Semua Bab วางใจเถอะมารดาเป็นคนดีแล้ว: Bab 151 - Bab 160

งานแต่งที่ไม่ได้แต่ง งานแต่งงานของจือหรานจะถูกจัดขึ้นอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า นางเเลกชะตากับชินอ๋องแล้ว อีกทั้งชุดแต่งงานของนางเซียวอ๋องให้ช่างมาตัดเรียบร้อยแล้ว ฝ่าบาทและชิงไทเฮามิรังเกียจนาง ที่จือหรานมีลูกติด นับเป็นวาสนาของนางยิ่งนักหากอาจารย์หยางไหนกลับมา นางต้องยินดีกับจือหรานเป็นแน่แท้และในค่ำคืนที่แสนจะอบอุ่น ชินอ๋องมารับประทานหม้อไฟกับจือหราน ระหว่างนั้นสองแฝดก็ร่วมกินหม้อไฟด้วย ชินอ๋องเอ็นดูพวกนางอย่างมาก เขาคีบหมูให้พวกนางคนละชิ้น"ขอบคุณท่านลุง" เสี่ยวฮวาเอ่ยขึ้น"เรียกท่านพ่อสิ""ท่านพ่อ" เด็กทั้งสองเรียกชินอ๋องว่าบิดาพร้อมกัน ภายในร้านค้าที่ปิดประตูแล้ว เกิดเสียงหัวเราะอย่างคิกคักเซียวอ๋องที่ปลอบตัวเป็นขอทาน ยืนอย่างคนหมดอาลัยตายอยาก ได้ยินเข้า ถึงกับยิ้มขมให้ตัวเอง ค่อย ๆ เดินออกไปจากหน้าร้านอย่างช้า ๆ พวกนางมีความสุขเขาก็ดีใจแล้ว งานแต่งงานจือหรานถูกจัดขึ้น ในเวลาหนึ่งเดือนต่อมา อาจารย์หยางไหนมาร่วมงานทันพอดี ในยามนี้มีแม่สื่อคอยแต่งหน้าให้ ใบหน้าที่ไร้เครื่องประทินโฉมมานาน บัดนี้ถูกแต่งแต้มจนงดงาม อาจารย์หยางไหน กับสองแฝดมองจือหราน"งดงามนัก""ท่านแม่ข้า ช่

กลับมาแล้ว "คุณหนูตื่นได้แล้วเจ้าค่ะ" ตั้วตั้วมองเจ้านายเมื่อคืนเสียใจอย่างมาก หลังรู้ข่าวว่าจะได้ออกเรือนกับคนแก่คราวบิดา อย่างนายอำเภอเหรินเจียง นายอำเภอประจำเมืองจิน"คุณหนูตื่นเจ้าค่ะ ตื่น ๆ" ตั้วตั้วใจคอไม่ดี รีบเข่ยาร่างบาง ทันทีจือซินลืมตาขึ้นมา พบว่าที่แห่งนี้ช่างไม่คุ้นตานัก ทั้งสาวใช้ "คุณหนู ท่านตื่นแล้ว" จือซินหันไปมองคันฉ่อง ใบหน้านี้ งดงามมาก แต่ไม่ใช่ใบหน้านาง จือซินพลันหลับตา ใช่นางตายแล้ว ก่อนตายนางขอให้ตัวเองกลับมา เหตุใดจึงได้กลัวมาเข้าร่างของคนอื่นคุณหนูสกุลใหญ่เนี่ย เนี่ยซิน บุตรสาวพ่อค้าวาณิชย์ เป็นบุตรคนโต หลังมารดาคลอดเนี่ยซินก็พลันตกเลือดตาย กระนั้นน้องสาวมารดาหรือท่านน้าของนาง จึงแต่งกับเนี่ยหวันเป็นมารดาเลี้ยง สกุลของมารดาเนี่ยซินคือสกุลหยวน มารดาของเนี่ยซินคือหยวนหมิงได้ตกเลือดตายไปแล้ว กระนั้นเนี่ยหวันจึงแต่งหยวนเหมยเข้ามา อีกทั้งยังได้คลอดบุตรสาว หรือคุณหนูรองเนี่ยชิงอีกด้วยจือซินไม่สิ ยามนี้นางคือเนี่ยซินต่างหาก นางเข้าใจเจ้าของร่างเดิมเสียใจมากจนดื่มสุราจนตาย ช่างน่าสงสารนัก "คุณหนูของบ่าว บ่าวนึกไม่ถึงจริง ๆ ว่านายท่านจะให้คุณหนูออกเร

เหตุบังเอิญ หลังจากกลับมาจากสุสานนอกเมือง สองนายบ่าวรีบเข้าช่องหมา แล้วรีบกลับเรือนดอกเหมย เนี่ยซินหยักยิ้มด้วยความพึงใจ ภายใต้แสงตะเกียง อีกทั้งกลิ่นหอมของกำยาน ทำให้นางสบายใจ สาเหตุที่นางต้องไปที่สุสานนั้น เพียงอยากให้หยางอี้ได้ยินถึงความในใจของนาง ว่านางไม่ต้องการที่จะออกเรือนกับคนแก่แง้มฝาโลงอย่างนายอำเภอเมืองจินเนี่ยซินคาดเดาเวลาได้ คาดว่าเขาคงได้ยิน สืบเนื่องจากเขาต้องออกลาดตะเวนอยู่แล้ว ก่อนจะออกจากจวน นางให้คนไปถามขอทานอยู่ในตลาด ขอทานมักจะรู้เรื่องพวกนี้ดี หวังว่าท่านแม่ทัพจะไม่โกรธนาง หากนางลงมือทำอะไรลงไป คืนนั้นใบหน้างามระบายด้วยรอยยิ้มแล้วเข้าสู้ห้วงนิทราในยามเช้าเนี่ยซินปรายตามองอาหารชั้นยอดเยี่ยม มีทั้งเนื้อสองจาน น้ำแกงไก่ รสชาติดีมากเสียจริง ภาพในสมองปรากฏขึ้นมา เนี่ยซินคนเดิมตอนนั้นได้กินแต่ผักดอง ช่างน่าเวทนานักหลังจากที่นางกินอิ่ม ฮูหยินใหญ่ให้นางไปที่ร้านผ้า ร้านผ้าสกุลเนี่ย แต่หญิงสาวไม่นั่งรถม้า นางอยากจะชมเมืองจินเล็ก ๆ เสียมากกว่า จึงเลือกที่จะเดินไปร้านผ้าสกุลเนี่ยจู่ ๆ เกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้น ม้าที่ขนข้าวเปลือกมาเกิดคลุ้มคลั่ง ทำให้ชาวบ้านหนีตา

