Semua Bab อาณาเขตแห่งความสดใสของนายโฮป (Territory of Brightness): Bab 21 - Bab 30

“อย่าคิดมากเลยนะครับเรื่องสร้อยเพชรและสร้อยทองของแม่ที่หายไป เดี๋ยวผมกับพี่เฟรมช่วยตามหาคนขโมย”“ลูกรู้ไหมว่าสร้อยเพชรและสร้อยทองพวกนั้นแม่ได้มาจากไหน”“ไม่รู้ครับ”“พ่อเป็นคนให้แม่ในวันแต่งงานนะนั่นหน่ะ พ่อนี่เก็บเงินกว่าจะได้แต่ละบาทแต่ละสตางค์เพื่อไปซื้อมาให้แม่เขา นี่กว่าพ่อจะทำงานหาแหวนเงินทองมาแต่งแม่แกพ่อเหนื่อยแทบตาย”“ครับ ผมเข้าใจแล้วครับ” ผมเข้าใจแล้วครับว่าการเมาทำให้คนเริ่มพูดระบายความรู้สึกและความคิดของตัวเองออกมาผมรู้แล้วครับว่าตอนนี้ไม่ได้มีแค่แม่ที่คิดมากเรื่องของมีค่าหายแต่มีพ่ออีกคนที่คิดมากด้วยเหมือนกัน ถึงครอบครัวเราจะไม่ได้รวยมากเป็นแค่ครอบครัวที่มีแม่กับพ่อที่หาเงินเก่งและก็เก็บเงินเก่งเท่านั้นเองถึงได้มีกินมีใช้ทุกวันนี้“ผมไปอาบน้ำก่อนนะครับพ่อ อย่าลืมนะที่บอก แก้วสุดท้าย” ฟินพูดพลางลุกขึ้นจากเก้าอี้ข้างๆ พ่อของเขาก่อนจะเดินออกจากห้องครัว“เออแก้วสุดท้ายแล้ว”“ดีมากครับ”พ่อตะโกนตอบกลับมาให้ฟินได้ยินก่อนฟินตะโกนตอบกลับพ่อด้วยเช่นกัน[โฮป]“สรุปน้องรหัสกูไม่มาแล้วนะมึง” ชาเย็นหันมาบอกผมในขณะที่ผมกับมันกำลังนั่งดื่มกันอยู่ที่ผับร้านของญาติมัน“เออกูรู้แล้วบอกกู

ผมได้ยินเสียงจังหวะการเต้นของหัวใจพี่โฮปที่มันดูผิดปกติผมไม่เคยรู้ว่าหัวใจคนเราจะเต้นแรงขนาดนี้ ผมได้ยินชัดมากว่ามันแปลกเนื่องจากร่างกายและใบหน้าผมเกาะติดอยู่บนร่างกายของพี่เขาอย่างแนบชิด อ๋อหรือว่าน่าจะเป็นเพราะพี่โฮปเขาดื่มแอลกอฮอล์เข้าไปเยอะจนเกินไปทำให้หัวใจเต้นแรงผิดปกติ ต้องใช่แน่ๆ แบบนี้พี่โฮปเขาจะเป็นอะไรไปไหม ผมอยู่เฉยไม่ได้แล้วต้องรีบปลุกพี่เขาขึ้นมาเพื่อพาไปหาหมอเพราะเดี๋ยวพี่เขาจะหัวใจวายไปซะก่อน“พี่โฮปครับพี่โฮป ตื่นครับตื่นไปโรงพยาบาล”“หือ!” เมื่อโฮปได้ยินฟินพูดว่าไปโรงพยาบาลถึงกับตกใจรีบลืมตาขึ้นมาก่อนถามแล้วปล่อยตัวฟินให้ลุกขึ้นนั่ง“ป่ะพี่ลุกขึ้นเร็ว” ฟินลุกขึ้นจากโซฟาแล้วดึงแขนโฮปให้เขาลุกขึ้นไปด้วยกันแต่กับกลายเป็นว่าฟินพยายามดึงแขนโฮปให้ลุกขึ้นเท่าไหร่โฮปก็ไม่ยอมลุกขึ้นไปด้วย“ไปทำไมโรงพยาบาล” โฮปถามด้วยความสงสัย“ก็เมื่อกี้ผมได้ยินเสียงหัวใจพี่เต้นแรงผิดปกติอ่ะ”“ผิดปกติอะไร มั่วแล้ว” โฮปสีหน้าและท่าทีเปลี่ยนไปจากเดิม เลิ่กลั่กดูมีพิรุธ“เอ๊ะหรือตอนนี้มันปกติดีแล้วเหรอใช่ไหมครับ ผมขอฟังอีกทีหน่อย” ฟินพูดพลางนั่งลงข้างๆ โฮปที่นอนอยู่แล้วโน้มตัวก้มลงหันหน้าออกด้าน

