All Chapters of ปิ๊งรักคุณนักออกแบบ: Chapter 1 - Chapter 10

ณ. ชั้น 18 ของตึกหนึ่งใจกลางเมือง ย่านสีลมเวลา 08.25 น.“ณัฏฐ์” ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งบาง มาในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาว เข้ารูป แต่งลายสีดำรูปเลขาคณิตตามสาบเสื้อและชายเสื้ออย่างมีสไตล์ กับกางเกงสแล็กใส่สบาย หิ้วถุงขนมของกินมาเต็มไม้เต็มมือ เดินออกจากลิฟท์ชั้น 18 มาด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มใช่แล้ว ชั้นที่ 18 นี้ ทั้งชั้นเป็นพื้นที่ในส่วนของสำนักงานใหญ่ของบริษัท AAA ที่ผมทำงานอยู่ ซึ่งบริษัท AAA แบ่งเป็นสองส่วน คือ ส่วนสำนักงานใหญ่ที่ประกอบไปด้วยทีมบริหาร ทีมจัดการ ทีมขาย และทีมบัญชีกลาง ตั้งอยู่ที่สีลม สำหรับฝ่ายผลิต และส่วนสนับสนุนฝ่ายผลิตจะอยู่ที่โรงงานแถบชานเมืองทุกวันศุกร์เวลา 09.00 น. ผมจะมีนัดประชุมกับลูกทีมฝ่ายขายของผมเพื่อมาสรุปยอดและติดตามความคืบหน้าหรือช่วยแก้ปัญหาในทีมกันและในวันนี้ก็เป็นอีกศุกร์นึง ที่ต้องมาประชุมกัน แต่เนื่องจากเป็นช่วงปลายเดือนใกล้ปิดยอดขายทั้ง เต็งหนึ่ง และ อดิเทพ สองหนุ่มเซลคู่บุญของผม โทรมารายงานความคืบหน้าตั้งแต่วันพฤหัสเย็นแล้วว่า วันศุกร์นี้ขอไม่เข้าออฟฟิศเพราะมีนัดประชุมด่วนกับลูกค้า ดังนั้นวันนี้ก็จะเหลือแต่จุ๊บแจงสาวน้อยน้องเล็กคนเดียวของแผน

[ณัฏฐ์ ]ผมเลือกร้านกาแฟร้านหรูร้านนึง ที่บรรยากาศสบายสบาย สามารถนั่งนานนานโดยไม่โดนไล่ออกจากร้าน ก็แน่ล่ะ ราคากาแฟของร้านนี้ เบาซะเมื่อไหร่ผมเดินเข้าไปสั่งกาแฟ แล้วเลือกนั่งที่โต๊ะชุดเล็ก โดยเลือกนั่งหันหน้าเข้าในร้าน ระหว่างที่ผมกำลังจิบกาแฟ นิ้วมือเรียวเรียวของผมก็ปัดไอแพด สายตาก็อ่านอีเมล์ไป อ่านไปได้สักพัก ผมก็เงยหน้าขึ้นมา แล้วสายตาของผมก็ต้องสะดุดกับโต๊ะโต๊ะหนึ่ง ที่มีผู้ชาย 3 คนนั่งคุยกันอยู่ ดูแล้วน่าจะมาคุยงานกันคนคนนึงแต่งตัวแต่งตัวสไตล์หนุ่มออฟฟิศ อีก 2 คนแต่งตัวด้วยชุดยูนิฟอร์มเดียวกัน ซึ่งคนนึงอายุน่าจะประมาณ 35 ผิวคล้ำ ร่างท้วม ส่วนอีกคน ผมคิดว่าน่าจะรุ่นเดียวกับผม หรือไม่ก็ต่างกันสักปีสองปี คนนี้ดูหน้าตาสะอาดสะอ้าน ผิวขาว หน้าตี๋ตี๋ ใส่แว่นกรอบบาง สีหน้าเรียบเฉยไม่บ่งบอกความรู้สึก แต่ดูรวมรวมแล้วถือว่าเป็นบุคคลน่ามองมากผมเองก็เผลอตัวเสียมารยาทมองเค้าอยู่นาน จนเจ้าตัวน่าจะรู้สึกตัว หันหน้ามองมาทางผม ทำคิ้วขมวดเล็กน้อย เหมือนเชิงสงสัยว่า มองอะไรเค้า ผมก็เผลอตัวยิ้มให้เขาด้วยความอัธยาศัยดีของผม แต่สิ่งที่ผมได้รับคือ เขาทำหน้านิ่ง แล้วหันไปสนใจกับผู้ร่วมโต๊ะต่อ โดยไม่

