All Chapters of นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ: Chapter 21 - Chapter 30

ห้องผู้ป่วยซูมั่วกำลังนอนคว่ำใช้กราฟิกส์แท็บเล็ตฝึกร่างภาพเพื่อฝึกฝนให้ชินมือ ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือที่อยู่ข้างๆ ก็ดังขึ้น เธอยกขึ้นมามองแวบหนึ่ง แล้วก็โยนกลับไปอย่างเย็นชาโทรศัพท์ดังอยู่สี่สิบวินาทีก็ตัดไป ตอนแรกนึกว่าคนบางคนจะยอมแพ้แล้ว แต่แล้วก็มีสายเรียกเข้าอีกครั้งจากนั้นก็เป็นสายที่สาม สายที่สี่ โทรมาอย่างไม่ลดละความพยายาม ท่าทางเหมือนจะโทรมาซ้ำรอยร้อยสายเมื่อเช้านี้อีกครั้งเธอไม่เข้าใจว่าฟู่อี้ชวนจะโทรมาทำอะไรในเวลานี้? ให้เธอกลับไปทำอาหารเย็นเหรอ? แต่เขาก็รู้ไม่ใช่หรือว่าเธอเข้าโรงพยาบาลอยู่?เพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะบุกเข้ามาในห้องผู้ป่วยแล้วอาละวาดระบายอารมณ์เหมือนตอนกลางวัน ซูมั่วจึงวางปากกาลง หายใจเข้าลึกๆ แล้วหยิบโทรศัพท์มารับสายยังไม่ทันจะได้เอ่ยคำว่า “ฮัลโหล” เสียงเกรี้ยวกราดของคนปลายสายก็ดังสวนขึ้นมาทันที“ทำไมถึงเพิ่งมารับสายที่สี่? ทางที่ดีเธอให้คำอธิบายที่สมเหตุสมผลกับฉัน”ซูมั่ว “...”เหอะๆ นายเองก็รู้สินะว่านี่มันสายที่สี่แล้ว คนที่มีสามัญสำนึกสักหน่อยก็น่าจะดูออกว่าฉันไม่อยากรับสายนายแม้จะคิดในใจแบบนั้น แต่เธอก็ไม่ได้พูดออกไปตรงๆ เพราะขี้เกียจจะทะเลาะ

“ถ้าคืนนี้มีความเสียหายอะไรเกิดขึ้น ติดต่อผู้ช่วยของผมได้โดยตรงนะครับ”หัวหน้าฝ่ายวางแผนหลักตาเป็นประกายในทันที เขาชอบคนตรงไปตรงมาแบบนี้ที่สุด เขายิ้มแล้วพูดว่า“ไม่มีความเสียหายอะไรหรอกครับ เดิมทีเราก็ควรเตรียมพร้อมสำหรับสถานการณ์ฉุกเฉินอยู่แล้ว รอให้คุณเย่หายดีแล้วค่อยกลับมาร่วมงานก็ได้ครับ ผมจะเก็บตำแหน่งนี้ไว้ให้เธอเสมอ”ฟู่อี้ชวนลุกขึ้นยืน แต่ก็ยังยื่นนามบัตรของผู้ช่วยให้ไป จากนั้นก็เข้าไปพยุงเย่ซินหย่าเมื่อเห็นว่าเธอเดินขากะเผลกแล้วทำท่าจะล้มอีก เขาจึงอุ้มเธอในท่าเจ้าหญิงอีกครั้ง ส่วนเย่ซินหย่าก็ซบอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างเขินอาย สองมือโอบรอบลำคอของเขาเอาไว้นอกประตูนักข่าวที่หัวไวต่างมารอดักอยู่ตรงนี้แล้ว และถ่ายภาพเหตุการณ์นี้ได้ในทันทีเย่ซินหย่าซบใบหน้าลงบนแผงอกของฟู่อี้ชวนอย่างหวาดกลัว ฟู่อี้ชวนตวาดเสียงเย็นชา“ลบให้หมด ไม่อย่างนั้นระวังบริษัทจะอยู่ไม่รอด”ไม่นานนัก เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็เข้ามาควบคุมสถานการณ์ ฟู่อี้ชวนจึงสามารถอุ้มเย่ซินหย่าไปที่รถได้อย่างราบรื่นที่นั่งข้างคนขับ“อี้ชวน ถ้าพวกเขาปล่อยรูปออกไปจะทำยังไง? มันจะกระทบกับนายนะ” เย่ซินหย่าพูดด้ว

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ซูมั่วก็กัดริมฝีปาก รู้สึกเจ็บใจที่ตัวเองไม่ได้ฉีกแล้วเผามันทิ้งไปเสียก่อน แต่พอนึกขึ้นได้ว่ามันถูกล็อกไว้ในลิ้นชัก เย่ซินหย่าน่าจะเปิดไม่ได้เธอสงบสติอารมณ์ลงอีกครั้ง กำลังจะปิดโทรศัพท์ แต่ก็มีการแจ้งเตือนเด้งขึ้นมา พาดหัวข่าวเด่นหราว่า#ทายาทมหาเศรษฐีตระกูลฟู่ปรากฏตัวในงานแฟชั่นโชว์อย่างลับๆ พุ่งขึ้นแคตวอล์กเพื่อโฉมงามสายตาของซูมั่วหยุดนิ่งไปสองวินาที ทายาทตระกูลฟู่... นอกจากฟู่อี้ชวนแล้วจะเป็นใครได้อีกล่ะ?แล้วก็มองไปที่คำว่า “โฉมงาม” สองคำนั้น พอรู้ตัวอีกที เธอก็กดเข้าไปอ่านข่าวนั้นแล้วเปิดมาก็เจอรูปภาพหนึ่ง ฟู่อี้ชวนกำลังอุ้มผู้หญิงคนหนึ่งในท่าเจ้าหญิง อีกฝ่ายซบอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างสนิทสนมแค่เห็นเพียงใบหน้าด้านข้าง เธอก็จำได้ว่าเป็นเย่ซินหย่านิ้วเลื่อนดูรูปถัดไป เป็นภาพระยะใกล้ต่างๆ ทั้งสีหน้าปกป้องของฟู่อี้ชวน สายตาที่มองปาปารัสซี่อย่างเกรี้ยวกราด และอื่นๆ ซึ่งทั้งหมดแสดงให้เห็นว่าเขาปกป้องผู้หญิงในอ้อมแขนเป็นอย่างดีมีคำบรรยายด้วย แต่ซูมั่วไม่ได้อ่านแล้ว เธอออกจากหน้านั้นด้วยสีหน้าเรียบเฉยไม่โกรธ ไม่เสียใจ แม้แต่น้ำตาก็เหือดแห้งไปนานแล้ว มีเพีย

