยังคงนอนนิ่งเขาจึงเอาหัวน้อยๆโหม่งแรงขึ้นและถูไถไปมาอยู่อย่างนั้น“อืมมม อรุณสวัสดิ์ไคล์” คาเรนขยี้หัวไคล์อย่างหมั่นเขี้ยวซึ่งไคล์ก็หลับตาพริ้มเชิดคอขึ้นไปหามือบางอย่างรู้สึกดี คาเรนลุกขึ้นจากที่นอนบิดขี้เกียจ ก่อนจะเดินไปล้างหน้าล้างตา ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเมื่อวานพี่คารันพึ่งกลับมารึเปล่าวันนี้คาเรนเลยตื่นง่ายและรู้สึกสดชื่นเป็นพิเศษ หลังจากนั้นคาเรนก็มานั่งอ่านหนังสือเล่มที่อ่านค้างไว้ต่อที่โต๊ะ โดยมีไคล์นั่งฝึกพลังอยู่อย่างเงียบๆ อ่านไปนานจนคาเรนได้ยินเสียงเปิดและปิดประตูอย่างแผ่วเบาดังมาจากห้องข้างๆ เธอจึงหยิบนาฬิกาขึ้นมาดูเวลา...ตีห้าหน่อยๆ พี่ตื่นไวเหมือนกันนะเนี่ย ทั้งๆที่นอนพักผ่อนต่อก็ได้แท้ๆ คาเรนเงยหน้าออกไปดูนอกหน้าต่าง แสงจากดวงอาทิตย์เริ่มจับขอบฟ้าเห็นเป็นขอบสีส้มบางๆตัดกับท้องฟ้าสีน้ำเงินเข้ม ได้ยินเสียงนกเริ่มร้องออกหากิน เธอจึงปิดหนังสือในมือลง บิดขี้เกียจอีกสักเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นจากโต๊ะ“ไคล์ ช่วงที่ท่านพี่กลับมาอยู่ที่บ้านนายต้องอยู่แต่ในห้อง จะตามลงไปที่สวนไม่ได้นะ เดี๋ยวข้า

“เจ้าเลี้ยงแมวไว้ที่ห้องใช่ไหม” ประโยคที่ได้ยินทำเอาคาเรนรู้สึกราวกับเลือดลมในร่างกายตีกลับร้อนวูบไปทั้งตัว เธอจ้องเส้นขนของไคล์ในมือพี่ชาย ในหัวหมุนติ้วคิดหาข้อแก้ตัวสารพัด แต่กลับค้นพบว่าตัวเองไม่สามารถหาแก้ตัวอะไรดีๆได้เลย“มะ...ไม่ ท่านพี่คือข้า...” คารันเงียบดูว่าเธอจะพูดแถอะไรได้อีก เธอก็สูดหายใจลึก ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างสิ้นหวัง และสุดท้ายก็ต้องพูดยอมรับออกมาในที่สุด“ใช่ค่ะข้าเลี้ยงแมว แต่ท่านพี่รู้ได้ยังไงคะว่าข้าเลี้ยงแมว” คาเรนสงสัยมากว่าแค่เห็นเส้นขนเขาก็รู้ได้เลยเหรอว่าเธอเลี้ยงแมว เธออาจจะเลี้ยงอย่างอื่นก็ได้ เขาแค่บังเอิญเดาแม่นหรือมีอะไรที่เธอพลาดไปกันแน่“เช้านี้ข้าเห็นมันที่หน้าต่างห้องเจ้า” คาเรนร้องอ้อขึ้นทันที ไคล์ชอบมองอยู่ตรงนั้นเวลาเธอออกมาทำสวนเสมอๆ เธอไม่คิดว่าพี่จะสังเกตเห็นขนาดนั้น เธอคิดว่าพวกเธอระวังตัวกันมากแล้วแท้ๆ“ท่านพี่จะเอาไปบอกท่านพ่อไหมคะ” คาเรนทำหน้าราวกับจะร้องไห้ เธอเกาะแขนคารันแน่นอย่างกังวล“เอ จะบอกดีไหมนะ” คารันทำหน้าครุ่นคิด“ท่านพี่อย่าเอาไปบอกท่านพ่อนะ นะ นะ นะ” เธอเขย่าแขนเขาไปมาทำหน้าราวกับจะร้องไห้หนักเข้าไปอี

