Semua Bab ลุงเหมือง ภารโรงพันล้าน: Bab 21 - Bab 30

เสียงไก่ขันดังปลุกให้เช้าวันใหม่เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับแสงอาทิตย์อ่อน ๆ ที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างสำนักงานของบริษัทเล็ก ๆ แห่งหนึ่งในตัวอำเภอของจังหวัดชนบทแห่งหนึ่ง บริษัทที่มีชื่อว่า บริษัท ฟาร์มเหมืองแดง อินเตอร์เทรด จำกัดลุงเหมืองเดินเข้ามาในสำนักงานด้วยท่าทางกระฉับกระเฉง แม้จะผ่านวัยหนุ่มมานานแล้ว แต่แววตาของเขากลับยังเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและความหวังไม่ต่างจากเด็กหนุ่มที่เพิ่งเริ่มต้นธุรกิจใหม่ ความฝันของลุงเหมืองกำลังค่อย ๆ เติบโตจากเมล็ดพันธุ์แห่งความพยายามที่เขาเพาะไว้ในดินบ้านเกิดของตัวเอง“อรุณสวัสดิ์ครับลุง” เต้ หัวหน้าฝ่ายสวนส่งเสียงทักพร้อมยื่นสมุดบันทึกให้ลุงเหมือง“เช้านี้ตรวจแปลงแล้วเหรอเต้”“เรียบร้อยครับ ทั้งแปลงเก่า แปลงใหม่ และแปลงทดลองพันธุ์ลูกผสมยังสมบูรณ์ดีอยู่ครับ ส่วนอุณหภูมิในโรงเรือนช่วงนี้ลดลงนิดหน่อย ผมเลยให้น้อง ๆ ปรับระบบระบายอากาศเพิ่มครับ”“ดีมาก ๆ ทุกคนทำดีแล้ว” ลุงเหมืองลูบไหล่เต้เบา ๆ อย่างภูมิใจช่วงสาย แพรเดินเข้ามาพร้อมกับกล่องเอกสารในมือ“ลุงเหมืองคะ วันนี้มีอีเวนต์จากเพจติดต่อมาว่าอยากให้เราจัดเวิร์กช็อปสอนการเพาะปลูกมะเขือเทศให้กับกลุ่

หลังจากเดินทางกลับจากออสเตรเลีย ลุงเหมืองและแพรกลับมาถึงประเทศไทยด้วยความรู้สึกที่ปะปนกันไป มันมีทั้งความภูมิใจที่ได้เล่าเรื่องราวของฟาร์มเหมืองแดงให้ทั่วโลกได้ฟัง และความกังวลที่ยังคงค้างคาในใจจากการเจรจากับบริษัทต่างชาติที่เกือบทำให้พวกเขาสูญเสียสิทธิ์ในสิ่งที่พวกเขาสร้างมา“แพร หนูแน่ใจนะว่าลุงไม่ได้ทำผิดพลาดอะไรในงานนั้น” ลุงเหมืองเอ่ยถามขณะนั่งจิบชาร้อนอยู่หน้าบ้านแพรยิ้มให้ “ลุงพูดดีที่สุดเท่าที่คนคนหนึ่งจะทำได้แล้วค่ะ ลุงเล่าเรื่องจริง ลุงไม่ได้เสแสร้ง และสิ่งที่ลุงสร้างมาก็จับใจคนทั่วโลก นี่แหละค่ะ คือความสำเร็จ”ถึงแต่แม้จะผ่านพ้นการเจรจาไม่เป็นธรรมมาได้ แต่เสียงกระซิบที่มาจากโลกธุรกิจก็ได้เริ่มเข้ามาใกล้มากขึ้น เมื่อฟาร์มเหมืองแดงเริ่มเติบโต ข้อมูลเกี่ยวกับการปลูก เทคนิค และพันธุ์มะเขือเทศก็เริ่มมีผู้คนสนใจมากขึ้น บางคนพยายามเข้าถึงข้อมูลจากคนใน บางเจ้าพยายามปลอมแปลงแบรนด์ของลุงเหมืองวางขายในตลาดออนไลน์ไม่กี่วันถัดมา แพรเปิดคอมพิวเตอร์และพบเว็บไซต์ขายมะเขือเทศที่ชื่อคล้ายกับฟาร์มของพวกเขา แต่นั่นไม่ใช่ของแท้ มันเป็นของลอกเลียนแบบที่ทำได้เหมือนกันเกือบทั้งหมด“ลุง มีคนปลอมช

