All Chapters of อาณาเขตแห่งความสดใสของนายโฮป (Territory of Brightness): Chapter 11 - Chapter 20

หลังจากกินข้าวที่ร้านอาหารเสร็จแล้วผมกับพี่โฮปก็มาเดินเล่นที่งานเทศกาลศิลปะของคณะศิลปกรรมศาสตร์ อันนี้ผมอยากมาเอง ผมนึกขึ้นได้ว่าผมจะมาซื้อกระถางต้นไม้ที่งานนี้ คนที่ผมให้ผมลืมก็เป็นพี่โฮปนั่นแหละครับ ทำตัวให้ผมตกใจที่หน้าคณะแล้วยังสั่งให้ผมขึ้นรถไปด้วยจนผมลืมไปว่าตัวเองจะไปทำอะไรต่อ มานึกขึ้นได้ก็ตอนจะกลับบ้านจริงๆ แล้ว ดีนะที่ผมนึกขึ้นได้ตอนที่เขาขับรถผ่านมหาวิทยาลัยพอดี“ทำไมไม่ให้พามาตั้งแต่ก่อนไปกินข้าว”“ผมก็อยากทำแบบนั้นนะครับแต่ผมลืมไปซะก่อน พึ่งจะมานึกขึ้นได้”“คนมาเดินเยอะขนาดนี้จะเจอไหมว่าร้านกระถางต้นไม้อยู่ตรงไหน”“ตั้งเห็นสิครับ ผมเข้าไปส่องในเพจมาแล้วร้านมันอยู่ติดกับร้านกระเป๋าผ้า”“แล้วไหนร้านกระเป๋าผ้าอยู่แถวไหน”“นั่นน่ะสิครับ”เนื่องจากคนมาเดินงานนี้เยอะมากทำไมผมที่ตัวเล็กๆ อาจจะเป็นผู้นำให้พี่โฮปเขาไม่ได้ดีเท่าไหร่ ผมพยายามเงยหน้ามองหาร้านขายกระถางต้นไม้ที่ผมจะไปซื้อแล้วครับแต่ว่าก็ลำบากเมื่อยคอซะเหลือเกิน ส่วนคนตัวสูงใหญ่กว่าผมอย่างพี่โฮปที่ยืนอยู่ด้านหลังของผมดูเหมือนกำลังพยายามทำหน้าที่ยืนกันไม่ให้คนอื่นเดินเบียดชนผมมากเกินไปใช่ครับผมดูออกผมรู้สึกแบบนั้นนะครับว

เช้าวันรุ่งขึ้นฟินตื่นขึ้นแต่เช้าก่อนพี่ชาย นึกถึงเรื่องเมื่อคืนฟินอยากรู้เรื่องนั้นมากๆ ว่าพี่ชายตัวเองกับชูทำอะไรกันฟินนั่งรอจนพี่ชายตื่นขึ้นมา ก่อนจะตัดสินใจถามพี่ชายไปโดยไม่กลัวว่าพี่ชายจะว่าเมื่อรู้ว่าเราแอบฟัง“พี่เฟรม”“ว่าไง”“เมื่อคืน”“เมื่อคืน ทำไมเหรอ”“ผมแอบฟังพี่สองคนคุยกันในห้อง”“แล้ว” เฟรมสีหน้าเปลี่ยนเมื่อเห็นน้องพูดว่าแอบฟัง”“อือแล้วถ้าสมมติพี่แอบฟังน้องคุยธุระอะไรนี้ได้ไหม”“ไม่ค่ะ”“แล้วแกจะมาอยากรู้อะไรเรื่องของคนอื่น มาแอบฟังแบบนี้ถ้าเป็นคนอื่นเขาไม่ปล่อยแกไปแน่”“ก็คนมันอยากรู้ว่าคุยไรกัน เห็นคุยตั้งแต่หน้าบ้านแล้วยังมาคุยกันที่ห้องอีก”“อ๋อนี่แอบฟังตั้งแต่ตรงหน้าบ้านแล้ว”“นิดเดียวค่ะ แต่ฟังไม่รู้เรื่อง”“แล้วยังไง จะมาฟังอยากปากพี่งั้นเหรอ”“ใช่ สรุปพวกพี่ผิดใจอะไรกัน”“ไม่มีไรหรอก”“เอาดีพี่บอกฟินหน่อย”“เออๆ บอกก็ได้”“ดีมากพี่”“ไม่มีไรแค่ช่วงตอนเย็นก่อนหัวค่ำ พี่กลับมาถึงบ้านเข้าห้องนอนเปิดคอมไลฟ์สตรีมเล่นเกมปกติ แต่ผ่านไปสักเกือบชั่วโมงไอ้ชูมันก็เข้ามาตอนไหนไม่รู้แล้วพี่เปิดกล่องอยู่ด้วยแถมพี่เล่นเกมกำลังมันส์แบบที่หยุดหันไปไล่มันออกไม่ได้ในตอนนั้น”“แ

