ตอนที่ 11 งานเลี้ยงฝั่งตรงข้าม 1

      เมื่อเมย์ที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ เธอก็เดินเข้ามาในงาน

      “มิน่าล่ะยัยดาถึงให้เราเปลี่ยนชุด” เมย์ที่มองเข้ามาภายในงานจากประตูที่เธอเพิ่งก้าวเข้ามา เห็นเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ที่แต่งองค์ทรงเครื่องอย่างเต็มที่ แต่เธอสิกลับเลือกชุดที่ไม่เข้ากับงานเอาซะเลย

      “ดีนะที่ได้ยัยดาช่วยชีวิตไว้ได้ทัน”

      “เฮ่!!! … เมย์ทางนี้” เสียงของลดา เรียกเธอขณะที่เธอกำลังอึ้งกับบรรยากาศของงานเลี้ยงอยู่

      ที่เมย์แต่งชุดสบายๆ ตอนออกจากบ้านมา เป็นเพราะในทุกๆ ปี ทางสาขาและอาจารย์จะจัดงานเลี้ยงฉลองสำหรับรุ่นพี่ปี 4 ที่จะจบการศึกษา รวมทั้งแสดงผลงานของรุ่นพี่ให้น้องๆ ได้ดูกัน เป็นแบบง่ายๆ สบายๆ แต่ปีนี้กลับแตกต่างกันออกไป และงานเลี้ยงก็ดูเป็นทางการเอามากๆ มากจนเธอคาดไม่ถึง

      หากเธอไม่มีลดา เธอนึกสภาพตัวเองไม่ออกเลยจริงๆ

      และหากเธอเดินเข้างานมาด้วยชุดที่เธอใส่ตอนออกจากบ้าน มันจะเป็นอย่างไรเธอนึกว่าออกเลย

      เมย์เมื่อได้ยินเสียงของลดาเพื่อนรัก เธอก็เดินตรงเข้าไปหาทันที ท่วงท่าที่เธอเดิน บวกชุดที่เธอใส่ทำให้เธอกลายเป็นจุดสนใจของแขกภายในงานทัน รวมทั้งอาจารย์ประจำสาขาที่คอยดูแลเธอมาโดยตลอด อาจารย์ลุกซ์ หรือภาคิน สกุลวิภาสไพรวรรณ์ อาจารย์ประจำสาขาของเธอ ดีกรีหนุ่มนักเรียนนอก โปรไฟดี เรียนจบดอกเตอร์ด้านการออกแบบภายในและสิ่งแวดล้อม หรือ Interior and environmental design จากสหรัฐอเมริกา

      และเขายังเป็นอาจารย์ที่คอยช่วยเหลือเธออยู่เป็นประจำในเรื่องของการทำพรอจ์เจคท์จบของเธอ รวมทั้งยังหาทุนเรียนต่อปริญญาโทรให้เธอด้วย

      “สวัสดีค่ะอาจารย์ลุกซ์” เมย์กล่าวทักทายอาจารย์

      “ยัยเมย์มานั่งตรงนี้” ลดาใช้มือตบไปที่เก้าอี้ตัวที่ว่างข้างๆ เธอ เพื่อให้เมย์มานั่งลงตรงที่เธอใช้มือตบลงบนเก้าอี้

      “สวัสดีทุกคน ขอโทษด้วยที่เรามาสาย” เมย์ทักทายเพื่อนๆ ที่นั่งร่วมโต๊ะทันทีหลังจากที่เธอนั่งลงประจำที่ของเธอ

      โต๊ะของเมย์จะเป็นกลุ่มสายงานวิจัยที่มีอาจารย์ลุกซ์เป็นที่ปรึกษาทั้งหมด

      “ว้าว!!! … วันนี้เมย์สวยมากเลย” กิ่งกาญชมเพื่อนที่ไม่ได้ชมแค่ปาก แต่เพราะเมย์นั้นสวยจนสะดุดตาเป็นที่สุด ไม่ให้สวยได้ไง ก็เมย์เป็นถึงดาวคณะ

      “ขอบคุณจ้ากาญ เมย์ว่าโต๊ะเราก็สวยไม่แพ้กันเลยทีเดียวนะ” เมย์หันไปยิ้ม และกล่าวชมเพื่อนๆ ร่วมโต๊ะของเธอเพราะจริงๆ เพื่อนของเธอหน้าดีหมดเลย โดยเฉพาะเพื่อนรักของเธอ ลดา เธอสวยใช่ย่อยเสียที่ไหน

