Semua Bab ก็คิดว่าจะรัก: Bab 1 - Bab 4

อัญญานั่งอยู่ที่มุมหนึ่งของห้อง มือเรียวยังกำแน่นกับซองเงินเล็กๆ ที่เธอเพิ่งได้มาจากค่าจ้างงานพิเศษในสัปดาห์นี้ คิดอยู่ว่าจะนำไปฝากหรือนำมาใช้เสียงประตูไม้เก่าๆ ถูกผลักเข้ามาพร้อมเสียงถอนหายใจหนักของหญิงวัยกลางคน อัญญาหันไปมองแม่ของเธอที่เพิ่งกลับมาจากข้างนอก ใบหน้าที่แต่งแต้มด้วยความเหนื่อยล้ากับดวงตาที่เริ่มแดงก่ำบอกทุกอย่างโดยไม่ต้องเอ่ยปาก“อัญญาลูกอยู่บ้านเหรอ” วิภามีสีหน้าตกใจเล็กน้อย ปกติลูกสาวจะอยู่หอพักมากกว่า หรือไม่ก็ออกไปทำงาน“อืม” เสียงตอบเบาๆ ของอัญญาดังมาจากมุมห้อง เธอยังไม่เงยหน้าขึ้นจากซองเงินในมือ“แม่ เอ่อ แม่ขอยืมเงินหน่อยนะลูกสักห้าพันก็พอ” แม่เดินเข้ามาใกล้ หย่อนตัวลงนั่งข้างๆ“แม่จะเอาไปทำอะไรเหรอคะ” อัญญาถามทั้งที่คำตอบเธอรู้ดีอยู่แล้ว“ก็ไปต่อลมหายใจนิดหน่อยน่ะลูกเมื่อวานเกือบได้อยู่แล้วเชียวขาดอีกนิดเดียวจริงๆ คราวนี้แม่เห็นทางเลยนะ มันต้องได้แน่ๆ”อัญญานิ่งเธอไม่พูดอะไรอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะค่อยๆ พูดด้วยเสียงเรียบ“แต่หนูก็เพิ่งให้แม่ไปเมื่อสองวันก่อนเองนะคะ แม่ก็พูดแบบนี้…”“โอ๊ย อีอัญญาอย่ามาทำเป็นพูดประชดกูสิ เอ่อ แม่ก็แค่อยากให้เรามีชีวิตดีขึ้น จะได้ไม่ต

แสงแดดเช้าตกกระทบผ่านผ้าม่านโปร่งในห้องสวีทสุดหรู เสียงลมหายใจที่เคยสม่ำเสมอข้างกายบัดนี้เงียบไปแล้ว ไลอ้อนลืมตาช้าๆ พลิกตัวอย่างเคยชินจะคว้าเอวบางเข้ามากอด แต่กลับพบเพียงความว่างเปล่าไม่มีใครอยู่บนเตียงไม่มีร่างบางที่เขาควรจะได้เห็นในอ้อมแขนไม่มีแม้แต่กลิ่นน้ำหอมจางๆ ที่เธอใช้เขาลุกขึ้นนั่งกวาดตามองไปรอบห้องอย่างไม่เชื่อสายตา เสื้อผ้าของเธอหายไปหมดแล้วราวกับไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนมาอยู่ตรงนี้เมื่อคืนนี้เลยด้วยซ้ำบนโต๊ะไม่มีโน้ตไม่มีข้อความไม่มีคำลาไร้ซึ่งร่องรอยใดๆ ยกเว้นความรู้สึกบางอย่างที่ยังติดค้างอยู่ในใจเขา เขากัดกรามแน่นแววตาเรียบนิ่งค่อยๆ เปลี่ยนเป็นเย็นชา“หนีไปเงียบๆ แบบนี้คิดว่าฉันจะไม่รู้สึกอะไรเหรอ เหมือนโดนฟันแล้วทิ้งเลย” เขาพึมพำกับตัวเองมองเงินที่วางไว้บนซึ่งมันหายไปแล้วปกติเขาจบไม่ผูกมัดไม่สานต่อ แต่กับคนนี้ทำเหมือนเขาไม่มีค่าหลายวันผ่านไปแล้วในเมื่อหญิงสาวไม่คิดเรียกร้องเขาจึงเลิกตาม ไลอ้อนปรากฏตัวที่ออฟฟิศในชุดสูทเรียบหรูเช่นเคย แต่แววตาที่เคยนิ่งขรึมกลับเต็มไปด้วยความไม่พอใจที่ปิดไม่มิด“เคนเอกสารที่ให้เตรียมล่ะ?” เสียงเขาแข็งกร้าวผิดจากปกติ“อะ...เอ่อ อ