“สโนว์ครับ”“หนูไม่เป็นอะไร ไม่เป็นอะไรจริงๆ” ขาเรียวหยุดเดิน เสียงสั่นๆ บอกคนข้างกายโดยที่น้ำตามันไหลไม่หยุด แม้จะเช็ดไปแล้วหลายต่อหลายครั้งมันก็ยังคงไหลมาไม่หยุด“กลับบ้านกันนะครับ”“ฮืออออออ”“ไหนว่าไม่เป็นอะไรแล้วร้องทำไมครับ”“เสียใจ เจ็บใจ โมโหและก็โกรธ ฮือออออ” มือเล็กยกขึ้นมาปิดหน้าปิดตาตัวเองร้องไห้ เธอขยับไปกอดเขาซุกหน้าลงบนแผงอกแกร่งแล้วปล่อยความเสียใจออกมาเป็นน้ำตา“ร้องออกมาให้หมดวันนี้วันเดียวเลยนะ ผู้ชายแบบนั้นไม่ควรค่าให้เธอเสียใจหรอก วันนี้เดี๋ยวพี่จะปลอบใจเธอเอง” น้ำเสียงในประโยคท้ายนั้นทำให้สโนว์ต้องเงยหน้าขึ้นไปมองเขาที่มีสีหน้าแววตาเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์“นะ หนูเสียใจจริงๆ นะคะ”“พี่ก็ยังไม่ได้ว่าเธอแกล้งเลยนี่นา”“สีหน้าพี่เจ้าเล่ห์ หื่นกามมีความลามกกับโรคจิตนิดๆ”“…” จูงมือเล็กพาไปที่รถและเข้าไปนั่งด้านในพร้อมกับขับออกไปตามถนนเรื่อยๆ“พี่คะ”“มันนอกใจนอกกายเธอไปแต่งงานมีเมียมีลูก ดังนั้นเราก็ควรไปทำลูกแข่งกับมัน สักห้าหรือหกคนดีนะ”“เยอะไปมั้ยคะ หนูเลี้ยงไม่ไหวหรอกนะ” ยังกับจะตั้งทีมฟุตบอลไปได้นะนั่น“ไม่เยอะไปหรอก พี่ช่วยเธอเลี้ยงเอง”“ทำเหมือนเลี้ยงเป็นแหละ”
Last Updated : 2025-06-09
