All Chapters of นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ: Chapter 91 - Chapter 100

“จะให้แกทำไม? ให้ไปวุ่นวายกับมั่วมั่วหรือไง?” คุณท่านฟู่ปฏิเสธด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ฟู่อี้ชวนเม้มปาก แล้วค่อย ๆ พูดออกไป “ผมไม่ได้จะไปวุ่นวายกับเธอ ผมแค่...”“อยากถามว่าเธออยู่ที่ไหน จะได้ไปรับเธอกลับมา” น้ำเสียงของฟู่อี้ชวนเบาลงไปเล็กน้อย“ไปรับเธอกลับมาทำไมล่ะ ไม่ใช่ว่าแกอยากหย่ากับเธอหรอกเหรอ? ชื่อก็เซ็นไปจนตอนนี้กลายเป็นอดีตสามีแล้ว แกยังจะไปรบกวนเธอทำไม?” ทางฝั่งคุณท่านฟู่ซักถาม“ผมไม่เคยคิดจะหย่ากับเธอ! ไอ้ชื่อที่เซ็นอยู่นั่นผมก็ไม่ได้เป็นคนเซ็น! ไม่เคยเห็นตัวเอกสารเลยด้วยซ้ำ!” ฟู่อี้ชวนรีบกล่าวปฏิเสธ“งั้นความหมายของแกคือมั่วมั่วใช้เอกสารปลอมมาหลอกฉันสินะ เพราะแกก็พูดแบบนี้กับพ่อบ้าน” คุณท่านฟู่ฟังหลานชายตะเบ็งเสียงออกมาจากทางฟากนั้นแล้ว จึงเอ่ยปากออกไปอย่างใจเย็น“ใช่ ซูมั่วทิ้งฉบับสำเนาไว้ให้ผม แล้วส่งต้นฉบับไปให้คุณปู่ แต่จริง ๆ แล้วนี่เป็นการปลอมลายเซ็นของผม ไม่มีผลใด ๆ ทางกฎหมาย” ฟู่อี้ชวนว่าพูดจบ เขาก็เงียบไปไม่กี่วินาที จากนั้นจึงพูดเสียงอ่อนว่า“คุณปู่ อย่าเพิ่งโกรธเลย ซูมั่วโกรธผมเลยทำแบบนั้น คุณปู่ไม่ต้องถือเอกสารฉบับนั้นเป็นจริงเป็นจังไป”“ผมไม่คิดว่าเธอจะ

“ตอนนั้นแกอยู่ม.สาม กำลังอยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อที่จะเข้ามัธยมปลาย ฉันบอกว่าไม่ว่าอย่างไรก็ห้ามผู้หญิงคนนั้นเข้าบ้าน รักษาตำแหน่งหลานชายทายาทสายตรงของแกไว้ไม่ให้สั่นคลอน ไม่ให้ลูกที่เกิดจากเมียน้อยเข้ามาอยู่ในศาลบรรพบุรุษ” คุณท่านฟู่เอ่ยปาก“แต่แกล่ะ? พอโตแล้วกลับโขลกพ่อแกออกมาเป็นพิมพ์เดียวกัน! เชื้อไม่ทิ้งแถวจริง ๆ !”แม้ในคำด่าทอพวกนี้จะไม่มีคำหยาบคายแม้แต่นิดเดียว ทว่าสำหรับฟู่อี้ชวนแล้วกลับเป็นคำพูดที่หยาบคายที่สุด หัวใจของเขาเจ็บแปลบ เลือดเจิ่งนอง“ขอโทษครับคุณปู่... ที่โรงแรมของซินหย่ามีปาปารัซซีดักรออยู่ กระเป๋าก็ถูกขโมยไป ไม่มีหลักฐานเลยเข้าไปพักในโรงแรมไม่ได้” ฟู่อี้ชวนอธิบายเสียงเบาหวิว“แกก็เลยให้เธอเข้าไปอยู่ในบ้านแก? แกใจดีขนาดนี้ ทำไมไม่เห็นแกเก็บหมาจรแมวจรมาเลี้ยงเลยล่ะ??” คุณท่านฟู่ตำหนิฟู่อี้ชวนถึงกับสะอึกจนพูดไม่ออก เขาเงียบงันไม่พูดอะไร“อยู่มานานเท่าไรแล้ว” คุณท่านเอ่ยถามขึ้นอีกครั้งฟู่อี้ชวนไม่ได้ตอบกลับในทันที กำลังครุ่นคิดว่าจะโกหกคุณปู่ไปดีหรือไม่ สุดท้ายไม้เท้าก็เคาะมาที่เขาอีกครั้ง“อย่าคิดโกหกฉันเชียว! รีบพูดมา แกอยากให้ฉันไปถามมั่วมั่วไหมล่ะ?” ค

