Semua Bab วางใจเถอะมารดาเป็นคนดีแล้ว: Bab 141 - Bab 150

เริ่มแผนร้าย จือหรานและอาจารย์หยางไหนนำสมุนไพรที่หาได้จากป่านอกเมืองกลับ ยามนี้ทั้งสองคนกำลังเคี่ยวยาในโรงครัวเซียวอ๋องสาวเท้าเข้ามาพบอาจารย์หยางไหนกับจือหรานเคี่ยวยาหม้อใหญ่"วันนี้ขอขอบคุณท่านหมอเทวดาอย่างมาก""มิเป็นไร ข้าเป็นหมอย่อมช่วยคนอยู่แล้ว" หมอเทวดาหยางไหนเอ่ยขึ้น ในใจไม่อยากจะสนทนากับเซียวอ๋อง เพราะเขาทำร้ายจือหรานคนเช่นนี้ไม่สมควรทำดีด้วย บุรุษเห็นแก่ตัว"ยังมีอีก หวังว่าท่านจะไม่กลับคำแล้วกัน เรื่องจะให้อิสระภาพแก่จือหราน" หยางไหนไม่ต้องการให้จือหรานทุกข์ทรมาน นางได้ยินว่าชายาเอกฟางไห่จับเสี่ยวไป๋ไปเคี่ยวทำน้ำแกง หยางไหนก็นึกชังฟางไห่แล้ว ไร้มโนธรรมสิ้นดี เหมาะสมกันแล้วกับเซียวอ๋องผีเน่ากับโลงผุเหตุใดเขาไม่อยากให้จือหรานไปจริง ๆ นางเป็นยอดฝีมือทั้งทำอาหารเก่ง อีกทั้งวิชาแพทย์ของนางก็มิธรรมดา ทำไมเขาสับสนยิ่งนัก"พวกเจ้าตามสบายเถอะ" เซียวอ๋องถอยออกมาจากโรงครัว เหนื่อยยิ่งนัก วันพรุ่งนี้ต้องเข้าท้องพระโรงแต่เช้า ขุนนางช่างแบ่งพรรคแบ่งฝ่ายกันเหลือเกินวันพรุ่งยามเช้า เขาสั่งให้ฟูเหิงจัดตั้งโต๊ะแจกยาต้ม เหตุใดหนิงอ๋องถึงต้องการที่จะเป็นรัชทายาท สำหรับเขาแล้ว การ

หนิงอ๋องก่อกบฏ สามวันผ่านไปที่จือหรานติดอยู่ในป่ากับเซียวอ๋อง ทั้งสองต่างพยายามหาทางออกจากป่านี้ให้ได้ กว่าจะเดินทางมาถึงทางออก เหนื่อยแทบตาย"ท่านอ๋อง ท่านอ๋อง" เสียงของฟูเหิง เซียวอ๋องจำได้ จือหรานเดินตามเซียวอ๋อง เพียงเขาส่งเสียงไป ทหารนับสิบนายวิ่งมาหาเซียวอ๋อง"ท่านอ๋องข้านึกว่าท่านจะไม่รอดเสียแล้ว""ข้ามิเป็นไร ว่าแต่พวกเจ้าหายจากไข้พิษแล้วรึ" สามวันมานี้เซียวอ๋องเป็นห่วงเหล่าทหารเป็นอย่างมากกลัวหมอเทวดาหยางไหนจะรักษาพวกเขาไม่ไหว ทั้งชาวเมืองและเหล่าทหารต่างติดโรคไข้หวัดยุทธภพ ครั้งนี้เขากลับไป เขาจะต้องจับกุมหนิงอ๋องด้วยตัวของเขาเองจือหรานดีใจยิ่งนัก ที่มีคนมาช่วยแล้ว สามวันมานี้นางยอมรับนางอึดอัดใจมากที่ต้องอยู่กับเขาในระหว่างนั่งรถม้ากลับจวน ต่างฝ่ายต่างเงียบ ไม่พูดอันใดเลยแม้แต่น้อยทางด้านฟางไห่ ทำทีร้องไห้เสียใจที่ผ่านไปสามวันนางนึกว่าเซียวอ๋องกับนังแพศยาต้องตาย แต่ทว่าผิดคาด เสี่ยวจางมารายงานว่า เซียวอ๋องกับจือหรานกลับมาแล้ว อีกทั้งยังปลอดภัยอีกด้วย"แย่แล้ว ส่งข่าวให้หนิงอ๋องเตรียมรับมือ" ฟางไห่ต้องการให้หนิงอ๋องล้มรัชทายาทให้ได้ เพื่อที่นางจะขึ้นเป็นฮองเฮาใน

