Semua Bab รักสวมรอย: Bab 11 - Bab 20

พราวรุ้งจำผู้ชายที่เดินอยู่ท่ามกลางบุรุษฉกรรจ์กลุ่มใหญ่ได้ในทันทีที่เห็น แม้เขาจะเดินอยู่ห่างจากเธอไปในระยะไกล บุรุษผิวคล้ำหน้าตาดี จะเรียกว่าบุรุษรูปงามก็คงไม่ผิดนัก ความสูงจัดว่าสูงมากถ้าเทียบกับมาตรฐานหนุ่มเอเชีย ผมดำหยักศกตัดเป็นทรงเข้ารูปรับกับใบหน้า ท่วงท่ามาดมั่นอย่างคนเป็นผู้นำกับดวงตาคมกริบบนใบหน้าคมคาย ตามแบบฉบับหนุ่มแดนใต้ ส่งผลให้เขามีบุคลิกน่าเกรงขามอย่างหาได้ไม่มากนักในบุรุษวัยไล่เลี่ยกันรูปลักษณ์ไม่ใช่เพียงสิ่งเดียวที่ทำให้พราวรุ้งจดจำเขาได้แม่นยำไม่ลืม แต่เป็นการกระทำของเขา ตั้งแต่วันแรกที่พบโดยบังเอิญกลางค่ำคืนเหน็บหนาวกับรอยบาปที่เขาฝากฝังไว้ทั่วเรือนร่างของเธอต่างหาก ที่ทำให้เธอเฝ้าแต่จดจำเขาอย่างไม่มีทางลืม ดวงตากลมวาวเบิกโพลงแล้วรีบหลุบสายตามองต่ำ ซ่อนหน้าหลังเส้นผมยาวสยายที่เคยถูกเหน็บไว้หลังใบหูของเธอ พราวรุ้งจัดการสะบัดผมเป็นแพเพื่อบดบังใบหน้าที่ซีดเผือดลงอย่างกะทันหันของตน รู้สึกเหมือนเลือดทั่วร่างของตนเย็นเฉียบขึ้นอย่างฉับพลัน“เป็นอะไรหรือเปล่ารุ้ง ทำไมอยู่ ๆ หน้าถึงได้ซีดขนาดนี้หืม...” เรืออากาศเอกผู้เป็นว่าที่เจ้าบ่าวเอ่ยถามว่าที่เจ้าสาวของตนด้วยน้ำเสียง

“มันคงอิจฉาหนูรุ้งเขาละสิ นังนี่มันไม่เจียมตัวเลยจริง ๆ ให้ตายสิ”คนเป็นแม่เอ่ยเสียงระอาในความฝันเฟื่องของลูกสาวที่หวังจะชนะใจ ธมกรทั้งที่ฝ่ายชายไม่เคยให้ความหวังหรือแสดงทีท่าจะสนใจในตัวบุตรสาวนางมาก่อน“มันคิดไปเองคนเดียวทั้งนั้น ผู้กองเขาเคยมองมันซะที่ไหนกันล่ะ”“สาว ๆ ก็อย่างนี้แหละพี่ ฝันถึงเจ้าชายกันทุกคน เดี๋ยวนานไปมันก็ลืมไปเองแหละ ขี้คร้านเจอหนุ่ม ๆ หล่อ ๆ คนใหม่ก็เลิกสนใจผู้กองเขาไปเองแหละ”“ก็คงจะเป็นอย่างนั้นล่ะ”งานเลี้ยงฉลองมงคลสมรสดำเนินต่อไปอย่างแช่มชื่น จวบจนถึงช่วงเวลาสุดท้ายของงาน คู่บ่าวสาวออกมายืนรอส่งแขกชุดสุดท้ายที่เพิ่งลากลับเรียบร้อยก็ถึงเวลาที่ทุกคนจะร่วมเดินทางไปส่งบ่าวสาวเข้าห้องหอ ที่บ้านพักในกองบินบ้านของธมกรจัดว่าเป็นบ้านพักหนุ่มโสดที่มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน มีทีวี โต๊ะทำงานอยู่ทางซ้ายมือก่อนถึงบันไดขึ้นไปยังชั้นบนของบ้าน ขวามือแบ่งเป็นส่วนพักผ่อนหรือรับแขกด้วยโซฟายาวรายล้อมด้วยโซฟาเดี่ยวสองข้าง กับโต๊ะตรงกลางที่มีไว้สำหรับตั้งวางแก้วเครื่องดื่มหรือจานอาหารเล็ก ๆ น้อย ๆ ห้องน้ำอยู่เลยไปทางด้านหลังติดกับประตูหลังบ้านที่เชื่อมต่อบริเวณพื้นที่สำหรับชะล

