Lahat ng Kabanata ng พ่ายรักน้องสาวเพื่อน: Kabanata 1 - Kabanata 10

เสียงหัวเราะสดใสดังมาจากห้องนั่งเล่น ต้นเสียงคือหญิงสาวหน้าตาน่ารักคนหนึ่งที่กำลังนั่งดูการ์ตูนอย่างมีความสุข เธอชื่อ “เอย” ภันทิลา โชติพิสุทธิ์เมธา ลูกสาวคนเล็กของตระกูลใหญ่ เอยเป็นคนอ่อนหวาน ร่าเริง และเป็นที่หมายปองของหนุ่มๆ มากมาย แต่ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ เพราะเธอมีพี่ชายที่ทั้งหวงและดุมาก พี่ชายของเธอชื่อ “โอบ” อคิราห์ ปัจจุบันดำรงตำแหน่งประธานบริษัทใหญ่ของครอบครัว เอยจึงเลือกเรียนคณะบริหารธุรกิจเพื่อจะได้ช่วยงานพี่ชายในอนาคต "ขำอะไรเสียงดังไปถึงหน้าบ้านเลย" เสียงทุ้มอบอุ่นดังขึ้นจากประตู อคิราห์เพิ่งกลับมาถึงบ้าน เขาอดยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นน้องสาวหัวเราะร่าเริงอยู่หน้าทีวี "พี่โอบ กลับมาแล้วเหรอคะ เอยดูการ์ตูนอยู่ค่ะ สนุกมากเลย" หญิงสาวเงยหน้ามายิ้มกว้าง ตาหยีเป็นประกายสดใส อคิราห์อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปลูบหัวน้องสาวอย่างเอ็นดู "พี่กลับมาแล้วครับ แต่เดี๋ยวต้องออกไปอีก นัดเพื่อนไว้" พอได้ยินแบบนั้น เอยก็หน้าหงอยทันที เธอไม่ชอบอยู่บ้า

ผับหรูใจกลางเมือง ค่ำคืนในเมืองหลวงยังคงคึกคัก ผับหรูใจกลางเมืองที่มีแสงไฟสีสันสดใสส่องประกายจากหน้าร้าน ดึงดูดผู้คนให้เข้ามาพักผ่อนหลังเลิกงาน บรรยากาศภายในเต็มไปด้วยเสียงเพลงที่กระหึ่ม เครื่องดื่มหลากหลายสีถูกเสิร์ฟไม่ขาดสาย กลุ่มคนมากมายต่างคลาคล่ำภายในร้าน ประตูทางเข้าถูกเปิดออกอย่างมั่นใจ ชายหนุ่มสองคนในชุดลำลองแบรนด์เนมหรูเดินเข้ามาอย่างสง่าผ่าเผย แค่ก้าวเข้ามาก็กลายเป็นจุดสนใจของสาวๆ รอบตัวทันที หญิงสาวร่างบางในชุดรัดรูปสีแดงสด เดินตรงมาหาชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนอยู่ด้านหน้า เธอยิ้มหวานพร้อมส่งสายตายั่วยวนให้ ก่อนจะยื่นมือไปแตะที่หน้าอกเขาเบาๆ อย่างไม่อ้อมค้อม “สวัสดีค่ะ มินนะคะ...ชื่ออะไรเหรอคะ?” เธอถามเสียงหวาน พร้อมยืนเบียดเข้ามาใกล้กว่าเดิม แต่แทนที่ชายหนุ่มจะมีท่าทางตอบสนอง เขากลับสะบัดมือเธอออกอย่างไม่ใยดี ดวงตาคมจ้องเธอเขม็งด้วยแววตารำคาญ ราวกับไม่อยากให้แตะต้องแม้ปลายเล็บ “ออกไป” เสียงเขาทุ้มนิ่งแต่ทรงพลัง จนหญิงสาวหน้าชา รีบชักมือกลับด้วยความตกใจ และหมุนตัวเดินหนีไปแบบเงียบๆ “มึงนี่ก็ใจร้ายเกินไปนะ เพิ่งเข้าร้านมาก็ไล่สาวเขาเลย” อคิราห์แซวพร้อมหัวเราะเบาๆ พล

“ทานอะไรมารึยัง?”อคิราห์หันไปถามน้องสาวที่กำลังจดจ่ออยู่กับหน้าจอโทรศัพท์มือถือ โดยไม่ทันสังเกตเลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังมองเธออยู่ไม่วางตา พร้อมรอยยิ้มที่ฉายชัดถึงความหลงใหล“เอยทานข้าวมาแล้วค่ะ”หญิงสาวเงยหน้าขึ้นตอบพี่ชายก่อนจะก้มกลับไปดูโทรศัพท์เหมือนเดิมอคิราห์หันไปทางเพื่อนที่นั่งอยู่ไม่ไกล“แล้วมึงล่ะ ภูผา หิวรึยัง?”ชายหนุ่มไม่ได้ตอบ แต่ยังคงจ้องมองหญิงสาวอย่างเคลิ้ม ๆ ราวกับถูกสะกด“ไอ้ภูผา!”เสียงเรียกดังลั่นของอคิราห์ทำให้เจ้าตัวสะดุ้ง รีบหันมามองเพื่อน“อะไรของมึงเนี่ย เรียกเสียงซะดัง”ชายหนุ่มบ่นอุบ พลางยกหมอนขึ้นมากันตัวเองไว้เมื่อเห็นอีกฝ่ายทำท่าจะปาปากกาใส่“กูเรียกตั้งนาน มึงเอาแต่นั่งเหม่ออยู่นั่นแหละ”อคิราห์พูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดภูผานึกขึ้นได้ก็เพราะเขาเอาแต่นั่งมองใบหน้าอ่อนหวานของหญิงสาวจนลืมโลกไปเลย“แล้วมึงเรียกกูทำไม?”ชายหนุ่มถามเสียงห้วน ตาเหลือบมองไปที่หญิงสาวอีกครั้ง“ถามว่ามึงหิวรึยัง กูกำลังจะชวนไปหาอะไรกิน”“หิวดิ”ภูผาตอบทันที ก่อนจะหันไปถามหญิงสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนลงจนคนฟังแอบขนลุก“แล้วหนูเอยหิวรึยังคะ?”คำว่า ‘คะ’ ทำเอาอคิราห์เกือบหักปากกาในมือตัว

