Lahat ng Kabanata ng อาณาเขตแห่งความสดใสของนายโฮป (Territory of Brightness): Kabanata 1 - Kabanata 10

ณ ตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์ที่มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในช่วงเวลาพักกลางวัน นักศึกษาต่างทยอยกันออกไปทานข้าวร้านข้างนอกมหาวิทยาลัยบ้างและทานที่โรงอาหารในมหาวิทยาลัยบ้างเช่นเดียวกับเด็กหนุ่มปีหนึ่งที่พึ่งเข้ามาเรียนวันแรกก็ได้รับภารกิจตามหาพี่รหัสเข้าแล้ว[ฟิน]ฟินหนุ่มนักศึกษาปีหนึ่งที่ตามหาพี่รหัสจากคำใบ้ได้มาแค่คำว่า ชา… แต่ด้วยหัวสมองอันฉลาดหลักแหลมที่ยังมีพอจะทำให้เขาคิดได้ว่าก็น่าจะเป็นชื่อเล่นคน ที่มีสองพยางค์ขึ้นต้นด้วยคำว่า ‘ชา…’“แบบนี้ผมก็สบายเลย ชาก็น่าจะมีคนเดียวแหละ คงหาไม่ยาก” ได้ยินมาว่าพี่รหัสจะมีชั่วโมงกิจกรรมให้ด้วยตั้ง 5 ชั่วโมงมันเยอะนะถ้าแค่หาพี่รหัสให้เจอก็ได้ 5 ชั่วโมงกิจกรรมมันดูง่ายมากๆ และถ้าเปรียบกับกิจกรรมอื่นๆ อันนี้ง่ายสุดล่ะผมคิดว่านะ ผมถึงอยากตามหาพี่รหัสให้เจอดีกว่าไปทำอย่างอื่นที่ยากเพื่อแลกเอาชั่วโมงกิจกรรม เพราะถ้าทำอย่างอื่นก็ดูจะยากสำหรับผมเกินไป แบบนี้ง่ายผมต้องทำให้ได้แต่ว่าสุดท้ายบางกิจกรรมที่ผมไม่อยากจะเข้าร่วมผมก็คงจำเป็นที่จะต้องเข้าร่วมเพื่อเก็บชั่วโมงกิจกรรมให้ครบตามทางมหาวิทยาลัยเขากำหนดไว้จำนวนชั่วโมงที่ต้องทำให้ครบก็ตามนี้เลยครับ ‘นักศึกษ

ผมเดินตามพี่เขามาจนถึงที่จอดรถหน้าตึกคณะ จนถึงรถของพี่เขาแล้วด้วยเขาก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะยอมให้ชั่วโมงกิจกรรมผมแบบง่ายๆ สงสัยพี่เขาคงจะให้ผมรับใช้พี่เขาไปจนครบ 5 ชั่วโมงจริงๆ สินะผมยื่นกระเป๋าให้พี่เขาก่อนพี่เขาจะเปิดประตูรถเข้าไป ผมหันหลังจะเดินออกจากตรงนั้นเพราะคิดว่าคงเสร็จหน้าที่ของผมในวันนี้แล้ว“จะไปไหน ไม่เอาแล้วหรือไงชั่วโมงกิจกรรม”“ครับ เอาครับ”“ขึ้นรถมา”“ห๊ะ!!” ตอนนี้มัน 4 โมงเย็นแล้วนะผมต้องรีบกลับบ้านนะเดี๋ยวพ่อแม่ของผมก็เป็นห่วงหรอก“บอกให้ขึ้นรถมา”“ไปไหน!”“ขึ้นมา!!” เสียงพี่รหัเขาก็ยังคงตึงและทำหน้าคิ้วขมวดดูดุๆ ใส่ผมอยู่อีก ผมไม่กล้าแม้แต่เดินหนีทำได้เพียงรีบขึ้นรถไปกับเขา“ขึ้นก็ได้ไม่เห็นต้องดุเลย” ฟินยอมขึ้นรถในทันทีที่เห็นอีกคนทำหน้าดุและเสียงตึงใส่เขาแค่เสียงตึงผมก็ว่าไม่น่าคุยด้วยแล้วนี่ยังมาทำหน้าดุใส่อีก จากที่ผมไม่กลัวตอนนี้ผมก็เริ่มกลัวแล้ว ดูดินี่จะพาไปไหนก็ไม่รู้ หลอกผมไปทำร้ายร่างกายหรือเปล่าก็ไม่รู้ ยิ่งช่วงนี้ผมเห็นข่าวรุ่นพี่ฆ่ารุ่นน้องด้วยดิ ผมก็ยิ่งกลัวไปกันใหญ่แต่ว่าผมก็ได้ตัดสินใจขึ้นรถมากับพี่เขาแล้วจะลงรถตอนนี้ก็ไม่ทันเพราะรถยังวิ่งด้วยความเ

