Semua Bab ก็คิดว่าจะรัก: Bab 11 - Bab 20

อัญญาที่ยังคงใช้ชีวิตเรียบง่ายตามและไลฟ์ขายของอย่างเช่นทุกวัน ทั้งตอนนี้เธอยังได้มีแฟนคลับมาคอยให้กำลังใจเธอที่เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวอีกด้วย แต่ทว่าจู่ๆ ขณะที่เธอกำลังไลฟ์สดอยู่นั้นก็ได้ปวดท้องคลอดขึ้นมา ทำเอาเหล่าคนที่อยู่ในไลฟ์ต่างเป็นห่วงว่าเธอจะไปโรงพยาบาลยังไง “น้องไทเกอร์เด็กแสบมาปวดท้องคลอดอะไรวันนี้” อัญญากดโทรหาพ่อของลูกแต่เขาไม่ยอมรับสาย ไม่ว่าเธอจะพยายามโทรไปกี่สายเขาไม่ยอมกดรับ ทำให้เธอน้อยใจจนโกรธที่เขาทำแบบนี้ ก๊อก ก๊อก ก๊อก “คุณ!” เธอเปิดประตูออกไป ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าไม่ใช่ไลอ้อน แต่กลับเป็นคนที่เธอไม่รู้จัก “ผมจะพาคุณไปส่งโรงพยาบาลรีบเก็บของเถอะ” เธอไม่มีทางเลือกเมื่อเก็บข้าวของที่จำเป็นเขาคนนั้นจึงรีบพาเธอไปส่งโรงพยาบาล พอเข้าไปให้ห้องคลอดเธอคลอดลูกอย่างง่ายดาย ส่วนลูกสาวร้องไห้แผดเสียงลั่นห้องคลอดตัวจ้ำม่ำตามฉบับหนุ่มน้อยเลือดผสม อัญญานอนนิ่งอยู่บนเตียงสีขาวสะอาด ดวงตาอ่อนล้าจากความเหนื่อยล้า แต่ในความเหนื่อยนั้นกลับมีประกายบางอย่างอุ่นซ่านอยู่ข้างใน เธอเบนสายตาลงต่ำมองลูกน้อยที่นอนหลับตาพริ้มแนบอกเธออย่างแผ่วเ

ไลอ้อนที่มัวแต่สนใจอัญญาและลูกเลยไม่ทันได้มองว่ามีผู้ชายอีกคนอยู่ในห้องด้วย และเมื่อเขารู้สึกได้ถึงการจ้องมองก็หันกลับไปตามความรู้สึก“มึงมาทำอะไรวะ!” ถามเสียงเขาห้วนจัด พร้อมจะฆ่าคนได้เลยเขาหันมองอัญญาสลับกับหันไปมองศัตรูหมายเลขหนึ่งของเขา“มึงเข้ามาทำอะไร!” สกายถามกลับต่างฝ่ายต่างอึ้งเพราะมาเจอกันที่โรงพยาบาล“กูต้องถามมึงมาวุ่นวายอะไรกับเมียกู” ไม่ใช่ให้มันมาถามเขากลับ แล้วทั้งสองคนไปรู้จักได้อย่างไรไม่พูดเปล่า เอากระชากคอเสื้อของอีกฝ่ายอย่างแรง“อย่าบอกนะว่านั่น...” สกายหันไปมองเด็กน้อยที่หลับปุ๋ยอยู่ มิน่าที่เขาคุ้นหน้าเพราะเป็นลูกชายของไลอ้อนนี่เอง แล้วตลอดเวลามันหายหัวไปไหนปล่อยให้อัญญาต้องดูแลตัวเองมาตลอด“กูถามว่ามึงมายุ่งอะไรกับเมียกู!!”“เปล่าปล่อยกูก่อน” สกายจึงได้ตอบออกไปด้วยความไม่เต็มใจแต่เพราะกลัวว่า อัญญาจะตกใจและกลัวจึงได้แสร้งทำเป็นพูดดีกับไลอ้อนไปก่อน แต่ถ้าอยู่ข้างนอกเมื่อไหร่เขาจะจัดการมันให้เละเพื่อที่ได้ไม่มายืนขัดลูกตาเขาแบบนี้อีก“ไสหัวมึงออกไปจากที่นี่!” ไลอ้อนยังตะคอกไม่หยุดจนเด็กน้อยที่หลับอยู่สะดุ้งตื่นเพราะความตกใจเลยแผดเสียงร้องจ้าขึ้นมาอัญญารีบเข้าไปอ

ผ่านมาแล้วกว่าสองเดือน นับตั้งแต่วันนั้นวันที่เขากับสกายปะทะกันกลางบ้าน วันที่เธอปิดประตูใส่หน้าทั้งคู่ ไลอ้อนไม่เคยหายไปเลย เขามาทุกวันแทบไม่ขาดเช้า สาย บ่าย หรือค่ำ เธอไม่มีทางรู้ได้ว่าเขาจะโผล่มาเมื่อไหร่ แต่ไม่ว่าเวลาไหนเขาก็มักจะมายืนอยู่หน้าประตูบ้านเธอเสมอ พร้อมกล่องข้าวของใช้เด็ก หรือบางทีก็แค่ยืนถือดอกไม้แล้วเงียบๆอัญญาเองก็ไม่ได้ผลักไสเขาออกไป ไม่เหมือนครั้งก่อนเธอเปิดประตูให้เขาเข้ามาทุกครั้ง ยอมให้เขาได้เห็นหน้าลูก ยอมให้เขานั่งเงียบๆ อยู่ตรงโซฟาในขณะที่เธอให้นมลูกหรือซักผ้า แต่สิ่งที่ไม่เหมือนเดิมคือเธอไม่ได้ยอมให้เขากลับเข้ามาในหัวใจอีกหญิงสาวยังคงทำงานของเธอเหมือนเดิม รับงานพิเศษมาทำในช่วงที่ลูกหลับ วิ่งวุ่นกับบัญชีเล็กๆ ของร้านออนไลน์ที่เธอเริ่มต้นใหม่โดยไม่มีใครช่วย เธอไม่เคยเอ่ยปากขอเงินจากเขา ไม่เคยปล่อยให้เขาได้มีโอกาสเข้ามาเลี้ยงดูเหมือนแต่ก่อนไลอ้อนเห็นทุกอย่างนั้น เห็นเธอที่เหนื่อยล้าแต่ยังยิ้มกับลูก เห็นเธอที่ไม่ปริปากบ่นแม้จะต้องอดนอน เขาได้แต่นั่งเงียบมองเธอจากมุมหนึ่งของบ้านที่เขาเคยคิดว่าเป็นของเขา แต่ตอนนี้เขาเป็นแค่แขกที่ผ่านมาเยี่ยมเขาอยากจะ