เสียงลมยามเช้าในเดือนพฤศจิกายนพัดมากระทบต้นไผ่พันุ์เตี้ยที่ปลูกเรียงกันข้างรั้วบริษัทเหมืองแดง ผืนดินที่เคยเป็นเพียงแปลงผักของคนธรรมดา บัดนี้กลายเป็นพื้นที่ที่เต็มไปด้วยความหมายและการเรียนรู้ลุงเหมืองยืนมองไกลออกไปบนถนนสายเก่า เสียงรองเท้ายางที่เคยย่ำพื้นโรงเรียน บัดนี้กลายเป็นเสียงรองเท้าหนังที่เดินเข้าออกห้องประชุมเป็นว่าเล่น แต่ใจของเขาก็ยังคงเหมือนเดิม ไม่เคยลืมรอยดิน ดินที่สอนให้เขารู้จักคำว่าอดทนเช้าวันนั้น แพรเปิดสมุดโน้ตที่รวบรวมไอเดียและบทเรียนต่าง ๆ ที่พวกเขาได้เผชิญมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา“ลุง เราน่าจะสรุปสิ่งที่เคยเจอไว้ให้เป็นบทเรียนอย่างจริงจังนะคะ ไม่ใช่แค่ให้จำในใจอย่างเดียว”ลุงเหมืองพยักหน้ารับเบา ๆ อย่างเห็นด้วย“ใช่แล้วหนูแพร ทุกเรื่องที่เราผ่านมา เจอมา ล้วนแต่เป็นครูของเรา”ทั้งสองคนนั่งลงบนโต๊ะไม้ยาวหน้าอาคารบริษัท โดยมีพนักงานหลายคนเข้าร่วมในการประชุมทีมในเช้าวันนั้นด้วย ซึ่งนี่ไม่ได้เป็นแค่การประชุมงานธรรมดา หากแต่เป็นการสะท้อนให้เห็นถึงรากฐานของความสำเร็จที่แท้จริง“จำตอนที่เราถูกหลอกให้เซ็นสัญญาอย่างไม่เป็นธรรมกับพันธมิตรจากต่างประเทศได้ไหม” ลุงเหมืองเอ่ยขึ้น

เสียงรถตู้ของทีมงานจากต่างประเทศแล่นเข้ามาจอดที่หน้าฟาร์มเหมืองแดงในยามเช้าตรู่ แสงแดดอ่อนของวันใหม่สาดส่องลอดผ่านต้นมะม่วงหน้าบ้าน เสียงไก่ขันดังแว่วอยู่ลิบ ๆ แต่เสียงนั้นกลับเบาไปถนัดตา เมื่อเทียบกับความตื่นเต้นที่แผ่ซ่านไปทั่วหมู่บ้านดอนแดงพัฒนาในตอนนี้“ลุงเหมืองมาแล้ว สารคดีต่างประเทศมาแล้ว”เด็ก ๆ วิ่งกรูมาตามถนนดินแดงที่เคยเงียบเหงา ส่งเสียงร้องลั่นไปทั่วทั้งหมู่บ้านลุงเหมืองใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวดูสะอาดตา ตัดกับกางเกงผ้าสีเข้มยืนรออยู่หน้าฟาร์ม และมีแพรอยู่ข้าง ๆ ในชุดกระโปรงยาวลายดอกไม้เรียบง่าย ทั้งสองคนยิ้มแย้มแต่ในแววตากลับเต็มไปด้วยความรู้สึกไม่ต่างจากวันแรกที่เริ่มเพาะเมล็ดพันธุ์มะเขือเทศลงดิน“ไม่คิดเลยนะคะว่าเราจะมาถึงวันนี้ได้” แพรพูดเบา ๆ“ลุงก็ไม่คิดเหมือนกัน แค่คิดว่าจะปลูกกินเอง ขายได้นิดหน่อยก็พอใจแล้ว”ทีมงานสื่อสารคดีจากญี่ปุ่นก้าวลงจากรถ เคย์โกะอยู่ข้างหน้าพร้อมส่งยิ้มให้อย่างอบอุ่น“อรุณสวัสดิ์ค่ะลุงเหมือง คุณแพร ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งนะคะ”“ยินดีต้อนรับครับคุณเคย์โกะ ยินดีต้อนรับทุกคน เชิญทางนี้ครับ”ลุงเหมืองกล่าวน้ำเสียงมั่นใจและหนักแน่น แม้ภายในจะยัง

เช้าวันจันทร์อันเงียบสงบ แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านม่านหน้าต่างบ้านไม้หลังเล็กในหมู่บ้านดอนแดงพัฒนา ในบ้านหลังเดิมที่ในตอนนี้เพิ่มเติมคือมีบ้านหลังใหม่ที่ใหญ่กว่าเดิมตั้งอยู่บ้างกัน แม้จะปลูกบ้านหลังใหม่แล้ว แต่ลุงเหมืองก็ไม่ต้องรื้อบ้านไม้หลังเก่าออก นั่นก็เพราะที่นี่คือทุกความทรงจำวันนี้ลุงเหมืองตื่นขึ้นแต่เช้าตามนิสัยเดิม เขาเดินลงจากเตียง หยิบเสื้อเชิ้ตสีซีดที่รีดเรียบไว้เมื่อคืนขึ้นมาสวมใส่ แล้วเดินออกมายังเฉลียงหน้าบ้าน สูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะกล่าวกับตัวเองเบา ๆ"อีกวันแล้วสินะ อีกวันของการได้สู้ต่อ"ถึงแม้วันนี้ลุงเหมืองจะไม่ต้องตอกบัตรเข้าโรงเรียนเหมือนสมัยก่อนตอนที่ยังเป็นภารโรง แต่กิจวัตรของเขากลับยุ่งยากกว่าเดิมนับสิบเท่า ตอนนี้เขาเป็นผู้นำของบริษัทใหญ่ เป็นเจ้าของแบรนด์มะเขือเทศที่มีชื่อเสียงไปไกลถึงระดับโลก เป็นแรงบันดาลใจของชาวบ้าน และก็ยังเป็นคนของชุมชนเสมอลุงเหมืองเดินไปยังกระถางต้นมะเขือเทศที่ตั้งเรียงไว้ข้างเฉลียง ยื่นมือไปลูบเบา ๆ ที่ใบเขียวชอุ่มและยิ้มอย่างพอใจ“ทุกอย่างเริ่มจากเจ้าพวกนี้สินะ”เช้าวันนั้น ในห้องประชุมใหญ่ของบริษัท เหมืองแดง อินเตอร์เทรด จำกัด สาขา