Lahat ng Kabanata ng นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ: Kabanata 31 - Kabanata 40

[ไม่อย่างงั้นคนอื่นจะคิดว่าผู้ช่วยของฉันไม่มีความเป็นมืออาชีพ]หลี่หยวน เหอะ ๆ ๆ...คุณไม่คิดว่าคำอธิบายนั่นมันฟังดูเหมือนยิ่งปกปิดก็ยิ่งส่อพิรุธเหรอ?แต่ในฐานะมนุษย์เงินเดือนก็ทำได้แค่บ่นในใจ จะกล้าเถียงได้ยังไงรถเคลื่อนที่ไปข้างหน้าด้วยความเร็วสม่ำเสมอ ซูมั่วหันไปมองวิวด้านนอกผ่านกระจกรถ ไม่อยากถามว่าทำไมฟู่อี้ชวนถึงรู้วันเวลาออกจากโรงพยาบาลของเธอ และยิ่งไม่อยากถามว่าทำไมเขาถึงมารับเธอยังไงเหตุผลก็คงหนีไม่พ้นแต่ต้องการให้หุบปาก ไม่อยากให้พูดมากต่อหน้าคุณปู่ฟู่ หรือไม่ก็อาจจะเป็นเพราะความรู้สึกผิดที่ยังคงหลงเหลืออยู่ในใจของเขา เพราะเขาเป็นคนทำให้เธอต้องกระดูกร้าวแบบนี้ที่เบาะหลัง ฟู่อี้ชวนก็ไม่ได้พูดอะไร สายตาจับจ้องไปที่ท้ายทอยของคนที่อยู่ข้าง แล้วก็เลื่อนมองลงมาที่หลังเท้ารอยพุพองจากน้ำร้อนหายไปหมดแล้ว ตอนนี้เหลือเพียงรอยแดงจางๆ เดินก็คล่องขึ้น สีหน้าก็สดใสมีเลือดฝาดแล้วดูเหมือนว่าอาหารบำรุงจะไม่ได้เสียเปล่าเมื่อคิดไปอย่างนั้น เขาก็ยิ้มมุมปากอีกครั้ง ภายนอกเธอดูเหมือนเย็นชา แต่จริงๆ แล้วก็ยังรับของที่เขาให้ ทั้งโทรศัพท์ แล้วก็ทั้งอาหารบำรุงแต่เธอกลับไม่พูดขอบคุณแม้แต่

“ไม่ไปไหนหรอก แค่ไม่ชอบแล้วก็เท่านั้น” ซูมั่วพูดด้วยสีหน้านิ่งเฉยได้ยินแบบนั้น ฟู่อี้ชวนก็คลายความตึงเครียดลง แล้วสั่งหลี่หยวนว่า“ลงไปข้างล่างแล้วแวะซื้อผ้าห่มกับชุดเครื่องนอนสี่ชิ้นจากซูเปอร์มาร์เก็ตข้างล่างมาด้วยนะ”หลี่หยวนรับคำแล้วออกไป ฟู่อี้ชวนก็กลับไปที่ห้องนั่งเล่นซูมั่วเก็บของเอง ของส่วนใหญ่ก็ยังอยู่ แต่...จู่ๆ เธอก็ลุกขึ้น แล้วเดินไปที่ห้องเดิมของตัวเอง ขณะกำลังจะใช้กุญแจไขลิ้นชัก กลับมีใครบางคนเดินมาข้างหลัง แล้วช่วยเปิดลิ้นชักชั้นล่างสุดให้เธอพอเห็นว่าข้างในว่างเปล่า ซูมั่วก็ชะงักไปทันที ก่อนจะหันกลับไป แล้วเห็นสีหน้าของเย่ซินหย่ายิ้มเยาะที่มุมปาก“สมุดของฉันล่ะ?” เธอถาม“สมุดอะไร ฉันไม่รู้เรื่องนะ” เย่ซินหย่าแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้“เธอไม่ได้เป็นคนเปิดลิ้นชักนี้หรือไง?” ซูมั่วกัดฟันพูดเย่ซินหย่ายังไม่ทันตอบเธอ อี้ชวนก็เดินมาทางประตู พลางขมวดคิ้วแล้วถามว่า “พวกเธอทะเลาะอะไรกัน?”ซูมั่วเพิ่งเอ่ยถาม แต่เย่ซินหย่ากลับชิงตอบขึ้นมาก่อนว่า“ไม่มีอะไรค่ะ มั่วมั่วแค่เข้ามาดูว่าลืมของไว้หรือเปล่า”จากนั้นเธอก็โน้มตัวลงมา แล้วกระซิบข้างหูซูมั่วว่า“ซูมั่ว สมุดเล่ม

