All Chapters of นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ: Chapter 71 - Chapter 80

เมื่อได้ยินดังนั้น ฟู่อี้ชวนก็ขมวดแน่นขึ้น ชี้แจงอย่างเคร่งขรึมว่า“คุณหลี โปรดระวังคำพูดของคุณด้วย อย่ามากล่าวหาคนอื่นลอย ๆ”หลีโย่วได้ยินดังนั้นก็รู้สึกตลกนิดหน่อย พูดว่า“แล้วที่คุณสองคนกำลังควงแขนกันอยู่ตอนนี้ เมื่อเช้าฉันยังเห็นติดคำค้นหายอดฮิตอยู่เลยนะ”ฟู่อี้ชวนก้มหน้าลง เห็นว่าแขนของตนถูกเย่ซินหย่าสอดไว้ ก็สะบัดออกอย่างไม่ปรานีเย่ซินหย่าที่อยู่ข้าง ๆ แทบจะกัดฟันจนแหลกละเอียด ใบหน้ายังคงยิ้มแย้ม แต่ในใจกลับจ้องเขม็งไปที่ผู้หญิงที่ชอบยุ่งไม่เข้าเรื่องคนนี้“คำค้นหายอดฮิตเป็นแค่ข่าวลือที่ไม่มีมูล คุณหลีโปรดอย่าหูเบาเชื่อคนง่าย” ฟู่อี้ชวนพูดอีกครั้งด้วยสีหน้าไม่สู้ดีหลีโย่วหัวเราะเยาะ รู้สึกว่าฟู่อี้ชวนคงเมาหนักจริง ๆ หลักฐานก็วางอยู่ตรงหน้าแท้ๆ ยังจะกล้าพูดออกมาหน้าตาเฉยแบบนี้อีก“ชู้รักของคุณไม่ได้สวมสร้อยคอราคาสี่ร้อยห้าสิบล้านเส้นนั้นอยู่หรือไง? ฟู่อี้ชวน คราวหน้าถ้าจะปฏิเสธ อย่างน้อยก็ช่วยเก็บหลักฐานที่เป็นวัตถุให้เรียบร้อยก่อนสิ” หลีโย่วพูดเย้ยหยัน ฟู่อี้ชวนหันไปมองที่คอของเย่ซินหย่า ทำท่าจะยื่นมือไปกระชากสร้อยเส้นนั้นออกมา“อี้ชวน นายจะทำอะไร? นี่เป็นของนายที่ให

เมื่อได้ยินดังนั้น ฟู่อี้ชวนก็เดินตามเธอไปอย่างว่าง่าย และขึ้นรถแท็กซี่ไปด้วยกันอีกด้านหนึ่ง ที่แยกถัดไปซูมั่วปฏิเสธที่รุ่นพี่จะพาเธอไปเยี่ยมชมบริษัทล่วงหน้า เธอยืนรอหลีโย่วอยู่ที่นี่เมื่อเห็นรถสปอร์ตสีแดงมาถึง เธอก็เดินไปขึ้นรถที่ริมถนน“เธอนี่มันจริง ๆ เลยนะมั่วมั่ว ตอนฉันพูดถึงโจวจิ่งอัน เธอก็ทำเหมือนไม่อยากจะยุ่งด้วย แต่ผลสุดท้ายเพื่อที่จะได้คุยกับเขามากขึ้น เธอก็กระโดดขึ้นรถเขาไปเลย” หลีโย่วบ่นเป็นชุดซูมั่วมีร้อยปากก็เถียงไม่ออก ได้แต่ฝืนใจอธิบายว่า“ก็แค่ไม่กี่นาทีเอง ยังไม่ทันได้คุยอะไรกันเลย”“แต่ก็จูบกันได้หลายทีอยู่นะ” หลีโย่วแค่นเสียงพูดซูมั่ว “...”“รีบสารภาพมาซะดี ๆ ว่าพวกเธอคุยอะไรกัน? ไม่งั้นฉันจะตีความตามความเข้าใจของฉันแล้วนะ~” หลีโย่วพูดต่อซูมั่วฝืนยิ้มอย่างจนใจแล้วพูดว่า “...ฉันสาบานเลย ไม่ได้พูดอะไรกันจริง ๆ แค่คุยเรื่องบริษัทนิดหน่อย”ทั้งสองคนเถียงกันไปมาตลอดทางกลับบ้าน ในขณะนั้น ที่หน้าโรงแรมแห่งหนึ่งรถแท็กซี่จอดลง เย่ซินหย่าประคองฟู่อี้ชวนจะเข้าไปในล็อบบี้โรงแรม ฟู่อี้ชวนสะบัดมือเธอออก ขมวดคิ้วแล้วย้ำว่า“ฉันมีเมียแล้ว เธอรักษาระยะห่างกับฉัน

