Semua Bab ป่าป๊ากับหม่าม้าใหม่ของน้องอชิ: Bab 1 - Bab 10

ลมเย็นพัดผ่านลานมหาวิทยาลัยในช่วงปลายเดือนตุลาคม นักศึกษามากมายเดินสวนกันไปมาระหว่างตึกเรียนเสียงพูดคุยผสมกับเสียงหัวเราะของกลุ่มเพื่อนทำให้รมิดาที่กำลังเดินจูงมือน้องอชิรู้สึกอบอุ่นปนประหม่า น้องอชิในชุดเสื้อยืดสีฟ้าพร้อมกางเกงขาสั้นลายไดโนเสาร์ เดินแกว่งมือเล็กๆ อย่างร่าเริง “ป้าดา เราจะไปไหนต่อครับ?” “เดี๋ยวป้าดามีเรียนก่อนนะ อชิไปนั่งเล่นในห้องสมุดกับพี่เปิ้ลก่อนนะครับ” รมิดาก้มลงพูดกับหลานชายพลางลูบหัวเบา ๆ “อชิอยากอ่านนิทานไดโนเสาร์อีก!” เด็กน้อยตาเป็นประกาย “ได้สิ เดี๋ยวป้าดายืมให้” ระหว่างที่รมิดาพาน้องอชิไปส่งที่ห้องสมุด เสียงหัวเราะและเสียงพูดคุยของรุ่นพี่ที่กำลังทำกิจกรรมอยู่หน้าตึกวิศวกรรมศาสตร์ดึงความสนใจของเธอ “นั่นใครน่ะ?” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากกลุ่มนักศึกษา รมิดาหันไปมอง ก่อนจะพบสายตาคมดุของชายหนุ่มคนหนึ่งที่จ้องมาที่เธอ ปรเมศที่กำลังจัดเตรียมอุปกรณ์สำหรับกิจกรรมบำเพ็ญประโยชน์หยุดมือและขมวดคิ้วเมื่อเห็นเด็กตัวเล็กที่เดินจูงมือหญิงสาวข้างหน้า ความรู้สึกแปลก ๆ วาบขึ้นมาในใจ ช่วงบ่ายวันเดียวกัน รมิดานั่งจดบันทึกในสมุดระหว่างฟังอาจารย์บรรยายในห้องเรียน เธอร

ที่หน้าตึกคณะศิลปกรรมศาสตร์ รถของเมศจอดนิ่งสนิทใต้ร่มไม้ใหญ่ รมิดาค่อย ๆ เปิดประตูแล้วอุ้มน้องอชิที่ยังง่วงงุนลงจากเบาะหลัง เธอปรับตัวน้องให้ยืนบนพื้นพร้อมจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ก่อนจะเหลือบมองเมศที่ยังคงนั่งอยู่หลังพวงมาลัย “ขอบคุณที่มาส่งนะคะ” รมิดาพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพตามมารยาท แต่ในแววตายังแฝงความระแวง เมศพยักหน้ารับ “ไม่เป็นไรครับ แต่ผมจะไปรออยู่ใกล้ ๆ ถ้ามีอะไรให้ช่วย บอกได้ทันที” รมิดาชะงักเล็กน้อย เธอไม่รู้ว่าการที่เขาจะ “รออยู่ใกล้ ๆ” หมายถึงอะไร และไม่อยากถามให้มากความ เธอเพียงแค่ส่งยิ้มจาง ๆ แล้วจูงน้องอชิเดินออกไป เธอพาน้องอชิเดินมายังโต๊ะม้านั่งไม้ใกล้ตึกคณะ ใต้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ที่ช่วยบังแดดในยามสาย แต่ด้วยความที่แดดเริ่มแรงขึ้นเรื่อย ๆ รมิดาจึงหยิบหมวกใบเล็กสีฟ้าลายการ์ตูนออกมาจากกระเป๋าแล้วค่อย ๆ สวมให้หลานชาย “ใส่หมวกก่อนนะครับ อชิ เดี๋ยวแดดจะร้อนเกินไป” เธอพูดพลางจัดสายหมวกให้พอดีกับศีรษะของเด็กชาย น้องอชิพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง แต่จู่ ๆ ก็เอียงศีรษะมองป้าดาด้วยความสงสัย “ป้าดาไม่มีเรียนเช้าเหรอฮะ?” คำถามนั้นทำให้รมิดาหยุดมือชั่วครู่ก่อนจะยิ้มแห้งออกมา

