All Chapters of ของเพื่อน: Chapter 1 - Chapter 10

“นี่ของขวัญจากพี่เลย์ หนูกับเขาตั้งใจเลือกมันให้เลยนะคะ” มือเล็กหยิบพวงกุญแจธรรมดารูปแมวเหมียวสีฟ้าอ่อนยื่นไปให้คนตัวโตโดยที่เขาก็รับมาอย่างไม่ได้พูดอะไร“ของเธอล่ะ”“ก้มหน้าลงมาหน่อยสิคะ” กวักมือบอกเขาที่มีส่วนสูงกว่าเธอค่อนข้างที่จะมาก โรซานจึงก้มหน้าลงมาใกล้กับใบหน้าเรียวสวยของแฟนเพื่อน จุ๊บ! และก็ต้องตาโตกับของขวัญที่เธอมอบให้เมื่อถูกริมฝีปากนุ่มจุ๊บลงบนปลายจมูก“ของขวัญจากหนูค่ะ”“…”“ไม่ชอบเหรอคะ?” สโนว์ถามพร้อมวิ่งตามเขาที่เดินหนีเธอไปโดยไม่ได้พูดอะไร ไม่แสดงความคิดเห็นอะไรกับของขวัญที่เธอทำใจอยู่นานว่าควรมอบมันให้เขามั้ย“อย่าทำแบบนี้อีก” เขาหันมาบอกเธอด้วยน้ำเสียงเย็นชาจนคนตัวเล็กถึงกับคอหดลงไปทันที“ขอโทษค่ะ”“มายังไง”“นั่งแท็กซี่มาค่ะ”“เดี๋ยวไปส่ง” จูงมือเล็กพาเดินไปขึ้นรถตู้ที่ถูกขับเคลื่อนออกไปทันทีที่ประตูรถปิดลงภายในรถที่กำลังแล่นไปบนถนนเงียบสงัด ร่างเล็กลอบมองคนข้างกายเป็นระยะ อยากชวนเขาคุยแต่เพราะสีหน้าที่ดูเคร่งเครียดของเขาเธอจึงไม่อยากรบกวนได้แต่นั่งมองเขาอยู่แบบนั้นจนมันเงียบนานเกินไปและเริ่มอึดอัด “พี่คะ”“…”“พี่จะมีแฟนมั้ยคะ?”“เธอถามคำถามนี้จะครบร้อยรอบแล้ว

เมื่อร่างเล็กเข้าห้องนอนไปแล้วโรซานก็เดินไปนั่งบนโต๊ะทำงานของเลเจนพร้อมมองหาสิ่งที่รุ่นน้องบอกว่าวางอยู่บนโต๊ะจนเจอกับกระดาษแผ่นหนึ่งที่มีข้อความจากลายมือเลเจนเขียนไว้เต็มหน้ากระดาษเขาตั้งใจอ่านข้อความพวกนั้นทุกตัวอักษรทุกบรรทัดและใช้เวลาอ่านราวยี่สิบนาทีจนจบ โรซานถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะใช้ไฟแช็กของตัวเองจุดกระดาษแผ่นนั้นจนมันสลายกลายเป็นผงแล้วเดินจากห้องทำงานตรงไปยังห้องนอน“ทำงานเสร็จแล้วเหรอคะ?” เสียงหวานใสของสโนว์ที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่บนที่นอนเอ่ยถามทันทีที่โรซานเดินเข้ามาเขาพยักหน้ารับแล้วถอดกางเกงขายาวกับเสื้อเชิ้ตตัวสีขาวออก เหลือเพียงกางเกงบ็อกเซอร์กับช่วงบนที่เปลือยแผงอกแกร่งหน้าท้องที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม“โรคจิต” สุ้มเสียงทุ้มดังขึ้นเมื่อร่างเล็กกำลังจ้องมายังหน้าท้องของเขาแน่นิ่งเหมือนกับโดนมนต์สะกด จนเธอได้ยินเสียงของเขาจึงสะบัดหัวตัวเองเล็กน้อย“ถอดเสื้อผ้าทำไมคะ?”“ถอดให้เธอดู”“อ่อ ดีจัง~” ยิ้มกับตัวเอง สายตายังคงจ้องมองเรือนร่างของโรซานอย่างหลงใหลกับแผงอกแกร่งหน้าท้องที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม กึ่ก! และเมื่อเคลื่อนสายตาไปมองหน้าเขาที่จ้องเธอด้วยสายตาเรียบนิ่งก็หัวเราะออก

“หัดเป็นคนดีบ้างเถอะค่ะ” กรอกตาใส่อย่างหมั่นไส้ ไม่หื่นก็ออกไปทางคนไม่ดีตลอดแหละเขาน่ะ“เธอว่าฉันเลว?”“ไม่ได้พูดสักหน่อย พี่ว่าหนูพูดมากพี่ก็ชอบต่อปากต่อคำกับหนูนักนะ เถียงทุกคำจริงๆ” ยกแขนขึ้นมากอดอกเชิดหน้าใส่มาเฟียหนุ่ม ที่บอกว่าเขาเถียงเก่งน่ะไม่เกินจริงเลยสักนิด“…”สโนว์ไม่ได้พูดอะไรต่อเพราะเห็นโรซานเริ่มทำงานของตัวเอง ส่วนเธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นไปเพลินๆ อาจจะสงสัยว่าเธอไม่ทำงานเหรอ ทำสิเพียงแต่อาทิตย์นี้ปิดปรับปรุงร้าน Snow Flowers ซึ่งเป็นร้านดอกไม้ที่คุณแฟนเปิดให้และเปิดมาได้สองปีกว่าแล้ว“พี่ซาน หนูขอไปดูร้านได้มั้ยคะ?” หยัดกายลุกขึ้นนั่งพร้อมเอ่ยถามโรซานที่นั่งหน้าเครียดอยู่กับงาน“ไปดูทำไม ต่อเติมอยู่ไม่ใช่เหรอ”“ก็ไปดูไงคะว่าถึงไหนแล้ว”“เบื่อฉัน?”“ใช่ค่ะ”“…”“พูดเล่นน่า ไม่อยากนั่งนอนอยู่เฉยๆ อยากหาไรทำ” แม้ลุคภายนอกดูเหมือนผู้หญิงที่ไม่ได้เรื่องอะไร แต่จริงๆ แล้วเธอชอบทำงานมากเลยล่ะSnow Flowers ไม่ใช่แค่ปิดปรับปรุงแต่ยังต่อเติมเพิ่มร้านกาแฟไปอีกเพื่อที่ลูกค้าจะได้นั่งจิบกาแฟดื่มน้ำระหว่างตัดสินใจเลือกดอกไม้ไปด้วย ดังนั้นคงจะต้องปิดร้านไปอีกยาวและเธอคงจะเบื่อแน่น

