Semua Bab ก็คิดว่าจะรัก: Bab 21 - Bab 30

อัญญาเดินออกมาจากห้องตรวจด้วยมือไม้สั่นเทา ลูกชายอายุยังไม่ครบห้าเดือนด้วยซ้ำ แต่มีอีกคนที่กำลังเติบโตอยู่ในห้อง หมอแจ้งว่าเธอกำลังตั้งครรภ์ได้ห้าสัปดาห์ยิ่งทำให้เธอเครียดหนักมือบางถือถุงยาไว้แน่นเดินเหม่อลอยจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว จนได้ยินเสียงเรียกของเพื่อนที่ไม่ได้ติดต่อกันนานถึงหนึ่งปี“อัญญา! แกจริงๆ ด้วย” นินนี่รีบเดินเข้ามาหาเพื่อนไม่คิดว่าจะบังเอิญเจอกันเร็วขนาดนี้ ตลอดเวลาเธอพยายามเข้าหาอัญญาแต่ไม่มีโอกาสเลย“นินนี่” อัญญารีบยัดถุงยาลงในกระเป๋าสะพาย“มาทำอะไรแล้วลูกแกไปไหน” นินนี่มองซ้ายมองขวาก็ไม่เห็นใครตามมาสักคน“น้องไทเกอร์อยู่กับพี่เลี้ยง” ไม่รู้ว่านินนี่รู้ได้อย่างไรว่าเธอมีลูก แต่ไม่ใช่เรื่องสำคัญที่ต้องปิดบัง“ท้องก็ไม่บอกกันเลยนะทำไมคุณไลอ้อนเขาไม่สนใจหรือไง ไม่คิดว่าหน้าตาใสซื่อแบบแกจะจับผู้ชายอยู่หมัดปล่อยท้องเลย”นินนี่ไม่อยากเชื่อเหมือนกันว่าไลอ้อนจะพลาดท่าให้เพื่อนของเธอ“ไม่ใช่อย่างนั้นเสียหน่อย”“ไม่ต้องปฏิเสธหรอกน่า ไปหาที่นั่งคุยกันหน่อยไหม ไปเถอะ” นินนี่ลากอัญญาเข้ามานั่งดื่มน้ำในร้านกาแฟแถวโรงพยาบาล พร้อมกับซักถามความเป็นมาด้วยความอยากรู้ว่าทำไมถึงไปเจ

“วันนี้ฉันอยากกินข้าวฝีมือเธอ” ไลอ้อนพูดขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย เขาขยับตัวเข้ามาอยู่ใกล้อัญญาเขาสังเกตว่าช่วงนี้หญิงสาวอวบขึ้น “ทำไมอวบขึ้นกินเยอะล่ะสิ อ้วนทั้งแม่ทั้งลูก” ลูกชายเขารายนั้นไม่ต้องถามถึงอายุยังไม่ถึงขวบดี แต่ตัวนี้พร้อมไปโรงเรียนได้เลย “…” อัญญามองใบหน้าเขาด้วยความขุ่นเคือง “มองหน้าผัวทำไมตอนเที่ยงไปส่งข้าวส่งน้ำให้หน่อยนะ” เป็นครั้งแรกที่อ้อนเมีย อยากเปิดตัวกับที่ทำงานคนจะได้รู้ว่าตอนนี้เขาไม่โสดแล้ว “ถ้าลูกไม่งอแงจะฝากลูกน้องคุณไป” เธอพูดตัดความรำคาญ “ไม่เอาเมียก็ฝากลูกไว้กับพี่เลี้ยงไม่นาน เอาข้าวผัดกุ้งก็ได้ง่ายๆ” แต่วันนี้ความรู้สึกแปลกๆ เหมือนจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น “อัญญาจะพยายาม” “ฉันจะรอนะ” แค่คำว่าจะรอของเขาทำให้อัญญาต้องลุกมาทำอาหารให้เขา เพื่อให้ทันตอนเที่ยงตรงดีที่ตอนนี้ลูกชายหลับไปแล้ว “ป้าเรียกคนมารอรับแล้วค่ะไม่ต้องห่วงนายน้อย” “อัญญาจะรีบกลับนะคะ” ในมือของหญิงสาวถือถุงผ้าสีชมพูเข้ามาในบริษัทของเขา เธอไม่เคยมาจึงไม่รู้ว่าต้องขึ้นไปชั้นไหนเลยนั่งรอคนของเขาลงมา

