Semua Bab นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ: Bab 51 - Bab 60

ในโรงพยาบาลฟู่อี้ชวนขับรถพาเย่ซินหย่ามาส่งห้องฉุกเฉิน หลังตรวจร่างกายแล้ว เธอก็นอนหลับตาบนเตียงด้วยความเจ็บปวด“หมอครับ เธอเป็นยังไงบ้าง? พูดแต่ว่ามึนหัวรู้สึกไม่ดี หลังจากนั้นก็หมดสติไปเลย” ฟู่อี้ชวนถาม“ร่างกายปกติดี อัตราการเต้นของหัวใจก็เหมือนกัน น่าจะเพราะสูดดมแก๊สเข้าไปเล็กน้อย ทำให้เกิดอาการเวียนหัว” หมอตอบฟู่อี้ชวนได้ยินก็ชะงักไปทันที แก๊สเหรอ?? งั้นกลิ่นแปลก ๆ ที่เขาได้กลิ่นตอนเปิดประตูก็คือแก๊สเหรอ?“เกิดอุบัติเหตุเวลานี้ มีความเป็นไปได้สูงว่ามีแก๊สรั่วในบ้านพวกคุณ รีบแจ้งตำรวจและตรวจสอบซ่อมแซมเถอะ ไม่อย่างนั้นหากแก๊สสะสมมากเกินไป อาจระเบิดได้” หมอพูดอย่างจริงจังอีกครั้งได้ยินคำว่า “แก๊สรั่ว” ฟู่อี้ชวนที่นึกบางอย่างขึ้นได้ ก็พูดอย่างตกใจ“ซูมั่ว! ซูมั่วยังอยู่ในบ้าน!”สิ้นคำพูด เขาก็กำลังจะรีบวิ่งออกไป แต่ตอนนี้เองเสียงไอก็ดังขึ้นจากเตียงด้านหลัง“อี้...อี้ชวน...” ฟู่อี้ชวนชะงักฝีเท้า หันหน้าไปมอง เย่ซินหย่ากำลังเอื้อมมือมาและเรียกเขา“ฉัน รู้สึกไม่ดีเลย...ฮือ ๆ...”ได้ยินเสียงร้องไห้ของอีกฝ่าย ฟู่อี้ชวนก็กัดฟันลังเลสองวินาที และพูดกับหมอ“หมอครับ รบกวนหมอช่วยด

ช่วยเหลือผู้ที่ได้รับพิษจากแก๊ส ทั้งยังสองคนพร้อมกัน เหล่าพยาบาลของห้องฉุกเฉินจึงรู้ข่าวซุบซิบ ทุกคนต่างมองผู้ชายคนนั้นด้วยสายตารังเกียจวิ่งซะเร็ว ตอนเกิดเรื่องไม่ใช่ว่าช่วยแค่เมียน้อยคนเดียวเหรอ? ตอนนี้ภรรยาหลวงยังไม่ได้สติ จะมาแสร้งทำเป็นรักอะไรกัน?ตอนเช้า ฟู่อี้ชวนขอลางาน เขาอยู่นอกห้องผู้ป่วยตลอด ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไร ไม่แม้แต่จะไปเยี่ยมเย่ซินหย่าสุดท้ายก็เป็นเย่ซินหย่าที่มาหาเขา ตอนนี้เองที่ฟู่อี้ชวนได้สติ รีบพยุงเธอนั่งลง“มั่วมั่วเป็นยังไงบ้าง? ต้องโทษฉัน ที่ตอนนั้นหมดสติไป จนไม่ได้เรียกมั่วมั่ว” เย่ซินหย่าพูดด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด“ไม่เกี่ยวกับเธอหรอก เธอก็เป็นผู้เสียหายเหมือนกัน” ฟู่อี้ชวนพูด“ตรวจสอบสถานการณ์แล้วเหรอ? แก๊สรั่วใช่ไหม?” เธอถาม“เปล่า คาดว่าดับไฟแล้ว แต่ไม่ได้ปิดวาล์วแก๊ส” ฟู่อี้ชวนเม้มปากพูดนี่คือการประเมินของเจ้าหน้าที่นิติบุคคลกับช่าง ทว่าตอนที่พวกเขาเข้าไปวาล์วถูกปิดแล้ว หน้าต่างก็ถูกเปิดแล้ว ในขณะเดียวกันประตูห้องครัวก็ถูกปิด ซึ่งหยุดการกระจายของแก๊สได้ทันเวลา“เมื่อคืนก่อนนอนได้ไปแตะเตาแก๊สหรือเปล่า?” ฟู่อี้ชวนถามเย่ซินหย่า“เปล

