Semua Bab รักสวมรอย: Bab 31 - Bab 40

ในวันแรกเขาให้เธอตามติดเขาเป็นเงาตามตัว ไม่ใช่แค่เลขาส่วนตัวตามตำแหน่งที่รับเธอเข้าทำงาน ไม่ว่าเขาจะอยู่ตรงไหน เธอต้องอยู่ในสายตาของเขา แค่นั่งให้เขาเห็นหน้า ถ้าเขาเรียกหาต้องเห็น งานส่วนใหญ่ของเธอ ก็คือเบ๊ของเขานั่นเอง เดี๋ยวบีบไหล่ เดี๋ยวนวดแขนและถ้าเธอปฏิเสธ เขาก็ขู่จะลงโทษจนเธอจำใจต้องยอมจำนนไปเสียทุกที ดีแต่ว่าทุกเรื่องที่เขาใช้ให้เธอทำเป็นเรื่องที่เธอพอจะรับได้ ที่สำคัญทุกครั้งที่อยู่ต่อหน้าบุคคลที่สามเขาจะให้เกียรติและมีท่าทางสุภาพกับเธอเสมอ“ไปสมัครงานมาเป็นยังไงบ้าง สรุปว่าได้งานหรือเปล่า แล้วทำไมถึงกลับค่ำมืดนักฮะ” ราตรีถามบุตรสาวที่เพิ่งกลับถึงบ้านในเวลาเกือบทุ่มในขณะที่สามีของนางก็ยังไม่กลับบ้านเช่นกัน“พอดีหนูเริ่มงานวันนี้เลยค่ะแม่ ถึงได้กลับถึงบ้านมืดไปหน่อย” เธอตอบเสียงแผ่วแฝงความเครียด“ทำกับบริษัทอะไร แล้วเงินเดือนดีไหม” คนเป็นแม่ถามอย่างสนใจ“พี.เอส.วาย.ยิปซั่มเทรดดิ้ง เหมืองแร่ของนายหัวเพลิงค่ะแม่” พราวรุ้งตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ“อะไรนะ! แกจะไปทำงานกับนายหัวเพลิงเหรอ ไม่ได้นะยายรุ้ง” ราตรีเอ่ยเสียงแหลมพราวรุ้งขมวดคิ้วมองสีหน้าไม่พอใจของมารดาอย่างไม่เข้าใจนัก “ทำ

“คุณพ่อก็ทราบดีนี่คะว่าหนูไม่เคยสนใจคุณพันแสง ผู้ชายในตระกูลเปลวสุริยันคนเดียวที่หนูสนใจคือนายหัวเพลิง แล้วคุณพ่อจะให้หนูรับหมั้นคุณพันแสงเขาได้ยังไงคะ” มัดหมี่เอ่ยด้วยน้ำเสียงกระแทกกระทั้นแสดงถึงพื้นอารมณ์ที่ไม่ปกตินัก ดวงตาขุ่นเขียวตวัดผ่านใบหน้าของบิดาอย่างไม่พอใจนัก“ก็แล้วไอ้คนที่แกสนใจมันสนใจชายตามองแกด้วยหรือเปล่าเล่า ขนาดพ่อพยายามเกริ่นเปิดทางให้ มันยังไม่เคยแยแส อย่างนี้แกยังจะไปสนใจมันทำไมอีกฮะ รักคนที่เขารักเราไม่ดีกว่าหรือไงหึมัดหมี่” คนเป็นพ่อเอ่ยอย่างอ่อนอกอ่อนใจกับความดื้อรั้นของบุตรสาว“ก็ถ้าคนที่พ่อบอกให้หนูเลือกมีคุณสมบัติได้สักครึ่งของคนที่หนูชอบ หนูก็อาจจะสนใจเขาลงหรอกนะคะ แต่นี่มันไม่ใช่ คุณพันแสงเป็นแค่ลูกเมียน้อย ซ้ำร้ายแม่ของเขายังเป็นแค่คนรับใช้เก่าของท่านผู้หญิง แม่ของนายหัวเพลิงเสียอีก พ่อคิดดูสิคะว่าถ้าขืนหนูแต่งงานเข้าไปเป็นสะใภ้รองของเปลวสุริยัน หนูจะอยู่ในบ้านหลังนั้นได้อย่างนางพญาเหรอคะในเมื่อท่านผู้หญิงท่านรังเกียจคุณพันแสงกับแม่ของเขาจะตายไป” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดหลังถูกบิดาหว่านล้อมเรื่องพันแสงมาพักใหญ่ ๆ“ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ ก็ถ้าไม่มีนายหัวเพ

