Semua Bab ก็คิดว่าจะรัก: Bab 1 - Bab 10

อัญญานั่งอยู่ที่มุมหนึ่งของห้อง มือเรียวยังกำแน่นกับซองเงินเล็กๆ ที่เธอเพิ่งได้มาจากค่าจ้างงานพิเศษในสัปดาห์นี้ คิดอยู่ว่าจะนำไปฝากหรือนำมาใช้เสียงประตูไม้เก่าๆ ถูกผลักเข้ามาพร้อมเสียงถอนหายใจหนักของหญิงวัยกลางคน อัญญาหันไปมองแม่ของเธอที่เพิ่งกลับมาจากข้างนอก ใบหน้าที่แต่งแต้มด้วยความเหนื่อยล้ากับดวงตาที่เริ่มแดงก่ำบอกทุกอย่างโดยไม่ต้องเอ่ยปาก“อัญญาลูกอยู่บ้านเหรอ” วิภามีสีหน้าตกใจเล็กน้อย ปกติลูกสาวจะอยู่หอพักมากกว่า หรือไม่ก็ออกไปทำงาน“อืม” เสียงตอบเบาๆ ของอัญญาดังมาจากมุมห้อง เธอยังไม่เงยหน้าขึ้นจากซองเงินในมือ“แม่ เอ่อ แม่ขอยืมเงินหน่อยนะลูกสักห้าพันก็พอ” แม่เดินเข้ามาใกล้ หย่อนตัวลงนั่งข้างๆ“แม่จะเอาไปทำอะไรเหรอคะ” อัญญาถามทั้งที่คำตอบเธอรู้ดีอยู่แล้ว“ก็ไปต่อลมหายใจนิดหน่อยน่ะลูกเมื่อวานเกือบได้อยู่แล้วเชียวขาดอีกนิดเดียวจริงๆ คราวนี้แม่เห็นทางเลยนะ มันต้องได้แน่ๆ”อัญญานิ่งเธอไม่พูดอะไรอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะค่อยๆ พูดด้วยเสียงเรียบ“แต่หนูก็เพิ่งให้แม่ไปเมื่อสองวันก่อนเองนะคะ แม่ก็พูดแบบนี้…”“โอ๊ย อีอัญญาอย่ามาทำเป็นพูดประชดกูสิ เอ่อ แม่ก็แค่อยากให้เรามีชีวิตดีขึ้น จะได้ไม่ต

แสงแดดเช้าตกกระทบผ่านผ้าม่านโปร่งในห้องสวีทสุดหรู เสียงลมหายใจที่เคยสม่ำเสมอข้างกายบัดนี้เงียบไปแล้ว ไลอ้อนลืมตาช้าๆ พลิกตัวอย่างเคยชินจะคว้าเอวบางเข้ามากอด แต่กลับพบเพียงความว่างเปล่าไม่มีใครอยู่บนเตียงไม่มีร่างบางที่เขาควรจะได้เห็นในอ้อมแขนไม่มีแม้แต่กลิ่นน้ำหอมจางๆ ที่เธอใช้เขาลุกขึ้นนั่งกวาดตามองไปรอบห้องอย่างไม่เชื่อสายตา เสื้อผ้าของเธอหายไปหมดแล้วราวกับไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนมาอยู่ตรงนี้เมื่อคืนนี้เลยด้วยซ้ำบนโต๊ะไม่มีโน้ตไม่มีข้อความไม่มีคำลาไร้ซึ่งร่องรอยใดๆ ยกเว้นความรู้สึกบางอย่างที่ยังติดค้างอยู่ในใจเขา เขากัดกรามแน่นแววตาเรียบนิ่งค่อยๆ เปลี่ยนเป็นเย็นชา“หนีไปเงียบๆ แบบนี้คิดว่าฉันจะไม่รู้สึกอะไรเหรอ เหมือนโดนฟันแล้วทิ้งเลย” เขาพึมพำกับตัวเองมองเงินที่วางไว้บนซึ่งมันหายไปแล้วปกติเขาจบไม่ผูกมัดไม่สานต่อ แต่กับคนนี้ทำเหมือนเขาไม่มีค่าหลายวันผ่านไปแล้วในเมื่อหญิงสาวไม่คิดเรียกร้องเขาจึงเลิกตาม ไลอ้อนปรากฏตัวที่ออฟฟิศในชุดสูทเรียบหรูเช่นเคย แต่แววตาที่เคยนิ่งขรึมกลับเต็มไปด้วยความไม่พอใจที่ปิดไม่มิด“เคนเอกสารที่ให้เตรียมล่ะ?” เสียงเขาแข็งกร้าวผิดจากปกติ“อะ...เอ่อ อ

