All Chapters of ป่าป๊ากับหม่าม้าใหม่ของน้องอชิ: Chapter 11 - Chapter 20

ผ่านไป 1 ชั่วโมง ณ ตึกคณะศิลปกรรมศาสตร์เมื่อรมิดาเดินเข้าห้องเรียนในคณะศิลปกรรมศาสตร์ คนตัวเล็กพบว่าเพื่อน ๆ นั่งรออยู่แล้วในห้องแล้ว บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและการเตรียมตัวก่อนเริ่มเรียน เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มรายงานที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ยิ้มกว้างและโบกมือทักทายเธอทันที“ดาวันนี้ไม่มาสายแล้วเหรอ? ฝากน้องอชิไว้กับใครล่ะ?” เพื่อนสนิทของเธอถามเสียงดังด้วยความสงสัยคำถามนี้ทำให้รมิดาเกือบสะดุดเท้าตัวเอง หญิงสาวรู้สึกกระอักกระอ่วนใจไม่น้อย เพราะถ้าพูดไปว่าฝากน้องอชิไว้กับปรเมศ รุ่นพี่คณะวิศวกรรมศาสตร์ เพื่อน ๆ คงจะทำตาโตหรือแซวจนเธอไม่รู้จะทำตัวอย่างไร เผลอ ๆ เรื่องอาจจะแพร่ไปทั่วมหาวิทยาลัย จนสาว ๆ ของเขาต้องตามมารังควานรมิดาจนอยู่ไม่สุข ‘แค่คิดก็สยองแล้ว’ เจ้าของใบหน้าสวยคิดในใจ พลางตอบคำถามเพื่อน“เอ่อ… ฝากไว้กับพี่รหัสแหละ” รมิดาพูดไปพร้อมยิ้มแหย ๆ ก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว “เอ่องั้น...เรามาเตรียมตัวเตรียมตัวอ่านรายงานก่อนที่อาจารย์จะมาดีกว่าเนอะ จะได้คะแนนดี ๆ”คำพูดของคนตัวเล็กได้ผลชะงัก เพื่อน ๆ หยุดพูดถึงน้องอชิและพยักหน้าเห็นด้วย แต่ก่อนที่ทุกคนจะเริ่มเตรี

รมิดายืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่หลังเคาน์เตอร์บาร์ มองเงาตัวเองที่สะท้อนในกระจกด้วยสายตาปลงตก—นี่ฉันไม่น่ารับปากเลยจริง ๆ!เจ้าของร่างเล็กสวมเดรสสั้นสีดำที่ภีมโยนมาให้หลังจากพาเธอมาที่ห้องแต่งตัวด้านหลัง ผ้ามันบางเฉียบ แถมแนบเนื้อจนเธอรู้สึกเหมือนไม่ได้ใส่อะไรเลย“นี่เป็น PR มันต้องแต่งตัวขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย…” รมิดาพึมพำเบา ๆ พลางดึงชายกระโปรงลงสุดชีวิต“เธอโชคดีแล้วที่ไม่ต้องใส่สั้นกว่านี้” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง รมิดาหันขวับไปมอง เห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนกอดอกอยู่ไม่ไกล“ฉันชื่อเมย์ เป็น PR ที่นี่” หญิงสาวร่างสูงโปร่งก้าวเข้ามาใกล้ “เธอเป็นเด็กใหม่ของบอสสินะ?”“เอ่อ…เปล่า! ฉันแค่มาช่วยหนึ่งคืน” รมิดารีบโบกมือปฏิเสธ ก่อนจะถามกลับอย่างสงสัย “แล้วบอสของเธอ…หมายถึงภีมเหรอ?”เมย์หัวเราะเบา ๆ “ใช่สิ หรือเธอไม่รู้?”รมิดาชะงัก ใจเต้นแรงขึ้นมาอีกนิด เธอรู้ว่าภีมเป็นเจ้าของผับนี้ แต่ไม่ได้คิดว่าเขาจะดูมีอิทธิพลขนาดนี้“ฉันแค่สงสัยว่าทำไมบอสถึงให้เด็กหน้าซื่อ ๆ แบบเธอมาทำงาน PR” เมย์พูดพลางพิจารณาเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะส่ายหน้าเบา ๆ “ยังไงก็เถอะ ฉันจะสอนงานให้ละกัน”