“ฟิน”“💤” หลับปุ๋ย“ฟิน ตื่นได้แล้วถึงบ้านแล้ว” โฮปยื่นมือไปจับไหล่ฟินแล้วเขย่าเบาๆ“อือออ! ถึงแล้วเหรอครับ” ฟินพูดด้วยเสียงงัวเงียพลางขยับตัวเล็กน้อยค่อยๆ ลืมตาขึ้นมามองไปรอบๆ ก่อนหันไปมองโฮปที่นั่งอยู่ฝั่งคนขับ ซึ่งตอนนี้โฮปเองก็กำลังมองมาที่เขาอยู่ ทั้งสองคนสบตากันอยู่ครู่หนึ่งบนรถคันนี้ที่เงียบสงัดและก่อนทั้งสองจะมองกันจนตกไปอยู่ในภวังค์ด้วยกัน ฟินก็รีบละสายตาจากโฮปก่อน รีบหันหน้าไปมองทิศทางอื่นแล้วเปิดประตูรถลงไป“ขอบคุณที่มาส่งผมที่บ้านครับ กลับบ้านดีๆ นะครับ”“อื่อ! แล้วเจอกันนะ”“ครับ”เมื่อโฮปขับรถออกไปแล้วฟินถึงค่อยเดินเข้าบ้านตัวเอง บ้านวันนี้ดูเงียบมากเหมือนกับไม่มีใครอยู่แต่ประตูบ้านกับถูกเปิดทิ้งไว้“แม่ครับ แม่อยู่ไหม”ผมเรียกแม่ก่อนเลยเพราะรู้ว่าที่แน่ๆ วันนี้พี่เฟรมไม่ได้อยู่บ้านแน่ๆ เพราะไม่ใช่ช่วงวันหยุดเสาร์อาทิตย์ที่พี่จะกลับมาบ้าน ผมเรียกแม่แต่ผมก็ลืมไปว่าเมื่อกี้ผมไม่เจอรถพ่ออยู่ด้านหน้าบ้าน พ่อกับแม่ก็น่าจะยังไม่กลับ“ลุงต้นครับลุงต้น” ผมตะโกนเรียกลุงต้นเผื่อว่าแกจะอยู่บ้านและต้องมีใครสักคนอยู่บ้านบ้างแหละเพราะถ้าไม่มีใครอยู่ประตูบ้านจะเปิดทิ้งไว้ได้ไง แต่สุดท

