All Chapters of พ่ายรักน้องสาวเพื่อน: Chapter 11 - Chapter 20

เสียงลมหายใจของเขาและเธอยังคงทาบทับกันในห้องโดยสารที่เงียบงัน ความร้อนในร่างกายทวีขึ้นอย่างไม่มีสิ่งใดเหนี่ยวรั้ง เอยพยายามผลักอกเขาเบา ๆ มือเล็กสั่นเทาเพราะรู้ดีว่ากำแพงสุดท้ายในใจเริ่มถล่มลงช้า ๆ“พี่ผา...อย่า...” เสียงเธออ่อนแรง ดวงตาหวานฉ่ำหลบสายตาเขา แต่กลับยิ่งเร้าแรงปรารถนาให้ลุกโชน“เอยไม่อยากให้พี่หยุดหรอก...ใช่ไหมครับ?” เสียงเขากระซิบชิดริมใบหู มือหนารั้งข้อมือเล็กขึ้นเหนือศีรษะ จับตรึงไว้กับพนักพิงเบาะอย่างอ่อนโยนแต่แนบแน่นเธอไม่ตอบ แต่ร่างบางที่สั่นสะท้านกลับโอนอ่อนอย่างชัดเจน ขาเรียวขยับเบียดแนบเขาเองอย่างไม่รู้ตัว ราวกับร่างกายทรยศหัวใจที่ยังลังเล“พี่จะไม่ทำให้เอยเจ็บ... พี่สัญญา” เขาพูดพลางก้มลงจูบที่ข้อพับแขน ไล้ปลายลิ้นวนแผ่วช้า เรียกเสียงสะท้านจากเธออย่างง่ายดายเสื้อเชิ้ตของเขาหลุดลุ่ยเปิดเต็มอก แผ่นอกแน่นขยับหอบตามแรงหายใจ มือข้างหนึ่งยังตรึงข้อมือเธอไว้อย่างอ่อนโยน อีกมือเลื่อนสาบเดรสของเธอขึ้นสูงจนถึงสะโพก สัมผัสเนื้อแท้นุ่มละมุนที่เขาโหยหา“อืม... พี่ผา...” เสียงเธอครางเบาเมื่อเขาสอดนิ้วเข้าลูบไล้ผ่านเนื้อผ้าบางตรงกลางร่องขา“เอยรู้ไหม... พี่อยากสัมผัสตรงนี้มา

หนึ่งเดือนผ่านไปหนึ่งเดือนที่ผ่านมา เอยและภูผาแทบไม่ได้เจอกันเลย ด้วยภาระงานและหน้าที่ที่หนักหน่วงของทั้งสอง เอยต้องมุ่งมั่นกับการเรียน ส่วนภูผาก็มีงานล้นมือ ไหนจะต้องบินไปต่างประเทศบ่อยครั้ง แต่ถึงจะห่างกันแค่ไหน พวกเขาก็ยังติดต่อกันแทบทุกวัน ผ่านข้อความ โทรศัพท์ หรือวิดีโอคอล จนเรียกได้ว่าอยู่ในสายกันทั้งวันก็ว่าได้เย็นวันหนึ่งหลังเลิกเรียน เอยเดินออกจากตึกเรียนอย่างเคย ทว่ากลับต้องชะงักเมื่อเห็นว่าไม่ใช่ขุนเขามารอรับเธอเหมือนทุกครั้ง แต่เป็นรถของพี่ชายแท้ ๆ ของเธอแทน"พี่โอบมารับเอยเหรอคะ แล้วพี่ขุนไปไหน?" เธอถามทันทีที่ขึ้นรถ"วันนี้พี่ให้ขุนเขาไปทำงานสำคัญแทน พี่เลยต้องมารับยัยตัวแสบเองไง" อคิราห์พูดพลางขยี้หัวน้องสาวด้วยความเอ็นดู ก่อนจะออกรถ"อ๋อ...ค่ะ" เอยตอบพลางยิ้ม แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โดยไม่รู้เลยว่าพี่ชายของเธอกำลังจะพาเธอไปไหน“เอยกำลังจะถึงบ้านแล้วนะคะ”เธอส่งข้อความหาภูผา และเพียงไม่ถึงนาทีเขาก็ตอบกลับมา‘ครับ...ถึงบ้านแล้วโทรหาพี่ด้วยนะครับ หนูเอย’เธอยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ก่อนจะพิมพ์กลับไป“ค่ะ...คิดถึงนะคะ”เธอลังเลเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจกดส่งข้อความนั้นไป และก

เวลา 20 : 00 น.รถยนต์คันหรูจอดนิ่งสนิทอยู่ริมรั้วหน้าคฤหาสน์เงียบสงบในย่านใจกลางเมือง แสงแดดยามเช้าเริ่มทอดผ่านยอดไม้ สาดกระทบกระจกหน้ารถจนเกิดเงาสะท้อนวิบวับ แต่ภายในรถกลับเงียบงัน อบอวลไปด้วยบรรยากาศบางอย่างที่ไม่ใช่เพียงความเงียบหลังการสนทนา แต่คือความทรงจำที่ยังอุ่นอยู่...จากคืนที่ผ่านมาพี่ผาเอนหลังพิงเบาะ มองหญิงสาวที่นั่งนิ่งอยู่ข้างเขา“ถึงบ้านแล้ว” เสียงทุ้มของเขาดังขึ้นเบา ๆ ดึงเอยออกจากภวังค์เธอพยักหน้าเบา ๆ เธอก้มหน้าลงนิดเพื่อสำรวจสภาพตัวเอง — ผมเธอยุ่งนิดหน่อยแต่เธอหวีแล้วตอนอยู่ในรถ กระโปรงถูกจัดให้เข้าที่แต่ก็ยังรู้สึกไม่มั่นใจนักใบหน้าของเธอยังแดงนิด ๆ ไม่รู้เพราะแสงแดดหรือเพราะภาพเมื่อคืนที่ยังวนเวียนในหัว“เดี๋ยวพี่กลับเลย เอยเข้าไปดี ๆ ล่ะ อย่าให้ใครจับได้ล่ะว่า...กลับมากับใคร” เขาแกล้งพูดติดหยอดนิด ๆ พลางยิ้มบาง ๆ อย่างรู้ทันเอยชำเลืองมองเขา ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบา ๆ “ถ้าพี่โอบรู้...เอยตายแน่”“ไม่หรอก” พี่ผายกมือขึ้นลูบกลุ่มผมนิ่มของเธอเบา ๆ ด้วยปลายนิ้ว “ก็แค่เพื่อนพี่ชายมาส่งน้องสาวถึงบ้าน...ใครจะคิดมาก”เอยชะงัก หัวใจเธอเต้นแรงกับคำว่า “เพื่อนพี่ชาย”ใช่..