“พี่พยาบาลคะ ถ้าอีกฝ่ายถามว่าฉันฟื้นหรือยัง บอกว่าฉันฟื้นแล้วและหลับไปแล้วนะคะ” ซูมั่วพูดพยาบาลมองเธอ รู้สึกว่าผู้ชายคนนั้นคงไม่ถาม แต่ก็ยังพยักหน้านี่คือห้องผู้ป่วยเดี่ยว ซูมั่วนอนบนเตียง มองนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอยอยากจากไป อยากไปแล้ว ไปให้ไกลจากชายหญิงสารเลวคู่นั้นเห็นอยู่ชัด ๆ ว่าเหลือแค่สามวันสุดท้ายแล้ว ทำไม ทำไมพวกเขาต้องทรมานเธอด้วย?อา ไม่สิ เหลือแค่สองวันแล้วพรุ่งนี้ เธอก็สามารถจากไปได้แล้วซูมั่วหลับตา เก็บข้าวของทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้เธอแค่อยากให้เวลาผ่านไปเร็วขึ้นอีกหน่อยตอนเที่ยงผู้มาเยือนที่ไม่คาดคิดคนหนึ่ง คือหลี่หยวน“คุณนาย คุณไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?” หลี่หยวนมาเยี่ยมพร้อมตะกร้าผลไม้“ประธานฟู่ให้ผมมาดูว่าคุณฟื้นหรือยังครับ”ซูมั่วไม่แสดงท่าทีอะไร และไม่คิดจะตอบคำพูดของเขา ตอนนี้เมื่อพูดถึงฟู่อี้ชวนขึ้นมา เธอก็เกลียดมาก“ถ้าร่างกายคุณไม่เป็นไรแล้ว ประธานฟู่ก็สบายใจครับ เขาเป็นห่วงคุณมากจริง ๆ” หลี่หยวนพูดอีกครั้งซูมั่วได้ยินประโยคสุดท้ายมุมปากก็ผุดยิ้มเยาะ “เป็นห่วงฉันเหรอ? เขาคงแทบอยากให้ฉันตายมากกว่า”หลี่หยวนชะงักไป และพูด “จะเป็นไปได้ยังไ

เพราะว่า ถึงจะทำแบบนั้นไป ฟู่อี้ชวนก็คงจะหาเหตุผลมาช่วยแก้ต่างให้เย่ซินหย่าอยู่ดีในสายตาของคนที่รักก็มักจะมองว่าสวยงามเสมอ เย่ซินหย่าทำอะไรก็ถูกไปหมด ส่วนตัวเอง เขารังเกียจที่สุดถึงขนาด อยากให้เธอตายไปซะด้วยซ้ำซูมั่วแสยะยิ้มเย็นชาอย่างบางเบาที่มุมปาก การทุ่มเทตลอดสองปี สุดท้ายกลับแลกมาด้วยการที่เขาต้องการชีวิตของเธอตอนนั้นเย่ซินหย่าได้นั่งแท็กซี่กลับมาถึงบ้านแล้ว และโทรติดต่อช่างเทคนิคที่เชี่ยวชาญเรื่องคอมพิวเตอร์เมื่อพบว่าคอมพิวเตอร์ในห้องทำงานของฟู่อี้ชวนมีรหัสผ่าน เธอจึงลองใส่วันเกิดของตัวเองเข้าไป แล้วในวินาทีถัดมาก็คอมพิวเตอร์ก็เปิดขึ้นทันทียิ้มอย่างพอใจที่มุมปาก ทั้งรหัสผ่านของคอมพิวเตอร์และโทรศัพท์ล้วนเกี่ยวกับเธอทั้งหมด แบบนี้ถ้าไม่เรียกว่ารักแล้วจะเรียกว่าอะไร?เย่ซินหย่าให้ช่างเทคนิคข้อมูลที่บันทึกไว้ในกล้องวงจรปิด หลังจากที่อีกฝ่ายจัดการเสร็จ เธอก็ถามว่า“แน่ใจใช่ไหมว่าไม่พลาด?”“สบายใจได้ แม้แต่ในคลาวด์ก็ลบออกแล้ว” อีกฝ่ายรับปากอย่างมั่นใจเย่ซินหย่ายิ้มอย่างพึงพอใจ โล่งอกราวกับก้อนหินขนาดใหญ่หล่นลงมา หัวเราะแล้วพูดว่า“ซูมั่วนะซูมั่ว เธอก็ยังโง่เหมือนเดิ

เย่ซินหย่าดีใจทันทีที่ได้ยิน แต่ก็พูดอย่างกล้าๆ กลัวๆ ว่า “แต่นี่มันเป็นของที่นายใช้เวลาเลือกถึงสองชั่วโมง แถมยังจ่ายเงินก้อนโตเพื่อซื้อให้ซูมั่วโดยเฉพาะ ฉันรับไว้คงไม่เหมาะมั้ง…”ฟู่อี้ชวนได้ยินก็ยิ่งโกรธ ใช่แล้ว สองชั่วโมงกับเงินสี่ร้อยห้าสิบล้านบาท แต่ซูมั่วกลับไม่เห็นค่า แล้วยังทิ้งขว้างอย่างไม่ไยดี“ซูมั่วไม่คู่ควรกับมันเลยสักนิด เธอเก็บไว้เถอะ” พูดจบ ฟู่อี้ชวนก็เดินตรงเข้าไปห้องนอนใหญ่ แล้วปิดประตูห้องทันทีเย่ซินหย่ามองตาม แล้วแสยะยิ้มมุมปาก แววตาเต็มไปด้วยความโลภและความตื่นเต้นก่อนหน้านี้เธอยังคิดอยู่ว่าจะไปบอกให้ซูมั่วเป็นการส่วนตัวว่าให้คืนสร้อยเส้นนี้ที่ฟู่อี้ชวนซื้อให้ แต่ความเป็นจริง เธอกลับได้มันมาอย่างง่ายดายเธอรีบใส่สร้อยทันทีแล้วนั่งหน้าโต๊ะเครื่องแป้งถ่ายรูป พร้อมจัดแสง ให้เน้นความแวววาวของมงกุฎดอกกุหลาบ พร้อมกับเพิ่มคำบรรยายใต้ภาพบนแอคเคานต์สตาร์บันเทิงในห้องนอนใหญ่ฟู่อี้ชวนล้างหน้าแปรงฟันเสร็จก็ล้มตัวลงนอนบนเตียง เดิมทีตั้งใจจะนอน แต่กลับนอนไม่หลับเขาเลื่อนหน้าจอสองหน้ากลับไปกลับมาในโทรศัพท์ หน้าหนึ่งคือหน้ารายชื่อของซูมั่ว อีกหน้าคือหน้าต่างแชตของซู