ฝนเริ่มลงเม็ดเบาๆ ตอนที่ไลอ้อนจอดรถและหันมองไทเกอร์ เด็กน้อยกำลังหลับตาพริ้มอยู่ในคาร์ซีท ข้างแก้มมีรอยน้ำตาแห้งกรังจากการร้องไห้เมื่อตอนก่อนออกจากบ้านไลอ้อนที่เห็นว่าหญิงสาวไม่กลับบ้านมาสองวันแล้ว จึงได้ตัดสินใจอุ้มลูกมาตามหญิงสาวเพราะคิดว่าถ้าเธอได้เจอลูกจะยอมกลับไปด้วยกัน“ใจแข็งจริงเอาลูกมาล่อก็ไม่ยอมกลับ”หรือสิ่งที่เขาคิดไว้จะเป็นจริงขึ้นมา อัญญาหลงผู้ชายคนใหม่จนไม่กลับบ้านไปหาผัวกับลูก หรือเพ้นท์เฮาส์ที่เขาซื้อให้อัญญาจะพาผู้ชายคนอื่นมาหยามหน้าเขาไลอ้อนรีบอุ้มลูกขึ้นแนบอกไอ้อ้วนตัวหนักเขาอุ้มได้ไม่นานก็เมื่อยแขน“รออยู่นี่แหละไม่ต้องขึ้นไป” เขาหันไปสั่งลูกน้อง“ครับ” สมชายกับเคนไม่อยากตามขึ้นไปอยู่แล้วไลอ้อนอุ้มลูกไปหยุดหน้าประตูดีที่อัญญายังไม่เปลี่ยนรหัสผ่าน เขาได้ยินเสียงเหมือนว่าเธอกำลังทำงานอยู่เขาไม่รอช้าจึงตะโกนออกไป“ไอ้อ้วน นี่มันร้องเป็นชั่วโมงแล้ว!”ชายหนุ่มที่เคยใช้ชีวิตหรูหรานอนเต็มอิ่มตลอดคืน บัดนี้กลายเป็นซอมบี้ในชุดนอนโทรมๆ เขาอุ้มลูกชายตัวน้อยที่ตอนนี้กำลังสะอื้นเขาเห็นเธอกำลังไลฟ์สดขายของ แถมยังยิ้มแย้มแจ่มใสราวกับไม่เคยทุกข์ใจ“เสื้อสวยมากเลยค่ะตัวนี้ มีใ

เสียงลมหายใจแผ่วเบาของลูกชายตัวน้อยที่หลับอยู่ข้างๆ ทำให้บรรยากาศเงียบงันราวกับโลกทั้งใบหยุดหมุน แต่ในหัวใจของไลอ้อนกลับเต็มไปด้วยเสียงราวพายุโหมกระหน่ำ เสียงคำพูดที่เขาไม่เคยพูดออกไป เสียงความรู้สึกผิดที่เขาไม่กล้าจะยอมรับเขานั่งนิ่งอยู่ปลายเตียงมองรูปคู่ของเขาและเธอที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง รูปที่อัญญายิ้มกว้างขณะอุ้มลูกมือของเขาวางอยู่บนไหล่เธอแบบขอไปที ไม่มีร่องรอยของความรักในแววตาของเขาในวันนั้นหรือบางที อาจเป็นเพราะเขาไม่เคยรู้เลยว่าตัวเองรักเธอมากแค่ไหน“อัญญา” เขาพึมพำกับตัวเองน้ำเสียงสั่นเล็กน้อยเธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่เขายอมให้เข้าใกล้หัวใจ ยอมให้เห็นด้านที่เปราะบางที่สุด แต่เขากลับเป็นคนที่ผลักไสเธอเองด้วยคำพูดเฉยชาด้วยความเงียบเย็นที่เหมือนมีดกรีดเขาไม่เคยพูดคำว่ารักไม่ใช่เพราะเขาไม่รู้สึก แต่เพราะเขากลัวว่าจะสูญเสียมันไปหากยอมรับหลังจากวันที่เห็นน้ำตาในตาเธอ วันที่ลูกงอแงแต่เขาไม่เคยอุ้มลูก ไม่เคยพาไปฝากครรภ์ไม่เคยอุ้มชูเลี้ยงดูเพราะความอคติของตัวเองล้วนๆ“ฉันรักเธออัญญา” เขาพูดกับเงาของตัวเองในกระจกซ้ำแล้วซ้ำเล่า“ฉันรักเธอ ขอโทษที่ฉันมันโง่ ขอโทษที่ละเลยเธอ ขอโทษที่

“บอสครับเจอสัญญาณมือถือของคุณอัญญาแล้วครับ ตอนนี้อยู่แถวถนนเลียบคลอง ทางออกเมืองครับ” สมชายรายงานเสียงตื่น บนหน้าจอแท็บเล็ตแสดงตำแหน่งจุดหยุดนิ่งของสัญญาณ GPS“เหยียบให้สุด อย่าแวะที่ไหนทั้งนั้น!” ไลอ้อนไม่พูดอะไรนอกจากเร่งเสียงคำสั่งสั้น ๆรถพุ่งทะยานด้วยความเร็วสูง เสียงเครื่องยนต์คำรามอย่างไม่เกรงใจใครมือของไลอ้อนกำแน่น ใบหน้าเคร่งเครียด เหงื่อผุดเต็มหน้าผาก เขาส่งข้อความหาอัญญาหลายครั้งไม่มีการอ่านไม่มีการตอบ“ขออย่าให้ฉันมาช้าไปได้โปรด”รถเคลื่อนมาถึงโค้งถนนด้านหน้ามีรถพยาบาลและตำรวจจอดเรียงรายไฟไซเรนหมุนวูบวาบ ร่างคนเจ็บนอนเรียงกันอย่างรีบเร่งกำลังรอการเคลื่อนย้าย “ข้างหน้ามีอุบัติเหตุครับ” “ขับเลี่ยงๆ ออกไป” แต่สายตาของเขาหันไปมองรถคันสีดำที่พังยับเยิน เห็นคนเจ็บถูกนำออกจากตัวรถ หัวใจของไลอ้อนเหมือนถูกกระชากออกมาทันที เพราะชุดที่คุ้นเคยที่เห็นอัญญาใส่เมื่อตอนเช้า เป็นชุดที่สั่งตัดเย็บอย่างดีจากแบรนด์ที่เขาสั่งทำ“จอด!! จอดเดี๋ยวนี้!!”เขาเปิดประตูรถก่อนที่จะหยุดสนิทดี วิ่งพุ่งลงไปยังร่างนั้นอย่างคนเสียสติ“อัญญา! อัญญา! ได้ยินฉันไหม” เขาทรุดลงข้างร่างของเธอ มือสั่นแตะที่แก้มแ