“แม่กับพ่อแอบดูผมตอนผมอยู่ตรงหน้าบ้านเหรอ!!”“ไม่นะลูก พ่อไม่ได้แอบดู แม่คนเดียวเลย” พ่อพูดด้วยความลนลาน“จริงไหมครับแม่” ผมถามแม่ต่อว่าจริงไหม“พ่อคนเดียวจ๊ะลูก แม่ไปล่ะ”“ทั้งสองคนแหละครับ ผมเห็นนะยืนดูกันอยู่เมื่อกี้ชัดเจนมากว่าแอบมองอยู่ก่อนแล้ว” ก็ผมเดินเข้ามาในบ้านก็เห็นสายตาของพ่อแม่มองมาที่ผมและก็ยังยืนอยู่ตรงหน้าหน้าต่างกระจกดำอยู่เลย ถ้าปกติพ่อแม่ผมก็ไม่มายืนอยู่ตรงนี้ในตอนนี้แน่ๆ“แฮร่!! ก็พ่อเขาเล่าให้ฟังว่าลูกมีรุ่นพี่มาส่งบ้านด้วย พ่อแม่เลยคุยกันว่าลูกเราเนื้อหอมตั้งแต่วันแรกที่เข้ามหาลัยเลยเหรอ”“นั่นพี่รหัสครับแม่แล้วเขาก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน เขาพาไปเลี้ยงข้าวแล้วมาส่งบ้านแค่นั้นเลย”“อ๋อ!! โอเคแม่กับพ่อเข้าใจแล้ว”ช่วงเวลา 21:30 นาที ผมออกจากห้องนอนลงมาดื่มน้ำที่ห้องครัว เจอแม่ยังนั่งดูซีรีส์อยู่ที่ห้องรับแขกอยู่เลย ด้วยความที่ผมกำลังคิดเรื่องพี่รหัสอยู่พอดี ผมก็เลยจะเข้าไปถามอะไรแม่หน่อย“แม่ครับ” ฟินเดินเข้าไปหาแม่ที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่ในช่วงเวลา 3 ทุ่มครึ่ง“ว่าไงลูก”“เคยมีคนทำเสียงตึงแบบดุๆ ใส่แม่ป่ะนอกจากพ่อในตอนที่ทะเลาะกันกับแม่”“ก็เคยนะ แล้วทำไมถึงถามเรื่องนี