ณ.โรงงาน AAA แถบชานเมือง ห่างจากสำนักงานใหญ่ที่สีลม 70 กม.ผมมาถึงเวลา 08.25 น. ซึ่งผมนัดคุณศุภโชคไว้ 09.00 น. ดูผมไม่ค่อยตื่นเต้นเท่าไหร่เลย มันให้ความรู้สึกเหมือนการมาสัมภาษณ์งานบวกกับการมาพบลูกค้ารายใหม่ที่ไม่เคยพบเจอกันมาก่อน เพื่อนร่วมงานใหม่ของผมจะเป็นอย่างไรบ้างนะ แล้ว “คุณสมองกล” ที่ผมต้องร่วมงานด้วย เขาจะใจดีกับผมไหม แล้วเราจะเข้ากันได้มั้ย ทำไมผมถึงได้คิดมากขนาดนี้ ก็เพราะโปรเจคนี้เป็นโปรเจ็คใหญ่ มูลค่าหลายสิบล้านนะสิ พลาดไม่ได้โดยเด็ดขาด แล้วผมก็ไปหาข้อมูลมา ก็พอรู้มาว่า บริษัทที่คุณธนพัฒน์เซลล์คนก่อนย้ายไปทำงานด้วย เข้าร่วมประมูลโปรเจคนี้ด้วย“สวัสดีค่ะ ต้องการติดต่อใครคะ”ประชาสัมพันธ์สาวน้อยหน้าหวานเอ่ยทักทายผม“ผมมาพบคุณศุภโชคครับ แต่ผมนัดไว้ 09.00 น. นะครับ”ผมแจ้งคุณน้องประชาสัมพันธ์สาวน้อยไป“อ๋อค่ะ พอดีตอนนี้คุณศุภโชคกำลังมอนิ่งมิ้ตติ้งกับทีมงานอยู่ค่ะ คาดว่าอีกประมาณ 15 นาทีน่าจะเสร็จ เดี๋ยวจะแจ้งให้ทราบนะคะ ขอประทานโทษค่ะ จะให้แจ้งว่าจากที่ไหนคะ”“ผมณัฏฐ์จากออฟฟิศสีลมครับ”ผมส่งยิ้มหวานให้คุณน้องไปอีกครั้ง ต้องผูกมิตรไว้ก่อน เพราะคงต้องเจอกันบ่อยขึ้นเวลา 08.45 น.

