Semua Bab ป่าป๊ากับหม่าม้าใหม่ของน้องอชิ: Bab 21 - Bab 30

เช้าวันรุ่งขึ้น รมิดาตื่นแต่เช้า ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์อาจารย์ที่ปรึกษาเพื่อแจ้งลาเรียนหนึ่งวัน น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความสุภาพและรู้สึกผิดเล็กน้อย“สวัสดีค่ะอาจารย์ วันนี้รมิดาขอลาเรียนหนึ่งวันนะคะ พอดีมีธุระสำคัญค่ะ”หลังจากได้รับอนุญาตจากอาจารย์ เธอก็วางสาย แล้วหันมามองปฏิทินที่แขวนอยู่บนผนัง วันนี้เป็นวันที่เธอไม่มีวันลืม… วันครบรอบการจากไปของพี่สาว และในขณะเดียวกัน ก็เป็นวันเกิดของน้องอชิด้วยเธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ หัวใจบีบรัดเมื่อนึกถึงความทรงจำในอดีต วันที่พี่สาวจากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ… และวันที่เธอรับหน้าที่ดูแลเด็กชายตัวน้อยที่กำลังหลับปุ๋ยอยู่บนเตียงรมิดาลุกขึ้นไปอาบน้ำ แต่งตัวเรียบร้อย ก่อนจะเข้าครัวทำอาหารเช้าและเตรียมเค้กวันเกิดให้กับน้องอชิ วันนี้เธอจะพาเขาไปทำบุญที่วัด เพื่ออุทิศส่วนกุศลให้พี่สาว แล้วจากนั้นค่อยพาไปเที่ยวเล่น ให้เขามีความสุขมากที่สุดในวันเกิดของตัวเอง“สุขสันต์วันเกิดนะครับ น้องอชิ” เธอพึมพำกับตัวเอง พร้อมกับรอยยิ้มบาง ๆ บนใบหน้าออด!เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้นขัดจังหวะความคิดของรมิดา เธอเช็ดมือกับผ้ากันเปื้อนก่อนจะเดินไปเปิดประตูเ

ณ ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งภีมเข็นรถเข็นผ่านแผนกผักสด โดยมีน้องอชินั่งอยู่ในรถเข็น ยิ้มแป้นเริงร่าอย่างมีความสุข เด็กน้อยสนุกกับการช่วยหยิบของใส่ตะกร้า และบางทีก็ชี้นั่นชี้นี่ให้ภีมหยิบตามใจชอบ“ลุงภีม ๆ เอานี่ด้วยครับ” น้องอชิชี้ไปที่ผลสตรอว์เบอร์รีสีแดงสด ภีมหยิบมันขึ้นมาแล้วยิ้ม “อชิชอบเหรอครับ?”“ครับ ป้าดาบอกว่าสตรอว์เบอร์รีอร่อย”ภีมพยักหน้ารับรู้ แล้วกำลังจะเข็นรถเข็นต่อไป ทว่าในจังหวะนั้นเองปึก!รถเข็นของอีกฝ่ายพุ่งมาชนเข้ากับรถเข็นของภีมเต็มแรง“อุ๊ย ขอโทษค่ะ”ภีมหันไปมองอย่างไม่ใส่ใจนัก แต่เมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที คุณหญิงมณี แม่ของปรเมศ ยืนอยู่พร้อมกับปรเมศ และพิชชา ทั้งสามมองตรงมาทางเขาด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก“ภีม?” ปรเมศเป็นคนแรกที่เอ่ยขึ้น สีหน้าของเขาประหลาดใจปนความไม่พอใจ ภีมยกยิ้มมุมปาก ไม่แสดงท่าทีตกใจแม้แต่น้อย “บังเอิญจังเลยนะครับ”สายตาของคุณหญิงมณีกลับไม่ได้จ้องที่ภีม แต่เป็นเด็กชายตัวเล็กในรถเข็นที่หันไปมองพวกเขาด้วยแววตาใสซื่อ น้องอชิเริ่มรู้สึกถึงบรรยากาศแปลก ๆ จึงจับแขนเสื้อของภีมแน่นขึ้นเพียงชั่วพริบตาคุณหญิ

รมิดาตกใจจนเผลอชะงักไปชั่วขณะ เธอจ้องหน้าปรเมศอย่างไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน“คุณพูดว่าอะไรนะคะ?” เธอถามย้ำเพื่อให้แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้ฟังผิด ปรเมศสูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะมองเธอด้วยสายตาจริงจัง “ผมขอโอกาส… เพราะดูเหมือนว่า ผมจะชอบคุณเข้าแล้วจริง ๆ”คำพูดตรงไปตรงมาของเขาทำให้หัวใจของรมิดาเต้นแรงขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว“แต่คุณมีคู่หมั้นอยู่แล้วนะคะ” รมิดาเอ่ยขึ้น น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความลังเลและสับสนปรเมศสบตาเธอแน่วแน่ก่อนจะพูด “ผมไม่ได้รักพิชชา” เขาเว้นช่วงไปครู่หนึ่งแล้วพูดต่อด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ผมจะไปเคลียร์ทุกอย่างเอง ขอแค่คุณให้โอกาสผม”รมิดากำมือแน่น หัวใจเต้นแรงขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดของเขา นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน… ทำไมเธอถึงรู้สึกหวั่นไหวแบบนี้?ในใจของรมิดา เธอเองก็หวั่นไหวกับเขาอยู่เหมือนกัน ถึงแม้เธอจะไม่ได้อยากยอมรับมันเต็มปากเต็มคำ แต่ความรู้สึกข้างในมันก็ชัดเจนเกินกว่าที่เธอจะปฏิเสธได้ส่วนภีม… เธอกับเขาคงเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว ภีมเองก็ไม่ได้เคยแสดงออกว่ารู้สึกอะไรกับเธอในเชิงนั้น ดูเผิน ๆ ปรเมศก็ไม่ได้เป็นคนแย่ คงจะไม่ผิดอะไรถ้าเธอจะให้โอกาสเขาสักครั้ง

