Semua Bab นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ: Bab 61 - Bab 70

“อี้ชวน อย่าโกรธฉันเลยได้ไหม? ฉันไม่ได้เอ่ยถึงชื่อนายเลยนะ ฉันสาบานได้”ได้ยินคำขอโทษของเย่ซินหย่าแต่ละคำฟังดูน่าสงสาร ราวกับใจแตกสลาย ฟู่อี้ชวนสูดลมหายใจลึกๆ ในใจ แล้วพูดว่า“ถึงจะเป็นบัญชีรอง แล้วก็ไม่เอ่ยชื่อของฉัน แต่สร้อยกุหลาบนั่นมีแค่เส้นเดียว ก่อนหน้านี้พวกปาปารัสซี่ก็ตามไม่เลิกเพราะเรื่องงานเดินแบบ”“ขอโทษนะอี้ชวน ฉันผิดไปแล้ว ตอนนั้นฉันไม่ได้คิดให้รอบคอบ...” เย่ซินหย่าก็ร้องไห้ออกมาฟู่อี้ชวนได้ยินเสียงร้องไห้ จึงกดริมฝีปากแน่น แล้วเงียบไปอยู่ครู่หนึ่ง…ช่างมันเถอะ ซินหย่าเป็นคนซื่อขนาดนั้น เธอก็แค่อยากแชร์เฉยๆ ก็เท่านั้นเองส่วนที่โพสต์กลางดึก เธอก็บอกแล้วว่าเมื่อคืนนอนดึก คงไม่ได้ตั้งใจจะเลือกเวลานั้นหรอก“อย่าร้องไห้เลย ฉันก็แค่ถามเฉยๆ ต่อไปเธออย่าโพสต์อะไรตามใจอีกก็แล้วกัน เพราะมันจะทำให้พวกปาปารัสซี่เอาฉันกับเธอไปโยงกันได้ง่ายๆ” ฟู่อี้ชวนพูด น้ำเสียงเริ่มอ่อนลงเย่ซินหย่าสูดน้ำมูก ยังมีเสียงสะอื้นเล็กน้อย แต่มุมปากกลับยิ้มเยาะเบาๆก็เพราะอยากให้โยงกันนั่นแหละถึงโพสต์ ไม่อย่างนั้นจะทำให้คนอื่นเข้าใจว่าเธอเป็นว่าที่สะใภ้ตระกูลเศรษฐีได้ยังไง?“ฉันเข้าใจแล้ว อี้ชวน

หลีโย่วพยายามจะตรวจดูบาดแผลของเธอ แต่กลับถูกซูมั่วห้ามไว้ และบอกว่าไม่เป็นอะไรมากแล้วเธอจึงโผเข้าไปกอดอีกครั้ง คราวนี้เป็นอ้อมกอดที่อ่อนโยน หลีโย่วพูดด้วยความรู้สึกผิดว่า“ขอโทษนะ ฉันไม่รู้ว่าเธอบาดเจ็บ ไม่เจอกันสองปีตื่นเต้นไปหน่อย เลยเผลอกอดแรงไป”“เป็นฉันเองที่ไม่ได้บอกเธอก่อน กลัวว่าเธอจะเป็นห่วง ฉันเองก็คิดถึงเธอมากเหมือนกัน” ซูมั่วพูดเจอกันอีกครั้งหลังจากห่างหายไปนาน ทั้งสองคนจูงมือกัน เดินเล่นไปตามถนนซูมั่วอยากเลือกซื้อเสื้อผ้า หลีโย่วก็ช่วยเธอพิจารณา จับคู่ชุดทำงานที่เหมาะสมให้อยู่หลายชุด“เลือกชุดลำลองไปอีกสักหน่อยเถอะ แบบที่ดูสดใส เข้ากับบุคลิกเธอ” หลีโย่วหยิบกระโปรงตัวหนึ่ง ส่งให้เธอซูมั่วมองดูชุดที่มีสไตล์แตกต่างกันไป ตลอดสองปีที่ผ่านมาเธอในฐานะ “แม่บ้าน” แทบไม่ได้แต่งตัวเลย ชุดที่ใส่ประจำก็มีแค่เสื้อยืดกับกางเกงขายาวธรรมดาจริงๆ แล้วตอนที่เพิ่งแต่งงานใหม่ๆ เธอก็เคยใส่เสื้อผ้าสวยๆ เพราะอยากให้ฟู่อี้ชวนได้เห็นด้านสวยๆ ของตัวเอง แต่สิ่งที่ได้รับกลับมามีเพียงประโยคเดียวว่า[แต่งตัวเหมือนผู้หญิงขายบริการ ยั่วอะไรนักหนา น่ารังเกียจจริงๆ]เธอยังจำชุดกระโปรงตัวนั้นได

