Semua Bab ของเพื่อน: Bab 11 - Bab 20

“ไม่ต้องมองแฟนผมแบบนั้นหรอกครับ ทุกคนในนี้เขาดูออกกันหมดว่านายใหญ่คิดจะทำอะไร” เรทท์ตวัดแขนไปโอบเอวแฟนสาวที่ถูกเจ้านายมองค้อนพร้อมบอกโรซาน เขาแค่นหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วมองสาวน้อยข้างกายที่นั่งยิ้มตาหวานแก้มแดงปลั่งอยู่“มึงไม่แคร์คำพูดคนไม่เท่าไหร่แต่ห่วงชื่อเสียงตัวเองบ้าง” ไซรัสเอ่ยเตือนน้องชาย แม้เขาจะมีอำนาจใหญ่ที่สุดในกลุ่มแต่โรซานก็ไม่ได้น้อยหน้ามีชื่อเสียงมากพอสมควรแต่เจ้าน้องชายกลับไม่ค่อยห่วงชื่อเสียงตัวเองเลย“ง่วงแล้วนะ อือ…อยากนอน” คนเมาเริ่มโวยวาย โรซานมองสโนว์ที่นั่งบ่นงึมงำอยู่ข้างเขา ใบหน้าเรียวสวยแดงระเรื่อจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่เจ้าคนคออ่อนดื่มไปเพียงแก้วเดียว“กูขอได้มั้ยให้น้องมันเลิกกับไอ้เลย์ก่อนแล้วมึงอยากทำอะไรน้องค่อยทำ กูไม่อยากให้มึงเป็นขี้ปากคนอื่น”“…”“ซาน ได้ยินที่กูพูดมั้ย?”“เป็นแค่พี่กูอย่ามาวุ่นวาย!” โรซานมองพี่ชายด้วยสายตานิ่งๆ ไซรัสยกแก้วเหล้าขึ้นมากระดกดื่มพลางมองน้องชายกลับด้วยสายตาแข็งกร้าว มืออีกข้างกำเข้าหากันแน่นเมื่อโรซานกำลังก้าวร้าวใส่เขา“พี่ซานพาสโนว์กลับไปได้แล้วค่ะ” ริกะจับแขนแฟนหนุ่มไว้พร้อมเอ่ยบอกโรซานที่ก็ยอมลุกขึ้นยืนพาคนตัวเล็กลุกออกไ

สโนว์กรี๊ดออกมาเมื่อยืนคิดอะไรเพลินๆ อยู่ริมบ่อเลี้ยงปลาแล้วจู่ๆ โรซานก็เดินมายืนซ้อนด้านหลังเธอพร้อมกับมือหนาที่เอื้อมมาบีบเคล้นขย้ำหน้าอกเธอสองข้างก่อนจะเดินผ่านไปนั่งบนเก้าอี้“คุณหนูเป็นอะไรรึเปล่าครับ?” เสียงการ์ดที่อยู่ประจำบ้านวิ่งเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง เธอจึงหันไปยิ้มอ่อนพลางส่ายหน้าให้พวกเขาจึงกลับไปสโนว์หันไปมองโรซานที่นั่งไขว่ห้างกระดิกขาด้วยสีหน้าที่สดชื่น ไอ้ที่พูดไปว่าเขามักจะให้เกียรติเธอเป็นสุภาพบุรุษเมื่อสักครู่นี่ถือว่าหมายถึงคนอื่นก็แล้วกันนะเพราะตอนนี้มันใช้ไม่ได้กับเขาซะแล้วล่ะ“พี่จับนมหนูทำไมคะ” เดินไปกระซิบถามเขาเพื่อให้ได้ยินกันแค่สองคน มาเฟียหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปากยักคิ้วใส่เธอด้วยท่าทางที่กวนโอ๊ยแบบสุดๆ “พี่ซาน อย่ามาทำตัวไม่น่ารักแบบนี้นะคะ”“อย่าเสียงดังเช้าๆ ได้มั้ย มันเสียงบรรยากาศหมด”“พี่นิสัยไม่ดีเลยนะรู้ตัวมั้ย?”“นมเธอใหญ่มันน่าจับมากเลยรู้ตัวมั้ย” ยอกย้อนสาวน้อยกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้ สโนว์ก็ได้แต่ยืนกำมือตัวเองกระทืบเท้าปึงปังอยู่ตรงหน้าเขาอย่างไม่มีคำพูดใดจะพูดกับคนแบบเขา“นายใหญ่ครับ ของที่ส่งไปเมื่อคืนมีปัญหาทำให้สินค้าส่งไปไม่ได้” เรทท์เดินเข้า

“…”“หนูไม่ใช่ลูกแท้ๆ แม่ไม่อยากบีบบังคับให้ทำตามที่แม่ต้องการในทุกเรื่องแต่แม่ไม่ชอบที่เห็นลูกสาวที่แม่เลี้ยงมาตั้งแต่คลอดมาได้ไม่กี่เดือนไปลำบากหรือถูกทำให้เสียใจอยู่บ่อยครั้งทั้งที่คนในบ้านไม่มีใครเคยทำ”“…”“เข้าใจที่แม่พูดมั้ยคะ?”“เข้าใจค่ะ หนูอยากไปนอนแล้ว” บอกโรซานพลางดึงมือเขาให้ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปยังห้องนอนของตัวเองที่ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนไป เธอเดินไปทิ้งตัวลงบนที่นอนโดยหันหลังให้โรซานที่ยืนอยู่ข้างเตียง“กลับมาอยู่ที่นี่นะ อยู่ที่นี่ไม่มีใครทำให้เธอร้องไห้” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่มแล้วขยับขึ้นไปนอนซ้อนด้านหลังคนตัวเล็ก ลำแขนแกร่งตวัดไปโอบบางไว้โดยที่สโนว์ไม่ได้ปัดออกหรือขยับหนีเพียงแต่นอนนิ่งอยู่แบบนั้น“สโนว์ได้ยินที่พูดมั้ย”“กลับมาแล้วอยู่ในฐานะน้องสาวน่ะเหรอ?”“เธอมีคนที่รักอยู่แล้วนะ”“หนูไม่รักเขาแล้ว หนูเหนื่อยที่จะรักเขาแล้วหนูอยากเอาหัวใจที่ให้เขาไปกลับมาคืน รักษามันให้ดีแล้วค่อยยกมัน—ให้พี่ พี่จะยังเอาอยู่มั้ยคะ” หันกลับมามองคนตัวใหญ่ เธอรู้ตัวมาตลอดว่าคนที่เธอรักและเฝ้าหาคือเขา แต่เพราะเธอทุกอย่างมันเลยยุ่งเหยิงเละเทะไปหมด“…”“พี่ซาน หน