@มหาวิทยาลัย…สายตาผู้คนจับต้องมองมาที่ทางฟินแต่ทว่าพวกเขาไม่ได้จ้องมองที่ฟิน จริงๆ แล้วมองเฟรมพี่ชายของฟินที่ลงจากรถแล้วเดินตามหลังฟินมา“ผมก็ว่าทำไมคนถึงมองมาทางนี้ พี่จะตามผมมาทำไม”“ก็มึงทำโทรศัพท์หล่นไว้ตรงเบาะที่นั่งในรถพี่ พี่ก็เลยเดินตามเอามาให้”“ผมไม่รู้ตัวเลยว่าทำหล่นไว้ ขอบคุณครับพี่” ฟินพูดพลางยื่นมือรับโทรศัพท์จากพี่ชาย“จะทำอะไรหรือลุกจากที่นั่งที่ตรงไหนก็ก้มมองที่นั่งและรอบๆ ก่อนว่าตัวเองทำอะไรหล่นไว้ไหมแล้วค่อยเดินหนีของจะได้ไม่หาย คิดดูนะถ้านี่ไม่ใช่รถพี่แกคงไม่ได้คืนนะโทรศัพท์เครื่องนี้ที่ราคาสองสามหมื่นอีกอย่างแม่คงดุแน่ๆ ถ้าแกทำของราคาแพงหาย”“รู้แล้วครับ เข้าใจแล้ว ผมไปได้ยัง”“เออๆ ไปได้แล้ว เสร็จกิจกรรมรับน้องก็โทรหาพี่เดี๋ยวพี่มารับ”“ครับ”นี่ละครับผมมีพี่ที่ค่อนข้างที่จะ…เอ่อก็อย่างที่เห็นๆ นี่แหละครับว่าเป็นยังไง มีพี่ชายแบบนี้ก็เหมือนกับว่าผมมีพ่อแม่อีกคน“มากับใครอ่ะนาย” จู่ๆ ก็มีคนเข้ามาถามผมต่างจากเมื่อวานที่ไม่มีใครเข้าหาเลยสักคน วันนี้ทั้งหญิงและชายเข้ามาถามผมว่าผมมากับใคร“พี่ชายเราเองแหละ”“พี่ชายของน้องเหรอ หล่อจังเลยอ่ะ” ผู้หญิงคนนี้ที่น่าจะไม่ใช่

มื้อเช้ากับพี่ชายในเวลา 10:30 นาที เพราะวันนี้ตื่นสาย แต่วันนี้วันอาทิตย์ผมตื่นสายได้“พี่เฟรมจะกลับหอกี่โมงอ่ะ”“ช่วงหัวค่ำก็กลับแล้ว”“อ้าวพี่ไม่ได้กินข้าวเย็นด้วยกันสิแบบนี้”“ใช่แล้ว”“พี่อยู่กินข้าวเย็นก่อนค่อยกลับ”“ทำไมอยากให้พี่อยู่จัง ปกติไม่เป็นต้องการพี่”“ก็คนนั่งกินด้วยกันมันเยอะกว่าปกติอ่ะ ผมอยากมีพี่นั่งกินด้วยค่อยสบายใจ”“พูดอะไรของแก จะพูดว่าเกร็งทำตัวไม่ถูกเวลาที่นั่งกินข้าวกับบ้านลุงต้นก็พูดมาตรงๆ”“เออครับพี่”“แม่ได้ยินยังครับที่ผมพูดเมื่อกี้”“ได้ยินเต็มสองหูเลยแหละ”“ต้องทำยังไงกับน้องมันดีครับมันดูไม่ค่อยกล้าที่จะร่วมทำอะไรกับครอบครัวลุงเลย”“แม่อย่าเอาไปบอกพ่อน่าเดี๋ยวพ่อเข้าใจผิดว่าผมไม่ชอบครอบครัวลุงต้น”“แม่ไม่ไปบอกหรอกแม่รู้นะว่าฟินไม่ชอบการทำอะไรร่วมกับครอบครัวคนอื่นแต่ว่านี่ก็ญาติเราฟินลองเปิดใจให้กับครอบครัวลุงเขาหน่อยไหม ส่วนเจ้าเฟรมที่พูดถึงเรื่องครอบครัวลุงต้นเมื่อกี้อย่าไปพูดให้เขาได้ยินเชียวนะเดี๋ยวเขาจะเข้าใจปิดครอบครัวเรา”“ครับ” เฟรมตอบแม่ก่อนฟิน เมื่อฟินเงียบแม่เลยมองไปทางฟินที่ยังไม่ตอบโต้อะไรแม่สักคำก่อนแม่จะพูดขึ้นมาอีกเพื่อให้ฟินตอบ“เข้าใจ