Semua Bab The Billionaire's Unwanted Divorce: Bab 81 - Bab 90

‎Tahimik lang si Elio habang naka-tungo kay Wareen.‎‎Hanggang sa dahan-dahan niyang tinaas ang kamay niya.‎‎“Elio, stop it!”‎‎Biglang napasigaw si Zein. Napaatras siya at mabilis na inabot ang braso ni Elio.‎‎Kung may mangyari man, baka lumabas agad iyon sa balita. Even if they were only few people inside, we'll never know. Ayoko ring masira ang pangalan ni Warren dahil lang sa babae, lalong lalo na sa'kin.‎‎Ayoko, no thanks!‎‎Huminto si Elio, nakatingin sa kanya na parang basang tuta. Puno ng hinanakit at emotional damage.‎‎So ngayon, concern ka lang sa kanya? Ako, wala na? Ang babaeng minahal ko buong buhay ko, ngayon isa ka na lang bang secretary?!‎"Bro, diba divorced na tayo? One-day amnesia ka ba o may early signs ng Alzheimer’s?" Inis na bulong ni Zein sa utak.‎‎Ngumiti ng mapait si Elio. Halatang ginigisa ang sarili sa sariling feelings.‎‎Ang tahimik pero malalim nilang eye contact ay punung-puno ng silent narrative.‎‎SA kalagitnaan ng awkward tension, big

‎He’s mocking me.‎‎Yun agad ang naisip ni Zein habang narinig ang banat ni Warren, pagkatapos niyang sabihing “If you dare to think about it, you will get it.”‎‎Gigil siya.‎‎Tatawagin mo akong nangangarap ng gising, tapos kikilos ka ng ganyan?‎‎Tawa lang ng tawa si Allan sa tabi. Halatang may alam sa nangyayari.‎‎Pagkatapos ng almusal, hinatid sila ni Allan sa airport papuntang Cebu.‎‎Una silang lumipad papunta sa airport, tapos sumakay ng sasakyan patungong resort.‎‎Ang resort na ‘yon, nasa gitna ng bundok, malayo, tago, at sobrang ganda. ‎‎Total investment? fifty billion.‎‎60% kay Warren.‎‎40% kay Norman.‎‎Ginto ata 'to at hindi lupa.‎‎Zein had only visited Cebu once or twice. Ang naaalala niya lang, at ang sariwang hangin at magandang tanawin. Kaya habang umaandar ang sasakyan sa bypass, unti-unting lumiwanag ang langit at lumawak ang ulap. Para silang papunta sa isang painting.‎‎Tumingin siya sa labas. Cotton candy clouds… so relaxing…‎‎Unti-unting bumi

‎“Okay,” sagot ni Zein habang nagtatype ng message.‎‎Sa isip niya, Dapat ko bang i-remind si Boss na obvious namang may binabalak si Norman? Na gusto lang siyang hilahin sa mundo ng kalandian?‎‎Pero on second thought…‎‎Si Warren ‘to. Hindi ‘to tanga.‎‎So instead, she just forwarded the message to Andres. “President said he’ll be there at 7PM sharp.”‎‎‎Pag-angat ng tingin niya, narinig na niya si boss,. “Maaga pa. Labas tayo, Let's walk around.”‎‎“…Me?” tanong niya habang pinipindot ang send.‎‎Nang magkatinginan sila, obvious agad sa mukha ni Warren ang slight disappointment.‎‎“…Ah. walk around.” sabay pilit ngiti si Zein.‎‎“Don't you want to see the view outside? Kung ayaw mo, okay lang. Hinihintay ka pa naman ng mga bundok sa labas” banat ng CEO, straight face pa rin.‎‎"Ah, syempre gusto.” Hayop ka sa indirect approach.‎‎Sa totoo lang, talking to this man is like answering a long essay sa reading comprehension.‎‎Akala mo tama na sagot mo… bigla ka na lang mal

‎Walang kaabog-abog na tumayo si Warren mula sa kinauupuan niya, hawak ang wine glass na halos hindi nabawasan. Nakasuot siya ng dark navy blue na suit na parang sinadya talagang kumontra sa lahat ng kasinungalingan sa room na ’yon.‎‎Tahimik ang lahat. Tahimik na parang isang malaking nilunok na buntong-hininga ng buong crowd.‎‎"I can't bare this anymore, Norman," he said, calm but with a clear edge in his voice. "So let me clarify something real quick para walang masyadong assumptions."‎‎Nagkatinginan ang mga investors, executives, pati ang ilang influencers na invited sa wine-tasting party. Some of them were already pulling out their phones, sensing na something juicy was about to go down.‎Warren turned to Roxan who looked like a deer caught in headlights.‎‎"Miss Roxan," he said, "would you like to explain first kung paano ka napunta sa room ko kagabi? Or should I?"‎‎She blinked rapidly. "I-I just got drunk, I didn’t know—"‎‎"Really?" he cut in. "You didn’t know that y

‎“There's nothing here, I swear. Fruits lang,” ani Zein habang iniaabot ang plato ng hiniwang mansanas at peras.‎‎Tumango lang si Warren, bahagyang lumuwag ang nakakunot niyang noo na parang may naintindihan siya.‎‎Akala ni Zein, tapos na. Akala niya hindi na ito kakain. Pero maya-maya, nag-order ito ng ingredients sa kalagitnaan ng gabi.‎‎Gabi na! Alas-onse na! Gaano ba siya kagutom at kailangan pa talagang magpadala ng ingredients para lang makakain ng maayos?‎‎Pagdating ng mga sangkap at matapos magluto ni Zein, pasado alas-onse na rin.‎‎Pero kumain si Warren na para bang iyon na ang pinakamasarap na pagkain sa buong mundo. Kung titingnan siya, parang gourmet food critic na natagpuan ang "hidden gem" sa gitna ng kagubatan. Napaisip tuloy si Zein, Ganito ba talaga kasarap ang adobo ko? Baka nga dapat na akong magbukas ng restaurant!‎‎Alas-dose kuwatro na nang matapos ang lahat.‎‎Pagod na pagod na si Zein. Kulang siya sa tulog kagabi, at kahit nakaidlip sa hapon, parang