“เดี๋ยวพี่โทรหาขุนเขาให้มารับนะ พี่คงไปส่งเองไม่ได้”อคิราห์เพิ่งได้รับแจ้งงานด่วนจากเลขา จึงจำเป็นต้องให้น้องกลับกับคนอื่น“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวกูไปส่งหนูเอยให้เอง”เสียงของภูผาแทรกขึ้นมาอย่างไม่ลังเล อคิราห์นิ่งไปครู่หนึ่ง เขาไม่ค่อยไว้ใจเพื่อนคนนี้นัก แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายไม่เคยมีข่าวเสียหายเรื่องผู้หญิงเลยก็ตาม“อืม...งั้นกูฝากน้องด้วย ห้ามพาไปไหนเด็ดขาด จุดหมายปลายทางคือบ้านกูเท่านั้น เข้าใจไหม”น้ำเสียงจริงจังของเขาทำให้ภูผาหลุดยิ้มบาง ๆ“เออ...กูส่งถึงบ้านแน่นอน”ถึงจะตอบเรียบ ๆ แต่ในใจของภูผากลับรู้สึกตื่นเต้นมาก นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้อยู่กับหนูเอยตามลำพัง“ถึงบ้านแล้วโทรบอกพี่ด้วยนะ”อคิราห์หันไปบอกน้องสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนลง“ค่ะ เอยจะโทรหานะคะ”เธอยิ้มหวานให้พี่ชาย ก่อนจะเดินตามภูผาไปขึ้นรถภายในรถชายหนุ่มเหลือบมองหญิงสาวที่นั่งข้าง ๆ ก่อนจะเอนตัวเข้ามาใกล้จนใบหน้าทั้งสองอยู่ห่างกันเพียงคืบ หญิงสาวเบิกตากว้างด้วยความตกใจ รีบยกมือดันอกเขาไว้“พะ...พี่ผาจะทำอะไรคะ?”เสียงของเธอสั่นเล็กน้อย ทั้งตกใจทั้งเขินจนทำตัวไม่ถูก“พี่แค่จะรัดเข็มขัดนิรภัยให้ครับ...หนูเอยคิดว่าอะไรเหรอ?”เขา

“สวัสดีครับ”เขาลุกจากเก้าอี้แล้วเดินตรงมาหาเธอทันที“นี่ค่ะ เอยให้แม่บ้านซักให้เรียบร้อยแล้วนะคะ”หญิงสาวยื่นถุงกระดาษที่บรรจุเสื้อสูทให้เขาด้วยท่าทีสุภาพ“หึ... ขอบคุณครับ”เขารับถุงนั้นไว้ แต่แทนที่จะรับเฉย ๆ กลับเอื้อมมาจับมือเธอไว้แน่น“เอ่อ... พี่ผา เดี๋ยวมีคนมาเห็นนะคะ”เธอพยายามดึงมือกลับ แต่เขากลับจับไว้แน่นกว่าเดิม“ไม่มีใครกล้าเข้ามาหรอก ถ้าพี่ยังไม่อนุญาต”เสียงของเขาราบเรียบ ทว่าแฝงไว้ด้วยความจริงจัง ก่อนจะดึงร่างของเธอเข้ามากอดไว้แนบอกดวงตาเธอเบิกกว้างด้วยความตกใจ“พะ...พี่ผา ปล่อยเอยนะคะ”เธอพยายามดิ้นหนีอ้อมแขนนั้น แต่ก็ไม่เป็นผล“พี่ขอกำลังใจหน่อยครับ”เขากระซิบเบา ๆ ข้างหูเธอ กอดไว้แนบแน่น ทว่าอบอุ่นจนหัวใจเธอสั่นไหว ความรู้สึกสับสนตีรวนในอก ก่อนที่แขนของเธอจะเผลอยกขึ้นกอดตอบเขาโดยไม่รู้ตัวรอยยิ้มพึงพอใจผุดขึ้นบนใบหน้าของชายหนุ่ม ที่เห็นเธอไม่ผลักไสสัมผัสจากเขา“เอ่อ...พอได้แล้วค่ะ”เธอเอ่ยเสียงเบา รู้สึกว่าเขากอดเธอนานเกินไปแล้วเขาจึงยอมคลายอ้อมแขน ก่อนที่เธอจะรีบถอยกลับไปนั่งบนโซฟาอย่างรวดเร็ว“พี่กลับไปทำงานต่อเถอะค่ะ”เธอพูดพลางหลบตา ไม่กล้าสบตาเขาตรง ๆเขาเพี