Lahat ng Kabanata ng นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ: Kabanata 531 - Kabanata 540

ความจริงเรื่องนี้ไม่ได้แปลกอะไร รถรับจ้างผ่านออนไลน์มารับงานแถวนี้ไม่ใช่ว่าปกติมากเลยเหรอ?อีกอย่างเขายังเผยใบหน้าตรง ๆ ทั้งยังทักทายเธอ ถ้าเป็นคนร้ายคงไม่ยอมให้เธอเห็นว่ามีรูปลักษณ์ยังไงหรอก เหมือนคนที่สะกดรอยตามเธอคราวก่อนแต่ว่า...ไม่รู้ว่าเป็นเพราะสัมผัสที่หกทำงานหรือเปล่า ซูมั่วถึงรู้สึกว่ามันแปลกมาก ในขณะเดียวกันก็ยังรู้สึกว่า...การปรากฏตัวของอีกฝ่ายถี่เกินไปเดินตามกลุ่มคนไป ทำทีว่าเป็นเพื่อนของพวกเธอ หลังจากนั้นพอไปถึงทางเข้าสถานีรถไฟใต้ดินอีกแห่ง ซูมั่วก็เดินเข้าไปทันทีเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ได้มีคนมารับแต่เปลี่ยนไปเข้าสถานีรถไฟใต้ดินอีกทางหนึ่ง ภายในรถที่จอดอยู่ข้างถนน สีหน้าของชายคนนั้นก็เคร่งขรึมขึ้นมาพอเขาไม่ยิ้ม นั่นก็ดูเป็นรูปลักษณ์ที่ดุดันมาก มองแล้วน่าขนลุกมากเป้าหมายระมัดระวังมากเกินไป ดูท่าจะระวังตัวจากเขามากแล้ว ทั้งที่เพิ่งเผยตัวเป็นวันที่สองเท่านั้นเดิมคิดว่าผู้หญิงสาว ๆ จะใสซื่อหลอกง่าย หรือช่วงแรกอาจใช้ไพ่ความรู้สึกสร้างความสัมพันธ์ก่อน จากนั้นค่อยพาคนออกนอกเมืองจิงไปจัดการต่อในเขตชานเมือง ดูท่าแผนนี้จะใช้ไม่ได้แล้วแผนการใช้ไม่ได้ แถมเขายังเปิดเ

เย่ซินหย่าวางยาเขา และกู้หวยก็ถือโอกาสตามน้ำ หาคู่นอนชั่วคราวถ้าเป็นแบบนี้ก็ไม่จำเป็นต้องกังวลว่าเขาจะไม่ส่งคนมา ผู้หญิงน่ะ ตนสามารถหาคนมาแทนให้เขาได้เป็นร้อยคน......ฟู่อี้ชวนมาทำงานที่บริษัทแล้ว แถมยังปรากฏตัวในการประชุมด้วย เหล่าลูกน้องที่แสดงความห่วงใยและให้กำลังใจ ก็เห็นว่าสภาพจิตใจกับสีหน้าของประธานฟู่ไม่ค่อยดีนักจริง ๆเมื่อได้ยินเหล่าผู้บริหารพูดเรื่องนี้ในช่วงพักดื่มชา ฟู่อวี่เหิงที่อยู่ด้านข้าง ก็แค่นเสียงเย็นชาสองครั้งเขาไม่ได้ป่วย แต่ไปติดอยู่ในสถานกักกันต่างหากน่าเสียดายจริง ๆ ที่ไม่สามารถเปิดเผยออกมาทันทีได้ แต่หลักฐานเขาก็เตรียมไว้พร้อมหมดแล้ว ขาดแค่ไฟกองสุดท้าย“คุณชายรอง คุณคิดเห็นยังไงครับ?” หวังฮ่าวเดินเข้ามาพูดอย่างประจบสอพลอตอนนี้ผู้บริหารทั้งเล็กใหญ่ในฝ่ายการตลาดต่างก็รู้ฐานะของเขาแล้ว นี่ล้วนเป็นความดีความชอบของหวังฮ่าว ที่พาคนทั้งแผนกไปพึ่งพิงเจ้านายที่ฉลาดหลักแหลมก่อน“โธ่ คุณชายรองก็แค่กลับมาช้าไปหน่อย ไม่อย่างนั้นโอกาสดีแบบนี้ ต้องเป็นคุณที่ได้รักษาการตำแหน่งแทนแน่นอนครับ!” รองผู้จัดการกล่าว“ใช่ครับ คุณชายรองมีประวัติการศึกษาดีขนาดนั้น แถมยังฉ