พราวรุ้งทำงานตำแหน่งเลขาส่วนตัวของเพลิงเพชรครบ 2 สัปดาห์ คนเป็นนายจ้างก็หายหน้าไปเฉย ๆ ทิ้งไว้แต่คำสั่งให้เธอเรียนรู้งานกับคนงานเก่าแก่ของเขา เธอโล่งใจและทำงานได้อย่างมีความสุขกว่าตอนที่ตกอยู่ใต้สายตากรุ้มกริ่มของเขามาก และช่วงเวลาหลังเลิกงานเป็นช่วงที่เธอปรับตัวให้ชินกับบทบาทคุณแม่มือใหม่เต็มขั้นหลังได้รับอนุญาตให้นำตัวบุตรชายที่ขณะนี้แข็งแรงสมบูรณ์ดีแล้วกลับมาเลี้ยงดูเองที่บ้านได้ เมื่อพราวรุ้งกลับมาถึงบ้านของบิดา ก็เป็นเวลาเกือบหกโมงเย็นเหมือนดังเช่นทุก ๆ วันที่ผ่านมา เป็นปกติเช่นนี้มาตั้งแต่เริ่มต้นทำงาน เธอเดินขึ้นบันไดแล้วได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ ดังลอยผ่านอากาศออกมา เมื่อขึ้นถึงบนเรือนและเดินเปิดประตูชั้นเพื่อเดินผ่านเข้าไปภายในบ้าน ภาพชายหนุ่มในชุดเครื่องแบบทหารอากาศเต็มยศ ที่ยืนอุ้มทารกน้อยในอ้อมแขน โยกกายแผ่วเบา พร้อมกับฮัมเพลงเห่กล่อมในลำคอ ทอดสายตาเอ็นดูมองร่างในอ้อมแขน กระทั่งได้ยินเสียงมารดาร้องทักเบา ๆ เขาจึงเงยหน้าขึ้นจากร่างเล็กในอ้อมแขนหันมาส่งยิ้มอ่อนโยนให้เธอ “กลับมาพอดียายรุ้ง” ราตรีเอ่ยทักบุตรสาวที่เพิ่งกลับถึงบ้าน“สวัสดีค่ะพ่อ สวัสดีค่ะแม่ สวัสดี

พราวรุ้งเม้มริมฝีปากเข้าหากัน “ฝันไปเถอะ”เพลิงเพชรยักไหล่ ยิ้มปากกว้างจนตาหยี เขาหมุนตัวแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานเป็นการยุติการปะทะคารม ปล่อยให้เธอทำงานต่อเงียบ ๆ ขณะที่เขาคอยชำเลืองมองเป็นระยะเพราะความคิดถึงหลังจากอยู่ห่างเธอไปเกือบสองสัปดาห์เพื่อพิสูจน์ความรู้สึกตัวเอง ทำให้ค้นพบความอัศจรรย์ของผู้หญิงตรงหน้า ผู้หญิงที่มีความสัมพันธ์กันแค่หนึ่งคืนกับครึ่งวันคนนี้มีอิทธิพลต่อความปรารถนาเขาอย่างน่าสะพรึง เพราะตอนนี้เขามีอารมณ์กับเธอแค่คนเดียวเท่านั้น“เย็นนี้คุณว่างไหม”“ไม่ว่างค่ะ” เธอปฏิเสธอย่างไม่ต้องคิดโดยไม่เงยหน้าขึ้นจากเอกสารบนโต๊ะ“ผมมีค่าล่วงเวลางานให้น่า ชั่วโมงละพันห้า ไปเป็นเพื่อนผมเลือกซื้อของขวัญวันหมั้นให้แฟนน้องชายผมหน่อย ผมไม่รู้จะซื้ออะไรให้ผู้หญิงดี”พราวรุ้งเงยหน้าขึ้นจากงาน มองตรงไปทางนายจ้างอย่างทบทวนและคำนวณจำนวนเงินค่าล่วงเวลาอย่างครุ่นคิด เงินที่จะได้พิเศษจากเขาจะได้เก็บไว้ใช้ซื้อของเล่นพัฒนาตามวัยให้กับลูกชายของตน “แต่ฉันต้องกลับถึงบ้านสองทุ่มตรง”“ตกลง ผมรับรองว่าผมส่งคุณถึงบ้านสองทุ่มตรงเผงแน่นอน”“คุณไม่ต้องไปส่งฉันหรอกค่ะ เดี๋ยวฉันขับรถตามคุณไป ช่วยคุณเ

“หึ ๆ” เขาหัวเราขลุกขลักในคอ ก่อนจะยอมดึงตัวออกห่างร่างบอบบางของหญิงสาวที่นั่งซ่อนหน้าหลบตาเขา หลังชนประตูรถเนื้อตัวเธอสั่นเทาไม่ต่างกับลูกนกต้องลมฝนพราวรุ้งวางมือแตะอกข้างซ้าย สัมผัสจังหวะเต้นของก้อนเนื้อที่ฝัง อยู่ในอกข้างซ้ายอย่างมีโทสะ โมโหที่ตนไม่สามารถควบคุมความรู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งได้ใกล้ชิดเขา แววตากรุ้มกริ่ม รอยยิ้มหว่านเสน่ห์ กับพลังดึงดูดทางเพศของเขาใกล้จะทำลายความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของเธอให้พังพินาศลงไปทุกที เธอรีบสั่นศีรษะสลัดความหวั่นไหวที่เกาะกินใจแล้วพึมพำเตือนตัวเอง“บ้าที่สุดพราวรุ้ง เธอจะหวั่นไหวไปกับคนเลว ๆ อย่างเขาไม่ได้นะ อย่าลืมสิว่าเธอได้ชื่อว่าแต่งงานกับอาธามแล้ว ขืนเผลอมีอะไรกับเขาตอนนี้ เธอก็ขึ้นชื่อว่าคบชู้นะสิ”เธอวางหน้าผากลงบนพวงมาลัยรถแล้วโขกเบา ๆ เตือนสติตัวเอง ก่อนที่ใครคนหนึ่งจะมาเคาะกระจกรถทำเธอสะดุ้งตกใจ ตื่นขึ้นจากภวังค์ความคิด รีบหันไปมองคนที่ยืนอยู่นอกรถ“เป็นอะไรหรือเปล่ารุ้ง อาเห็นเราคว่ำหน้าฟุบอยู่กับพวงมาลัยรถอย่างนั้นมาพักใหญ่ ๆ แล้วนะ” ธมกรเอ่ยถามขึ้นอย่างเป็นห่วงเมื่อพราวรุ้งลดกระจกลง“ปะ...เปล่าค่ะอาธาม รุ้งแค่เผลอคิดเรื่องงานที่มันยังค