Semua Bab Starry Night ค่ำคืนใต้หมู่ดาวมีเพียงแค่สองเรา: Bab 1 - Bab 10

เสียงร้องแหบเบาที่ดังต่อเนื่องปลุกคาเรนให้สะดุ้งตื่น ความมืดจางหายไปเล็กน้อยตามเวลาย่ำรุ่งที่แสงจากม่านฟ้ายังทักทอไม่เต็มผืนดี เด็กสาวมองไปยังที่มาของเสียง ท่ามกลางแสงสลัวเลือนรางเธอมองเห็นบางสิ่งกำลังพยายามขยับกายเคลื่อนไหวอยู่ เด็กสาวสาวเท้าเข้าไปหามันทันที ยังไม่ทันทีจะเอื้อมมือไปถึง แมวผอมโซที่กำลังอ้าปากร้องด้วยความเจ็บปวดก็พลันหันมาขู่ฟ่อใส่ รูม่านตาสีดำขยายกว้างทำให้ดวงตาสีเหลืองอำพันทั้งสองข้างดูราวกับลูกแก้วกลมโต“อ๊ะ”คาเรนสะดุ้งรีบชักมือกลับทันที ตามมาด้วยความรู้สึกแสบนิดๆที่หลังมือ เพราะเห็นว่ามันกำลังกลัว เธอจึงพยายามจะลูบหัวปลอบมัน แต่กลับได้แผลมาซะอย่างนั้น“เจ็บนะ อยู่นิ่งๆสิ”“ฟ่อออออ”รอยเล็บยาวๆเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งแถว เลือดซึมออกมาจากรอยแผลจางๆ แม้มันจะไม่ได้เจ็บอะไรมากเพราะกรงเล็บถูกส่งมาจากอุ้งมืออันอ่อนระโหยโรยแรง แต่หญิงสาวก็ไม่ได้พยายามที่จะเข้าหามันอีก เธอเลือกที่จะเว้นระยะห่างเพื่อให้มันสงบลง เมื่อเห็นว่าหญิงสาวยอมถอยออกไปแล้ว เจ้าแมวส้มจึงได้มีท่าทีสงบลงแต่มันยังคงมองเขม่งสังเกตท่าทีของอีกฝ่าย มองดูเด็กสาวเดินไปหยิบตลับยาใบเล็กๆออกมาจากลิ้น

เจ้าแมวส้มลายสลิดนั่งอยู่ริมขอบหน้าต่างจ้องมองลงไปยังทิวทัศน์เบื้องล่างอันเป็นสวนสมุนไพรและแปลงผักขนาดย่อม เห็นเด็กสาวเจ้าของเรือนผมสีเงินกำลังก้มๆเงยๆอยู่ท่ามกลางพืชผักใบเขียวที่กำลังผลิดอกออกผล เป็นเวลาผ่านมาเกือบ 2 อาทิตย์แล้วที่เขามาอาศัยอยู่กับเด็กสาว ท่ามกลางวันคืนที่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ชีวิตประจำวันของเธอและเขาเริ่มต้นขึ้นและจบลงแบบเดิมซ้ำๆอย่างเช่นทุกวันเด็กสาวเริ่มต้นวันใหม่ด้วยการลงไปรดน้ำผักและสมุนไพรที่สวนหลังบ้านตั้งแต่ฟ้ายังไม่ทันสางดี สายๆแดดเริ่มออกก็ตากสมุนไพร เขาเองก็มักจะมองจ้องจากหน้าต่างห้องมุมนี้อยู่เป็นประจำทุกวัน หลังจากเธอกินข้าวเสร็จก็กลับขึ้นห้องมาทำแผลและให้อาหารเขา ก่อนจะขี่ม้าออกไปที่ไหนซักแห่งจนกระทั่งตกเย็นจึงกลับมา ไปเก็บสมุนไพรที่ตากไว้ กินข้าวเย็น อาบน้ำ ขึ้นห้องมาทำแผลใส่ยาให้เขา อ่านหนังสือและจบวันลงด้วยการนอนในที่สุด ซึ่งทุกอย่างล้วนอยู่ภายใต้การเผ้ามองสังเกตการณ์อย่างเงียบๆของเขามาโดยตลอดช่างเป็นชีวิตประจำวันเรื่อยเฉื่อยแฉะไร้ความกังวลใจต่างกับตอนที่เขาต้องใช้ชีวิตเร่ร่อนหลบซ่อนไปมาลิบลับ แรกๆก็ไม่ชินอยู่บ้าง แต่อยู่ไปเรื่อยๆสั

