All Chapters of อาณาเขตแห่งความสดใสของนายโฮป (Territory of Brightness): Chapter 41 - Chapter 50

“กว่าจะมา” พลูพูดขึ้นเมื่อเห็นจูเนียร์กำลังเดินตรงมาที่โต๊ะอาหารตรงที่ผมกับพลูนั่งอยู่“ก็อาจารย์บอกจะเข้าช้า 30 นาที ป่ะไปเร็ว ลุกขึ้นไปเรียนกัน อีก 5 นาทีก็ถึงเวลาแล้ว”“เออๆ แต่จริงๆ ที่พวกกูนั่งอยู่ตรงนี้ก็เพราะรอมึงมานั่นแหละ พวกกูกินข้าวอิ่มกันสักพักแล้วถ้าไม่ใช่เพราะรอมึง กูก็คงขึ้นไปนั่งรอเรียนบนห้องเรียนแล้วป่านี้”“หยุดบ่นได้ยัง กูมาทันเวลาอยู่นี่ไง”ตั้งแต่เริ่มสนิทกัน พลูกับจูเนียร์ก็คุยกันอย่างสนิทสนมกันเหมือนกับว่าเป็นเพื่อนกันมานานหลายปีแล้ว ความเป็นกันเองคือที่หนึ่ง ผมก็ดีใจนะที่ได้สองคนนี้มาเป็นเพื่อนถึงแม้นิสัยผมบางจุดอาจจะมีบ้างที่ไม่เข้ากับสองคนนี้แต่ผมก็เชื่อว่าไปกันได้รอด“เออไอ้จูกูมีไรจะมาเล่าด้วยแหละ”มาถึงห้องเรียนสองคนนี้ก็หันไปกระซิบคุยกันเรื่องของผม เมื่อกี้ผมพึ่งพูดไปหยกๆ นะว่าดีใจที่ได้สองคนนี้มาเป็นเพื่อน ถ้าจะเปลี่ยนคำพูดตอนนี้จะยังทันไหม“เรื่องอะไรวะ” จูเนียร์พูดขึ้นด้วยความสงสัย“เมื่อเช้ากูเห็นใครมาส่งฟินก็ไม่รู้ เป็นผู้ชายหน้าตาดีเอาเรื่องเลยแหละ”“ใคร? อ๋อๆ จะเป็นใครไปอีกถ้าไม่ใช่รุ่นพี่คนนั้น พี่อะไรนะที่ฟินมันเคยเล่าให้ฟังว่าเขามาจีบมัน”“บ้าไม

2 วันต่อมาผมไม่คิดเลยว่าในวันที่ผมรอมานานวันที่พี่โฮปเขาควรต้องโผล่หน้ามาให้ผมเห็นได้แล้วมาสักที แต่กลับกลายเป็นว่าผมกับไม่เห็นหน้าพี่เขาโผล่หัวมาเลยทั้งวัน จนตอนนี้จะข้ามไปอีกวันแล้วก็ยังไม่เห็นพี่เขามาหาผมเลย“จะเที่ยงคืนแล้วนะ ยังไม่มาอีกเหรอพี่โฮป หรือว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพี่โฮปกันนะ”นอนอยู่ห้องคนเดียว พูดคนเดียวทั้งคืน ผมไม่เคยเป็นแบบนี้หมายถึงไม่เคยต้องคิดถึงใครหรือเป็นห่วงใครขนาดนี้มาก่อนถ้าไม่นับคนในครอบครัวนะ โทรไปถามชูก็บอกว่าไม่รู้เรื่องว่าพี่โฮปอยู่ไหนกลับมาหรือยังทำไงดีตอนนี้ผมนอนไม่หลับเลย เอาจริงๆ ผมไม่ได้ต้องการรอให้พี่เขามาหาผมแต่ผมเป็นกังวลกลัวว่าพี่เขาจะเป็นอะไรไปหรือเปล่าถึงได้หายไป ไลน์ไปก็ไม่ตอบกลับมา ทำให้ตอนนี้ผมนอนไม่หลับไม่ใช่เพราะว่ารอพี่เขามาหาแต่เก็นเพราะว่าเป็นห่วงเขามากๆตัดภาพมาอีกทีก็ถึงเช้ามืดของอีกวันแล้ว เมื่อคืนเป็นคืนที่ผมนอนหลับๆ ตื่นๆ ยันเช้ามืด ตอนนี้ตี 5 แล้วถึงแม้ผมไม่ได้ลุกขึ้นเปิดดูนาฬิกาก็รู้ว่านี่ตี 5 แล้วเพราะฟังจากเสียงข้างนอกห้องตอนนี้ เป็นเสียงที่ห้องครัว แม่ของผมตื่นมาเข้าครัวตอนตี 5 ทุกเช้า ตื่นเช้ามาก แม่ของผมทำงานที่เดียวกันกับพ