รมิดากำลังเร่งรีบเดินออกจากตึกคณะ มุ่งหน้าไปยังห้องสมุดของมหาวิทยาลัยเพื่อพาน้องอชิไปทานข้าว หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความกังวลเรื่องการทิ้งหลานชายไว้กับพี่แป้งนานเกินไป เธอก้มลงมองนาฬิกาข้อมืออีกครั้งก่อนจะเร่งฝีเท้าขึ้น แต่ยังไม่ทันที่เธอจะถึงห้องสมุด เสียงเรียกของใครบางคนก็ดังขึ้นจากด้านหลัง“นี่เธอ!”รมิดาชะงักหันกลับไปมอง พบว่ากลุ่มนักศึกษาหญิงกลุ่มเดิมที่เจอในโรงอาหารเมื่อเช้า เดินเข้ามาหาเธอด้วยท่าทางไม่เป็นมิตร“มีอะไรอีกคะ?” รมิดาถอนหายใจ ถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งหนึ่งในกลุ่ม หญิงสาวที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าทีม เอ่ยขึ้นพร้อมยิ้มเยาะ “ตกลงเธอเป็นอะไรกับเมศกันแน่?”รมิดาก้มมองเวลาบนนาฬิกาข้อมือแล้วเงยหน้าตอบ “ฉันตอบคุณไปแล้วค่ะ ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเขา”ทุกคนในกลุ่มแสดงสีหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ หนึ่งในนั้นแค่นหัวเราะ “ไม่ได้เป็นอะไร? ถ้าไม่ได้เป็นอะไร แล้วทำไมเมศถึงไม่มีเวลาไปทานข้าวกับฉัน? หรือไปนอนกับฉัน? เขาติดธุระ แต่ธุระที่ว่าคืออยู่กับเธอ”คำพูดนั้นทำให้รมิดาหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง เธอสูดลมหายใจลึก ก่อนจะตอบเสียงเรียบ “ฉันบอกให้คุณไปถามเขาเองค่ะ คุณถามฉันไป คุ

เวลาบ่ายโมงกว่า หลังจากที่รมิดาแยกตัวกับน้องอชิ เธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์ข้อความในไลน์กลุ่มเพื่อนร่วมรายงาน“เจอกันที่ไหน?”ไม่นานข้อความตอบกลับจากเพื่อนในกลุ่มก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ“คาเฟ่ Bliss & Beans ใกล้มหาวิทยาลัยนะ รีบมาได้แล้ว!”รมิดาขมวดคิ้วเล็กน้อย แม้จะสงสัยว่าทำไมถึงเปลี่ยนสถานที่จากในห้องสมุดเป็นคาเฟ่ แต่เธอก็ไม่มีเวลาคิดอะไรนาน มือเรียวรีบเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า แล้วก้าวฉับ ๆ ไปยังหน้าประตูมหาวิทยาลัยอย่างรวดเร็วทันทีที่เธอไปถึงหน้าประตู รมิดาก็โบกมือเรียกวินมอเตอร์ไซค์“คาเฟ่ Bliss & Beans นะคะ รีบหน่อยค่ะ”พี่วินรับคำก่อนจะสตาร์ทรถพร้อมพาเธอมุ่งหน้าสู่จุดหมาย รมิดานั่งซ้อนท้ายในความเงียบ แววตาเหม่อลอยเล็กน้อย ในใจก็คิดไปถึงหลานตัวเล็กของเธอที่ตอนนี้อยู่ในความดูแลของปรเมศ“วันนี้อยู่กับปรเมศ หวังว่าจะไม่เกิดเรื่องอะไร…”เธอพึมพำเบา ๆ กับตัวเอง ความคิดเรื่องที่เขาจะทำอะไรแปลก ๆ หรือไม่ใส่ใจน้องอชิทำให้เธออดกังวลไม่ได้แต่ก่อนที่ความกังวลจะพุ่งไปมากกว่านั้น เสียงเครื่องยนต์ของมอเตอร์ไซค์ที่ชะลอลงทำให้รมิดาหลุดออกจากภวังค์“ถึงแล้วครับน้อง”รมิดาลงจากรถอย่างเร่

เช้าวันรุ่งขึ้น รมิดาตื่นตั้งแต่ตี 5 เพราะเธอมีเรียน 8 โมงเช้าจนถึงบ่าย เธอต้องตื่นเวลานี้ทุกวันเพื่อเตรียมนม เตรียมขนมใส่กระเป๋าให้น้องอชิ หากวันไหนมีเวลาว่างก็จะทำอาหารให้น้องอชิด้วย ทว่าเช้าวันนี้แปลกไป ปรเมศชายหนุ่มหน้าขรึมคณะวิศวกรรมศาสตร์ ที่สาว ๆ หลายคณะต่างหมายปอง กำลังยืนทำอาหารอยู่ที่ครัว โดยใส่ผ้ากันเปื้อนรูปกระต่ายของเธอ หญิงสาวจ้องมองจนลืมตัว คิดไปว่า เขาก็มีมุมที่น่ารักเหมือนกันจนตอนนี้เป็นเวลา 7 โมงเช้ารมิดายืนพิงกรอบประตูครัว มองภาพตรงหน้าอย่างงุนงงและอดขำไม่ได้ ปรเมศ—ชายหนุ่มสุดเย็นชา หน้าขรึมที่ไม่เคยเห็นเขาสนใจเรื่องพวกนี้—กลับมายืนทำอาหารอยู่ในครัวของเธอ แถมยังใส่ผ้ากันเปื้อนลายกระต่ายสีชมพูของเธออีกเธอเผลอยิ้มออกมา “คุณกำลังทำอะไรน่ะ?”ปรเมศที่กำลังคนไข่ในกระทะสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะหันมามองเธอ “ทำอาหารเช้าให้น้องอชิ” เขาตอบเสียงเรียบเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่รมิดาขมวดคิ้ว “ตั้งแต่เมื่อไหร่คุณทำอาหารเป็น?”ปรเมศเลิกคิ้ว “ไม่ได้เก่งขนาดนั้น แต่พอทำได้บ้าง เธอจะยืนมองเฉย ๆ หรือจะมาช่วย?”หญิงสาวหัวเราะเบา ๆ พลางเดินเข้าไปใกล้ “ก็แค่แปลกใจค่ะ ไม่คิดว่า