Semua Bab ปิ๊งรักคุณนักออกแบบ: Bab 41 - Bab 50

 ตึ๊ง.. คุณเมคินทร์ : พี่ถึงแล้วนะครับคุณเมคินทร์ : ไม่ต้องรีบนะครับ พี่มาก่อนเวลานัดเองณัฏฐ์มองที่หน้าจอโทรศัพท์ ที่มีข้อความเด้งโชว์มา แล้วมองไปที่นาฬิกา ที่บอกเวลา 18.20 น. ซึ่งเวลานัดคือ 19.00 น. เขาไม่ได้ผิดเวลานัดนะณัฏฐ์ : ผมคงไปถึงประมาณทุ่มนึงเลยนะครับ วันนี้รถเยอะมาก ไม่สามารถขับเร็วทำเวลาได้เลยณัฏฐ์ : (ส่งสติ๊กเกอร์ หมีทำตาวิ้งวิ้ง)คุณเมคินทร์ : ค่อยๆ ขับมานะครับ ยังงัยคืนนี้เรามีเวลากันทั้งคืนณัฏฐ์อ่านข้อความแล้ว เอ๊ะ.. รู้สึกแปลก ๆ ก็ส่งสติ๊กเกอร์ ไปให้ณัฏฐ์ : (ส่งสติ๊กเกอร์ หมีชนแก้ว)เวลา 18.50 น. ณัฏฐ์ขับรถมาจอดที่ลานจอดรถของร้านอาหารยุโรปชื่อดังย่านอโศกที่เมคินทร์ส่งโลเคชั่นมาให้ ดูที่ลานรถแล้วมีแต่รถยุโรปหรูหราราคาแพงทั้งนั้นเลย มีแต่เขานี่แหล่ะที่ขับเจ้าเต่าน้อยรถเก๋งคันเก่าค่ายญี่ปุ่นมาจอด ดูแล้วจมหายไปเลย สงสัยจบจากกินมื้อนี้ คงต้องกินอาหารญี่ปุ่นไปทั้งเดือน คิดแล้วขากลับคงต้องไปตุนมาม่าไว้สักลังนึง น่าจะดี เขาเปิดประตูรถออกแล้วก็ยกโทรศัพท์ขึ้นถ่ายรูปบรรยากาศร้านภายนอ

“เอ่อ.. พี่คินทร์ ผมว่าพี่คินทร์ดื่มเยอะไปแล้วแน่เลย”“พี่ไม่ได้เมา พี่ชอบเราจริงๆ ชอบมานานแล้ว ไม่รู้ว่าพี่บอกเราตอนนี้มันจะสายไปมั้ย แต่พี่ก็อยากบอกและอยากขอโอกาส ถ้าณัฏฐ์ยังไม่มีใคร หรือยังไม่ได้ตกลงใจกับใคร รับพี่ไว้พิจารณานะ”ณัฏฐ์ยอมรับว่าเขาตกใจกับการสารภาพและการกระทำของเมคินทร์“เอ่อ.. คือ”“อย่าพึ่งปฏิเสธพี่ เก็บไว้คิดก่อน เรายังมีเวลาด้วยกันอีกเยอะ จริงมั้ย”เมคินทร์มองคนตรงหน้า ที่เริ่มทำหน้าตาท่าทางไม่ถูก กับการที่เขาเริ่มรุก ความจริงเขาเองก็ไม่ได้ตั้งใจจะรุกเร็วขนาดนี้ ถ้าไม่เห็นรอยจ้ำแดงที่คอณัฏฐ์ แม้ว่าเจ้าตัวจะลงแป้งทับไว้ แต่ด้วยประสบการณ์ที่ผ่านมาของเขา ทำให้เขารู้ดีว่ามันคืออะไร และเขาก็อยากรู้ความสัมพันธ์ของสองคนนั้นอยู่ขั้นไหน แต่ถ้าณัฏฐ์ยังไม่ได้บอกว่ามีแฟน เขาก็ยังมีสิทธิ์ใช่มั้ยทั้งคู่กินด้วยกันต่อสักพักณัฏฐ์ก็พยายามที่จะขอตัวกลับ โดยอ้างว่าวันพรุ่งนี้เขามีประชุมกับลูกค้าตอนเช้า จนเมคินทร์ยอมปล่อยตัวให้เขากลับและเดินมาส่งเขาที่รถ แล้วมองรถที่คนตรงหน้าขับมา เป็นรถญี่ปุ่นธรรมดาน่าจะใช้มาเกือบสิบปีแล้ว“ณัฏฐ์อยาก