หลังจากที่ผมได้ก้าวเท้าเข้ามาด้านในห้องของพี่โฮปแล้วประตูห้องก็ถูกปิดลงโดยคุณแม่ของพี่โฮป“พี่โฮปอาบน้ำอยู่จริงด้วย” พอผมได้เข้ามาผมก็ได้ยินเสียงน้ำที่กำลังไหลกระทบลงพื้นกระเบื้องในห้องน้ำผมทำตัวไม่ถูกไม่กล้าที่จะยืนอยู่ตรงนี้ต่อ รีบหันหลังไปทางประตูห้องก้าวเท้าเดินไปยังประตูบานตรงหน้า ยื่นมือไปจับตรงลูกบิดก้านโยกเตรียมจับบิดลงเพื่อเปิดประตู“ทำไรอ่ะ” แต่เสียงของโฮปดังขึ้นซะก่อน มือของฟินก็ค่อยๆ ปล่อยจากลูกบิดก้านโยกของประตูแล้วฟินก็ค่อยๆ หันหลังไปมองทางต้นเสียง ก่อนจะก้มหน้าทันทีหลังจากที่มองไปเห็นโฮปกับผ้าขนหนูผืนเดียวที่พันรอบเอวปิดช่วงต้นขาจนไปถึงหัวเข่า“ถามว่าทำไร แล้วนี่เข้ามาได้ยังไง”“ปะเปล่าครับคือผมมะไม่ได้จะจะทะทำอาอะไร คือว่า…”“ค่อยๆ พูดไม่ต้องรีบพูด ฟังไม่รู้เรื่อง”“ผมไม่ได้จะทำอะไรครับ คือว่าที่เข้ามาได้เพราะแม่ของพี่เปิดให้เข้ามาครับ”“แม่พี่!”“ใช่ครับ”“แม่นะแม่ แล้วนี่มาทำอะไร”“คือว่า”“อ๋อ! นี่เบี้ยวนัดเขาแล้วยังจะกล้ามาหาเขาที่ห้องอีกงั้นเหรอ” โฮปพูดพลางส่ายหน้าที่ดูเหมือนจะอารมณ์เสียขึ้นมาแล้วก่อนที่เขาจะเดินไปยังตู้เสื้อผ้าเปิดตู้หยิบเสื้อผ้าออกมาใส่“เอ่อ!