ถ้าซูมั่วรับสายโทรศัพท์ของหลี่หยวนแต่กลับบล็อกเขาคนเดียว...หลี่หยวนแอบชำเลืองมองประธานฟู่อีกครั้ง พลังงานความมืดพลุ่งพล่านไปทั่ว จนเขารู้สึกเหมือนชีวิตตัวเองไม่ปลอดภัย[ขอโทษค่ะ หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาโทรใหม่อีกครั้งในภายหลัง]เสียงระบบอัตโนมัติดังขึ้นอย่างรวดเร็ว ฟู่อี้ชวนถึงกับชะงักไปทันทีหลี่หยวน ‘โชคดี รอดตายแล้ว...’“ลองโทรอีกสักสองสามครั้งสิ” ฟู่อี้ชวนพูดหลี่หยวนเลยลองโทรอีกสองสามครั้ง แต่ผลก็ยังเหมือนเดิมทุกครั้งฟู่อี้ชวน ‘ฮึ ที่แท้ก็เหมือนกันทุกคนสินะ’ความโมโหที่อัดแน่นค่อยๆ จางหายไป อารมณ์ก็ดีขึ้นแล้ว แม้ว่าจะไม่เข้าใจว่าทำไมถึงรู้สึกดีขึ้น“พอแล้ว นายไปเถอะ เธอก็บล็อกนายเหมือนกัน” ฟู่อี้ชวนพูดหลี่หยวนชะงักไปชั่วครู่ แล้วก้มลงดูโทรศัพท์ ก่อนจะเข้าใจว่าประธานฟู่โกรธคุณนายที่บล็อกเขางั้นเหรอ?“ประธานฟู่ครับ อาจจะไม่ใช่การแจ้งเตือนว่าโดนบล็อก บางทีมันอาจจะเพราะโทรศัพท์ปิดเครื่องอยู่ก็ได้ครับ” หลี่หยวนพยายามช่วยอธิบายฟู่อี้ชวนขมวดคิ้ว “เป็นไปได้ยังไงเธออยู่โรงพยาบาลจะไม่ใช้โทรศัพท์ได้ยังไง ตอนเช้าฉันโทรไปหาเธอตั้งหลายรอบก็ได้ยินแต่เ

ซูมั่วฟังแล้ว รู้สึกดีใจแทนรุ่นพี่ ที่ในที่สุดความฝันในตอนนั้นของเขาก็เป็นจริง“จะว่าไปแล้วก็ต้องขอบคุณซูมั่วเหมือนกัน ที่ตอนนั้นเธอเป็นคนหาเงินลงทุนจากนักลงทุนใจบุญได้ถึงห้าสิบล้าน” โจวจิ่งอันพูดพลางมองไปที่ซูมั่ว“ซูมั่วเจ๋งขนาดนี้เลยเหรอ? ทำไมไม่เคยบอกกันเลย?” หลีโย่วถามด้วยความประหลาดใจ “เพราะตอนที่เธอหานักลงทุนได้เธอก็ไปต่างประเทศแล้ว ตอนนั้นฉันซาบซึ้งใจมาก ถึงกับอยากให้ซูมั่วเป็นผู้ถือหุ้นโดยตรง แต่เธอกลับเดินทางไปอย่างกระทันหัน” โจวจิ่งอันถอนใจพูดซูมั่วฟังแล้ว ความทรงจำย้อนกลับไปเมื่อสองปีก่อนจริงๆ แล้วตอนนั้นเธอวางแผนจะร่วมทำธุรกิจกับรุ่นพี่ แต่ใครจะรู้ว่าโชคชะตากลับมอบ “ลาภลอย” มาให้เธอเธอจึงยอมทิ้งหน้าที่การงานเพื่อความรัก และหายตัวไปอย่างเงียบๆ กลายเป็น “แม่บ้าน” ที่ถูกกักขัง“ถ้าเป็นการลงทุนแบบนักบุญ มั่วมั่วจะกลายเป็นผู้ถือหุ้นได้ยังไง? แล้วยังได้ปันผลด้วย?” หลีโย่วเน้นประเด็นสำคัญ“เพราะต่อมานักลงทุนใจบุญเปลี่ยนเป็นลงทุนส่วนตัว เลยแบ่งปันผลกับซูมั่วคนละครึ่ง” โจวจิ่งอันอธิบาย “โอ้พระเจ้า เจอเจ้านายรวยมหาศาลขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย?” หลีโย่วพูดด้วยความประหลาดใจ“

เย่ซินหย่ายิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์ กับสิ่งที่เธอวางแผนอยู่ในใจ อาหารจานหลักถูกนำมาเสิร์ฟ แต่ฟู่อี้ชวนกินได้ไม่เยอะ แต่กลับดื่มไวน์แดงไปเกือบหมดขวด โดยเฉพาะขวดที่เปิดใหม่ในตอนหลัง ดีกรีค่อนข้างสูง“ไม่ดื่มแล้วซินหย่า ตอนบ่ายยังต้องทำงานอีก” ฟู่อี้ชวนเลื่อนแก้วไวน์ออก เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายเทให้เขาอีก“ฉันว่านายดูอารมณ์ไม่ค่อยดีนะ น่าจะเป็นเพราะทำงานเครียดเกินไป ดื่มอีกหน่อยแล้วไปงีบในห้องทำงานตอนเที่ยงสักพัก ตอนบ่ายจะได้สดชื่น” เย่ซินหย่าพูดด้วยน้ำเสียงโน้มน้าวอย่างอ่อนโยนฟู่อี้ชวนได้ยินที่เธอพูด เขายอมรับว่าอารมณ์ไม่ดีจริงๆ แต่ไม่ใช่เพราะเครียดจากการทำงาน แต่เป็นเพราะซูมั่วซูมั่วจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ยอมมาหาเขา โทรไปก็ไม่รับ มันทำให้เขาหงุดหงิดมาก โมโหมาก และ…อึดอัดใจมากสุดท้าย เขาก็ยอมวางแก้วไวน์ลงบนโต๊ะอีกครั้งพร้อมกับเลื่อนไปข้างหน้า เย่ซินหย่าจึงเติมไวน์ให้เขาอีกจนเต็มแก้วตอนนี้ ทางด้านฝั่งของซูมั่วทั้งสามคนกินข้าวเสร็จแล้ว และกำลังจะลุกจากโต๊ะ โจวจิ่งอันเป็นคนไปจ่ายเงิน“ฉันอยากไปเข้าห้องน้ำหน่อย มั่วมั่วเธอไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ” หลีโย่วพูดขึ้นซูมั่วพยักหน้าตอบรับ แล้วเดินไป