“มั่วมั่ว อี้ชวนมันสำนึกผิดแล้วนะ หลายวันนี้ก็เอาแต่ตามหาเธอ” คุณท่านฟู่เอ่ยปาก“เดี๋ยวปู่จะให้คนจัดการผู้หญิงคนนั้นเอง มั่วมั่วให้อภัยอี้ชวนสักครั้งเถอะนะ? ให้โอกาสเขาสักครั้ง”“ที่จริงอี้ชวนก็รักเธอนะ แต่ก่อนหน้านี้เขาไม่รู้ตัว เมื่อครู่ก็เข้ามาบอกปู่ว่าไม่อยากหย่ากับเธอ แถมยังร้องไห้ด้วยนะ ปู่รับปากเลย ว่าต่อไปเขาจะเป็นสามีที่ดี”อีกฟากหนึ่งของโทรศัพท์ ครั้นได้ฟังคำพูดนี้ของคุณท่านฟู่แล้ว สีหน้าของซูมั่วก็เย็นชาขึ้นทันที ไม่มีคลื่นอารมณ์ใด ๆ ทั้งสิ้นเธอน่าจะรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าคุณปู่ฟู่ไม่มีทางจัดการปัญหาเรื่องการหย่าไม่ได้ เธอไม่น่ารับสายนี้เลยมาพูดขอร้องแทนฟู่อี้ชวน?เหอะ เรื่องอย่างพวกโลกถล่ม มนุษยชาติล่มสลาย พระอาทิตย์ขึ้นทางตะวันตกอะไรพวกนี้ยังน่าเชื่อกว่าฟู่อี้ชวนเสียอีก“คุณปู่ฟู่ คุณบอกให้ฉันให้โอกาสเขาสักครึ่ง แต่ว่านะคะ ฉันเองก็อยากขอโอกาสให้ฉันได้มีชีวิตบ้างสักครั้ง” ซูมั่วกล่าวฟากคุณท่านฟู่ เมื่อได้ยินประโยคนี้ก็ชะงักทันที ไม่รู้ว่าซูมั่วหมายความว่าอย่างไร“คุณเคยเห็นตุ่มน้ำที่ใหญ่เท่ากำปั้นไหมคะ? เวลาเดินก็รู้สึกเหมือนเหยียบย่ำลงบนปลายมีด”“ไหนยังจะกระดูกก้

