Semua Bab นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ: Bab 41 - Bab 50

ไปห้องครัวลองทำบางอย่าง เอาข้าวที่เหลือมาใส่น้ำร้อนบอกเลยว่า อร่อยอยู่เหมือนกัน อาจจะเป็นข้าวที่ซูมั่วหุงไว้? กินแล้วมีรสหอมหวานด้วยเช้าวันรุ่งขึ้น ซูมั่วตื่นขึ้นมาพบว่าข้าวหายไปครึ่งหนึ่ง ก็ขมวดคิ้วพลางนึกหรือเมื่อคืนฉันเทข้าวทิ้งไปด้วยตอนทิ้งกับข้าว?ขี้เกียจคิดมาก ข้าวผัดไข่ทำไม่ได้แล้ว จึงทอดไข่กับเบคอนฟู่อี้ชวนตื่นเช้ามาก เพื่อมากินอาหารเช้าสักหน่อย แต่กลับพบว่าเป็นอาหารเช้าแบบตะวันตก จึงขมวดคิ้วพูด“ทำไมไม่ใช่ข้าวผัดไข่ล่ะ?”“ข้าวไม่พอ” ซูมั่วพูดโดยไม่แสดงอารมณ์ฟู่อี้ชวนชะงักเล็กน้อย นึกถึงความอวดดีของตัวเองเมื่อคืน ก็กระอักกระอ่วนจนไม่กล้าสารภาพ“งั้น งั้นก็เอาส่วนนั้นมาผัดให้ฉันกินหน่อย” เขาพูดซูมั่วไม่พูด จากนั้นเดินไปห้องครัว ใส่น้ำมันน้อยใส่เกลือน้อยและใส่ไข่สองฟองกับต้นหอมซอย ใครบางคนกินจนเกลี้ยงแม้แต่ขนมปังกับเบคอน“ฉันจะไปแล้ว ตอนเที่ยงอยากกินกุ้งผัดกระเทียม ซี่โครงหมูหมักซอสบ๊วย แล้วก็ซุปเปรี้ยวเผ็ด” ฟู่อี้ชวนมาถึงประตูก็หยุดอีกครั้ง และพูดพูดจบ เขาก็ชะงักไปสองวินาที จากนั้นจึงเพิ่งเปิดประตูประตูล็อกแล้ว เขาเม้มริมฝีปาก สุดท้ายคำว่า “ขอบคุณ” สองพยางค

พนักงานต้อนรับก้มหน้า ไม่กล้าโต้แย้ง หลี่หยวนที่เดินตามหลังเย่ซินหย่า กลอกตาเงียบ ๆ ต่อท่าทีวางอำนาจใส่คนอื่นของเธอภรรยาตามกฎหมายยังไม่หยิ่งยโสเท่ามือที่สามคนนี้ แต่ประธานฟู่ก็ยังชอบอีกฝ่าย...ในขณะเดียวกัน ที่บ้านซูมั่วกำลังแก้ไขเรซูเม่ของตัวเอง ว่างงานมาสองปีแล้ว แม้จะใช้เส้นสายเข้าบริษัทของรุ่นพี่ได้ แต่ถึงอย่างไรก็ต้องผ่านฝ่ายบุคคลรอบหนึ่งอยู่ดีโทรศัพท์สั่นเพราะข้อความเจ็ดแปดครั้ง ซูมั่วไม่แม้แต่จะมองเพิ่งกินอิ่มไม่มีอะไรทำ ฟู่อี้ชวนก็บ้าคลั่ง “เรียกร้องความเป็นธรรม” ให้เย่ซินหย่าอีกแล้วเธอเป็นคนให้ยัยนั่นไปส่งข้าวเหรอ? เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าเย่ซินหย่าแย่งอยากจะไปเองแต่ข้อตกลงการหย่าก็ให้เธอไปหมดแล้ว คิดว่าเธอคงไม่ยุ่งกับอาหารและใส่ร้ายตนอีก……เย่ซินหย่ามาทำงานที่บริษัทแล้ว วันนี้ผู้ช่วยของฟู่อี้ชวนมาส่งเธอ ตอนนี้ภายในบริษัทก็แทบจะยืนยันสถานะ “คุณนายประธานฟู่” ของเธอได้แล้วเดิมทีเธอยังกังวลว่าจะปนข้อตกลงการหย่าไว้ในเอกสารให้ฟู่อี้ชวนเซ็นชื่อได้อย่างไร ผลคือตอนบ่ายหัวหน้าฝ่ายวางแผนมาหาเธอ เพราะต้องการการลงทุนของฟู่ซื่อกรุ๊ปได้ยินแบบนั้น มุมปากเย่ซินหย่าก็ยกขึ้น นี่ไม่

