Semua Bab The Divorce That Ruined Him: Bab 21 - Bab 30

**AIRA’S POINT OF VIEW**Tahimik ang bahay nang araw na 'yon. Walang mga bisita. Walang maingay na tawanan mula sa kabilang wing. Walang batang iyak. Walang maririnig kundi ang tunog ng hangin mula sa bukas na bintana. Halos malunod ako sa katahimikan, pero kahit papaano, mas gusto ko ito kaysa sa araw-araw na sigawan, bulungan, at panlalait.Nagulat ako nang bigla siyang pumasok sa kwarto ko. Si Calvin. Wala siyang dalang papeles, wala siyang galit sa mukha, wala rin siyang babae sa likod niya. Tahimik lang siyang lumapit. Pinagmasdan niya ako habang naka-upo ako sa gilid ng kama, hawak ang librong hindi ko naman talaga binabasa. Nakatitig siya, para bang may hinahanap sa mukha ko.“Mag-isa ka lang?” tanong niya.Tumango lang ako. Hindi ko alam kung bakit siya biglang nagpakita. Lahat ng kilos niya, puro laro, puro panlilinlang. Pero kahit ganoon, umasa pa rin akong maririnig ko mula sa kanya ang kahit kaunting awa o kabutihan.Lumapit siya. Naupo sa tabi ko.“Ang payat mo na,” bulon

**AIRA’S POINT OF VIEW**Hindi ko na kaya.Hindi ko na kayang manatili pa sa bahay na bawat pader ay puno ng paninira. Hindi ko na kayang huminga sa iisang bubong kasama ang lalaking araw-araw akong pinapatay gamit ang mga salitang matatalim, tinging malamig, at presensyang mas nakakatakot pa sa kawalan. Kahit anong pag-pilit kong manatili, kahit anong pangarap na binuo ko noon, ubos na ako. Wala na akong natitirang lakas.Kaya habang mahimbing ang katahimikan ng madaling araw, habang sigurado akong nasa kabilang wing si Calvin at hindi na makakaramdam pa ng presensya ko, dahan-dahan akong lumabas ng kwarto. Bitbit ko lang ang isang maliit na bag—konting pera, ID, at ilang damit. Walang plano, basta makalayo lang. Ayoko nang malaman pa niya. Ayoko nang pigilan pa niya ako. Ayoko na.Hindi ko na rin alam kung saan ako pupunta. Basta ang alam ko, kahit saan mas mabuti pa kaysa dito. Kahit sa kalsada. Kahit sa kalye. Kahit sa isang maliit na kuwarto kung saan walang sumisigaw sa akin, wa

**AIRA’S POINT OF VIEW**Kahit anong iwas, kahit gaano ko pa gustong lumayo, palaging bumabalik ang bangungot sa buhay ko—siya. Si Calvin. Kahit anong sakit na ang tiniis ko, kahit ilang ulit na akong winasak, naroon pa rin siya para durugin ang natitirang piraso ng pagkatao ko.Isang maulan na hapon, nakaupo lang ako sa gilid ng kama, hawak ang tasa ng mainit na salabat na pilit kong iniinom kahit halos wala na akong panlasa. May kumatok sa pinto. Mahina lang, pero sapat para kumabog ang dibdib ko. Wala namang ibang dumadalaw sa’kin. Wala namang nag-aalala. Kaya sino pa nga ba ang pwede?Pagbukas ko ng pinto, tumigil ang mundo ko.Si Calvin. Basang-basa sa ulan, suot ang itim niyang coat at nakaayos pa rin gaya ng dati—malinis, maangas, malamig. Walang emosyon sa mukha niya. Walang kahit anong pakiramdam na pwedeng panghawakan. Tinitigan lang niya ako na para bang hindi ako buntis, hindi ako babae niyang minahal noon, kundi isa na lang akong subject sa kaso niya.“Magbihis ka,” malam

**AIRA’S POINT OF VIEW**Hindi ko alam kung kailan nagsimulang manahimik ang lahat sa loob ko. Wala namang isang eksaktong araw o oras na pwedeng ituro. Basta bigla na lang, isang araw paggising ko, hindi ko na naramdaman ang init ng araw, ang lamig ng hangin, o kahit ang tibok ng puso ko. Para na lang akong gumigising para mabuhay, pero hindi na talaga ako buhay.Naging tahimik ako.Hindi lang yung normal na katahimikan, kundi yung klaseng walang laman. Hindi na ako umiiyak, hindi na rin ako nagagalit. Wala na akong hinahanap, wala na akong hinihintay. Para na lang akong katawan na gumagalaw dahil kailangan. Kumakain dahil kailangan. Humihinga dahil instinct na ng katawan. Pero ang kaluluwa ko, parang iniwan na ako.Kahit sa loob ng bahay, para akong multo. Tila ba wala na akong saysay. Minsan may dumadaang kasambahay, titingnan ako, pero walang nagsasalita. Lahat yata sila takot na rin sa kung anong naging ako. Hindi ko sila masisisi. Dahil kahit ako, hindi ko na rin kilala ang sari

**AIRA POV**Isang gabi habang naglalakad ako mula sa banyo papunta sa kwarto, bigla akong nakaramdam ng matinding sakit sa bandang ibaba ng tiyan ko. Parang may humila sa loob, parang may pilit na gustong kumalas. Napahawak ako sa tiyan ko, napasandal sa dingding, at hindi ko na mapigilan ang panginginig ng tuhod ko.Nanlalamig ang mga palad ko habang humihinga ng malalim. Pinipilit kong pigilan ang pagpanik pero ramdam ko ang mabilis na tibok ng puso ko. Hindi ito normal. Hindi ito yung mga sakit na madalas kong maramdaman noon. Iba ito. Parang may hindi tama.Dahan-dahan akong lumakad papunta sa kama, nanginginig pa rin. Nang makaupo ako, hindi ko na napigilan ang pagpatak ng luha ko. Pilit kong niyayakap ang sarili ko, pilit kong sinasabi sa anak ko na kakayanin ko ito. Na hindi siya mawawala. Na hindi ko siya pababayaan.Pero sa likod ng lahat ng panalangin ko, isang takot ang sumisigaw sa utak ko.Paano kung mawala siya?Paano kung hindi ko siya mailigtas?At ang mas masakit, pa