‘หนีสิ หลบก่อนสิ ยังไม่อยากเจอให้ใจเจ็บมากกว่านี้’เพียงแค่ชั่ววูบของความคิด เขาก็คว้าโทรศัพท์แล้วเดินออกจากห้องไปทันที เขากดลิฟท์มาชั้นล่างสุดแล้วเดินออกไปอย่างไร้จุดหมายใช่เขาไม่รู้ว่าจะไปไหน เขารู้แต่ว่า เขาอยู่ที่ห้องตอนนี้ไม่ได้ เขาไม่พร้อมจะเจอกับอีกคน เขากลัวคำตอบ เขากลัวความจริง เขายังไม่อยากเสียอีกคนไป เขาไม่พร้อม เขารับไม่ได้จริงๆ เขาเลือกเดินไปเรื่อยๆในจังหวะที่นาวินก้าวเดินออกจากคอนโดไป ก็เป็นจังหวะเดียวกับที่ณัฏฐ์ขับรถเข้ามาที่คอนโดนาวินพอดี เรียกว่า “คาดกันเพียงเสี้ยววินาที” ณัฏฐ์จอดรถแล้วรีบพุ่งตรงไปที่ห้องของนาวินทันที ใช่แล้ว นาวินเคยให้คีย์การ์ดสำหรับเข้าคอนโดกับห้องไว้ที่เขาหนึ่งชุด จึงทำให้ณัฏฐ์สามารถเข้าออกคอนโดของนาวินได้อย่างสบาย เขาเดินไปหยุดที่หน้าห้องนาวินยกมือขึ้นเคาะไปสามที แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากภายใน เขาจึงแตะคีย์การ์ดเปิดประตูเข้าไป พอเข้าไปในห้องก็พบกับความเงียบ ความว่างเปล่าไร้ร่องรอยของอีกคน แต่เขาสัมผัสได้ถึงไอเย็นที่ยังมีอยู่ในห้อง นั่นแปลว่าเจ้าของห้องพึ่งจะออกไปไม่นาน‘นี่นายคิดจะหลบหน้าเราจริงๆ หรือนี่ นายเป็นไรไป นาวิน’

พอไปถึงห้อง เขาแตะคีย์การ์ดเปิดประตูเข้าไป เขาสัมผัสได้ถึงไอเย็นของเครื่องปรับอากาศ ‘นี่เขารีบจนลืมปิดแอร์ก่อนออกจากห้องหรือนี่’ สักพักสายตาเขาก็ไปหยุดที่โชฟาที่มีร่างของใครบางคนนอนหลับตาพริ้มอยู่ตรงนั้น มันเหมือนมนต์สะกดที่ดึงให้เขาเคลื่อนตัวไปยืนมองอยู่ใกล้ๆ ‘อยากสัมผัส อยากกอด อยากจูบ เขาจะยังทำได้อยู่ไหมนะ’ เขาย่อตัวนั่งลงเอามือไปปัดปอยผมที่ตกลงมาปิดหน้าสวยนั้น แพขนตาดำขลับขยับปรือตาขึ้น แววตาแรกมีความตกใจเล็กน้อยที่มีใครมาจ้องมอง พอรู้ว่าคนที่จ้องเป็นใคร เจ้าของดวงตากลมโตสดใสก็ยิ้มทันที“นาวิน”นาวินลุกขึ้นหันหลังและทำท่าจะเดินออกไป ณัฏฐ์รีบคว้าข้อมือของนาวินไว้ ให้หยุดยืนอยู่ตรงนั้น ทั้งที่นาวินเตรียมใจมาค้นหาความจริง แต่ทำไมเขากลับไม่กล้าเผชิญหน้า ไม่กล้าซักถามล่ะ ใช่เขากำลังกลัวคำตอบที่จะได้รับ              “เดี๋ยวก่อนนาวิน นายเป็นอะไรไป นายโกรธอะไรเรา บอกเราหน่อยสิ เรานึกไม่ออกจริงๆ นะ ว่าไปทำอะไรให้นายไม่พอใจ”ณัฏฐ์ดึงตัวเองให้ลุกขึ้

ณัฏฐ์ทุบหน้าอกนาวินไปสองที ด้วยอาการเขินจัด“นะ.. นะ.. ผมหิว”นาวินส่งสายตาอ้อน ดาเมจแรงมากจนณัฏฐ์เขินไม่ไหว ‘คนอะไรมาขอทำอะไรแบบนี้ หน้าตาเฉยจริงๆ’“นายน่ะ กินก็เก่ง กินก็บ่อย แล้วยังจะมาคิดมากมายอะไรอีก ต่อไปห้ามคิดอะไรไปเองอีกนะ มีอะไรเราต้องคุยกันนะ”“ครับผม.. หิวแล้ว อนุญาตให้กินได้หรือยังครับ”นาวินพูดแล้วเอาจมูกไปคลอเคลียข้างแก้มของณัฏฐ์“ให้กินแล้วต้องเป็นเด็กดีนะ”ณัฏฐ์ตอบกลับด้วยเสียงแผ่วเบา และเขาก็ได้เห็นแววตาลุกวาวของนาวิน ซึ่งณัฏฐ์ก็ได้แต่คิดในใจว่า ถ้าเขาสองคนเริ่มกิจกรรมกันตอนนี้ แล้วมันจะไปจบตอนไหนนะ นี่แค่ห้าโมงเย็นเอง คงไม่ลากยาวถึงเช้านะ  ทันทีที่คนพี่ส่งสัญญาณให้อนุญาต นาวินก็ไม่รอช้า เขาพรมจูบลงตามลำคอระหงที่ตอนนี้แหงนเชิดหน้าขึ้นตามแรงปรารถนาที่เขาส่งให้ ปลายจมูกและริมฝีปากของเขาลากไล้สัมผัสไล่ลงมา เสื้อของณัฏฐ์ที่ดูเป็นอุปสรรคต่อกิจกรรมนี้ถูกถอดออก แล้วเหวี่ยงลงพื้นอย่างไม่แยแส เผยให้เห็นสิ่งที่สวยงามที่ซ่อนไว้ภายใน ราวกับภาพวาดที่ศิลปินบรรจงสร้างสรรค์ขึ้น แม้ว่าเขาจะมองมาแล้วก