เป็นเวลาเกือบเดือนแล้วสินะ ที่ผมเดินเข้าออกที่โรงงาน ซึ่งตอนนี้ผมก็ดูจะเข้ากับทุกคนได้ดี และทุกวันตอนเช้า ผมก็จะเดินมาพร้อมกับแก้วเก็บอุณหภูมิหนึ่งใบ แล้วนำไปวางที่โต๊ะของ ผู้ชายหน้านิ่งคนนั้น แต่เดี๋ยวนี้นะ เขาเริ่มไม่นิ่งกับผมแล้วสิ“วันนี้ช้าไป 10 นาทีนะครับ”นาวินพูดพร้อมรับแก้วจากมือของผมทั้งที่ผมยังไม่ทันได้วางถึงพื้นโต๊ะเลย และยิ้มเล็กเล็กที่มุมปาก“เอ่อ.. แฮะแฮะ วันนี้ตื่นสายไปนิดครับ ลืมตั้งโทรศัพท์ปลุก”ผมยิ้มเก้อเขินเล็กน้อย เอามือเกาหัวเบาเบาที่ตัวเองตื่นสาย เพราะเมื่อคืนประชุมสรุปงานกับลูกทีมเซลส์ที่ออฟฟิศ แล้วก็เม้าส์มอยกันต่อยันดึก“ปกติต้องตื่นกี่โมงครับ”เขาถามผมมา“ก็ตั้งปลุกไว้ตีห้าน่ะ แต่เมื่อเช้าผมพลาดไม่ได้ตั้งปลุก ตื่นมาเกือบหกโมงเลยครับ”“โอเค.. งั้นผมจะโทรปลุกตีห้าทุกวัน”“เฮ้ย... ไม่ต้องขนาดนั้นครับ ปกติผมก็มาตรงเวลานะ มีพลาดวันนี้วันเดียวเอง อย่าลำบากเลยครับ”ผมรีบปฏิเสธ นี่เขาคิดอะไรของเขากันนี่“ไม่ลำบากเลย ผมเต็มใจ โอเคตามนี้นะ รับสายผมด้วยจะได้รู้ว่าตื่นแล้ว”ตาย ตาย เขารู้ตัวมั้ยว่าเขาพูดออกมา แค่เพื่อนร่วมงานกัน ใครเขาจะมาโทรปลุกกันละเนี่ย บ้าไปแล้ว ทำ

หลังจากที่มีนัดหมายเพิ่มมาใหม่จากตารางเดิมของผม ทำให้ปาร์ตี้ชาบูกับเด็กเด็กทีมงานผมต้องเลิกเร็วขึ้น หลังจากที่ช่วยกันเก็บกวาดล้างและแยกย้ายกันกลับ ผมก็อาบน้ำแต่งตัวใหม่ เพื่อไปตามนัด ผมแอบรู้สึกตื่นเต้นและดีใจนะที่คุณนาวินมาชวนผม ใจผมแอบเต้นแรงและเร็วขึ้นด้วย ผมเป็นอะไรมากไปหรือเปล่านี่ ตอนแรกผมกับนาวินก็คิดว่าเราจะไปซื้ออะไรเยี่ยมหลาน หรือ รับขวัญหลานกันดี ก็เลยตกลงกันว่า เดี๋ยวจะไปทำเป็นจี้ทองสลักชื่อเล็กเล็กให้ แต่ต้องไปสั่งทำก่อน ถ้าอย่างนั้นคงต้องเอาไปให้วันหลัง ส่วนวันนี้ซื้อเพียงชุดผลไม้เพื่อสุขภาพไปบำรุงคุณแม่ก่อนละกัน ซึ่งผมรับหน้าที่เป็นคนไปซื้อของ โดยผมจะแวะซื้อที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตข้างคอนโดผมก่อนออกไปรับนาวินตอนนี้ผมก็กำลังไปรับนาวิน เรานัดกันที่ Community mall เล็กๆ ซึ่งนาวินจะไปรอผมที่ร้านกาแฟในนั้น ผมเดินเข้ามาในร้านคาเฟ่เล็กๆ ตามที่นาวินส่งโลเคชั่นมาให้ เอาล่ะ ผมเห็นเป้าหมายของผมแล้ว เขาหันมาทางผมพอดี ผมจึงโบกมือทักทายเขาสำหรับวันหยุดของนาวิน ปกติแล้วเขาก็จะอยู่ห้องเล่นเกมส์ อ่านหนังสือ หรือไม่ก็ดูหนัง ท่องโลกอินเตอร์เน็ตไปเผลอแป๊บเดียวก็หมดวันแล้ว เขาไม่ค่อยชอบออกไปไ