ร้านอาหาร…โรซานเดินตรงเข้าไปในร้านอาหารที่นัดเพื่อนๆ ไว้เพียงลำพัง ส่วนคนที่มาด้วยนั้นนอนหลับอยู่ในรถครั้นจะปลุกก็ขี้เกียจ อีกอย่างหูเขาจะได้พักผ่อนบ้าง“เด็กมึงอ่ะ?” ไซรัสถามน้องชายที่เดินเข้ามาคนเดียวทั้งที่ควรจะมีแฟนเพื่อนอย่างสโนว์เดินตามหลังมาด้วย ชายหนุ่มเพียงไหวไหล่ให้พี่ชายแล้วเดินไปนั่งข้างไบรซ์พร้อมหยิบใบเมนูมาสั่งอาหาร“อย่าบอกนะฆ่าน้องหมกป่าไปแล้วอ่ะ” เจทท์ถามพลางดึงมือน้องชายอย่างเรทท์ให้นั่งลงข้างเขา“เออ”“ใจร้าย! ใจร้ายที่สุดเลยทิ้งไว้ให้นอนคนเดียวได้ไงถ้าขาดอากาศหายใจตายขึ้นมาทำไง ทำไมต้องใจร้ายกับหนูขนาดนี้ด้วย!” เสียงโหวกเหวกโวยวายที่ดังเข้ามานั้นเป็นของใครไม่ได้นอกจากสโนว์ที่เดินหน้าเหวี่ยงวีนเข้ามายืนตรงหน้าโต๊ะของกลุ่มมาเฟีย“ฝัง” โรซานตอบหน้านิ่งแล้วดึงเก้าอี้ออกมาเพื่อให้เด็กสาวหย่อนก้นนั่ง เธอหันไปมองค้อนเขาแล้วยกมือขึ้นมาปิดปากหาว แค่เผลอหลับไปนิดเดียวคนใจร้ายแบบเขาก็กล้าปล่อยเธอให้นอนในรถ แม้จะไม่ได้ดับเครื่องแต่ว่ามันก็น่ากลัวอยู่ดีแหละ“เพื่อนพี่นี่ใจร้ายชะมัดเลยนะ!”“นิสัยมันครับน้องสโนว์” ไบรซ์ว่าพลางยื่นใบเมนูอาหารให้คนตัวเล็กแต่กลับถูกโรซานแย่งมันไป“

ประโยคที่ไม่ควรจะออกมาจากปากโรซานบัดนี้มันได้ออกมาจากปากเขาเป็นการยืนยันว่าเขาอาจจะทำให้ข่าวลือพวกนั้นกลายเป็นจริง สโนว์ที่ได้ยินเช่นนั้นก็ถึงกับไปต่อไม่ถูก แววตาที่มองเขานั้นเต็มไปด้วยความตกใจแปลกใจไม่คาดคิดว่าเขาจะพูดมันเลยสักนิด“ทำไมพี่ถึง…”“ถึงพูดแบบนี้เหรอ ไม่รู้สิ..แค่พูดตามความเป็นจริง” เขาไม่พูดเธอไม่พูดคนอื่นก็ย่อมต้องไม่รู้ในเรื่องที่พวกเขาทำและกำลังจะทำ“พะ พี่ซานลุกออกจากตัวหนูก่อนได้มั้ยคะ”“ถ้าบอกว่าไม่ได้ล่ะ”“ทำไมคะ หนูหนักนะคะ” เอียงคอถามด้วยแววตาใสซื่อ มาเฟียหนุ่มจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่นั้นจนเธอต้องเบือนหน้าหนีเขา ชายหนุ่มจึงจับคางเรียวให้เธอหันกลับมาก่อนจะก้มลงไปบดจูบกลีบปากเปียกชื้นอีกครั้ง จูบอันเนิ่นนานจนคนตัวเล็กเริ่มขาดอากาศหายใจจึงสะบัดหน้าออก“สโนว์ฉันอยากทำมากกว่าจูบได้มั้ย”“พี่ซาน…” ทำไมเธอรู้สึกว่าเขาในตอนนี้ดูน่ากลัว แววตาที่เต็มไปด้วยความหื่นกระหายเหมือนต้องการตะครุบเหยื่ออย่างเธอ ลมหายใจอุ่นรดรินใส่ใบหน้าของเธอส่งผลให้ก้อนเนื้อข้างซ้ายทำงานหนักขึ้นเรื่อยๆ“เธอไม่ชอบฉันแล้วเหรอ?”“…”“หรือว่าฉันหมดสิทธิ์แล้ว ฉันคงปล่อยให้เธอรอนานจนเกินไปเธอคงเกลียดฉัน