1 สัปดาห์ต่อมารมิดานั่งอยู่ที่โต๊ะของในห้องเรียน คณะศิลปศาสตร์ สายตาคู่สวยเหม่อลอยไปยังหน้าต่าง มองออกไปเห็นต้นไม้ที่ไหวตามแรงลม พร้อมกับถอนหายใจเบา ๆ พลางคิดถึงภาพเมื่อสัปดาห์ก่อน วันที่พาน้องอชิเข้าโรงเรียนวันแรกเธอจำได้ดีว่าน้องอชิไม่ร้องไห้เลยสักนิด ต่างจากเด็กคนอื่น ๆ ที่เกาะขาคุณพ่อคุณแม่ร้องไห้โยเยไม่อยากให้พวกเขาจากไป กลับกัน เด็กชายตัวน้อยกลับโบกมือลาเธอกับภีมอย่างร่าเริง ยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาว ๆ พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นว่า“ลุงภีมกับป้าดากลับบ้านดี ๆ นะครับ เย็นนี้อชิมีเรื่องจะเล่าให้ฟังเยอะแยะเลย!”น้ำเสียงสดใสของเด็กชายทำให้รมิดาทั้งขำทั้งปวดใจ เธอไม่คิดว่าน้องอชิจะปรับตัวได้ไวขนาดนี้ นั่นอาจเป็นเพราะว่าเขาเป็นเด็กฉลาด ช่างพูด และกล้าแสดงออก แต่ในขณะเดียวกัน เธอกลับรู้สึกใจหาย“เฮ้อ…” รมิดาถอนหายใจอีกครั้ง คิดถึงหลานชายตัวน้อยก่อนจะเอื้อมมือมากุมเกียร์วิศวะที่ห้อยอยู่ที่คอ ตั้งแต่วันที่ปรเมศมอบมันให้เธอ เธอก็ใส่มันติดตัวมาตลอด ไม่รู้ว่าทำไม อาจเป็นเพราะมันให้ความรู้สึกปลอดภัย หรือบางที…อาจเป็นเพราะเจ้าของมันแค่คิดถึงชื่อของปรเมศ ใบหน้าของชายหนุ่มก็ลอยเข้ามาใน

ผ่านไปราว ๆ ครึ่งชั่วโมงรมิดารีบก้าวลงจากรถแท็กซี่ทันทีที่ถึงจุดหมาย สายตากวาดมองไปรอบ ๆ ตึกร้างแห่งนี้เป็นอาคารเก่าทรุดโทรมที่ไม่มีใครใช้งานมานานแล้ว ผนังเต็มไปด้วยคราบสกปรกและรอยพ่นสีจากพวกวัยรุ่น เสียงลมพัดผ่านช่องหน้าต่างแตก ๆ ส่งเสียงหวีดหวิวราวกับกำลังเตือนให้เธอระวังตัวเธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ กำมือแน่น พยายามข่มความกลัว เธอมาคนเดียว ไม่มีอาวุธ ไม่มีตัวช่วย และที่สำคัญ—เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าข้างในมีใครรออยู่บ้าง“อชิ… ป้าดามาแล้วนะ…” เธอพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะรวบรวมความกล้าเดินเข้าไปยังอาคารภายในอาคารมืดสลัว มีเพียงแสงแดดลอดผ่านช่องหน้าต่างแตก ๆ และช่องโหว่ตามผนัง เสียงฝีเท้าของเธอดังก้องในความเงียบ ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยความกังวล“เฮ้ย! หยุดตรงนั้น!”เสียงตะคอกดังขึ้นจากด้านข้าง ก่อนที่ชายฉกรรจ์สองคนจะโผล่ออกมาจากมุมมืด พวกมันแต่งตัวโทรม ๆ มีรอยสักเต็มแขน แต่สิ่งที่ทำให้รมิดาต้องชะงักไม่ใช่รูปร่างหน้าตา แต่เป็น… ปืนชายคนหนึ่งกระชับปืนในมือ หัวเราะเยาะ “หึ คิดว่ามาคนเดียวแล้วจะช่วยเด็กได้นักเหรอ? ฉลาดน้อยไปหน่อยนะคุณ”รมิดาข่มความกลัว พยายามทำใจดีสู้เสือ “ฉันมาคนเดียว ป