บนรถยนต์สีดำคันหรูที่แล่นออกจากผับรมิดาถูกวางลงบนเบาะโดยไม่ทันรู้ตัว ร่างกายอ่อนแรงเกินกว่าจะขยับตัวหรือเอ่ยอะไรออกมาได้ ดวงตาพร่าเลือนมองเห็นเพียงเงาราง ๆ ของปรเมศที่นั่งอยู่ข้าง ๆ“ดี… เธอมันทำตัวดีนัก รมิดา”เสียงทุ้มต่ำที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจดังขึ้นข้างกาย แม้รมิดาจะไม่มีแรงเถียง แต่ในใจกลับตะโกนสวนกลับไปแล้ว—เธอไปทำอะไรให้เขากันแน่?ปรเมศเหยียบคันเร่งหนักขึ้น รถพุ่งไปตามถนนที่มืดสนิท มือหนากำพวงมาลัยแน่น ขณะที่สายตาคมดุจับจ้องถนนเบื้องหน้า แต่ทุกครั้งที่เหลือบมองร่างเล็กข้างตัว… กลับมีความรู้สึกบางอย่างตีตื้นขึ้นมาในอกเธอน่าจะรู้ตัวว่าตัวเองอยู่ในสถานการณ์แบบไหน… รู้หรือเปล่าว่าเธอเกือบโดนพวกนั้นทำอะไร? แล้วไอ้ภีมนั่น น้องชายต่างมารดาของเขา มาสนิทกับเธอได้อย่างไร?มือหนาของปรเมศกดกำพวงมาลัยแน่นขึ้นกว่าเดิม เขาไม่ชอบที่เธอไปอยู่ที่นั่น… ไม่ชอบที่เธออยู่กับภีมเสียงพึมพำแผ่วเบาเรียกสติของเขาให้กลับมา“อชิ… น้องอชิ…”ปรเมศเหลือบมองไปทางเธอ รมิดากำเสื้อตัวเองแน่น ใบหน้าซีดเผือดเหงื่อซึม ดวงตาปิดสนิทแต่ริมฝีปากยังคงพึมพำชื่อของเด็กชายคนนั้นซ้ำไปซ้ำมาปรเมศถอนหายใจอย่างเหน

เอี๊ยด!เสียงรถยนต์คันหรูได้จอดเทียบในบ้านหลังโตณ บ้านตระกูล “กิตติวัฒน์”คฤหาสน์หรูสไตล์ยุโรปตั้งตระหง่านอยู่กลางพื้นที่กว้างขวาง รมิดาก้าวลงจากรถด้วยความรู้สึกกดดันแปลก ๆ บ้านหลังนี้ใหญ่โตโอ่อ่าเกินกว่าที่เธอจะเคยคุ้นชินทันทีที่เท้าเล็กเหยียบเข้ามาในพื้นที่ สายตาแรกที่เธอปะทะเข้าเต็ม ๆ ไม่ใช่น้องอชิ… แต่เป็นผู้หญิงวัยกลางคนที่ดูภูมิฐานและสง่างามในทุกอิริยาบถคุณหญิงมณี—มารดาของปรเมศสายตาของคุณหญิงกวาดมองรมิดาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ราวกับกำลังประเมินสิ่งที่เห็นอย่างละเอียดคนตัวเล็กรู้สึกเหมือนถูกกดดันโดยอำนาจบางอย่างจากผู้หญิงตรงหน้า เธอพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา “เอ่อ…สวัสดีค่ะ”คุณหญิงมณีไม่ได้ตอบรับในทันที เพียงแต่เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะหันไปพูดกับปรเมศด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น“นี่หรือเด็กที่ลูกไปค้างคืนมาด้วย?”คำพูดนั้นทำให้รมิดาแข็งค้างไปชั่ววินาที ดวงตากลมเบิกตากว้าง หันไปมองปรเมศที่ยืนกอดอกอยู่ข้าง ๆชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบเช่นกัน “ครับ”คุณหญิงแค่นเสียงเบา ๆ ก่อนจะปรายตามองเธออีกครั้ง “ดูไม่ออกเลย

เมื่อมาถึงบ้านรมิดากลับมาถึงบ้านพร้อมกับน้องอชิ เด็กชายวิ่งตรงไปที่กล่องของเล่นทันที ส่วนเธอเองก็รีบจัดการธุระของตัวเอง เธออาบน้ำ เปลี่ยนเป็นชุดอยู่บ้านง่าย ๆ พร้อมผ้ากันเปื้อนลายเป็ดตัวโปรด จากนั้นก็ตรงเข้าครัวทำอาหารกลางวันให้หลานชายกลิ่นไข่เจียวหอม ๆ ลอยอบอวลทั่วห้องครัว ข้าวสวยร้อน ๆ ถูกตักใส่จาน พร้อมกับต้มจืดหมูสับที่ยังมีไอร้อนลอยกรุ่น“อชิครับ มากินข้าวได้แล้วลูก” รมิดาเรียกหลานชายที่กำลังต่อเลโก้อยู่“ค้าบบ!” เด็กชายวิ่งแจ้นมาตรงโต๊ะกินข้าวด้วยสีหน้าสดใสรมิดายิ้ม ก่อนจะหันไปจัดโต๊ะเพิ่ม เธอทำอาหารเผื่อไว้อยู่แล้ว เผื่อว่าปรเมศอาจจะตามมาถึงบ้าน แม้เธอจะไม่ต้องการพบหน้าเขา แต่เธอไม่อยากให้เรื่องของผู้ใหญ่กระทบถึงน้องอชิหลังจากทานข้าวเสร็จ เธอพาน้องอชิไปล้างมือ แล้วเดินกลับมาเก็บจาน ล้างจานเสร็จแล้วก็มาซักผ้า ทำความสะอาดบ้านไปพลาง ขณะที่กำลังใช้ไม้ถูพื้น กริ่งหน้าบ้านก็ดังขึ้นรมิดาชะงัก มือกำด้ามไม้ถูพื้นแน่น เดิมทีเธอคิดว่าคนที่มาอาจเป็นปรเมศ ใจเธอกระตุกวูบเมื่อนึกถึงคำพูดของเขาที่เธอบังเอิญได้ยินเมื่อคืน“ผมก็แค่คิดว่ารมิดาเลี้ยงดูน้องอชิเพื่อหวังเงินประกันข