ท่ามกลางความขัดแย้งในใจนี้ เขาทรมานตัวเองอยู่ภายใน และในที่สุดความโกรธก็เข้าครอบงำ ฟู่อี้ชวนเช็ดคราบกาแฟด้วยใบหน้าเย็นชา“ซูมั่วนี่เก่งขึ้นเยอะนะ ทำท่าทีแบบนี้มาสี่วันติดแล้ว คงลืมไปแล้วว่าตัวเองแซ่อะไร” ฟู่อี้ชวนแค่นเสียงเย็นชาพูดกับตัวเอง“ด้วยนิสัยแบบเธอ ถ้าเป็นตระกูลอื่นคงถูกไล่ออกจากบ้านไปนานแล้ว ตัวเองไม่มีทั้งฐานะและพื้นเพ ยังไม่รู้จักรักษาตำแหน่งคุณนายฟู่ให้ดี ๆ อีก”“มีปากแต่พูดไม่เป็น จะมีปากไว้ทำไม? เห็น ๆ อยู่ว่าเป็นความผิดของตัวเองแท้ ๆ ทำอย่างกับว่าคนทั้งโลกติดหนี้เธออย่างนั้นแหละ”……หลี่หยวนยืนมองประธานฟู่ที่กลายร่างเป็น “หญิงขี้บ่น” พร่ำบ่นไม่หยุด เขาได้แต่เงยหน้ามองเพดานอย่างหมดคำจะพูดปากไม่ตรงกับใจ คงหมายถึงคนแบบประธานฟู่นี่แหละทุกคำพูดแสดงความไม่พอใจคุณนาย ทุกคำพูดเต็มไปด้วยความแค้นเคืองและความมืดมน พอตอนเที่ยงดื่มเหล้าเข้าไปหน่อยก็เอาแต่จะตามหาอีกฝ่าย แต่พอตื่นขึ้นมากลับไม่ยอมรับ“ประธานฟู่ ในเมื่อคุณสร่างเมาแล้ว งั้นก็ช่วยอ่านและเซ็นเอกสารที่ยังดูไม่หมดเมื่อเช้าด้วยนะครับ ตอนบ่ายท่านไม่มีแผนงานอื่นแล้ว สามารถเลิกงานตรงเวลาได้ครับ” หลี่หยวนกล่าวฟู่อี้ชว