เวลาสิบโมง เธอลงไปซื้อผัก แล้วก็ทำอาหารตามที่ใครบางคนอยากกินเรียบร้อย ครบสามอย่างไม่มีขาด และนำส่งไปที่บริษัทตรงตามเวลานี่เป็นครั้งแรกในรอบสองปีที่เธอแต่งงานที่ได้เหยียบย่างเข้ามาใน “ที่สาธารณะ” แม้จะไม่รู้ว่าฟู่อี้ชวนเป็นบ้าอะไรขึ้นมา แต่เธอก็แค่วางอาหารไว้ที่หน้าเคาน์เตอร์ก็พอหลังจากบอกกับพนักงานต้อนรับ อีกฝ่ายกลับมองเธอด้วยสายตาสำรวจตรวจสอบ แล้วพูดด้วยสีหน้าไม่เป็นมิตรว่า“เชิญออกไปเถอะค่ะ ก่อนที่ฉันจะเรียกรปภ.ทางบริษัทเราไม่ต้อนรับบุคคลภายนอกค่ะ”ซูมั่วเม้มริมฝีปากเงียบไปสองวินาที แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเตรียมส่งข้อความหาฟู่อี้ชวน แต่พอเปิดห้องแชตขึ้นมาก็ลังเลเล็กน้อย แล้วเปลี่ยนเป็นกดโทรศัพท์หาหลี่หยวนแทนเธอเดินออกไปข้างนอกเพื่อคุยโทรศัพท์ หลังจากพูดสองประโยคสั้นๆ จากนั้นก็รอให้หลี่หยวนมารับของในห้องทำงานประธานบริษัทเมื่อเห็นหลี่หยวนวางสายแล้ว สีหน้าของฟู่อี้ชวนก็เคร่งขรึมขึ้นอีกครั้ง และพูดด้วยสายตาไม่พอใจว่า“ทำไมเธอถึงโทรหานายอีกแล้ว?”ส่วนโทรศัพท์ของตัวเองไม่มีสายเรียกเข้าไม่พอ แม้แต่ข้อความตอบกลับมาก็ไม่ มันน่าหงุดหงิดจริงๆหลี่หยวนรู้สึกเย็บวาบไปทั้งหลัง แต่ด้ว

ฟู่อี้ชวนพยายามเกลี้ยกล่อมตัวเอง แล้วก็เริ่มกินข้าว กินเข้าไปคำแรก ซี่โครงหมูผัดเปรี้ยวหวานหอมอร่อยจนทำให้เขาแทบลมจับ รู้สึกมีความสุขและพอใจอย่างที่สูงสุดได้ยินเสียงความเร็วในการกินอาหารที่เร็วขึ้นเรื่อยๆ ถ้าไม่รู้คงคิดว่าเป็นหมูกำลังกินอาหารอย่างตะกละตะกลาม ซูมั่วเหลือบมองด้วยหางตา สีหน้ารังเกียจอย่างเห็นได้ชัด เคยชอบมากแค่ไหน ตอนนี้ก็ยิ่งเกลียดมากเท่านั้น เพียงแต่ตอนนี้ยังไปไหนไม่ได้ เลยต้องจำใจยอมอยู่ใต้อาณัติเขาอาหารสามอย่างกับข้าวสวยหนึ่งถ้วยและซุป ใช้เวลาเพียงสิบนาที ฟู่อี้ชวนก็กินจนหมดเกลี้ยง ไม่มีเหลือแม้แต่นิดเดียวเขาใช้ทิชชูเปียกเช็ดปากและมืออย่างพอใจ ในขณะที่ซูมั่วเดินเข้ามาเก็บกล่องข้าว จากนั้นก็หันหลังเดินออกไปทันที โดยไม่รีรอแม้แต่น้อยเห็นเธอรีบร้อนออกไปอย่างนั้น ฟู่อี้ชวนจึงพูดขึ้นว่า“เธอกินข้าวหรือยัง?”เมื่อครู่เขากินเร็วเกินไป จนไม่ได้เหลือเผื่อให้ซูมั่วเลย จู่ๆ เขาก็รู้สึกผิดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกแต่เธอไม่ได้ตอบเขา และเดินไปจนถึงประตูแล้ว“นี่ ฉันถามเธออยู่นะ” ฟู่อี้ชวนขึ้นเสียงนิดหน่อย“กินแล้ว” ซูมั่วตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา แล้วก็ปิดประตูโดยไม่หันกลับม

หลังจากฟู่อี้ชวนไปรับเธอกลับมาบ้าน ซูมั่วก็กำลังยุ่งอยู่ในครัวแล้วเขาเดินเข้าไป พร้อมกับขยับเข้าไปใกล้ๆ เพื่อมองดูซูมั่วที่กำลังผัดอาหารอยู่ แล้วแอบหยิบเนื้อวัวตุ๋นมากินชิ้นหนึ่ง ทั้งสองคนแทบจะยืนแนบชิดกันเลยที่หน้าประตู เย่ซินหย่ายืนกัดฟันมองภาพตรงหน้า ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเธอคิดมากไปเองหรือเปล่า แต่เธอรู้สึกว่าตั้งแต่ซูมั่วกลับมา ฟู่อี้ชวนก็เหมือนจะใกล้ชิดกับซูมั่วมากขึ้นอย่างบอกไม่ถูก“มั่วมั่ว เธอกำลังทำอะไรอยู่น่ะ หอมจัง~” เย่ซินหย่าเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม แล้วแทรกตัวเข้าระหว่างทั้งสองคน“อี้ชวนนี่ก็จริงๆ เลย เธอเพิ่งจะกลับมาก็ให้เธอทำกับข้าวให้เขากิน ทำอย่างกับเธอเป็นแม่บ้านยังงั้นแหละ” เย่ซินหย่าด้วยความเห็นใจซูมั่วมองด้วยสายตาเย็นชา เพราะฟังดูก็รู้ได้ทันทีว่าเย่ซินหย่ากำลังพูดเสียดสีเธอ“เดิมทีหน้าที่ทำอาหารก็เป็นหน้าที่ของเธออยู่แล้ว” ฟู่อี้ชวนพูดอย่างหน้าตาเฉย“ฉันว่า นายคงรังเกียจที่ฉันทำอาหารไม่อร่อยล่ะสิ นายถึงต้องฝืนกินอาหารที่ฉันทำตลอดครึ่งเดือนที่มั่วมั่วอยู่ที่โรงพยาบาล” เย่ซินหย่าพูดติดตลก“ไม่หรอก เธอก็ทำอร่อยเหมือนกัน แต่ในเมื่อซูมั่วกลับมาแล้วก็ให้เป็นหน้าที