บนที่นั่งข้างคนขับหลี่หยวนได้ยินเสียงร้องไห้และเสียงตะโกนของประธานฟู่แล้ว เลยอดขมวดคิ้วไม่ได้ พลางถอนหายใจอยู่ในใจถ้ารู้แต่แรกว่าจะเป็นอย่างวันนี้ แล้วจะทำแบบนั้นตั้งแต่แรกไปทำไม?หลายวันก่อนเขาเคยเตือนประธานฟู่ไปแล้ว ว่าต้องเผชิญหน้ากับหัวใจของตัวเอง แต่ตอนนั้นประธานฟูยังยืนหยัดพูดอย่างหนักแน่นว่าตัวเขาไม่มีทางเสียใจทีหลังบ้านใหญ่ไม่ว่าหลานชายจะขอร้องอย่างไร ร้องไห้อย่างไร ทว่าครั้งนี้คุณท่านฟู่ใจแข็งไม่หวั่นไหวความอยากจับคู่ให้ที่เกิดขึ้นไม่นานก่อนหน้านี้ถูกทำลายย่อยยับไปหมดแล้ว เขาตัดสายทิ้งอย่างไร้เยื่อใย สุดท้ายก็ได้แต่ทิ้งคำพูดไว้ว่า“แกไม่คู่ควรกับมั่วมั่วสักนิด”ที่นั่งด้านหลังภายในตัวรถ ฟู่อี้ชวนกดต่อสายออกไปอีกครั้ง ไม่ว่าอย่างไรคุณปู่ก็ไม่รับสายทั้งนั้น ส่วนเขาก็เริ่มใจสลายอย่างสุดซึ้ง จะรู้สึกเสียใจสำนึกผิดต่อเรื่องที่ได้ทำลงไปก็สายไปเสียแล้วชายหนุ่มที่ปกติหยิ่งในศักดิ์ศรีทั้งยังเย็นชา ตอนนี้กำลังร้องไห้เศร้าโศก เหมือนกับหมาน้อยน่าสงสารที่ถูกทิ้งไว้ข้างทาง เขากอดศีรษะตัวเองร้องไห้จนเสียงเหือดแห้งขณะเดียวกัน ณ ตึกซีบีดีที่ตั้งอยู่ในศูนย์กลางธุรกิจซูมั่วลงม

“คุณซูมีความเชี่ยวชาญในความรู้เฉพาะทาง ยิ่งกว่านั้นในช่วงเรียนมหาวิทยาลัยยังได้นำทีมร่วมการแข่งขันใหญ่อยู่หลายครั้ง ฉันคิดว่าคุณเหมาะกับตำแหน่งผู้อำนวยการค่ะ”ซูมั่วได้ยินแบบนั้นก็เม้มปาก เธอหันหน้าไปมองรุ่นพี่เล็กน้อยพลางกล่าวว่า“ขอโทษนะคะ แต่ความสามารถของฉันยังมีข้อจำกัดอยู่ เกรงว่าจะไม่มีความสามารถที่จะรับตำแหน่งนี้ ให้ฉันเข้าไปเป็นพนักงานในฝ่ายออกแบบก็พอแล้วค่ะ”เหล่าเจ้าหน้าที่สัมภาษณ์งานได้ยินเธอปฏิเสธแล้ว ก็อดแปลกใจขึ้นมาชั่วขณะไม่ได้“ขอบคุณพวกคุณที่ยอมรับความสามารถของฉันนะคะ การแข่งขันในช่วงที่เรียนมหาวิทยาลัยเป็นการแข่งขันแบบกลุ่ม ผู้รับผิดชอบหลักก็คือประธานโจวของพวกคุณค่ะ ฉันเป็นแค่ผู้ช่วยเท่านั้น จะแอบอ้างผลงานไม่ได้หรอกค่ะ” ซูมั่วพูดต่อ“ฉันรู้จักข้อด้อยของตัวเองดีค่ะ นี่เป็นการเข้าทำงานครั้งแรกของฉัน ยังมีหลายส่วนที่จำเป็นต้องฝึกฝน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องความสามารถในการนำทีมเลยค่ะ ถ้าต้องเลื่อนตำแหน่ง ฉันก็อยากเริ่มตั้งแต่ตำแหน่งเริ่มต้นค่ะ”เมื่อฟังอีกฝ่ายพูดประโยคนี้จบ เหล่าเจ้าหน้าที่สัมภาษณ์ต่างก็ชื่นชมในการพูดความจริงและความจริงใจของเธอ ดังนั้นจึงเบนสายตาไปยัง