Semua Bab ลุงเหมือง ภารโรงพันล้าน: Bab 11 - Bab 20

เสียงนกกางเขนเรียกหาคู่ดังก้องในเช้าหลังฝนตกติดต่อกันหลายวัน ท้องฟ้าเริ่มเปิด แสงแดดสาดส่องลงมาอ่อน ๆ ลมที่เคยพัดพาโคลนตมในพายุได้แปรเปลี่ยนไปเป็นสายลมเย็นบาง ๆ ที่พัดผ่านยอดต้นมะละกอข้างบ้านของลุงเหมืองให้เอนไหวเล็กน้อยถึงแม้แปลงมะเขือเทศจะเสียหายหนักจากพายุครั้งใหญ่ในฤดูฝนที่ผ่านมา แต่จิตใจของลุงเหมืองกลับมั่นคงยิ่งกว่าเดิมแทนที่จะมัวนั่งบ่นว่า ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ก็คงจะดี แต่ลุงเหมืองกลับเลือกที่จะเอาประสบการณ์ครั้งนี้มาเป็นครูสอนบทเรียนในวันนั้นเอง ลุงเหมืองนั่งจิบกาแฟร้อนอยู่ในครัว พร้อมลูบสมุดบันทึกที่เต็มไปด้วยคราบดินและรอยนิ้วเปื้อนดิน เขาเปิดหน้าสุดท้ายขึ้นมา แล้วบรรจงเขียนด้วยดินสอไม้แท่งเดิม‘สร้างโรงเรือน ด้วยสองมือเราเอง’ความคิดนี้อาจจะดูใหญ่เกินตัว สำหรับชายวัยใกล้ห้าสิบอย่างลุงเหมือง แต่เขาไม่ได้กลัวหรือหวาดหวั่น สิ่งแรกที่ลุงเหมืองนึกถึงก็คือ โรงเรียนบ้านดอนแดงพัฒนา ที่เขายังทำงานเป็นภารโรงอยู่หลังเลิกเรียนวันนั้น ลุงเหมืองเดินไปยังหลังโรงเก็บของเก่าหลังโรงเรียน ที่นั่นเต็มไปด้วยไม้กระดาน ผนังเก่าที่ถอดออกตอนรีโนเวตอาคารเรียน และเสาไม้ที่เคยเป็นโครงหลังคาโรงอาหารเ

เช้าวันอังคารในเดือนธันวาคมเริ่มต้นด้วยอากาศที่เย็นสดชื่น หมอกจาง ๆ ปกคลุมถนนหน้าบ้านของลุงเหมืองที่ทอดยาวไปยังโรงเรียนบ้านดอนแดงพัฒนา เสียงจักจั่นและนกเอี้ยงร้องประสานกันเป็นเพลงที่บรรเลงตามธรรมชาติที่แสนคุ้นหูของลุงเหมืองในทุกเช้าชายวัยใกล้ห้าสิบเดินเข็นรถไม้ใบเก่าที่มีต้นกล้ามะเขือเทศพันธุ์แดงหวานตะวันออกวางเรียงอย่างระมัดระวัง วันนี้ลุงเหมืองไม่ได้นำมันไปขาย แต่ตั้งใจจะนำไปปลูกเพิ่มที่แปลงผักหลังโรงประชุมของโรงเรียนหลังจากกวาดลานหน้าอาคารเรียน เปิดประตูห้องเรียน ตรวจน้ำในห้องน้ำ และส่งยิ้มทักทายครูทุกคนที่เดินผ่าน ลุงเหมืองก็เข็นรถไปยังแปลงผักหลังโรงประชุมตามที่ตั้งใจแปลงผักตรงนี้ที่แต่เดิมลุงเหมืองได้ปลูกผักสวนครัวรั้วกินได้หลากหลายชนิด และมีเพียงต้นมะเขือเทศไม่กี่ต้นที่ได้ปลูกเอาไว้ในช่วงที่ได้เมล็ดพันธุ์มาจากครูแอ๋วแรก ๆ วันนี้ลุงเหมืองได้นำต้นกล้ามะเขือเทศพันธุ์แดงหวานตะวันออกมาปลูกเพิ่มอีกหลังจากที่ลุงเหมืองกับแม่ครัวประจำโรงเรียน ได้พูดคุยตกลงกับผู้อำนวยการและเหล่าครูว่าจะเปลี่ยนแปลงผักหลังโรงประชุมแห่งนี้ให้เป็นแหล่งวัตถุดิบสำหรับครัวกลาง เพื่อที่ทางโรงเรียนก็จะได้ประหย

เช้าวันหนึ่งของเดือนมกราคม ท้องฟ้าแจ่มใส อากาศปลอดโปร่ง แสงแดดอ่อนส่องผ่านม่านหมอกบาง ๆ ที่ลอยปกคลุมทั่วหมู่บ้านดอนแดงพัฒนา กลิ่นหญ้าเปียกจากน้ำค้างยามเช้าโชยมาแตะจมูก สายลมเย็นพัดเบา ๆ ผ่านแปลงผักริมรั้ว ลุงเหมืองตื่นตั้งแต่ไก่ยังไม่ขัน ในวันนั้นเขาไม่ได้ไปโรงเรียน เพราะวันนี้ไม่ใช่วันธรรมดาบนโต๊ะไม้เก่าหน้าบ้าน กล่องกระดาษลูกฟูกสิบกล่องตั้งเรียงกันอย่างเป็นระเบียบ แต่ละกล่องมีสติกเกอร์โลโก้ฟาร์ม "ฟาร์มเหมืองแดง" แปะอยู่เด่นชัด พร้อมพิมพ์ข้อความว่า "มะเขือเทศพันธุ์แดงหวานตะวันออก" ทุกกล่องถูกซีลอย่างแน่นหนาเพื่อให้แน่ใจว่าระหว่างการขนส่งของด้านในจะไม่เสียหาย“วันนี้แล้วสินะ”ใบรับรอง GAP ที่เพิ่งได้รับมาได้ไม่นาน ถูกสอดไว้ในซองพลาสติกกันน้ำ แนบมาพร้อมกล่องใบหนึ่งซึ่งเป็นกล่องหลักที่จะนำไปแสดงต่อหน่วยงานนำเข้าสินค้าฝั่งออสเตรเลีย“ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง..”แพรในชุดกางเกงยีนกับเสื้อเชิ้ตสีฟ้าสดใสเดินออกมาจากในบ้าน ในมือถือสมาร์ตโฟนไว้แน่น เธอเปิดแอปติดตามสถานะพัสดุและระบบตรวจสอบเที่ยวบิน“ลุง เที่ยวบินออกจากสุวรรณภูมิตอน 10 โมงนะคะ ตอนนี้พัสดุอยู่ที่คลังสินค้าเรียบร้อยแล้ว รอโหลดขึ้นเค

