All Chapters of ลุงเหมือง ภารโรงพันล้าน: Chapter 1 - Chapter 10

ช่วงสายของทุกวันที่โรงเรียนบ้านดอนแดงพัฒนา หลังจากที่เด็กนักเรียนเข้าแถวเคารพธงชาติเสร็จเรียบร้อยและขึ้นเรียนกันแล้ว ลุงเหมือง ชายวัย 49 ปี ภารโรงประจำโรงเรียนแห่งนี้ก็จะทำงานของตนเองต่อไปอย่างขยันขันแข็ง วันนี้เองก็เช่นกัน ลุงเหมืองเดินถืออุปกรณ์สำหรับกวาดพื้นไปกวาดพื้นที่โรงประชุมของโรงเรียน ด้านหลังของโรงประชุมคือแปลงผักริมรั้วขนาดไม่ใหญ่มากที่ลุงเหมืองได้ปลูกพืชผักสวนครัวเอาไว้กิน“บ้านดอนแดงพัฒนา” เป็นหมู่บ้านชนบทเล็ก ๆ ที่อยู่ห่างจากตัวอำเภอประมาณ 10 กิโลเมตร และอยู่ห่างจากตัวเมืองประมาณ 38 กิโลเมตร ในหมู่บ้านแห่งนี้ ชาวบ้านอาศัยอยู่ร่วมกันแบบพี่แบบน้อง พึ่งพาอาศัยซึ่งกันและกันดั่งน้ำพึ่งเรือเสือพึ่งป่า อาชีพส่วนใหญ่ของคนในหมู่บ้านก็คือทำการเกษตรที่เน้นหนักไปที่การปลูกข้าวโรงเรียนบ้านดอนแดงพัฒนาเป็นโรงเรียนประจำชุมชนขนาดเล็ก ซึ่งมีตั้งแต่ชั้นอนุบาล 1 ไปจนถึงชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 เด็ก ๆ ที่เรียนจบชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 แล้ว ก็จะไปเรียนต่อชั้นมัธยมที่โรงเรียนในตัวอำเภอลุงเหมืองยืนกวาดพื้นโรงประชุม มือหนึ่งจับไม้กวาด มืออีกข้างจับที่ตักขยะ เขาเป็นภารโรงที่โรงเรียนแห่งนี้มา 12 ปีแล

เช้าวันพฤหัสบดี ลุงเหมืองตื่นแต่เช้ามาทำกับข้าวใส่ปิ่นโตเพื่อเอาไปกินที่โรงเรียนในช่วงพักกลางวัน เป็นเมนูง่าย ๆ ที่ใคร ๆ ก็ทำได้ นั่นก็คือไข่เจียว แต่วันนี้ลุงเหมืองหั่นมะเขือเทศเป็นชิ้นเล็ก ๆ ใส่ลงไปด้วย กลิ่นหอมของไข่เขียวใส่มะเขือเทศแดงหวานตะวันออกแตะจมูกชวนให้น้ำลายสอ นี่เป็นสิ่งที่หาในมะเขือเทศตามตลาดไม่ได้ กลิ่นที่หอมชวนหิว และรสชาติที่หวานอร่อยอย่างลงตัว เมื่อทำอาหารใส่ปิ่นโตเสร็จเรียบร้อย ลุงเหมืองก็ปั่นจักรยานไปโรงเรียนตั้งแต่ 6 โมงเช้า เปิดห้องเรียน ปัดกวาดทำความสะอาดตามห้องเรียนและอาคารเรียน หลังเข้าแถวเคารพธงชาติเสร็จ เด็ก ๆ เข้าเรียน ลุงเหมืองก็ไปเก็บกวาดเศษใบไม้ ตัดหญ้า เก็บขยะ เผาขยะตามที่เคยทำ วันนี้ที่โรงครัวของโรงเรียนทำเมนูต้มจืดและไข่เจียงเป็นอาหารกลางวันให้เด็ก ๆ ในช่วงพักเที่ยง เด็ก ๆ ต่างมาเข้าแถวเข้ารับอาหารกลางวัน ส่วนลุงเหมืองก็มานั่งกินมื้อกลางวันกับเด็ก ๆ ซึ่งเป็นแบบนี้อยู่เป็นประจำทุกวัน “ลุงเหมือง ไข่เจียวลุงหอมจัง” เด็กคนหนึ่งทำจมูกฟุดฟิดพลางยื่นหน้าเข้าไปทางปิ่นโตอาหารของลุงเหมือง

ช่วงเช้าของวันถัดมา ตลาดประจำอำเภอในตลาดเริ่มคึกคักตั้งแต่ก่อนฟ้าสาง เสียงพ่อค้าแม่ค้าพูดจาหยอกล้อกันดังไปทั่วซอยทางเดินเล็ก ๆ ระหว่างแผงขายของ กลิ่นของข้าวเหนียวหมูปิ้งและกลิ่นหอมของกาแฟโบราณโชยมาแตะจมูก อีกทั้งผักสดที่เพิ่งเก็บจากสวนผสมผสานกันเป็นกลิ่นเฉพาะของที่นี่ ทั้งอบอุ่น เป็นกันเอง และเต็มไปด้วยชีวิตชีวา บางคนมาที่ตลาดตั้งแต่ตีห้าครึ่ง แม้จะไม่ได้มาซื้อของอะไรเป็นพิเศษ แค่อยากเดินเล่นรับลมเย็น ๆ ของบรรยากาศยามเช้าและสังเกตหลายสิ่งหลายอย่างรอบตัว และทันทีที่เดินผ่านแผงผักของป้าดาว ก็ได้ยินบทสนทนาที่ทำให้หยุดฟังโดยไม่ตั้งใจพลางเลือกดูผักที่แผงไปด้วย“วันก่อนฉันไปซื้อมะเขือเทศตาเหมืองคนในหมู่บ้านเดียวกันมากิน อร่อยมากเลยนะ เห็นบอกเป็นมะเขือเทศพันธุ์ใหม่”ป้าดาวเอ่ยขึ้นในขณะที่มือก็จัดเรียงผักในแผงขายให้เป็นระเบียบ“มันก็คงไม่ต่างกับที่เรา ๆ ขายอยู่หรอกมั้ง ยังไงก็มะเขือเทศเหมือนกัน”“ไม่เหมือน ๆ ฉันกล้ารับรองเลย มันอร่อยมากจริง ๆ นะ มีกลิ่นหอมเฉพาะตัว รสหวานกำลังดี เอาไปทำอาหารก็อร่อยกลมกล่อม ลูกสาวฉันเอาไปปั่นทำน้ำมะเขือเทศกิน รสชาติดีสุด ๆ เลย ต้องลองนะ วันนี้ฉันรั

