Semua Bab เสน่ห์รักคุณแม่ลูกแฝด : Bab 11 - Bab 20

เมื่อเมย์ที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ เธอก็เดินเข้ามาในงาน “มิน่าล่ะยัยดาถึงให้เราเปลี่ยนชุด” เมย์ที่มองเข้ามาภายในงานจากประตูที่เธอเพิ่งก้าวเข้ามา เห็นเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ที่แต่งองค์ทรงเครื่องอย่างเต็มที่ แต่เธอสิกลับเลือกชุดที่ไม่เข้ากับงานเอาซะเลย “ดีนะที่ได้ยัยดาช่วยชีวิตไว้ได้ทัน” “เฮ่!!! … เมย์ทางนี้” เสียงของลดา เรียกเธอขณะที่เธอกำลังอึ้งกับบรรยากาศของงานเลี้ยงอยู่ ที่เมย์แต่งชุดสบายๆ ตอนออกจากบ้านมา เป็นเพราะในทุกๆ ปี ทางสาขาและอาจารย์จะจัดงานเลี้ยงฉลองสำหรับรุ่นพี่ปี 4 ที่จะจบการศึกษา รวมทั้งแสดงผลงานของรุ่นพี่ให้น้องๆ ได้ดูกัน เป็นแบบง่ายๆ สบายๆ แต่ปีนี้กลับแตกต่างกันออกไป และงานเลี้ยงก็ดูเป็นทางการเอามากๆ มากจนเธอคาดไม่ถึง หากเธอไม่มีลดา เธอนึกสภาพตัวเองไม่ออกเลยจริงๆ และหากเธอเดินเข้างานมาด้วยชุดที่เธอใส่ตอนออกจากบ้าน มันจะเป็นอย่างไรเธอนึกว่าออกเลย เมย์เมื่อได้ยินเสียงของลดาเพื่อนรัก เธอก็เดินตรงเข้าไปหาทันที ท่วงท่าที่เธอเดิน บวกชุดที่เธอใส่ทำให้เธอกลายเป็นจุดสนใจของแขกภายในงานทัน รวมทั้งอาจารย์ประจำสาขาที่คอยดูแลเธอมาโดยตลอด อาจ

พิธีกรเริ่มแซวผู้ที่ถูกเชิญขึ้นรับรางวัลบนเวทีทั้ง 3 คน “เพื่อให้ไม่เป็นการเสียเวลาความสนุกของพี่ๆ น้องๆ และเพื่อนๆ ทุกคน ขอเรียนเชิญประธานในพิธี ศาสตราจารย์ไพรินทร์ ขึ้นมอบรางวัลให้กับบุคคลทั้ง 3 ท่าน ของกราบเรียนเชิญครับ” หลังเสียงพิธีกรหนุ่มกล่าวในการขึ้นมอบรางวัล เสียงดนตรีบรรเลงประกอบเพื่อให้เกิดความฮึกเหิมก็ดังขึ้น ถึงจะไม่เบา แต่ก็ไม่ได้เสียงดังมากนัก พอให้แขกในงานสามารถพูดคุยกันได้ ทั้ง 3 คน รับรางวัลเรียบร้อย บรรยากาศก็เป็นไปอย่างราบรื่น ประธานในพิธียื่นใบประกาศที่อัดใส่กรอบไม้อย่างดีให้ทั้ง 3 คน พร้อมทั้งจับไม้จับมือเพื่อแสดงความยินดีกับพวกเขาทั้ง 3 คน ที่ได้รับรางวัลระดับประเทศ และยังสามารถชิงทุนเพื่อศึกษาต่อระดับปริญญาโทควบเอก จากบริษัทชั้นนำได้ด้วย นับเป็นการสร้างชื่อเสียงให้กับสาขา คณะ และมหาวิทยาลัยเป็นอย่างยิ่ง จากนั้น ทั้งสามคนก็กล่าวขอบคุณ ทั้งประธานที่ได้มามอบรางวัลให้กับเขาและเธอ และพูดให้พลังใจกับน้องๆ ที่จะก้าวเข้ามาแทนที่พวกเขาในอนาคต และ 3 คน ก็เดินลงจากเวทีเพื่อกลับมายังโต๊ะของตนเอง เสียงตบมือจากเพื่อนๆ น้องๆ และอาจารย์ก็ดัง

ตอนนี้เธอรู้สึกมึนหัวนิดๆ และพยายามใช้ผนังของลิฟต์ในการช่วยพยุงร่างของตัวเองไม่ให้ล้มลงกับพื้น จนกระทั่งเสียง สิริ ดังขึ้น “ซิคซ์ทีน ฟลอร์” เมย์เมื่อได้ยินเสียง บ่งบอกว่าเธอถึงที่หมายแล้ว เธอก็ใช้คีย์การ์ดในมือแป๊ะไปที่จุดที่มีไฟสีแดงกระพริบ จากนั้นลิฟต์ก็ถูกเปิด เธอเดินออกจากลิฟต์ไปอย่างเชื่องช้าง มองซ้ายทีขวาที่เพื่อหาห้องที่ตรงกับหมายเลขที่อยู่บนคีย์การ์ด แต่ดูเหมือนห้องของเธอจะอยู่ไกลจากทางเดินมากเหลือเกิน เธอเดินอย่างไรก็เดินไม่ถึงซักที เมย์ยังคงพยุงตัวเองด้วยการใช้ไหล่พิงไปที่ผนังของห้องแต่ละห้อง แต่ชั้นนี้ห้องมีเพียงแค่ 9 ห้องเท่านั้น ทั้งฝั่งซ้ายและฝั่งขวา “ทะๆ .. ทำไม ... ยังไม่ถึงซักทีนะ” เมย์เริ่มบ่นให้กับระยะทางที่เธอเหมือนจะต้องเดินไกลไปสำหรับระยะทางไปห้องพักในโรงแรม หากเป็นชั้นปกติที่ไม่ใช่ชั้น MVIP แล้วละก็ จะมีประมาณ 18 ห้อง แต่ชั้นนี้ลดลงครึ่งหนึ่งเลย มีเพียงแค่ 9 ห้องเท่านั้น ซึ่งเป็นห้องที่พิเศษและอยู่ริมสุดของชั้น เมย์ที่ยังคงเดินไม่ถึงห้องของตัวเอง เธอหยุดพักบริเวณห้องหมายเลข 6 การพักของเธอ คือ การใช้หลัง