“พวกแกเลิกเถียงกับฉันด้วยเรื่องบ้า ๆ นี่ได้แล้ว เวลาอีกตั้งสองปีสามปี ใครจะไปรู้...ไม่แน่ หมอนั่นอาจจะเป็นฝ่ายเปลี่ยนใจก่อนฉันก็ได้ใครจะไปรู้”“ก็จริงว่ะ” เฌอปรางพยักหน้ารับง่าย ๆ พร้อมกับถอนหายใจยาว “เอาเถอะ แกจะทำอะไรก็ตามใจแกก็แล้วกัน แต่ถ้ามีอะไรอยากให้ฉันกับนังวีวี่ช่วยก็บอกมาได้เลย ฉันสองคนเต็มใจช่วยแกเสมอ”“ใช่ ฉันสองคนจะช่วยแกเอง” วิทวัสรีบเอ่ยยืนยันหนักแน่นขึ้นอีกเสียง“ฉันขอบใจพวกแกสองคนมาก”“เออ ๆ...เลิกคุยเรื่องนี้ก่อน ตกลงว่าแกสองคนไปนครศรีธรรมราชเป็นเพื่อนฉันตอนต้นเดือนหน้าได้ใช่ไหม ฉันจะได้จองตั๋วเครื่องบินเลย” เฌอปรางถามขึ้นอย่างนึกได้“ฉันบอกเตี่ยกับหม่าม้าไว้แล้วล่ะ แต่ยังไม่ได้ขออากงเลย แต่ก็ช่างเถอะ แกจองตั๋วได้เลย ช่วงนี้ฉันอยากจะทำอะไรจะไปไหนอากงก็ไม่บ่นหรอก เพราะฉันยอมรับหมั้นนายแสงฉานอย่างที่กงต้องการแล้ว” เพียงดาวไหวไหล่พร้อมเอ่ยเหน็บแนมไปถึงบรรพบุรุษของตน“แต่ฉันคงไปด้วยไม่ได้แล้วว่ะ พ่อบังคับให้ฉันไปทำงานตั้งแต่ต้นเดือนเลย ขอโทษนะแก” หนุ่มหัวใจหญิงเอ่ยเสียงอ่อนอ่อย“เออ ๆ ไม่เป็นไร ว่าแต่พ่อแกคิดดีแล้วเหรอวะนังวี่ ถึงได้ให้แกไปคุมไซต์งานที่มีแต่คนงานต่างด