เช้าวันจันทร์วันนี้เป็นวันหยุดนักขัติฤกษ์ลุงเหมืองจึงไม่ต้องไปทำงานที่โรงเรียน เป็นวันที่อากาศไม่ร้อนจัดเกินไป แสงแดดอ่อน ๆ ส่องผ่านม่านไม้ที่หน้าต่างครัว ลุงเหมืองนั่งจิบกาแฟดำที่ชงเองจากกาต้มน้ำเก่า ๆ เขาไม่ได้ใส่น้ำตาลหรือครีมเทียมใด ๆ เพราะชอบรสขมเข้มแบบที่กระตุกความคิดให้ตื่นตัววันนี้ไม่ใช่เช้าแบบธรรมดา เพราะเมื่อวานหลังจากที่คุณนายพันดาวกลับไป ลุงเหมืองก็เอาแต่นั่งคิด นอนพลิกตัวไปมายังไงก็ไม่หลับอยู่เกือบชั่วโมงเต็มข้อเสนอของคุณนายพันดาวนั้นไม่ได้มีเพียงแค่คำชม แต่มาพร้อมตัวเลขราคากิโลกรัมละ 55 บาท สำหรับมะเขือเทศที่ลุงเหมืองเคยขายให้แม่ค้าในตลาดที่อำเภอก็เพียงแค่กิโลละ 40 บาทเท่านั้นนั่นหมายถึงว่า ส่วนต่างที่คุณนายพันดาวเสนอให้นั้น ได้มากกว่าถึง 55 บาทต่อกิโลกรัมเลยทีเดียว นี่ดูเหมือนเป็นเรื่องเล็ก ๆ แต่ถ้าคิดจริงจังขึ้นมา มันไม่ใช่เงินจำนวนน้อย ๆ เลย"ลุง ถ้าจะปลูกเพิ่ม หนูช่วยได้นะ"เสียงของแพรยังชัดเจนอยู่ในความคิดของลุงเหมืองเขาหยิบสมุดเล่มเล็ก ๆ ที่หน้าปกเปื้อนดินขึ้นมา แล้วเปิดหน้าว่างหน้าใหม่ ดินสอไม้แท่งสั้น ๆ ถูกเหลาจนพร้อมใช้งานบรรจงจ่อลงบนหน้ากระดาษลุงเหมืองเริ่

ท้องฟ้าในเช้าวันอาทิตย์นั้นสดใสอย่างน่าประหลาด เมฆสีขาวลอยล่องบนท้องฟ้ากว้าง มีแสงแดดอบอุ่นทอผ่านต้นไม้ที่ยืนต้นเงียบงันมาหลายปี ลุงเหมืองยืนมองผืนดินเบื้องหน้าด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความคิดอะไรบางอย่าง มีทั้งความผูกพัน ความคาดหวัง และความฝันที่เคยหล่นหายไปตามกาลเวลาที่ดินผืนนี้ไม่ใหญ่ มีพื้นที่เพียงราว ๆ หนึ่งไร่เท่านั้น อยู่เลยหลังบ้านของลุงเหมืองออกไปแค่หน่อยเดียว เมื่อก่อนพ่อของลุงเหมืองใช้ปลูกข้าว ปลูกพริก ปลูกถั่ว แต่แล้วหลังจากที่พ่อของลุงเหมืองเสียชีวิต พื้นที่ตรงนั้นก็ถูกปล่อยว่างไว้มาตลอดถ้าหากจะถามว่าทำไมลุงเหมืองไม่ใช้พื้นที่ตรงนั้นปลูกข้าว คำตอบง่าย ๆ ก็คือการปลูกข้าวต้องมีต้นทุนที่ค่อนข้างสูง ไหนจะต้องมีแรงกำลัง แต่ลุงเหมืองตัวคนเดียว ยายคำแดงผู้เป็นแม่ก็แก่มากแล้ว จะให้มาทำนาปลูกข้างก็คงไม่ไหว พื้นที่ตรงนี้ลุงเหมืองเลยทำเพียงปลูกพืชผักสมุนไพรเล็กน้อยไว้กินไว้ใช้เท่านั้น ส่วนข้าวสารที่กินอยู่ทุกวัน ก็ใช้เงินเดือนภารโรงซื้อมากิน เพียงแค่สองคนแม่ลูกก็ไม่ได้กินใช้อะไรมากมายแต่ตอนนี้ มันไม่เหมือนเดิมแล้ว พื้นที่ตรงนี้กำลังจะได้รับการฟื้นฟูใหม่ เปลี่ยนแปลงใหม่“ลุงแน่ใจนะ ว