ท่ามกลางความเงียบสงบของยามย่ำรุ่ง ได้ยินเพียงเสียงลมหายใจที่ดังเบาๆเป็นจังหวะอย่างสม่ำเสมอของร่างบนเตียง ภายใต้ความมืดในห้องเล็กๆแห่งนี้ ไคล์ในร่างแมวกำลังนั่งนิ่งๆมองดูใบหน้ายามหลับของเด็กสาว“เหมียว” เสียงร้องแผ่วเบาถูกส่งออกมาเมื่อเวลาผ่านไปได้สักพัก เด็กสาวไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง เหมือนเสียงจะเบาไปจนเธอที่ยังอยู่ในห้วงแห่งนิทราไม่ได้ยิน ไคล์จึงส่งเสียงร้องไปอีกครั้ง“เหมียว” เขาส่งเสียงดังขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อยและจงใจร้องข้างๆหูของเธอ“อือ” คาเรนปัดมือข้างหู เธอปรือตาขึ้นมามอง เห็นเจ้าแมวส้มนั่งนิ่งจ้องมองอยู่ ก่อนจะหลับตาลงแล้วเข้าสู่ห้วงแห่งนิทราอีกครั้งอย่างรวดเร็ว ไคล์เอียงคอ จ้องคาเรนอีกชั่วครู่ก่อนจะค่อยๆก้มหน้าลงไปใกล้ใบหน้าของเด็กสาวแล้วเริ่มเลียแก้มและจมูกของเธอเบาๆ“อีอออออ” คาเรนปัดมือมาที่หน้าอย่างรำคาญใจก่อนจะพลิกตัวหันหนีไปอีกด้าน ดึงผ้าห่มมาคลุมโปงไปในที่สุด“เหมียวววว” ไคล์เอาเท้าสะกิดแต่ไร้การโต้ตอบ“เหมียววววววว” เสียงร้องลากยาวและเริ่มดังขึ้นอย่างไม่พอใจ“ขอนอนต่ออีกหน่อยได้ไหม” เสียงอู้อี้ดังลอดออกมาจากใต้ผ้าห่ม แต่ไคล์หาได้สนใจไม่ เขาตวัดหางไปม

เสียงจากเครื่องบดสมุนไพรดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอสะท้อนไปทั่วทั้งโรงเรือนไม้เล็กๆ คาเรนหยุดมือเมื่อเห็นว่าสมุนไพรที่บดอยู่เป็นผงละเอียดดีแล้ว เธอนำมันออกมาใส่ขวดโหลแก้วแยกไว้ต่างหาก ทำความสะอาดเครื่องบดใหม่ก่อนจะเริ่มบดสมุนไพรในส่วนถัดไปต่อ เสียงเครื่องบดกลับมาดังก้องขึ้นอีกครั้ง “เหมียว?” ไคล์ที่นั่งมองอยู่บนเก้าอี้ไม้ที่วางอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลคาเรนร้องขึ้นอย่างสงสัย ซึ่งคาเรนก็เดาได้จากท่าทางการเอียงคอและสายตาที่จ้องมองอย่างสงสัยใครรู้ของเขา “ฉันทำยาไว้ให้พี่ชายใช้น่ะไคล์ เดี๋ยวพี่ก็จะกลับมาแล้ว ต้องเร่งมือทำแล้วล่ะ” คาเรนเอ่ยตอบเขาไปด้วยเสียงที่ดังกว่าปกติเล็กน้อยแข่งกับเสียงเครื่องบดเนื่องจากเธอไม่หยุดมือจากการทำงาน เช้าวันนี้เป็นวันหยุดของคาเรน ถือเป็นฤกษ์งามยามดีและเหมาะแก่เวลาที่จะลงมือทำ สมุนไพรส่วนต่างๆที่ใช้ถูกหั่นเป็นแว่นบางๆและตากแดดจนแห้งซึ่งทั้งหมดคาเรนทำเตรียมรอไว้อยู่ก่อนแล้ว วันนี้เหลือแค่นำส่วนผสมทั้งหมดมาบดให้เป็นผงและเอามาทำยาในรูปแบบต่างๆ ซึ่งรูปแบบที่คาเรนคิดว่าจะทำออกมาก็คือยาเม็ดในรูปแบบยาลูกกลอนนั่นเอง วิธีการทำยาลูก

คาเรนเดินถือกระดานนับสต็อกเดินตรวจนับไปเรื่อยๆตามชั้นเก็บยา ในห้องที่เรียงรายไปด้วยตู้และชั้นวางที่แบ่งเป็นตอนๆนี้เต็มไปด้วยยาและสมุนไพรที่ถูกจัดเก็บไว้ในรูปแบบต่างๆจำนวนมาก มีทั้งสมุนไพรตั้งต้นที่ถูกเก็บถนอมไว้รอการปรุงยาและยาที่ปรุงสำเร็จเป็นสูตรต่างๆแล้วพร้อมนำไปใช้ ในช่วงเวลาที่ใกล้เลิกงานเช่นนี้เธอจะต้องมาเดินตรวจนับสต็อกยาทุกวันเพื่อที่ว่าวันถัดไปทางแผนกของเธอจะได้เติมสต็อกยาให้เพียงพอและพร้อมสำหรับการนำไปใช้รักษาคนไข้ ถึงแม้เมืองบาโทรอนจะเป็นเมืองเล็กๆ แต่ก็มีผู้ป่วยที่มีอาการหนักและผู้ป่วยโรคเฉียบพลันที่ต้องให้การรักษาอยู่ต่อเนื่อง ผู้ป่วยกลุ่มนี้จำเป็นที่จะต้องใช้ยารักษาในปริมาณมาก ส่วนผู้สูงอายุที่มีร่างกายอ่อนแอ หญิงหลังคลอด หรือเด็กที่ใช้ยาในปริมาณน้อยก็มีมาให้รักษาเป็นระยะๆ การนับและเติมสต็อกยาจึงจำเป็นอย่างมากสำหรับโรงพยาบาลที่มีเพียงแห่งเดียวในเมืองเช่นนี้ “ยาลูกกลอนพวกนี้เริ่มเสื่อมสภาพแล้ว” แพทย์ฝึกหัดอีกคนที่เป็นเวรตรวจนับสต็อกด้วยกันหยิบขวดโหลใบหนึ่งขึ้นมาดมแล้วย่นจมูก เป็นอันรู้กันว่ายาลูกกลอนถ้าเริ่มเยิ้มจนติดกัน สีเปลี่ยนไปจาก