แท้จริงแล้วฟางไห่สวมหมวกเขียวให้เซียวอ๋อง อัครเสนาบดีฟางถูกจับข้อหาเป็นชู้กับพระสนมอี้ อีกทั้งใส่ร้ายขุนนางตงฉินอย่างราชครูจือ คนสุกลฟางโดนเนรเทศทั้งหมด อีกทั้งพระสนมอี้ ฝ่าบาทประทานยาพิษให้พระนาง การมีชีวิตของพระนางทำให้ฝ่าบาทเสียพระทัยอย่างหนักด้านเซียวอ๋องรับรู้ความจริงทุกอย่างเขาถึงกับล้มป่วย ภาพเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เขาทำร้ายจือหราน ผุดขึ้นมาเป็นฉาก ๆ ในหัวสมองของเขาการทรมานจือหรานทั้งร่างกายและจิตใจ การด่าทอนางเมื่อห้าปีก่อน เขาไม่สมควรจะกระทำเช่นนั้นกับนาง กระนั้นเขาเลือกที่ร่ำสุราดอกท้อคนเดียว "น้องรอง" รัชทายาทสาวเท้าเข้ามาในเรือนใหญ่ พบเซียวอ๋องร่ำสุราจนหัวราน้ำไปเสียแล้ว หลังจัดการเรื่องวุ่นวายในวังหลวง สายตามองเซียวอ๋องด้วยความเป็นห่วง"เหตุใดเจ้าไปตามนางไปเล่า" นางที่ว่าหมายถึงจือหราน รัชทายามนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเซียวอ๋อง ใบหน้าของเซียวอ๋องซูบผอมลงยิ่งนัก"ท่านพี่ ข้าจะตามนางไปได้อย่างไร ข้าไม่มีโอกาสสู้หน้านางเสียด้วยซ้ำ ข้าผิดต่อนางและสองแฝดมาก" นัยน์ตาเซียวอ๋องเผยความเศร้าออกมา เวลาผ่านไปหนึ่งเดือนแล้ว ที่จือหรานได้ไปใช้ชีวิตอยู่ต่างแคว้นอย่างแคว้นหนานได

ชินอ๋องช่างมีน้ำใจนัก "กลับไปที่ของท่านเสียเถอะ อย่ามาให้ข้าเห็นหน้าอีก" จือหรานไม่ชอบเขายิ่งนัก บุรุษหน้าตัวเมีย ไล่เท่าไรก็ไม่ไปเซียวอ๋องถอยออกมาจากหน้าร้าน เขาคุกเข่าลงท่ามกลางหิมะตกอย่างโปรยปรายในฤดูใบไม้ผลิ"ข้ามาคุกเข่าให้เจ้าคุกเข่าให้เจ้าทุกวัน จนกว่าเจ้าจะให้อภัยข้า" "รอวันที่ท่านตายเถอะ!!!"จือหรานปิดประตูเสียงดังใส่เขา คนเช่นนี้หน้าหนายิ่งกว่าพื้นดินเสียอีกท่ามกลางความเหน็บหนาวไร้ผู้คนเดินไปมา ฟูเหิงนึกเป็นห่วงสุขภาพของเซียวอ๋องยิ่งนัก เหตุใดท่านอ๋องถึงดื้อรั้นเพียงนี้ ยามนี้ก็พบค่ำแล้ว ไม่ยอมลุกจากหน้าร้านซาลาเปาเสียที"คุณหนูคนผู้นั้นยังคุกเข่าไม่ไปไหนเลย" อาหลินและจือหรานยืนกอดอกมองเซียวอ๋องคุกเข่าผ่านหน้าต่าง"เขาคิดว่า ทำเช่นนี้แล้วข้าจะกลับไปหาเขารึ เขาคิดผิดแล้ว ข้ายังไม่เห็นเขาทำอันใดเพื่อข้าเลยแม้แต่น้อย"มันก็จริงอย่างที่คุณหนูของนางพูดมา กระนั้นจือหรานจึงให้อาหลินไปปิดหน้าตา เซียวอ๋องมองดูหน้าต่างปิดลง แววตาของเขาดูเศร้ายิ่งนัก สมควรแล้วที่นางจะกระทำกับเขาคืนบ้าง "ท่านอ๋องท่านกลับไปพักเถอะ" ฟูเหิงทนไม่ไหวแล้ว กระนั้นเซียวอ๋องจึงลุกขึ้น ไม่เป็นไรวัน

รักษาชิงไทเฮา หลายวันมานี้ จือหรานมีความสุขนัก ชินอ๋องแวะมาทานข้าวเย็นกับนางและสองแฝดทุกวัน ทำให้นางอิ่มเอมในหัวใจอย่างบอกไม่ถูกค่ำคืนนี้ก็เช่นกัน จือหรานทำบะหมี่เนื้อหมาล้าไว้รอชินอ๋อง นางให้อาหลินไปดูที่หน้าร้าน เหตุใดเขายังไม่มาอีก"ท่านอ๋องไม่มาแล้วกระมังคุณหนู" จือหรานมือเท้าคางรอเขา"เรียนแม่นางจือ ท่านอ๋องต้องเฝ้าไทเฮา พระนางทรงประชวรอย่างหนัก จึงมิอาจมาหาท่านได้ ท่านให้ข้ามารายงานแม่นาง ว่าหลายวันนี้ เขาอาจจะไม่มีเวลามาให้แม่นาง" อาจิ้งคนสนิทของชินอ๋อง มารายงานจือหราน นางเข้าใจแล้ว อาจิ้งจึงสาวเท้าออกไปทันที ที่แท้พระมารดาของเขาไม่สบายนั่นเองจือหรานนวดแป้งซาลาเปาไป สมองนึกห่วงชินอ๋อง ชิงไทเฮาประชวร บางทีนางอาจจะรักษาพระนางได้"จือหราน" นางอยู่ห้องครัวเดินไปที่หน้าร้านพบชินอ๋องนั่นเอง"ท่านอ๋อง ท่านมาแล้ว""อาจารย์หยางไหนจะกลับมาวันไหน" อาจารย์ออกไปท่องยุทธภพยังไม่กลับมาเลย"นางยังไม่กลับมา""ข้าอยากจะให้นางรักษาอาการชิงไทเฮา" ชินอ๋องพลันเอ่ยขึ้น"ให้ข้าลองรักษาพระนางเถอะ"ชินอ๋องยินดียิ่งนัก ที่นางจะช่วยพระมารดาของเขา กระนั้นชินอ๋องจึงพาจือหรานเข้าวัง ในตำหนักของ