“วันนี้ทำได้ดีเลยนะคารัน” เพื่อนในกลุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามากอดคอคารันอย่างสนิทสนม เวลานี้กองร้อยของพวกเขาพึ่งทำการฝึกประจำวันเสร็จ ทั้งเหนื่อยและก็หิว กลุ่มของคารันที่มีกันอยู่ 4 คนจึงตกลงกันว่าจะออกมาเดินหาอะไรกินกันในเมือง “เจ้าก็เหมือนกัน วันนี้ทำเวลาได้ดีกว่าเมื่อวานอีกนะ” คารันชมกลับแม้จะยังเหนื่อยอยู่แต่หน้าของเขาก็ระบายไปด้วยรอยยิ้มยามเมื่อได้อยู่กับเพื่อนฝูง “แน่นอน จะปล่อยให้เจ้านำหน้าอยู่คนเดียวได้ยังไงล่ะ” ชายหนุ่มบอกแล้วทำท่าทางยืดอก “ว่าแต่วันนี้เราจะกินอะไรกันดี” เพื่อนในกลุ่มอีกคนถามขึ้นมา ทุกคนมองไปบนถนนที่มีร้านอาหารเปิดตลอดสองข้างทางและครึกครื้นไปด้วยผู้คน เย็นๆเช่นนี้หลายร้านเริ่มแน่นขนัด จะหาร้านที่พอจะฝากท้องได้ก็ยากหน่อย “ไปร้านนั้นไหม ยังไม่เคยไปกันเลยนี่” พวกเขามองไปตามมือที่ชี้ ร้านที่ว่าราวกับเป็นร้านลับ เป็นร้านเล็กๆสองชั้นในมุมหัวโค้ง แถมคนยังดูน้อยกว่าร้านอื่นๆ “เข้าท่าอยู่นะ ลองดูสิ” อีกคนสนับสนุน เพราะดูจะเป็นตัวเลือกที่ดีในตอนที่พวกเขากำลังหิวไส้กิ่วและต้องการเติมอ

ตอนเย็นหลังกลับมาจากที่โรงพยาบาลคาเรนก็รู้เรื่องทั้งหมดจากปากของซีล่า คนในคฤหาสน์คอนเนอร์รู้เรื่องที่คนรันยกเลิกการหมั้นกับลิเลียและต้องออกจากตระกูลกันหมดทุกคน คาเรนรีบตรงไปที่ห้องของพี่ชายทันที เธอเคาะประตูห้องอย่างรัวเร็ว “คาเรนเหรอ ประตูไม่ได้ล็อก เข้ามาได้เลย” คาเรนผลักประตูห้องเข้าไป พบว่าพี่กำลังเก็บข้าวของจัดกระเป๋าสำหรับออกเดินทางในวันพรุ่งนี้อยู่ คาเรนทิ้งกระเป๋าสัมภาระของตัวเองลงกับพื้นแล้ววิ่งเข้าไปกอดพี่ชาย “ท่านพี่ไม่ไปไม่ได้เหรอคะ พึ่งจะกลับมาไม่นานเองแท้ๆ” คาเรนพูดเสียงอู้อี้เพราะใบหน้าของเธอซุกอยู่กับเสื้อของพี่ชาย คารันกอดเธอตอบ โยกตัวไปมาเบาๆราวกับกำลังโอ๋เด็กน้อยก่อนจะผละออกมาพูดอย่างจริงจังกับเธอ “พี่ต้องไปคาเรน เจ้าก็รู้ว่าพ่อเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น” คาเรนทำหน้าเศร้า “ออกจากตระกูล นั่นหมายความว่าพี่จะไม่ได้กลับมาที่นี่อีกแล้วใช่ไหมคะ” “ก็คงจะยังงั้น” คารันถอนหายใจ “ไว้พี่จะเขียนจดหมายมาหาบ่อยๆนะ” “ข้าจะไปเอายามาให้ท่านพี่เพิ่ม” คาเรนพูดแล้วคว้ากระเป๋ากลับเข้าห้องของต

“ทานเหลืออีกแล้ว หลายวันมานี้ไม่ค่อยทานอาหารเลยนะคะ คุณหนูดูซีดเซียวมากเลยรู้ตัวรึเปล่า ยังรู้สึกไม่สบายอยู่รึเปล่าคะ ให้ท่านอาจารย์หมอมาตรวจเพิ่มดีไหม” ซีล่าถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นว่าคาเรนเลื่อนจานอาหารตรงหน้าออกไปทั้งๆที่ยังกินไปไม่ถึงครึ่งจานดี “ไม่มีอะไรหรอก แค่ช่วงนี้รู้สึกไม่ค่อยอยากอาหารเท่านั้นเอง” “เศร้าเรื่องไคล์อยู่เหรอคะ” ซีล่าพอจะเดาความรู้สึกของคาเรนได้อยู่บ้าง เพราะตั้งแต่คุณหนูของเธอเก็บเจ้าไคล์มาเลี้ยงก็ติดและรักมันมาก ความผูกพันย่อมต้องมีมากเป็นธรรมดา แต่แน่นอนว่าซีล่าไม่ได้รู้เรื่องราวทั้งหมด ความรู้สึกที่คาเรนมีให้ต่อไคล์เป็นมากกว่าแค่เจ้าของและสัตว์เลี้ยงธรรมดาๆ ซึ่งเป็นเรื่องที่บอกกับใครไม่ได้และต้องเก็บซ่อนมันเอาไว้ข้างใน เนื่องจากตัวตนที่แท้จริงของไคล์นั้นคือปีศาจ “ใช่ ฉันยังคิดถึงไคล์น่ะ พอไคล์ไม่อยู่แล้วฉันเหงามากเลย ปกติจะมีไคล์อยู่ที่ห้องเสมอ แต่พอไม่อยู่แล้วเวลาเข้าห้องไปก็ยังไม่ชินสักที” “ไคล์ไปอยู่กับท่านคารันแล้วไม่ต้องเป็นห่วงมันหรอกนะคะ ท่านคารันจะต้องดูแลมันเป็นอย่างดีแน่