“ไร้ค่าเหรอ? เหอะ ๆ ถูกต้อง ในสายตาของนายฟู่อี้ชวนอะไรก็ไม่มีค่าทั้งนั้นแหละ” ซูมั่วจ้องเขาเขม็ง ทั้งตัวสั่นเทา กัดฟันอดกลั้นเป็นเย่ซินหย่าทิ้งของของเธอ แต่ฟู่อี้ชวนกลับตำหนิว่าตนใจแคบเห็นท่าทางแทบจะร้องไห้ของเธอ หางตาแดงเรื่อ ท่าทางของฟู่อี้ชวนก็แข็งค้าง“ก็แค่สร้อยคอ ฉันจะซื้อมาชดเชยให้เธอเส้นหนึ่ง” ฟู่อี้ชวนพูด ด้วยน้ำเสียงที่ต่ำลง“ใครอยากได้ของชดเชยจากนาย ในใจฉันเงินแค่ไหนก็ซื้อคุณค่าของมันคืนไม่ได้!” ซูมั่วกัดริมฝีปากพูด จากนั้นก็หันหลังด้วยความโกรธ“เธออย่ามาไม่รู้จักแยกแยะนะ ฉันบอกว่าจะชดใช้แทนซินหย่า เธอยังต้องการอะไรอีก?” ฟู่อี้ชวนก็โกรธมากเช่นกัน และตะโกนประตูปิดลงเป็นการตอบเขา ยิ่งทำให้ฟู่อี้ชวนโกรธกว่าเดิมเขายังไม่ได้ตำหนิซูมั่วเรื่องท่าทางช่วงนี้ ผลคือกลับมาก็ถูกเธอต่อว่าอย่างไร้เหตุผล“อี้ชวน ขอโทษนะ ทั้งหมดเป็นความผิดฉัน...” ตอนนี้เองเย่ซินหย่าก็ก้าวมาเอ่ยขอโทษ“ฉันเคยถูกรับเลี้ยงครั้งหนึ่ง แต่โดนทารุณกรรมแล้วถูกส่งกลับไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าอีกครั้ง ก็เลยอาจทำหายตอนที่ย้ายไป เป็นฉันที่ทำผิดต่อมั่วมั่ว...”“นี่ไม่ใช่ความผิดเธอ สิ่งของตอนเด็กจะมีค่าแค่ไหน