เดือนธันวาคม ปี 2023 ก่อนคริสต์มาสของปีที่แล้ว ณ เมืองพูลแมน รัฐวอชิงตัน ภายในห้องอพาร์ทเม้นท์กลางใจเมือง หญิงสาวที่แต่งตัวด้วยชุดฤดูหนาว แต่ไม่ถึงขั้นเต็มยศมากนัก เพราะปีนี้ อากาศไม่ได้หนาวมาก นั้นเป็นเพราะปรากฏการณ์โลกร้อน ทำให้อุณหภูมิโดยเฉลี่ยอยู่ต่ำสุดที่ประมาณ 3 องศา และสูงสุดอยู่ที่ 8 องศา ซึ่งถือว่าไม่หนาวเท่าที่ควร และตอนนี้หิมะยังไม่ตกเลยด้วย เมย์ที่กำลังง่วนอยู่กับการจัดกระเป๋าเดินทางกลับบ้านเกิดเมืองนอนของตน นั้นคือประเทศไทย ที่ซึ่งเป็นแผ่นดินบ้านเกิดของเธอ เธอเดินทางมาอยู่ที่รัฐนี้ตั้งแต่เรียนต่อระดับปริญญาโท จนกระทั่งเธอเรียนจบปริญญาเอก และทำงานต่อที่นี่เลยหลังเรียนจบ เพราะต้องรอให้ลูกๆ ของเธอเรียนจบไฮสคูลก่อนถึงจะตัดสินใจได้ว่าจะกลับเมืองไทย หรืออยู่ต่อดี จนตอนนี้ก็เป็นเวลา 10 ปีได้แล้ว และเธอก็เลือกกลับเมืองไทย ลูกๆ ของเธอก็ต้องการด้วย เมย์ได้ทุนเรียนต่อ จากบริษัทแลนด์เพาเวอร์พร็อพเพอร์ตี้จำกัด ซึ่งเป็นทุนให้เปล่า เมื่อเธอเรียนจบเธอไม่จำเป็นต้องใช้ทุนคืน ถือว่าเธอโชคดีมากที่ได้ทุนนี้มา ไม่งั้นเธอก็ไม่รู้ว่าเธอจะประสบความสำเร็จในชีว

ลดารู้สึกผิดกับเรื่องนี้เช่นกัน เพราะหากเธอไม่ห่วงที่จะไปเที่ยวต่อกับเพื่อนในคืนวันเลี้ยงฉลองของทางสาขา เมย์เพื่อนรักของเธอคงไม่ถูกใครที่ไหนก็ไม่รู้ลากตัวไปทำมิดีมิร้ายได้ และเรื่องราวคงไม่ลงเอยอย่างนี้ เธอจึงรับอาสาช่วยเมย์ในการดูแลเด็กๆ เพื่อชดเชยความผิดที่เธอดูแลเพื่อนได้ไม่ดี เมย์ก็ไม่ได้กล่าวโทษเธอเช่นกัน แต่เป็นที่ตัวเธอเองด้วยที่รู้ว่าดื่มไม่เก่งแต่ดันเลือกที่ดื่มซะเยอะ จนคุมตัวเองไม่ได้ ใครพาไปไหนก็ดันไปกับเขา เรื่องมันจึงเป็นอย่างที่เห็น ทั้งคู่ที่พูดคุยกันถึงเรื่องนี้ทีไร ต่างฝ่ายต่างโทษตัวเอง จนได้เจ้าแฝด 2 แสบมาอยู่ด้วย และเด็กๆ ทั้งสองก็ดันเป็นเด็กที่เลี้ยงง่ายตั้งแต่เกิด แถมน่ารักซะด้วย ทั้งคู่จึงเลิกโทษตัวเอง หากไม่มีผู้ชายคนนั้น พวกเขาคงไม่มีเด็กที่สุดแสนจะพิเศษ 2 คนนี้มาอยู่ด้วยเป็นแน่ ตลอดระยะเวลา 5 ปี ตั้งแต่ที่เมย์ตั้งท้องจนเด็กๆ ทั้ง 2 คนอายุได้ 3 ขวบ เมย์ถึงได้รู้ว่าลูกๆ ของเธอ เป็นเด็กอัจฉริยะ เพราะพัฒนาการของเจ้าสองแสบเร็วกว่าเด็กทั่วไปหลายเท่าตัว พวกเขาเริ่มเดินได้เร็วกว่าเด็กทั่วไป พูดได้ชัดตั้งแต่อายุยังไม่ถึงสองขวบ และยังเข้าใจภาษาที