      “ใครว่าสวยทุกคนล่ะจ๊ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า” มีนหันหน้าไปแซวชายหนุ่มที่นั่งร่วมโต๊ะกับพวกเธอเพียงแค่คนเดียว พร้อมเสียงหัวเราะที่ดูมีความสุข ที่มีหนุ่มหล่อขวัญใจนักศึกษานั่งร่วมโต๊ะกับพวกเธอด้วย

      “ใช่ไหมคะครู ... ครูต้องหล่อที่สุดถึงจะถูก จะให้สวยได้ไงก่อน” ทุกคนเมื่อได้ยินประโยคของมีนก็หันหน้าไปดูหน้าครูสุดหล่อของพวกเธอทันที พร้อมพยักหน้าเห็นด้วย

      “ใช่ อาจารย์ลุกซ์หล่อที่สุด”

      “ใครจะหล่อสู้อาจารย์ไม่มีอีกแล้ว ... ว่าไหมยัยเมย์”

      เพื่อนร่วมโต๊ะเริ่มแซวอาจารย์หนุ่มเพียงคนเดียวที่นั่งร่วมโต๊ะกับพวกเธอ

      แม้แต่เมย์ กับ ลดาก็ยังร่วมวงแซวอาจารย์ของพวกเธอด้วยเช่นกัน เพราะอาจารย์ลุกซ์ของพวกเธอนั้นหล่อจริงๆ

      “ไม่ได้หล่ออย่างเดียวนะพวกเธอ อาจารย์ลุกซ์ของพวกเรายังใจดีเหมือนเทพบุตรเลย...ว่าไหม” ลดาเริ่มผสมโรงไปกับเพื่อนๆ ของเธอ

      “นี่ นี่ นี่ พวกคุณให้มันหน่อยๆ หน่อย ถึงยังไงผมก็ยังเป็นครูพวกคุณอยู่นะครับ”

      “ค่าๆๆๆ... คุณครู ฮ่า ฮ่า ฮ่า” สาวๆ ยิ้มรับคำกล่าวตักเตือนครูหนุ่มของพวกเธอ พร้อมหัวเราะอย่างสนุกสนาน แต่มีหรือที่สาวๆ จะปล่อยโอกาสงามๆ ที่จะได้เต๊าะอาจารย์หล่อขวัญใจนักศึกษาไปได้

      โต๊ะอื่นๆ ที่เห็นโต๊ะนี้มีแต่เสียงหัวเราะอย่างสนุกสนามต่างก็หันมามองด้วยความอิจฉาครูหนุ่มที่มีสาวๆ ที่น่ารักเป็นเด็กๆ ในสังกัดกัน ทั้งหนุ่มๆ ที่เป็นเพื่อนรุ่นเดียวกันกับเมย์และลดาและรุ่นน้อง ที่เห็นพี่ๆ สาวสวยรายล้อมหนุ่มสุดหล่อเพียงหนึ่งเดียวที่นั่งร่วมโต๊ะของพวกเธอ

      ไม่เว้นแม้แต่สาวๆ คนอื่นๆ ในทุกชั้นปีก็อิจฉาพี่ๆ ที่ได้ครูหนุ่มสุดหล่อเป็นที่ปรึกษากัน

      เสียงดนตรีบรรเลงในห้องจัดงานเลี้ยงเริ่มเบาลง และเสียงพิธีกรจากบนเวทีก็ดังขึ้น

      “อะ ฮึม ... ขอรบกวนการสนทนาของทุกท่านก่อนนะครับ”

      เสียงที่ดังขึ้นทำให้ทุกคนที่กำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนานหยุดเพื่อให้เกียรติกับพิธีการบนเวที

      “ผมวิเชษฐ์ นักศึกษาสาขาวิชาสถาปัตยกรรมภายใน ชั้นปีที่ 3”

      “ดิฉันกรณิศ นักศึกษาสาขาวิชาสถาปัตยกรรมภายใน ชั้นปีที่ 3 เช่นกันค่ะ”

      “เราทั้งคู่รับหน้าที่เป็นพิธีกรในค่ำคืนนี้ค่ะ” เสียงที่ดังขึ้นอย่างพร้อมเพรียงกันทำให้เกิดความไพเราะต่อคนที่ฟัง

          ทั้งคู่จัดเป็น