แสงแดดอ่อน ๆ ในยามเช้าสาดส่องลอดหน้าต่างไม้เข้าสู่ตัวบ้านไม้เก่าหลังเดิมของลุงเหมือง เสียงไก่ขันกับเสียงจักจั่นเรไรขับขานประสานกันเป็นเพลงพื้นบ้านธรรมชาติ ลุงเหมืองนั่งอยู่หน้าบ้าน มองออกไปยังไร่เล็ก ๆ ของตัวเองที่อยู่ติดกับนาข้าวเก่า ซึ่งเคยถูกปล่อยร้างมานานหลายฤดูกาลแปลงนาที่ว่าเป็นของลุงชัย เพื่อนบ้านที่สูงวัยใกล้เคียงกัน หลังจากคิดไตร่ตรองมาหลายวัน ลุงเหมืองจึงตัดสินใจเดินไปหาลุงชัยถึงบ้านในช่วงสายของวันนั้น“ชัยเอ้ย ชัย อยู่บ้านไหม” ลุงเหมืองเอ่ยเรียก“โอ้ มา ๆ เหมือง มานั่งก่อน มาหาแต่เช้าเลย มีเรื่องอะไรล่ะ” ลุงชัยตะโกนตอบจากหลังบ้านก่อนจะเดินออกมา“มีเรื่องอยากปรึกษาอยู่เรื่องหนึ่ง”ลุงเหมืองนั่งลงก่อนจะเอ่ยต่อ “เห็นแปลงนาของเอ็งไม่ได้ปลูกอะไรแล้ว เอ็งยังคิดจะใช้มันอีกไหม”“ไม่แล้ว ปล่อยมานานละ ฉันเองก็เริ่มแก่แล้ว จะให้ไถนาก็ไม่ไหว เอ็งมีอะไรเหรอเหมือง”“ฉันอยากขอเช่าต่อ จะปลูกมะเขือเทศเพิ่มหน่อย เดี๋ยวนี้ออเดอร์มันเยอะขึ้นทุกวัน อยากขยายพื้นที่ให้พอ”ลุงชัยยิ้มกว้าง “เอาไปเลย ไม่ต้องเช่าก็ได้ แบ่งไว้ทำมาหากินกัน”“ไม่ได้หรอกชัย ฉันอยากทำให้มันถูกต้อง มันเป็นพื้นที่ของเอ็ง จ

แสงแดดยามเช้าช่วงต้นสัปดาห์ของหมู่บ้านดอนแดงพัฒนาอบอวลไปด้วยกลิ่นไอฝนจากค่ำคืนก่อนหน้า ลุงเหมืองยืนตรงหน้ากระจกในห้องเล็ก ๆ ของตัวเอง สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวที่รีดอย่างเรียบร้อยกว่าทุกวัน ปลายแขนเสื้อเก่าแต่สะอาด บนโต๊ะข้างเตียงวางซองเอกสารที่ลุงเหมืองเขียนชื่อกำกับไว้ว่า ‘ถึงผู้อำนวยการโรงเรียนบ้านดอนแดงพัฒนา’ที่โรงเรียนในตัวอำเภอ แพรเองก็ยืนอยู่หน้าห้องพักครู หอบเอกสารบางอย่างไว้แนบอก ในนั้นคือจดหมายลาออกที่เธอเขียนขึ้นด้วยลายมือของตัวเองเมื่อคืนที่ผ่านมา ใจหนึ่งของเธอก็รู้สึกผูกพันกับนักเรียนและเพื่อนครู แต่ใจอีกข้างก็กระตือรือร้นกับสิ่งใหม่ที่กำลังจะเกิดขึ้นเมื่อเสียงออดโรงเรียนดังขึ้นในเวลา 8 โมงตรง ลุงเหมืองก็เดินตรงเข้าไปสู่ห้องธุรการเพื่อยื่นจดหมายลาออก ท่ามกลางสายตาของครูบาอาจารย์ที่ทั้งแปลกใจและเสียดาย“เหมือง จะลาออกจริง ๆ เหรอ” ครูใหญ่เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล“ครับผอ. ผมตัดสินใจแล้ว ผมอยากให้เวลากับธุรกิจฟาร์มของผมให้เต็มที่ครับ”“เอาล่ะ ถ้าเป็นทางที่เหมืองเลือก ผมก็ขออวยพรให้สำเร็จนะ ขอให้ฟาร์มเหมืองแดงกลายเป็นฟาร์มใหญ่ของประเทศเลยนะ”ทางฝั่งแพร การยื่นลาออกไม่ได้ง่ายนัก ค