แม้ว่าข่าวร้อนจะถูกลบออกไปทันท่วงที แต่ทางบ้านใหญ่ คุณปู่ฟู่ก็ยังรู้จนได้ ตั้งแต่เช้าตรู่ก็โทรมาต่อว่าด้วยความโมโหตอนนั้น ฟู่อี้ชวนกำลังอยู่ระหว่างทางไปทำงาน โดนคุณปู่ดุด่าสาดเสียเทเสีย แต่ก็ยอมนิ่งเงียบไม่เถียงสักคำ“มั่วมั่วเป็นเด็กดีขนาดนั้น แกทำแบบนี้ไม่รู้สึกผิดต่อเธอบ้างเลยเหรอ? สองปีที่ผ่านมาที่เธอทุ่มเทให้ แกไม่เห็นค่าเลยหรือไง?” คุณปู่ฟู่พูดอย่างผิดหวังที่คาดหวังแล้วไม่ได้อย่างใจฟู่อี้ชวนเม้มปาก ทุ่มเทเหรอ? แค่ทำอาหารน่ะเหรอ? ซักผ้าก็ใช้เครื่องซักผ้า กวาดบ้านก็มีหุ่นยนต์ดูดฝุ่น ที่จริงแล้วเป็นเขาต่างหากที่เลี้ยงดูเธอมาตั้งสองปีแถมยังไม่รู้จักบุญคุณคน เมื่อวานยังตบหน้าเขาไปฉาดหนึ่งเลย“ถ้าแกไม่รู้จักถนอมไว้ ถึงตอนนั้นอย่ามาเสียใจนะ นี่ก็เหลือเวลาอีกแค่ครึ่งเดือนกว่าๆ แล้ว...” ชายชรายังคงพูดต่อไปฟู่อี้ชวนหมดความอดทนที่จะฟังจนจบ จึงพูดแทรกขึ้นว่า“ผมกำลังขับรถอยู่ ไม่คุยแล้วนะครับคุณปู่ ตอนนั้นคุณปู่เป็นคนบังคับให้ผมแต่งงานกับเธอเอง ผมให้เธอได้ทุกอย่าง ยกเว้นความรัก”พูดจบก็วางสาย คุณปู่ฟู่ถอนหายใจอย่างหนักด้วยความโกรธเดิมทีเขาตั้งใจจะบอกเรื่องสัญญาแต่งงานให้หลานชาย

เย่ซินหย่าจึงสั่งให้ผู้ช่วยย้ายของ ถึงแม้จะไม่ได้เข้าไปอยู่ในห้องนอนใหญ่ แต่การที่ได้ไล่ซูมั่วออกไปก็ไม่เลวเหมือนกันเมื่อมองดูพวกเธอกำลังย้ายของของซูมั่ว ฟู่อี้ชวนก็ขมวดคิ้ว เดินตามเข้าไปในห้อง พบว่าผู้ช่วยกำลังพยายามเปิดตู้ เขาจึงเข้าไปช่วยแรงของผู้ชายย่อมมากกว่า ตู้ที่ล็อกอยู่ถูกเขากระชากเปิดออกอย่างแรงในไม่กี่อึดใจ แผ่นล็อกด้านในถึงกับบิดงอข้างในไม่มีของอะไรมากนัก มีเพียงสมุดเล่มสีฟ้าอ่อนเล่มหนึ่งเขายื่นมือไปหยิบมันออกมา เปิดหน้าแรก แล้วก็เข้าใจในทันทีว่ามันคืออะไร“คนดีๆ ที่ไหนเขาเขียนไดอารี่กัน” ฟู่อี้ชวนพูดอย่างดูถูก แต่ในมือกลับกำลังจะเปิดอ่านเนื้อหาข้างในในตอนนั้นเอง ก็มีมือหนึ่งยื่นมาจากด้านบนแล้วดึงสมุดเล่มนั้นไป พร้อมกับพูดว่า“แอบดูไดอารี่ของผู้หญิงไม่ได้นะ ฉันจะช่วยมั่วมั่วเก็บไว้ให้เอง”ฟู่อี้ชวนเม้มปาก เขามองสมุดเล่มนั้นอยากจะได้คืน แต่ก็รู้สึกว่ามันคงไม่มีอะไรน่าดู เลยลุกขึ้นแล้วเดินจากไปเมื่อเขาไปแล้ว เย่ซินหย่าก็สุ่มเปิดดูหน้าหนึ่ง พอเห็นเนื้อหา เธอก็เบิกตากว้างแทบจะฉีกสมุดเล่มนั้นเป็นสองท่อนโชคดีจริงๆ ที่ไม่ให้ฟู่อี้ชวนได้เห็นตอนแรกตั้งใจว่าจะฉีกแล