“เป็นอะไรไปครับคุณดาว ก่อนไปเข้าห้องน้ำยังอารมณ์ดีอยู่เลย ทำไมถึงได้อารมณ์บูดกลับมาหรือว่าน้ำในห้องน้ำไม่ไหลหรือยังไงครับ” วิศวกรหนุ่มเย้าขำ ๆ“อย่ามายั่วโมโหนะแดลเนียล ผู้ชายนี่เป็นยังไงกันนะ ปากไม่ดีแบบนี้กันทุกคนหรือยังไงนะ” เธอตวัดตามองเหมือนจะค้อนแฟนเพื่อนพลางเอ่ยพาล ๆ เสียงฉุนเฉียว“หึ ๆ โอเค ๆ รอคุณอารมณ์ดีแล้วค่อยบอกผมก็ได้ ดื่มน้ำส้มคั้นหวาน ๆ ที่คุณสั่งไว้ก่อนดีกว่า จะได้อารมณ์เย็นขึ้น” เขาเลื่อนแก้วเครื่องดื่มที่บริกรนำมาเสิร์ฟให้กับหญิงสาวอย่างเอาใจเพียงดาวทำหน้ามุ่ย แต่ยอมคว้าแก้วเครื่องดื่มเย็นเฉียบมาดื่มจากนั้นค่อยถอนใจแรง “เมื่อกี้ฉันเจอผู้ชายคนหนึ่ง รูปร่างหน้าตาก็ดีอยู่หรอก แต่มารยาททรามมาก อยู่ ๆ ก็มาพูดจากวนประสาททำเหมือนเคยรู้จักกันมาก่อนทั้งที่ฉันเพิ่งเคยเห็นหน้าเขาครั้งแรกก็วันนี้เอง”“ไหน...คนไหน เขายังอยู่ไหม” แดลเนียลเลิกคิ้วพลางกวาดสายตามองหาบุรุษลักษณะตามที่เพียงดาวเอ่ยถึงหญิงสาวหันหลังกลับไปกวาดสายตามองหาแต่ไม่พบเขาแล้ว“ไม่รู้ไปทางไหนแล้ว ช่างเขาเถอะ เดี๋ยวกินข้าวอิ่มแล้วเรารีบขึ้นไปดูอาการแฟนคุณกันดีกว่า ป่านนี้หายปวดท้องรึยังก็ไม่รู้”“รอบเดือนมาทีไรป

“หลานของดิฉันเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายคะ” คนเป็นยายถามอย่างตื่นเต้นเพราะหมอที่ดูแลเรื่องการตั้งครรภ์ให้กับพราวรุ้งไม่ได้ระบุเพศทารกไว้ชัดเจน ทำให้ทุกคนเฝ้าลุ้นเพศเด็กกันมาโดยตลอด“ผู้ชายค่ะ ญาติสามารถไปดูน้องที่ห้องเด็กได้นะคะ” พยาบาลสาวตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนก่อนจะขอตัวแล้วหมุนตัวเดินกลับเข้าไปในห้องทำคลอดอีกครั้ง “ยายรุ้งได้ลูกชาย ดีใจไหมผู้กอง” ราตรีเอ่ยถามสามีของบุตรสาวด้วยน้ำเสียงที่ยังไม่คลายอาการตื่นเต้น“ครับ...แต่คนที่น่าจะดีใจมากกว่าคงเป็นพ่อกับแม่ของผม” เขาตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม“จริงด้วย ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวเราไปดูตาหนูของผู้กองกันแล้วผู้กองค่อยโทร.ไปบอกพ่อแม่ของผู้กองกัน” ราตรีเอ่ยอย่างเห็นด้วย จากนั้นจึงเอ่ยชวนธมกรไปดูทารกน้อยเพิ่งคลอดที่ยังต้องอยู่ในความดูแลของแพทย์เนื่องจากการคลอดก่อนกำหนด ดวงตาปีติของผู้เป็นยายจ้องมองร่างเล็ก ๆ ในตู้กระจกอย่างรักใคร่เอ็นดูการคลอดก่อนกำหนดของพราวรุ้งทำให้มยุเรศตั้งข้อสงสัยและนำไปพูดต่อในกองบินอย่างสนุกปากตั้งตัวเป็นเจ้ากรมข่าวลือ ปั้นเรื่องป้ายสีพราวรุ้งว่าตั้งครรภ์และหาคนรับผิดชอบไม่ได้ ธมกรจึงตัดสินใจกู้หน้าให้ครอบครัวของ อาจหาญด้วยการแต่