เสียงดนตรีในผับดังอื้ออึง แต่ในมุมมืดของโซฟาตัวหนึ่งชายหนุ่มร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตดำเพียงแค่จ้องแก้วเหล้าตรงหน้าเงียบๆไลอ้อนกระดกวิสกี้ในมือขึ้นจิบอีกครั้ง แอลกอฮอล์ไหลผ่านลำคอ แต่กลับไม่สามารถทำให้เขารู้สึกดีขึ้นได้เลยตั้งแต่เดินออกจากเพ้นท์เฮาส์เขาก็พยายามคิดว่าเขาต้องไม่รู้สึกต้องใจแข็ง ต้องทำให้อัญญารู้ว่าเขาไม่คิดอะไร ไม่ผูกพันไม่หวั่นไหวเสียงส้นสูงเดินเข้ามาใกล้ ก่อนที่หญิงสาวในชุดรัดรูปจะนั่งลงข้างๆ ส่งสายตาเชิญชวนอย่างเปิดเผย“มากับใครคะคืนนี้ หรือมาคนเดียว?” เธอเอ่ยเบาๆ พร้อมวางมือลงบนต้นขาของเขาไลอ้อนเหลือบตามองเธอเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะยกมือขึ้นจับข้อมือเธอออกอย่างสุภาพ“ไม่” เขาตอบเรียบๆ แล้วหันกลับไปมองแก้วเหล้าตรงหน้าเหมือนเดิม“ไม่ให้นั่งด้วยหรือคืนนี้ไม่มีใครมาด้วย?” เธอยังทำใจดีสู้เสือเพราะรู้จักคนตรงหน้าว่าเขาคือใคร ผู้หญิงก็อยากทอดกายให้เขา“ออกไปให้ห่างจากผม”หญิงสาวชะงักก่อนจะยิ้มแห้งๆ แล้วลุกเดินจากไปเงียบๆ“กูไม่ควรรู้สึกกับเธอ” เขาพึมพำกับตัวเองเสียงเบาจนแทบกลืนหายไปกับเสียงเบสของเพลงแต่ต่อให้ไม่ควรต่อให้พยายามหนีมากแค่ไหน ใจเขาก็ยังเผลอกลับไปอยู่

ไลอ้อนที่ได้ยินว่าแม่ของอัญญามาหาตัวเองก็ยอมให้เข้าพบ เพราะเขาได้ยินมาว่าช่วงนี้หญิงสาวกลับไปอยู่ที่บ้านเลยอาจจะมีปัญหาอะไรที่ไม่กล้าบอกเขาก็ได้ภายในห้องทำงานที่เงียบเสียงของแม่อัญญาดังขึ้นอย่างแน่วแน่ท่ามกลางบรรยากาศที่อึดอัดเหมือนมีพายุรอวันปะทุ“คุณทำลูกฉันท้องหน้าตาก็ดีพอได้ลูกฉันแล้วไม่รับผิดชอบ”คำพูดนั้นเหมือนฟ้าผ่ากลางใจเขา ร่างสูงที่ยืนอยู่ถึงกับชะงักดวงตาคมกริบฉายแววตกใจเพียงแวบเดียวก่อนจะถูกแทนที่ด้วยแววเย็นชาและขุ่นเคือง“คุณว่าอะไรนะ?” น้ำเสียงเขาเรียบเย็นแต่ทุกถ้อยคำแฝงไปด้วยแรงอารมณ์ที่ปะทุอยู่ภายใน“ลูกฉันท้องกับคุณและคุณต้องรับผิดชอบมัน” แม่ของอัญญาย้ำอีกครั้ง โดยไม่มีทีท่าว่าจะถอยสิ่งที่ต้องการเลยก็คือเงิน“รับผิดชอบงั้นเหรอ? ผู้หญิงบางคนก็ยังไม่เลิกใช้วิธีเก่าๆ แบบนี้สินะอยากรวยทางลัดก็แค่แกล้งท้องพอผูกมัดสำเร็จก็ได้ใช้ชีวิตสุขสบาย” เขาหัวเราะในลำคอเบาๆ ราวกับได้ยินเรื่องตลกที่ไม่น่าขำแววตาของเขาแข็งกระด้างขึ้นทุกขณะหัวใจรู้สึกถูกหักหลังและถูกเล่นงานอย่างเจ็บแสบ แม้จะยังไม่มีหลักฐานใดพิสูจน์ แต่ความไม่ไว้ใจนั้นพุ่งทะยานจนยากจะควบคุม“ฉันไม่ใช่คนที่จะยอมให้

ในห้องพักที่ไร้เสียงเพลงหรือแสงไฟใดๆ นอกจากแสงสีเหลืองนวลจากโคมข้างเตียง บรรยากาศหลังผ่านช่วงเวลาอันเร่าร้อนกลับเงียบงันราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นไลอ้อนหยิบกางเกงขึ้นมาใส่อย่างลวกๆ ก่อนจะหันมามองหญิงสาวที่ยังนอนอยู่บนเตียง ดวงตาเขาไม่หลงเหลือแม้แต่ความอ่อนโยนที่เคยมีให้“เธอมันก็ไม่ต่างจากผู้หญิงทั่วไปคิดจะจับฉันด้วยลูกสินะ?” น้ำเสียงเย้ยหยันดังขึ้นท่ามกลางความเงียบอัญญาชะงักไปทันทีดวงตาเบิกขึ้นเล็กน้อยด้วยความตกใจ ก่อนจะหันไปมองเขาด้วยสายตาเจ็บลึกในหัวใจ“อัญญาไม่เคยคิดแบบนั้นเลยไม่เคยคิดจะผูกมัดอะไรคุณเลยไลอ้อน แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่า...” เสียงของเธอเบาจนแทบแผ่วหายแต่เปี่ยมไปด้วยความจริงใจเขาหัวเราะเบาๆ แบบเยาะเย้ยก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อ“อย่ามาทำเป็นใสซื่อ เธอรู้ไหมว่าฉันเจอเรื่องแบบนี้มากี่ครั้งแล้ว คิดว่าฉันทึ่มพอจะไม่รู้ว่าเธอจงใจปล่อยให้ท้องเพราะอะไร”น้ำตาของอัญญาคลอหน่วยเธอพยายามฝืนกลั้นไว้ไม่ให้ไหลลงมา แต่เสียงหัวใจกลับเต้นแรงราวจะระเบิดพยายามปกปิดเรื่องที่ตั้งท้องแต่เขารู้จนได้“แต่อัญญาก็ไม่เคยคิดจะเรียกร้องไม่เคยคิดจะขออะไรเกินจากที่เราตกลงกันเลยสักครั้ง”“แล้วเธอท้องได้ยังไง