งานเลี้ยงรองแม่ทัพฮัวเซียน เช้าวันต่อมาในระหว่างที่เนี่ยซินนั่งจิบชาชั้นดี สายตามองหมอกลงมาอย่างจาง ๆ วันนี้ไม่มีหิมะตก แต่ทว่าบรรยากาศก็หนาวอยู่ดี กลิ่นไอความร้อนของน้ำชาชั้นดีลอยเข้าจมูกคนงาม ทำให้คนงามจมูกแดงก่ำอย่างน่าเอ็นดู"คำนับคุณหนูใหญ่" ทันทีที่ร่างหนาเข้ามาทางหน้าต่าง เขาโค้งคำนับเจ้านายทันที เนี่ยซินพอใจอย่างมาก โชคดีในเรือนนางสั่งให้ตั้วตั้วปิดประตูแล้ว"เก่งมาก ข้านับถือท่านนัก ที่หาจวนเนี่ยจนเจอ" เนี่ยซินมอบงานแรกให้ข้ารับใช้ อีกทั้งมอบเงินให้ล่วงหน้าด้วย อาหลินรับคำแล้วหายไปทางหน้าต่าง เนี่ยซินเผยอยิ้ม เนี่ยชิงให้ทุกข์แก่เนี่ยซิน นางก็จะมอบกลับคืนไปแค่นั้นเอง อย่าหาว่านางเป็นพี่สาวที่ใจร้ายแล้วกันงานเลี้ยงวันคล้ายวันเกิดท่านรองแม่ทัพหนุ่มฮัวเซียนก็พลันมาถึง รู้สึกว่าจะจัดในตอนกลางวัน กระนั้นฮูหยินใหญ่จึงพาบุตรสาวทั้งสองคนนั่งรถม้ามุ่งหน้าไปจวนแม่ทัพฮัวภายในรถม้าสายตาเนี่ยชิงมองเนี่ยซินด้วยแววตาที่เยาะเย้ย เหตุใดเนี่ยซินจะไม่รู้เล่า ให้น้องสาวต่างมารดาได้ใจไปเสียก่อนเถอะ"พวกเจ้าเข้าไปในงาน อย่าได้เสียมารยาท รักษามารยาทไว้ เข้าใจรึไม่" ฮูหยินใหญ่เกรงว่าทั้ง

ปีใหม่ผ่านไป ยามค่ำคืนเสียงพลุดังขึ้น อีกทั้งเนี่ยซินยืนมองประกายไฟหลากสีบนท้องฟ้า ช่างงดงามอย่างมาก ชาตินี้นางต้องทำให้ตัวเองมีความสุข ไม่ยอมให้ผู้ใดรังแกได้อีก ยามเช้าวันต่อมาปีศักราชใหม่ เนี่ยซินมองเงินซองแดงให้ข้ารับใช้ในเรือนของนางทุกคน ทำให้ข้ารับใช้สรรเสริญคุณหนูใหญ่ไม่หยุดปาก ในระหว่างที่นางกินข้าวอิ่มแล้ว สาวใช้จากเรือนใหญ่มาตามนาง ให้ไปพบแขกคนสำคัญ เมื่อมาถึงเนี่ยซินพบว่าเป็นผู้ใด ที่แท้นายอำเภอชราอย่างเหรินเจียงนั่นเอง"คารวะท่านนายอำเภอเจ้าค่ะ" กิริยาของนางอ่อนช้อยยิ่งนัก ตรึงตาคนชราอย่างมาก"ลูกหญิงใหญ่ วันนี้ท่านนายอำเภอนำของมาฝากพ่อกับแม่ อีกทั้งวันนี้เป็นวันปีใหม่ นายอำเภอจะพาลูกหญิงไปเที่ยว" ฮูหยินใหญ่ยิ้มแย้มบอกเนี่ยซิน "ท่านแม่จะให้ลูกไปกับนายอำเภอ""นายอำเภออุตส่าห์มีน้ำใจ จะพาลูกไปดูดอกท้อบานบนหุบเขา ลูกก็ไปกับท่านเถอะ" เนี่ยซินอยากปฏิเสธเสียจริง ใบหน้างามพลันยิ้มและตอบรับ หลังจากให้ตั้วตั้วเปลี่ยนอาภรณ์ตัวใหม่แล้ว เนี่ยซินพลันขึ้นรถม้าไปกับนายอำเภอเหรินเจียง ตั้วตั้วมองรถม้าแล่นออกไปไกลพอสมควร ในใจนึกเป็นห่วงเจ้านายไม่น้อยก่อนจะออกมาจากจวน นางสั่ง