ให้ตายเถอะ ผมไม่อยากทำใครรู้สึกแย่ต่อตัวผมและคิดว่าผมเป็นคนไม่ดี ไม่ๆ ผมจะไม่ทำใครต้องรู้สึกแบบนั้น“ก็ได้ครับ ถ้าว่างแล้วเดี๋ยวผมจะออกไปหาพี่ที่สวน”“อืม! จะรอ”“พี่ออกไปทำอย่างอื่นก่อนก็ได้นะ กว่าผมจะทำอะไรเสร็จทุกอย่างที่บ้านก็นานสักพักใหญ่เลย”“เออ!”-///-เวลา 22:30 นาที“จะไปไหนลูก”“คะ…ครับแม่” ฟินรีบหันหลังกลับมาเมื่อได้ยินเสียงของแม่ในขณะที่ฟินกำลังจะแอบออกไปหาโฮป เดินยังไม่ทันถึงประตูหน้าบ้านแม่ก็มาเจอเข้าซะก่อน“จะไปไหน”“ไม่ได้ไปไหนครับ”“ไม่ได้ไปไหนก็ขึ้นห้องไปนอนได้แล้วดึกแล้ว”“ครับ”ก็นั่นแหละครับ พอถึงเวลาที่ผมจะแอบออกไปหาพี่โฮป ผมก็ทำมันไม่สำเร็จเพราะแม่ของผมดันมาเจอผมเข้าซะก่อนสุดท้ายก็จบแบบโดนไล่ให้กลับเข้าห้องไปนอน เห้อ!“ผมไปหาพี่ไม่ได้แล้วนะ ผมพยายามแล้วแต่แม่ผมมาเห็นแล้วไล่ผมเข้าห้องนอน” ฟินเดินออกไปตรงระเบียงโทรคุยกับโฮป ฟินพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนๆ ดูน้อยใจและรู้สึกผิดที่เขาพูดว่าจะไปหาแต่กับทำไม่ได้อย่างที่พูด“ไม่เป็นไร”“หือ! ไม่เป็นไรจริงนะครับ”“เออ! ก็บอกว่าไม่เป็นไร”“ตอนแรกผมนึกว่าพี่จะโกรธโมโหผมซะอีก ขอบคุณนะครับที่ไม่โกรธกัน”“แค่นี้นะ”ตู๊ดๆๆ~“เอ๊า! อย

หลังเรียนเสร็จ เวลา 15:30 นาที“เอ่อพวกแกพรุ่งนี้มันมีงานหนังสือของมหาวิทยาลัยเรา เห็นเขาบอกว่าถ้าใครไปร่วมพิธีเปิดงานจะได้รับชั่วโมงกิจกรรมด้วยนะ พวกแกไปกันไหม” จูเนียร์พูดขึ้นในขณะที่ทั้งสามคนกำลังยืนรอลิฟต์เพราะตอนนี้คนแน่นหน้าลิฟต์มาก ยืนออกันตรงหน้าลิฟต์กันเยอะมาก ฟินคิดว่าถ้าจะลงบันไดก็เหนื่อยเพราะตอนนี้อยู่ชั้น 9 มันได้เหนื่อยแน่ๆ ถ้าลงทางบันได เขาก็เลยเลือกที่จะรอลงลิฟต์“จัดที่ไหนอ่ะ แล้วพิธีเปิดตอนกี่โมง ต้องใส่ชุดอะไรไป”“เดี๋ยวๆ ฟิน ค่อยๆ ถามทีละอย่างก็ได้ แน่ะๆ แต่ถามเยอะแบบนี้แสดงว่านายจะไปใช่ไหม”“ก็อยากไปแหละพอได้ยินว่าได้ชั่วโมงกิจกรรมด้วย แต่บอกมาก่อนว่ากี่โมงที่ไหนใส่ชุดอะไร แล้วเดี๋ยวจะบอกว่าไปหรือไม่ไป”“ตอน 9 โมงเช้า ชุดนักศึกษา ที่ตึกห้องสมุดใหญ่ของมหาวิทยาลัย”“อ๋อก็น่าไปนะ ว่าแต่จะได้ชั่วโมงกิจกรรมกี่ชั่วโมง”“น่าจะ 8 ชั่วโมงตามเวลางานเลย แต่เขาบอกว่าไม่ต้องอยู่ให้ครบ 8 ชั่วโมงก็ได้นะ ไปแค่ช่วงเช้า ร่วมพิธีเปิดเสร็จก็กลับได้”“จริงป่ะ!” ฟินตกใจมากจนดวงตาอันกลมโตเปิดกว้างออกมาให้เห็นถึงความกลมของดวงตาแบบชัดๆ และมันแทบจะทะลุออกมาอยู่แล้ว ความต้องการชั่วโมงกิจกรร