[โฮป]เวลา 08:30 นาที“วันนี้มีเรียนป่ะมึง” เสียงของเพื่อนของผมที่พึ่งจะตื่น“มี ไม่เห็นเหรอกูกำลังทำอะไรอยู่” โฮปพูดด้วยน้ำเสียงห้วนๆ ในขณะที่กำลังใส่เสื้อผ้าชุดนักศึกษาเตรียมออกไปเรียน“กี่โมง”“9 โมงครึ่ง”“ห๊ะ!”“อือ! ไปไหมถ้าจะไปก็รีบลุก เพราะกูจะออกไปกินข้าวเช้าที่โรงอาหารของตึกเราด้วยนัดกับเพื่อนเราอีกสองคนไว้แล้ว”“เออไปๆ แล้วทำไมมึงไม่รีบปลุกกูตั้งแต่นานๆ วะ”“ไม่รู้! ก็นึกว่ามึงจะไม่ไป เห็นเมื่อคืนดื่มมาหนักจะไปเรียนไหวแน่นะ”“โอโห! มึงไม่คิดว่ากูขยันอยากจะไปเรียนเลยไง”“ใช่”“รู้จักกูน้อยไปซะแล้ว กูไหวครับ”“ไหวก็รีบลุกไปอาบน้ำแต่งตัว”“เออๆ”“เดี๋ยว! หมายถึงกลับไปอาบที่ห้องมึงนะไม่ใช่ห้องกู” โฮปเห็นเพื่อนกำลังจะเดินไปเข้าห้องน้ำก็เลยพูดแทรกขึ้นมาก่อนที่เพื่อนจะก้าวเท้าเข้าไปในห้องน้ำ“เออๆ กูแค่จะเข้าไปส่องกระจก”“กระจกด้านนอกห้องน้ำก็มีนะที่โต๊ะเครื่องแป้ง”“เออๆ กูกลับห้องกูละ”“อืม! ขอให้โชคดี” โฮปเดินไปส่งเพื่อนที่ตรงหน้าประตูพร้อมบอกเพื่อนเป็นในๆ ถึงเรื่องแฟนของชานมที่เลาะกันอยู่ แต่รู้ว่าตื่นเช้ามาเดี๋ยวเพื่อนอย่างชานมก็ง้อแฟนสาวได้อีกเหมือนเคย“ไอ้สัสพูดกับกูอย่างกั

“นี่! มานี่ๆ” โฮปเข้ามาในห้องแล้วเรียกฟินด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนก่อนเดินไปหยิบกุญแจรถยนต์ที่ห้อยอยู่ให้ประตูห้อง“หึ?” ฟินทำหน้างงเมื่อเห็นโฮปเรียก“มานี่เร็ว” โฮปหันหน้าไปเรียกฟินอีกรอบ“หึ! ไปไหนเหรอครับ” ฟินอาจจะยังงงๆ อยู่ว่าโฮปเขาจะพาไปไหนแต่สุดท้ายก็ตัดสินใจเดินไปหาโฮปที่ยืนรออยู่ตรงประตูห้อง“ป่ะ!”“เดี๋ยวครับบอกผมก่อนว่าจะพาไปไหน” ฟินจับแขนโฮปไว้ให้หยุดคุยกับเขาก่อนที่จะพาออกไปข้างนอก“พี่จะพาไปข้างนอก”“ข้างนอกแล้วคือที่ไหนครับ”“บ้านพี่เอง”“บ้านพี่!”“ใช่! พอดีวันนี้พี่ต้องไปกินข้าวเย็นกับครอบครัว”“แต่มันกำลังจะค่ำแล้วนะครับ ผมว่าผมคงไปด้วยไม่ได้”“ทำไมอ่ะ”“ที่บ้านผมน่าจะดุเอาถ้าเป็นเวลานี้”“ไปได้สิแค่บอกพ่อแม่ตรงๆ เอ่อแต่จะว่าไปวันนี้จริงๆ พี่ก็ลืมวันเกิดตัวเองไปแล้วนะถ้าฟินไม่มาเซอร์ไพรส์พี่ ว่าแต่ฟินรู้วันเกิดพี่ได้ไง”“พี่ชาเย็นบอกครับ ผมเล่าให้พี่ชาเย็นฟังว่าอีก 2 สัปดาห์ก็ถึงวันเกิดผมแล้วก็เลยจะให้พี่ชาเย็นหาของขวัญให้ผม แล้วพี่ชาเย็นก็พูดประมาณว่า…เดี๋ยวผมเล่าให้ฟังเลยก็แล้วกัน”[[“อย่าลืมของขวัญวันเกิดให้ผมนะครับพี่ชาเย็น อีก 2 สัปดาห์ก็ถึงวันเกิดผมแล้ว”“ได้สิสำหรับ