Semua Bab วางใจเถอะมารดาเป็นคนดีแล้ว: Bab 161 - Bab 170

เหตุการณ์พลิกผัน ยามเช้าของวันถัดมาเนี่ยชิงแต่งกายอย่างงดงามนัก นางมองคันฉ่องสีเหลืองทอง นางเลือกชุดผ้าต่วนสีเหลืองอ่อนลายดอกท้อบาน ปักด้วยดิ้นทองทั้งชุด อีกทั้งแต่งหน้าให้งดงาม เพราะเมื่อคืนท่านแม่ทัพเมาหนักมากยังไม่กลับค่ายทหาร นางตั้งใจจะเคี่ยวน้ำแกงส่างเมาไปให้เขาด้วยตัวเอง"ข้างามรึไม่" เพื่อความแน่ใจนางเอ่ยถามสาวใช้ สาวใช้มองเจ้านายแล้วตอบว่า"คุณหนูรองงามเจ้าค่ะ" เนี่ยชิงใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้ม นางสาวเท้ามุ่งหน้าไปห้องครัว...ในยามนี้เนี่ยชิงยืนหน้าเรือนรับรอง นางเปิดประตูเข้าไป เสียงกรีดร้องพลันดังขึ้น เหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้น แม่ทัพหนุ่มสวมอาภรณ์เพิ่งเสร็จ รีบโอบกอดเนี่ยซินไว้ทันที...ภายในห้องโถงใหญ่ นายท่านเนี่ยใบหน้าเครียดยิ่งนัก แม่ทัพหนุ่มนั่งเก้าอี้อีกฝั่ง ฮูหยินใหญ่ได้แต่โอบกอดบุตรสาวไว้เนี่ยซินเล่นละครร่ำไห้ นางคาดเดาไว้แล้วว่าเนี่ยชิงต้องนำน้ำแกงส่างเมาไปให้แม่ทัพ"เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ข้าจะแต่งกับเนี่ยซินแล้วกัน เป็นข้าที่ล่วงเกินนางเมื่อคืน" หยางอี้แสดงความรับผิดชอบอย่างเต็มที่ "ไม่นะท่านแม่ทัพ แล้วข้าเล่า" เนี่ยชิงร่ำไห้ นางไม่ยอมเป็นอันขาด มาร

ออกเรือนกับแม่ทัพใหญ่ หลายวันผ่านไปฤดูหนาวยังคงต่อเนื่อง วันนี้คือวันแต่งงานของเนี่ยซินและเนี่ยชิง สองเจ้าสาวต่างมองตัวเองในคันฉ่องเนี่ยซินสวมด้ายแดงที่ท่านแม่ทัพให้เมื่อหลายวันก่อนไว้ที่ข้อมือซ้าย เกรงว่าเนี่ยชิงจะเล่นสกปรก"พี่หญิงช่างมีวาสนานักที่ได้แต่งกับท่านแม่ทัพ" เนี่ยชิงกัดฟันพูดภายใต้ใบหน้างามผ่านการร่ำไห้บอบช้ำอย่างหนัก กว่านางจะทำใจแต่งกับคนแก่อย่างนายอำเภอได้ใช้เวลาหลายวัน อีกทั้งมารดาปลอบใจกรอกหูบุตรสาวรอวันนายอำเภอตายสมบัติทั้งหมดจะเป็นของเนี่ยชิง ทำให้เนี่ยชิงนึกถึงสมบัติและยอมเป็นเจ้าสาวให้นายอำเภอเสียโดยดี"น้องหญิงเองก็มีวาสนาได้แต่งเป็นฮูหยินนายอำเภอ เรื่องนี้ที่ข้าได้แต่งกับท่านแม่ทัพ ต้องขอบคุณน้องหญิงที่เชื่อมวาสนาให้ข้ากับท่านแม่ทัพ" เนี่ยซินพูดไปหัวเราะคิดคัก จนเนี่ยชิงอยากจะตบพี่สาวอยู่แล้ว แต่โชคดีแม่สื่อเข้ามาเสียก่อน เพราะเจ้าบ่าวของทั้งสองมารับเจ้าสาวด้วยตัวเองแม่ทัพใหญ่มองเจ้าสาวของเขาเดินมาอย่างเนิบช้ามีแม่สื่อคอยประคอง เขาสังเกตด้ายแดงบนมือซ้ายของนาง ชายหนุ่มไม่รอช้ารับตัวเจ้าสาวขึ้นเกี้ยวแปดคนหามไป พร้อมสินเดิมนับห้าสิบหีบตามหลัง ชาวบ้านสอ

สาวใช้คนนั้นท่านคิดอย่างไร "ออกไป หลิวลี่ข้าเห็นแก่ท่านแม่ จึงไม่คิดจะทำอะไรเจ้า เหตุใดเจ้าถึงไม่รู้จักเจียมตัวเสียบ้าง" ดวงตาแดงก่ำด้วยความโมโหมองหลิวลี่"ท่านแม่ทัพ ข้ารักท่านสุดหัวใจยอมที่จะเป็นอนุภรรยาให้ท่าน ขอให้ท่านแม่ทัพโปรดเห็นใจข้าเถอะ" หลิวลี่ทั้งคุกเข่าอ้อนวอน แม้นางจะเป็นสาวใช้แต่ฮูหยินผู้เฒ่าไม่เคยเป็นนางเป็นสาวใช้ มองนางเป็นบุตรสาวคนหนึ่ง "ท่านพี่" เนี่ยซินย่างกรายเข้ามา นางทำเป็นมองไม่เห็นหลิวลี่ "เจ้ามาทำไม""ข้าเป็นห่วงท่านพี่ จึงเคี่ยวน้ำแกงรังนกมาให้ท่าน" นางยกน้ำแกงจากถาดมอบให้สามี คนเป็นสามีกลัวภรรยาจะน้อยใจรีบดื่มทันที"ท่านพี่ มีอันใดรึ เหตุใดหลิวลี่จึงคุกเข่า" "นางทำหนังสือข้าเลอะ ข้าจึงให้นางคุกเข่า" สามีโป้ปดนางเสียแล้ว เนี่ยซินได้ยินทุกอย่าง ก่อนจะเข้ามาในเรือนนี้ หยางอี้กลัวจะกระทบจิตใจฮูหยินรักของเขา เขาจึงไม่ได้บอกความจริงไปคนที่เจ็บปวดสุดเห็นจะเป็นหลิวลี่ ใบหน้านางเขียวคล้ำนัก เหตุใดท่านแม่ทัพจึงไม่บอกฮูหยินไปเล่า เรื่องรับอนุภรรยา"หลิวลี่เจ้ากลับไปเถอะ" หลิวลี่จำใจลุกขึ้นออกจากห้องหนังสือไปอย่างเงียบ ๆ ได้ยินเสียงเนี่ยซินกับแม่ทัพใหญ่ห