ได้ยินคำพูดนี้ ความรู้สึกยินดีบนใบหน้าของฟู่อี้ชวนก็ค่อย ๆ หายไป เม้มริมฝีปากเงียบไปหลายวินาที จากนั้นก็ขมวดคิ้วพลางพูด“ไม่ได้จะง้อยัยนั่น และไม่ได้มีความรู้สึกอะไรด้วย”“แต่ไม่ใช่ว่านายจะเอาสร้อยคอเส้นนี้ให้เธอเหรอ?” เย่ซินหย่ากัดฟันถามฟู่อี้ชวนเงียบอีกครั้ง ครั้งนี้เงียบนานกว่าเมื่อครู่ไม่รู้ผ่านไปกี่นาที เขาจึงเพิ่งพูดตะกุกตะกักอย่างไม่เป็นธรรมชาติ“ฉันแค่ชดใช้แทนเธอ อย่าคิดฟุ้งซ่านสิ”“ฉันกับยัยนั่นก็แค่แต่งงานกันหลอก ๆ เพราะปู่บังคับ ทั้งชีวิตนี้ฉันไม่มีทางชอบยัยนั่นหรอก”ถ้าเป็นก่อนหน้านี้เย่ซินหย่าอาจจะเชื่อ แต่ครั้งนี้เธอไม่เชื่อแล้ว เพราะตอนที่ฟู่อี้ชวนประมูลมงกุฎกุหลาบก็ไม่แม้แต่จะถามเธอด้วยซ้ำ และถูกใจตั้งแต่แรกเห็นจึงประมูลอย่างบ้าคลั่งกลับกัน ตั้งแต่ต้นจนจบเขาไม่เคยบอกว่าจะซื้อให้ตนสักชิ้นเดียวรักหรือไม่รัก นี่ยังไม่ชัดเจนอีกเหรอ?มาถึงคอนโด ภายในลิฟต์ในมือฟู่อี้ชวนถือกล่องผ้า เปิดกล่อง มองสร้อยคอเป็นครั้งสุดท้าย จากนั้นก็คิดในใจไม่ใช่ว่าเขาอยากให้ของขวัญอะไรซูมั่ว แค่เป็นการชดใช้แทนซินหย่า เลี่ยงไม่ให้เธอร้องไห้อีก และวุ่นวายกับซินหย่าไม่เลิกมาถึงบ้าน

ซูมั่วจ้องชายที่คลุ้มคลั่งคนนี้ กัดฟันอดทนไม่พูดอะไรหมาบ้า คนป่วยเป็นไบโพลาร์ คนสติไม่ดี คำพวกนี้ยังไม่พอที่จะใช้บรรยายฟู่อี้ชวนประตูถูกล็อก ทั้งยังเพิ่มล็อกป้องกันสองอัน ถึงขั้นที่ฟู่อี้ชวนยืนข้างประตูด้วยตัวเอง เพื่อเฝ้าซูมั่วหันหลังกลับเข้าห้อง ไม่สนใจคนสติไม่ดีแบบนี้เห็นเธอเข้าไป สีหน้าฟู่อี้ชวนก็สดใสขึ้นเล็กน้อย จากนั้นไม่นานก็เห็นกล่องใบหนึ่งถูกโยนออกมา เขากัดฟันด้วยความโกรธ แต่ก็ไม่ได้ไปหยิบได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวหยุดลงแล้ว ในห้องนอนแขก เย่ซินหย่าก็เปิดประตู จากนั้นก็ออกมาอย่างระมัดระวังเธอหยิบสร้อยคอขึ้นมา และเห็นฟู่อี้ชวนอยู่ข้างประตู ก็เดินเข้าไปพูดอย่างใส่ใจ“อี้ชวน...บางทีนายอาจจะเข้าใจมั่วมั่วผิดหรือเปล่า? ถึงยังไงเธอก็รักนายขนาดนั้น”“เข้าใจผิดเหรอ? เธอไม่ได้เข้าสังคมมาสองปี และไม่ได้ติดต่อกับคนอื่นด้วย ฉันจะเข้าใจผิดได้ยังไง?” ฟู่อี้ชวนตะคอกอย่างเดือดดาล“ถึงอย่างนั้น นายก็ยังจับไม่ได้ว่าเธอมีชู้...” เย่ซินหย่าพูด“เหอะ ๆ ถ้าฉันจับได้ ไอ้หมอนั่นได้ตายคืนนี้ไปแล้ว!” ฟู่อี้ชวนมีท่าทีดุร้ายเย่ซินหย่ามองเขา แม้จะรู้ว่าเขาชอบซูมั่ว และตอนนี้ก็โกรธเพราะหึงหว