“ใช่ ผมยังคิดว่าจะโดนประธานฟู่ด่าด้วยซ้ำ หลี่หยวนก็เป็นคนฉลาดนัก ไม่ยอมช่วยพูดเรื่องนี้เลย ยังไงก็ตามยังไม่เห็นข้อดีของงานนี้เลย แต่มีข้อเสียเต็มไปหมด” โจวเฉิงถอนหายใจแล้วพูดอีกทั้งโปรเจกต์เล็ก ๆ ของติ่งเซิ่งที่เดียว กลับต้องให้เขาเป็นคนนำทีมด้วยตัวเองเดิมทีเรื่องแบบนี้ไม่จำเป็นต้องใช้ระดับผู้จัดการมาเข้าร่วมเลย หาหัวหน้าทีมมาทำก็พอแล้ว ส่วนเขาก็รับผิดชอบเซ็นชื่อแต่บังเอิญว่า นี่เป็นคำสั่งของประธานฟู่ ไม่เพียงแต่ผู้จัดการต้องติดตามตลอดกระบวนการ ประธานฟู่ก็จะติดตามไปด้วยเขาเสียใจภายหลังจริง ๆ ที่ตอนนั้นแย่งงานกับผู้จัดการคนอื่น ใช้ชีวิตอยู่ภายใต้ผู้บังคับบัญชาสูงสุดมันจะง่ายขนาดนั้นได้ยังไง“ผมเอาคำพูดไปบอกแล้ว แล้วก็ห้ามแล้วด้วย แต่ประธานฟู่ไม่ฟังเลยผมก็จนปัญญา เปลี่ยนให้พระเจ้ามาก็คงห้ามไม่อยู่” โจวเฉิงถอนหายใจอีกครั้งพร้อมกล่าวในเวลานั้น ที่โรงพยาบาลเอกชนพ่อบ้านนำเนื้อหาที่ได้รับจากโทรศัพท์ถ่ายทอดให้ชายชราที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ฟัง ชายชรามีสีหน้าเฉยเมย และแค่นเสียงเย็นชาว่า“เขาจะไปแล้วฉันยังจะจัดการได้อีกเหรอ? โตแล้วปีกกล้าขาแข็ง แม้แต่ฉันที่เป็นปู่ก็ไม่เห็นอยู่ในสายตาแ

ผ้าเช็ดมือที่เปียกชื้นหลีโย่วไม่น่าจะแยกไม่ออก จนเอาผ้าเช็ดมือของเธอไปใช้เช็ดหน้าให้เธอแล้วทำไมเมื่อเช้าเธอถึงไม่คิดถึงตรงจุดนี้??!!แล้วตกลงเป็นใครกันแน่ คนขับรถหรือ…หลีเชิน?คาดเดาในใจเพียงสองวินาที ซูมั่วเม้มริมฝีปากแน่นหวังว่าจะเป็นคนขับรถนะ อย่างน้อยคนขับรถก็น่าจะสมเหตุสมผลมากกว่า เพราะต้องเป็นคนที่ทำงานบริการถึงจะใส่ใจละเอียดขนาดนี้แต่…การมาเช็ดหน้าให้เธอมัน ‘ละเอียดเกินไป’ หรือเปล่า?ยังไงอีกฝ่ายก็เป็นผู้ชาย ชายหญิงแตกต่างกัน จริง ๆ แล้วแค่มาส่งเธอกลับเข้าบ้านก็น่าจะพอแล้วแต่เขาก็มีความหวังดี ซูมั่วไม่ควรจะไป ‘คาดเดา’ อะไรเพิ่มเติม แต่ในสมองเธอก็ยังนึกถึงเหตุการณ์ในตอนเช้าที่ตัวเองตื่นขึ้นมาเสื้อผ้ายังไม่ได้ถอด ยังอยู่ครบเรียบร้อย สายชุดชั้นในหรืออะไรอื่น ๆ ก็ไม่ได้บิดเบี้ยว ดังนั้นน่าจะไม่ได้มีเรื่องไม่เหมาะสมเกิดขึ้นแค่คิดว่าคนแปลกหน้าคนหนึ่งเอาผ้าเช็ดมือมาเช็ดมือเช็ดหน้าให้เธอ ก็รู้สึก…แปลก ๆ นิดหน่อยขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น มาถึงชั้นร้านอาหารแล้ว ซูมั่วไม่ได้รอข้อความจากหลีโย่ว แต่ปรากฏว่าแจ้งเตือนโทรศัพท์เด้งขึ้นมา…เป็นข้อความจากหลีเชิน[นี่ก็เป็นครั

หลังจากนั้นแรงดึงอย่างแรงให้เธอหันไป เสียการทรงตัว ส้นสูงยืนไม่มั่นคง มืออีกข้างก็เลยไปยันที่หน้าอกบนชุดสูทของฟู่อี้ชวน“มันเป็นใคร?” ฟู่อี้ชวนจับจ้องเธออย่างไม่ละสายตาด้วยดวงตาคมกริบ ก่อนจะถามด้วยความอดทนอีกครั้งซูมั่วเงยหน้าขึ้น สบตากับดวงตาที่ทั้งดุร้ายและเต็มไปด้วยความอยากครอบครอง ดวงตาดำคล้ำยิ่งขับให้ใบหน้าดุร้ายมากขึ้นไปอีก“เขาเป็นใคร? แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณ?” ซูมั่วพูดด้วยความโมโห จ้องเขาด้วยสายตาเย็นชาหลี่หยวนรีบวิ่งเข้ามาแทรก พยายามดึงมือฟู่อี้ชวนด้วยความเกรงใจและพูดว่า“ที่นี่เป็นที่สาธารณะนะ เราต้องระวังผลกระทบด้วย…”แต่ฟู่อี้ชวนไม่ฟังใช้มืออีกข้างดันหลี่หยวนออกไป พร้อมทั้งก้าวเข้ามาใกล้ซูมั่วมากขึ้น จนเกิดความกดดันหลังจากนั้นเอียงศีรษะทำท่าจะโน้มลงไป เขากำลังจะจูบ…“เพียะ!” เสียงตบมือดังสนั่น ซูมั่วรู้สึกขยะแขยงมากจึงตบออกไปแก้มของฟู่อี้ชวนร้อนผ่าว เขาแทบจำไม่ได้เลยว่านี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่ที่ซูมั่วตบเขาแต่เขาไม่ได้โกรธ เพียงแค่รู้สึกเจ็บใจ“ผู้ชายคนนั้นมีสิทธิ์อะไรถึงกล้ามาจีบกับคุณ?!” ฟู่อี้ชวนกัดฟันถามด้วยความไม่พอใจซูมั่วแทบจะหัวเราะออกมาเพราะความโม