ฟู่อี้ชวนเม้มปาก ลังเลอยู่หลายนาที ในที่สุดก็ขับรถกลับบ้านซูมั่วไม่รับโทรศัพท์เขา ตกลงคือไม่มีโทรศัพท์หรือจงใจบล็อกเขากันแน่?เขาซื้อโทรศัพท์ให้เธอไปแล้ว ถ้าไม่อยู่ที่บ้าน แสดงว่าเธอเอาไปใช้ แล้วถ้าเป็นแบบนั้นก็เท่ากับว่าเธอบล็อกเขา แบบนี้ถ้าทะเลาะกันขึ้นมา เขาก็จะได้ไม่ถูกเอาคืนแต่ถ้าเธอไม่ได้ใช้ล่ะ…แล้วช่วงหลายวันที่ผ่านมาเธอใช้ชีวิตในโรงพยาบาลยังไง? ดูคอมพิวเตอร์เหรอ?ด้วยความหวังสุดท้ายที่จะพิสูจน์ความจริง ฟู่อี้ชวนก็กลับมาที่คอนโดลิฟต์ขึ้นไปชั้นบน เปิดประตู แล้วเดินตรงเข้าไปในห้องนอนแขกเล็กประตูไม่ได้ล็อก ฟู่อี้ชวนผลักเข้าไปดูก็เห็นว่าผ้าห่มกับหมอนบนเตียงหายไปหมดแล้ว เหลือเพียงที่นอนโล่งๆฟู่อี้ชวนตกตะลึงในทันใด หัวใจเริ่มเต้นรัว แผ่นหลังแข็งทื่อ และเริ่มตื่นตระหนกอย่างไม่มีเหตุผลทำไมมันเกลี้ยงแบบนี้ ซูมั่วล่ะ? เธอไปไหน? หนีออกจากบ้านอีกแล้วเหรอ??เขาเหลือบไปเห็นโทรศัพท์บนโต๊ะข้างเตียง ฟู่อี้ชวนเดินไปหยิบมันขึ้นมาบนผิวมีฝุ่นเกาะบาง ๆ แม้แต่ฟิล์มพลาสติกก็ยังไม่ถูกแกะ บนนั้นยังมีรอยบุบเล็กน้อยที่เขาทำไว้นิ้วของเขากำแน่น หัวใจที่สั่นระรัวอย่างควบคุมไม่ได้ก็พยายามป

เขาไปเซ็นชื่อตอนไหน? ซูมั่วไม่เคยให้เอกสารอะไรกับเขาเลยนี่!ถ้าได้เห็นแล้ว เขาจะเซ็นได้ยังไง??!ในหัวกำลังคิดว่ามีขั้นตอนไหนผิดพลาดไป นิ้วที่คลึงเศษกระดาษอยู่ก็รู้สึกว่าสัมผัสไม่ถูกต้องลายเซ็นนี้ไม่มีร่องรอยการเขียน มันคือ…ฟู่อี้ชวนยกขึ้นมาดูตรงหน้า แล้วจ้องมองอีกครั้งเอกสารฉบับสำเนา?!เขาใช้มือถูอีกหลายครั้ง มันเป็นสำเนาจริง ๆ ความตื่นตระหนกชั่วครู่ก็สงบลง แล้วแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธเกรี้ยวอีกครั้ง“ซูมั่ว! เธอมันบ้าไปแล้ว กล้าดียังไงใช้เอกสารสำเนาปลอมมาแกล้งฉัน!” ฟู่อี้ชวนกัดฟันพูดเขานึกว่าเป็นสัญญาหย่าที่เขาเซ็นเองจริง ๆ ซะอีก ที่แท้ก็เป็นเรื่องล้อเล่น! เสียแรงที่เมื่อกี้เขาตกใจและสงสัยขนาดนั้นไม่สิ เขาไม่ได้ตกใจซะหน่อย ก็แค่โกรธแล้วนึกไม่ออกว่าไปเซ็นชื่อตอนไหนเท่านั้นเอง!ฟู่อี้ชวนลุกขึ้นยืนอีกครั้ง มองดูเศษกระดาษบนพื้น แล้วใช้เท้าขยี้ซ้ำ ๆ อย่างโกรธจัดข้อความยืนยันการเป็นเพื่อนที่ส่งไปยังคงไม่ได้รับการตอบกลับ เขาจึงส่งไปอีกครั้ง คราวนี้เป็นการระบายความโกรธในขณะเดียวกัน ที่ร้านหม้อไฟบนโต๊ะ โทรศัพท์ก็สั่นเป็นพัก ๆ ในที่สุด หลีโย่วก็เงยหน้าขึ้นมาพูดว่า“พนักง