“ทนหน่อยได้มั้ย เจ็บแค่นิดเดียวนะครับ” ว่าพลางขบกรามตัวเอง ช่องทางรักของเธอคับแน่นทำให้แก่นกายของเขาเจ็บไม่ต่างจากเธอ มือหนาวางลงบนที่นอนข้างคนตัวเล็กแล้วเริ่มขยับกายดุนดันความใหญ่โตเข้าไป“อือออ เจ็บ…พี่คะหนูเจ็บ!”“สโนว์ครับ…” เรียกเธอเสียงแผ่วเบาเมื่อสุดท้ายเขาก็ได้เข้าไปอยู่ในตัวเธอจนสุดลำแล้ว ร่างเล็กปล่อยน้ำตาให้ไหลลงมาด้วยความเจ็บปวด ฝ่ามือกว้างยื่นไปปาดคราบน้ำตาทิ้งก่อนจะจุมพิตที่เปลือกตาเธออย่างอ่อนโยน“มันเจ็บนะคะ”“เดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้วครับ พี่คิดว่าพี่จะไม่ได้เป็นคนแรกของเธอซะแล้ว” พูดจบก็ก้มลงไปมองจุดที่เชื่อมติดกันอยู่ ปากทางเข้าที่มีเลือดบริสุทธิ์ของเธอเปรอะเปื้อนบ่งบอกได้ว่าเขาเป็นคนแรกของเธอ“ฮึ! อึดอัดนะ”“งั้นขยับนะครับ”“อ๊ะ เบาๆ สิคะ ยังเจ็บอยู่เลยนะ” บอกเสียงกระท่อนกระแท่นเมื่อเขาเริ่มขยับเอวเร็วและหนักทั้งที่มันเพิ่งเริ่มเกม ชายหนุ่มส่ายหน้าให้เธอเบาๆ แล้วจับเรียวขาขาวขึ้นมาพาดบ่าไว้“เธอน่ากินมากเลยรู้มั้ยสโนว์ น่ากินไปหมดเลย”“อ๊า~ พี่ซาน…อย่าเอาแรงแบบนี้ อื๊อ” ร่างเล็กเชิดหน้าขึ้น ตาพร่ามัวไปหมดเมื่อเอวสอบเร่งจังหวะกระแทกกระทั้นกายเข้ามาอย่างรุนแรง แม้ความเจ็บจ

“เธอดูสิ ขยับไปได้นิดเดียวก็ไฟแดงต่อแล้วกว่าจะออกจากเส้นนี้ได้ก็คงเป็นชั่วโมง”“คนโรคจิต” สะบัดหหน้าหนีเขาที่ยอมปล่อยมือออกจากหน้าอกเธอเพื่อไปรูดซิบกางเกงปลดกระดุมตามด้วยควักเอาความใหญ่โตของเขาออกมาจนเธอถึงกับหายใจแทบไม่ทั่วท้องเมื่อได้เห็นมัน“ถอดกระโปรงกับกางเกงในออกแล้วมาขึ้นพี่สิ”“พี่ซาน”“หรือจะให้พี่ขึ้นเธอ แต่ว่าถ้ารถมันขยับคงโดนบีบแตรไล่”“เดี๋ยวคนอื่นเห็นนะคะ ไว้ค่อยกลับไปเอาที่บ้านได้มั้ย” บอกอย่างออดอ้อน ดวงตากลมโตมองไปยังมือหนาที่จับแก่นกายแท่งใหญ่รูดขึ้นลงจนมันแข็งตัวเต็มที่แล้ว แม้จะชอบความใหญ่ยาวของมันแค่ไหนแต่นี่คือกลางไฟแดงเชียวนะ!“ไม่มีใครเห็นหรอก”“แต่ว่าพี่คะ…”“ทำไงได้ล่ะตอนนี้พี่หิวเธอมากเลยนะ”“พี่ซาน…”“เธอเรียกชื่อพี่บ่อยเกินไปแล้วนะ” มองหน้าคนตัวเล็กด้วยสายตาดุๆ จนสโนว์ต้องยอมถอดกระโปรงกับกางเกงในของตัวเองออกแล้วขยับขึ้นไปนั่งคร่อมโรซาน“อ๊ะ พี่คะ…”“เอามันใส่เข้าไปด้วยสิ ทำไมต้องให้บอกทุกเรื่องเลยนะ”“จะว่าหนูบื้ออีกก็พูดมาเถอะ” สโนว์พูดด้วยน้ำเสียงห้วนๆ แล้วยกตัวขึ้นเล็กน้อยจับแก่นกายที่อวบใหญ่สอดเข้ามาในร่องสวาทตามด้วยนั่งกดทับมันลงไปจนมิดลำ“อ๊า! จะ เจ็