Semua Bab The Divorce That Ruined Him: Bab 1 - Bab 10

"Pvtangina, Calvin! Isang pagkakamali lang 'yun! Hanggang kailan mo ipaparamdam sa'kin na wala akong kwenta?!" sigaw ko habang dinuduro siya. Nanginginig ang kamay ko sa galit, sa sakit, sa pagkabigo. Tapos sa kama, nakatapis lang ng kumot ang babaing tinikman niya, parang sanay na sanay na."Ito ba ang ganti mo? Ang makipagtalik sa iba?! Dahil lang sa pvtanginang pagkakamaling hindi ko nga maalala kung paano nangyari?!"Pumapatak ang luha ko pero hindi ko pinahiran. Hayaan mo na, para makita niyang tao rin ako. Na nasasaktan. Pero wala, hindi niya man lang ako tiningnan. Para akong hangin. Para akong wala.Kung hindi nangyari 'yung gabing 'yon kung hindi ako nagising nang hubo’t hubad katabi si Brent, kaibigan pa naming dalawa hindi kami aabot sa ganito. Hindi mababasag ang relasyon namin. Pero isang pagkakamali lang 'yon. Hindi ko sinadya. Wala akong maalala. Wala akong intensyon. At higit sa lahat mahal ko siya. Pero tila hindi na sapat 'yon."Bakit?" bulong niya, pero mariin, puno

AIRA'S POINT OF VIEW“Umalis ka!” sigaw ko, nanginginig pa rin ang boses, habang yakap-yakap ang katawan ko sa loob ng puting kumot na kinuha ko mula sa kama. Nangingilid ang luha ko, pero ngayon, may halong poot. Galit. Suklam. Lahat ng emosyon na pilit kong tinatago kanina sa harap ni Calvin, ngayon, naglalaban-laban sa dibdib ko.“Easy, Aira,” malamig na boses ni Brent, habang inaayos ang suot niyang pantalon, parang wala lang nangyari. Parang hindi niya ako tinanggalan ng dangal. Parang hindi siya hayop.“Don’t fvcking call me by my name,” ibinuga ko sa kanya. “You’re a monster.”Ngumiti lang siya. ‘Yung ngiting tagumpay. Ngiting wala kang ligtas. ‘Yung tipong alam niyang nabasag na ang buhay ko, at siya ang may gawa noon. Proud siya.“You’re mine now,” bulong niya, lumalapit pa. “Hindi mo na siya mababalikan. He saw us. He fvcking saw everything. At sa tingin mo, babalikan ka pa niya? Sa tingin mo, papatawarin ka niya?”Tumulo ang luha ko. Pero hindi dahil takot ako. Dahil sa pa

CALVIN'S POINT OF VIEWPutangina.Nang makita kong paakyat si Aira, hawak ang sarili, nanginginig ang katawan, parang sinaksak ako ulit sa dibdib. ‘Yung tipong ramdam ko pa rin ang lason ng gabi ang imaheng hindi ko kayang kalimutan siya, nakahubad, katabi ni Brent. Yung asawa kong minahal ko ng buo. Yung babaeng isinugal ko lahat para makasama.Pero sinira niya ‘ko. Pvtangina, sinira niya ‘ko.Nang maisara niya ang pinto ng kwarto naming dati, doon ko na hindi napigilan.Tinulak ko ‘yung dalawang babae sa tabi ko. Tumilapon ‘yung isa sa gilid ng sofa. ‘Yung isa, napasigaw.“Get the fvck out!” sigaw ko, halos pumutok ang ugat sa leeg ko.“Calvin—what the hell!” reklamo ng isa habang inaayos ang strap ng dress niya.“I said GET. THE. FvCK. OUT!” tinadyakan ko ang mesa, tumilapon ang baso ng wine. Nabasa ang carpet. Wala akong pakialam. Wala akong pakialam sa gulo, sa tunog, sa takot sa mga mata nila.“Ayusin niyo gamit niyo. Get out before I lose my fvcking mind!”Nagkatinginan ang dal

**AIRA'S POINT OF VIEW**Simula nung gabing ‘yon, parang may namatay sa loob ng bahay namin. Si Calvin? Hindi ko na siya maramdaman. Wala na ‘yung lalaking kahit kailan hindi ako pinabayaan. Wala na ‘yung ngiti niya sa tuwing umuuwi siya galing trabaho, wala na rin ‘yung mga yakap niya bago kami matulog. Ang naiwan sa akin ay katahimikan masakit, mabigat, nakakabingi na katahimikan.Gusto kong maniwalang galit lang siya, gusto ko sanang isipin na lilipas din ‘to. Pero habang tumatagal, lalo lang niyang pinapatunayan na hindi niya ako kayang tingnan. Hindi niya ako kinakausap. Hindi niya ako tinitingnan. Para akong multo sa sariling bahay.Alas syete pa lang ng umaga gising na ako. Nagluluto ako ng paborito niyang almusal—corned beef na may sibuyas at itlog na sunny-side up. Inayos ko pa nga ‘yung mesa, nilagyan ko ng bulaklak sa gitna para kahit paano, may effort. Pero hindi siya bumaba. Wala akong narinig kahit yabag niya. Kaya ako na ‘yung umakyat.Kumatok ako sa study niya. "Calvin

**AIRA'S POINT OF VIEW**Hindi ko alam kung paano kami nauwi sa ganito. Dati, sabay kaming nag-aayos ng bahay tuwing may bisita. Tawa kami ng tawa habang naglilinis, habang nagluluto. Pero ngayon, ako lang. Ako lang lahat. Ako lang ang gumigising ng maaga para maglinis. Ako lang ang nagluluto. Ako lang ang umaasa.Simula nang nahuli niya ako kay Brent, parang naging ibang tao si Calvin. Hindi na siya ‘yung lalaking minahal ko. Hindi na siya ‘yung lalaking niyakap ako habang sinasabi niyang ako lang sapat na. Ngayon, parang isa na lang akong alila sa sarili kong tahanan.“Maglinis ka sa sala,” malamig niyang utos habang papasok siya ng bahay, bagong galing sa office. “Ayoko ng may alikabok. May bisita akong darating mamaya.”Napatingin ako sa kanya. Wala man lang ‘hi’, wala man lang tanong kung kumain na ako o kung okay lang ba ako. Pero ayoko na ring umasa.Tumango lang ako. “Sige.”“Ano ‘yung sagot?” tanong niya, taas kilay. Parang hinihintay akong magmakaawa o magpakababa.“Okay,” s