ลงโทษด้วยกฎทหาร "เกิดอันใดขึ้น" หยางอี้ในชุดสีน้ำเงินลายตารางหมาก ย่างกรายเข้ามา สายตามองสาวใช้อย่างหลิวลี่คลานมาหาเขา"ท่านแม่ทัพโปรดช่วยบ่าวด้วย ฮูหยินใส่ร้ายบ่าว หาว่าบ่าวปล่อยสุนัขสองตัวออกมาเจ้าค่ะ" เนี่ยซินพลันยืนกอดอกมองสาวใช้ แสดงละครงิ้วช่างสมบทบาทยิ่งนัก ใบหน้าท่าทาง สารเลวสิ้นดีเขาอยู่ค่ายทหารวันนี้ได้ยินอาหลิวเล่าให้ฟังว่ามีสุนัขสองตัวเข้ามาในเรือนฮูหยิน แต่ทว่าอาหลินได้ออกมาช่วยฮูหยินทันพอดี องครักษ์เงาสองคนที่เขาสั่งไว้ให้ดูแลเนี่ยซินเป็นพิเศษ เขาจะไม่ให้นางรู้ตัว รวมทั้งอาหลินก็เป็นคนของเขาแต่แรกแล้ว เรื่องนี้นางก็ยังไม่รู้ความจริง"หลิวลี่ เดิมทีข้าไม่อยากทำร้ายเจ้า แต่ครั้งนี้ เจ้าถึงจะเอาชีวิตฮูหยิน ข้าปล่อยเจ้าไว้มิได้เสียแล้ว"ท่านแม่ทัพเอ่ยเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร นางเป็นคนของฮูหยินผู้เฒ่าหยางเชียวนะ ร่างงามพลันสั่นสะท้านขึ้นมา เป็นแววตาท่านแม่ทัพมีแต่เปลวเพลิง"นำตัวนางไปโบยโดยใช้ไม้หวดหลังของทหาร ลงโทษนาง20ครั้ง"ไม้หวดหลังทหารทั้งหนาใหญ่ยาว ร่างบางอย่างหลิวลี่จะรับไหวรึ"ฮูหยินโปรดเมตตาบ่าวด้วยเจ้าคะ" หลิวลี่พลันรีบมาเกาะเท้าเนี่ยซินทันที แต่ทว่าสา

ความลับของฮูหยินใหญ่ เนี่ยซินมาถึงจวนเนี่ย นางมองหน้าประตูใหญ่ ข้ารับใช้ต่างคำนับนาง หญิงสาวมุ่งหน้าไปที่เรือนบิดา โดยมีตั้วตั้วตามหลังไปไม่ห่าง"เจ้ามาแล้ว" ฮูหยินใหญ่มองเนี่ยซินเข้ามานั่งข้างเตียงมืองามกุมมือบิดาไว้ สามวันก่อนบิดายังดีอยู่เลย เหตุใดเพียงเวลาไม่กี่วันบิดาจึงเป็นเยี่ยงนี้ได้เนี่ยซินหันหน้าไปมองฮูหยินใหญ่ จังหวะนั้นเนี่ยชิงเดินเข้ามาพอดี อีกทั้งให้สาวใช้รีบปิดประตูเรือน"พวกเจ้าจะทำอะไร" เนี่ยซินลุกขึ้นมองสองแม่ลูก ที่คิดจะทำร้ายเนี่ยซินฮูหยินใหญ่พลันหัวเราะขึ้นมา "จับตัวนั่งสาวใช้ไว้" สาวใช้อีกกลุ่มหนึ่งจับตัวตั้วตั้วไว้"คิดจะทำอะไรกันแน่" "เนี่ยซิน ข้าจะให้เจ้าได้ลิ้มลองความเจ็บปวด ให้เจ้าได้เป็นใบ้ไปชั่วชีวิต" เนี่ยชิงไม่พูดเปล่านำขวดกระเบื้องออกมาจากสาบเสื้อ เนี่ยซินพอคาดเดาไว้แล้ว "เจ้าคิดว่ามันง่ายขนาดนั้นรึ เพื่อที่จะทำร้ายข้า พวกเจ้าถึงกับวางยาป่วยให้ท่านพ่อ" เนี่ยซินมองใบหน้าบิดาก็รู้แล้ว ว่าเขาต้องโดนยาของยุทธภพ "แล้วอย่างไร นายท่านตาย ทุกอย่างก็เป็นของข้ากับลูก" ฮูหยินใหญ่พลันเอ่ยขึ้นใบหน้านางนั้นไม่มีความสลดเลยแม้แต่น้อย"พูดอย่างนี้ เจ้าว