อัญญายังคงเลี้ยงลูกอยู่แต่ในบ้านไม่ออกไปไหน และวันนี้เธอแปลกใจเพราะนินนี่ติดต่อมา เธอเปลี่ยนเบอร์และเปลี่ยนทุกอย่างไม่อยากให้ใครมาวุ่นวายกับชีวิตของเธอ ทางด้านนินนี่เมื่อเห็นว่าอัญญาหายเงียบไปจึงเกิดความสงสัยในใจว่าทำไมอยู่ๆ ก็หายไปแบบขาดการติดต่อไปเลย เธอจึงส่งคนของตนไปสืบหาความจริงและในที่สุดก็ได้รู้ในสิ่งที่ไม่คาดคิดมาก่อนอัญญามีลูกกับไลอ้อน “ไม่น่าที่แกเล่นลาออกจากมหาลัยที่แท้ก็ตั้งใจท้องเพื่อจับเขา คาดไม่ถึงว่าแกจะทำแบบนี้”ข่าวนั้นเหมือนฟ้าผ่ากลางใจเธอไม่อาจเชื่อได้ว่าคนที่เธอหลงใหลในตัวเขา จะพาผู้หญิงต่ำต้อยคนนั้นไปอยู่ร่วมชายคาเดียวกัน แถมยังใช้ชีวิตอย่างสุขสบายราวกับครอบครัวที่สมบูรณ์หัวใจของนินนี่ปริแตกด้วยแรงริษยา ดวงตาคมวาวฉายแววเกรี้ยวกราด เธอกำหมัดแน่นจนเล็บจิกลงเนื้อความเจ็บปวดกลับกลายเป็นเพลิงที่โหมกระหน่ำในอก“ฉันไม่ยอมให้แกมีความสุขแน่ ไม่มีทาง!”เธอสวยกว่ารวยกว่าแต่กลับแพ้ผู้หญิงต่ำต้อยอย่างอัญญาความริษยาที่เกาะกินหัวใจกลายเป็นเชื้อไฟชั้นดี นินนี่นั่งอยู่บนเตียงในห้องนอน รอบตัวเต็มไปด้วยภาพถ่ายของไลอ้อนที่เธอแอบเก็บไว้ แอบดาวน์โหลดจากทุกช่

ไลอ้อนที่กลับมาถึงบ้านก็เห็นว่าอัญญากำลังกล่อมลูกนอนอยู่ เขาจึงได้เดินเข้าไปใกล้และอุ้มลูกไปกล่อมนอนเอง“ฉันอุ้มลูกเอง”เขาทำสีหน้าเงียบขรึมใส่อัญญาเพราะยังน้อยใจที่สกายมันไปแจ้งเกิดให้ แต่ไม่เคยหันมาโทษตัวเองเลยสักครั้ง“แกไข้ขึ้นอัญญาจะกล่อมเอง”อัญญาที่ถึงแม้ที่จะชอบถูกอีกฝ่ายเย็นชาใส่ แต่เธอก็ไม่ได้รู้สึกเสียใจมากเท่ากับเมื่อก่อนทั้งตอนนี้เธอยังเริ่มชินกับความเย็นชาของชายหนุ่มที่มีให้เธอมากกว่าเมื่อก่อน“ฉันอุ้มเองไอ้อ้วนมันตัวใหญ่จะตายอุ้มนานๆ เมื่อยมือแย่” ไม่รู้จะกินนมหรือกินควายไปทั้งตัว ตัวใหญ่กว่าเด็กวัยเดียวกัน“เอ็งต้องลดน้ำหนักแล้วไหมตัวอ้วนแบบนี้สาวที่ไหนใครจะรัก แม่เอ็งก็จะอุ้มไม่ไหวแล้วเกิดมาจะไปโรงเรียนเลยหรือไง”เขามองใบหน้าของไทเกอร์ที่ตาแป๋วมองเขา ไม่ยอมหลับยอมนอนเด็กน้อยเมื่อได้ยินแบบนั้นจึงเริ่มเบะปากน้ำตาคลอเบ้าก่อน ก่อนจะอ้าปากกว้างร้องไห้จ้าเพราะพ่อเสียงดัง และความไม่สบายตัวจึงทำให้งอแงกว่าปกติ“คุณไปว่าลูกแบบนั้นทำไม ส่งลูกอัญญามา” เธอเริ่มจะโมโหให้เขาเหมือนกัน“อุแงงง” ไทเกอร์ชูมือให้แม่อุ้มเพราะไม่ชอบอ้อมกอดของพ่อ“พูดแค่นี้ทำเป็นน้อยใจ แล้วทำยังไงถึงจะหยุ