บริเวณลานจอดรถ — หลังมื้อเย็นภูผายังยืนนิ่งอยู่ข้างรถ ดวงตาเข้มขรึมสบเธอไม่วางสายตา“วันนี้...ขุนเขาไปส่งเอยเหรอ” เขาถามเรียบ ๆ แต่แววตาหนักแน่นอย่างห้ามไม่ให้รู้สึกอะไรไม่ได้เอยชะงักเล็กน้อยก่อนตอบ “ใช่ค่ะ พี่ขุนมารับเอยทุกวันอยู่แล้ว”ชายหนุ่มเลิกคิ้วน้อย ๆ“ทุกวัน?”เธอยิ้มจาง ๆ พลางพยักหน้า“พี่ขุนเป็นคนขับรถของบ้านเอยค่ะ ไม่ใช่พี่ชายเพื่อนอะไรทั้งนั้น — เขาขับให้มาตั้งแต่เอยเข้ามหาวิทยาลัยปีหนึ่งแล้ว”คำพูดของเธอเหมือนจะเบา แต่กลับทำให้คนตรงหน้าเงียบไปชั่วขณะ ดวงตาคมที่เมื่อครู่เต็มไปด้วยแววหวงแปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกโล่งอกปนระแวดระวัง“แต่พี่ก็ยังไม่ชอบอยู่ดี...” เขาว่าเสียงทุ้มติดดื้อ“เพราะเขาหล่อใช่ไหมคะ” เธอถามยิ้ม ๆ ยั่วเขาเบา ๆ“ก็ใช่...” ภูผาพยักหน้าอย่างยอมรับ “เขาหล่อ อายุเท่าพี่ สูงพอ ๆ กัน สุภาพ เนี้ยบ แล้วก็ดู...มีอะไรบางอย่างที่ทำให้พี่ไม่ไว้ใจ”เอยหัวเราะน้อย ๆ ขณะมองใบหน้าจริงจังของเขา“พี่ภู...” เธอเรียกชื่อเขาเบา ๆ “พี่ขุนเป็นพี่ที่บ้านไว้ใจ เหมือนญาติคนหนึ่ง เอยไม่เคยคิดเกินเลยเลยค่ะ”ภูผาไม่ได้พูดอะไรกลับในทันที แต่สายตาของเขาผ่อนลงนิดหนึ่ง ก่อนจะเอื้อมมือมา

[ เช้านั้น ภายในห้องนั่งเล่น คอนโดภูผา]หลังมื้อเช้าผ่านไป หนูเอยยังคงนั่งนิ่งอยู่บนโซฟาในชุดเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ของพี่ผา ใบหน้าหวานฉายชัดถึงความกังวล ไม่ว่าเขาจะปลอบยังไง เธอก็ยังไม่วางโทรศัพท์สักทีพี่ผานั่งลงข้าง ๆ ก่อนจะเอื้อมมือมาจับมือเธอไว้แน่น“หนูเอย”“คะ...”“ให้พี่จัดการเอง”“หมายความว่าไง...?”เขาไม่พูดเปล่า แต่หยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมา เลื่อนหารายชื่อจนเจอชื่อที่คุ้นตา — “โอบ”“พี่ผา จะโทรหา...! ไม่ได้นะ!” เธอรีบคว้าแขนเขาไว้ ใจเต้นโครมครามแต่เขายังคงกดโทรออกอย่างมั่นคงเสียงสัญญาณดังไม่กี่วินาทีก็มีคนรับสาย “ว่าไงภูผา?”เสียงของพี่โอบจากปลายสายทำให้หัวใจของเอยแทบหยุดเต้น เธอกำชายเสื้อของเขาแน่น ตัวสั่นน้อย ๆพี่ผาสบตาเธอ แววตาหนักแน่น และกล่าวเสียงนิ่ง “โอบ...ฉันมีเรื่องจะบอก”“อะไร?”“ฉันชอบน้องสาวแก”เสียงปลายสายเงียบไปทันที “แกหมายถึง...เอยเหรอ?” “ใช่ ฉันจริงจัง และฉันก็...ไม่ได้แค่ชอบ ฉันรักหนูเอยจริง ๆ”เสียงสูดลมหายใจจากปลายสายชัดเจน ก่อนพี่ผาจะพูดต่อโดยไม่รอให้ใครขัด“เมื่อคืนเราอยู่ด้วยกัน และ...มันเลยเถิดไป ฉันไม่ปฏิเสธ ฉันจะไม่หลบ ไม่แก้ตัวใด ๆ ทั้งนั้น เพราะฉ