“เอ่อ!!”“ครับ”“อ๋อพอดีว่าผมทำวิชาที่ต้องใช้การคำนวณไม่ได้ครับ ผมก็เลยอยากจะฝากพี่ไปขอเลคเชอร์วิชานี้กับพี่รหัสผมให้หน่อยได้ไหมครับ พอดีทักไปแล้วพี่รหัสยังไม่ตอบผมเลยครับ ฝากพี่ไปบอกพี่เขาอีกทีให้หน่อยนะครับ”เชี่ย! ไม่น่าเชื่อว่าพอผมได้โกหกผมก็โกหกได้ไหลลื่นดูเป็นธรรมชาติมากๆ ก็ว่าทำไมตอนเรียกพี่โฮปออกจากห้องนั่งเล่นพี่โฮปเขาถึงออกมากับผมด้วยอย่างง่ายๆ ทั้งที่ผมสร้างเรื่องโกหกเรียกเขาออกมาทั้งนั้น นี่ผมน่าจะโกหกเนียนจริงๆ“ได้สิ”แต่ทำไมตอนนี้พี่โฮปเขาดูจ้องหน้าเราแปลกๆ หรือว่าเขาเริ่มสงสัยว่าเรากำลังโกหกอะไรเขาอยู่ ไม่จริงหรอกเราโกหกเนียนขนาดนั้นเขาไม่มีทางจับได้แน่นอน“พี่โฮปมองหน้าผมทำไมครับ” ฟินพูดพลางก้มหน้าหลบหน้าโฮปที่กำลังจ้องมองหน้าเขาอยู่“แล้วจะทำตัวดูเก้ๆ กังๆ ทำไมล่ะ”“ตอนนี้ผมดูเป็นแบบนั้นอยู่เหรอครับ”“ใช่!!”“ขอโทษครับ”“ขอโทษทำไม”“ก็ผม… ไม่ขอโทษก็ได้ครับ”“แล้วไหนบอกว่าวันนี้จะไปทำบุญกับทางมหาวิทยาลัย”“คือว่า”“อ๋อตื่นไม่ทันสิ”“อย่างนั้นก็ได้ครับ”ผมยังไม่ทันพูดจบพี่เขาก็คิดเองเออเองแล้วว่าผมต้องตื่นสายแน่ๆ ถึงไม่ได้ไปทำบุญ แต่ความจริงผมตื่นเช้าครับแต่ผมอยากเสือก

ในตอนที่เรายืนอยู่ใกล้ๆ กันแบบนี้ผมอยากจะยื่นมือไปโอบไหล่น้องมากแต่ก็ไม่กล้า มันคือที่สาธารณะคนอยู่มากไม่เหมือนตอนที่อยู่บ้านเมื่อตอนกลางวันผมดูกล้ามากแต่ตอนนั้นผมคิดอยู่นานว่าจะทำดีไหม แต่สุดท้ายก็กล้าที่จะเข้าหาโดนตัวน้องแต่ตอนนี้ไม่กล้าแล้ว ทั้งคนเยอะและยังความรู้สึกบางอย่างมันดูเพิ่มขึ้นเรื่อยๆจริงๆ การโอบไหล่มันก็ไม่ได้แปลกอะไร ถ้าใครเห็นก็คงเฉยๆ ไม่ได้คิดสงสัยอะไรและไม่โฟกัสมาที่เราสองคนเป็นพิเศษหรอกนะ แต่คนที่จะโฟกัสและสงสัยก็เป็นตัวน้องฟินเองที่อาจจะรู้สึกแปลกๆ ที่ผมทำแบบนั้นกับน้อง การอยากจะทำอะไรแบบนั้นผมควรต้องเก็บไว้ก่อน“นี่!! ไหนบอกว่าจะมาซื้อของให้พี่ชาย” ผมไม่อยากจะขัดความสุขของน้องหรอกนะแต่ว่ามันก็ต้องขัดเพราะว่าน้องบอกเองว่าจะมาซื้อของ“ผมลืมไปเลย ขอโทษครับฟังเพลงเพลินไปหน่อย”“ไม่หน่อยมั้ง ตั้งสามเพลงแล้วที่ยื่นฟังมา”“แฮร์! ไปครับไปซื้อของกันดีกว่า”“อือ!”ขอดูหน่อยว่าการโกหกว่าจะมาซื้อของนี้ น้องจะซื้อของอะไรกันเพื่อให้การโกหกแนบเนียนที่สุด หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นด้วยสงสัยคงเปิดหาของที่จะซื้อสินะ“พี่ชายผมไลน์มาบอกว่าไม่เอาแล้วครับ” ฟินหยุดเดินหันหน้าเข้าหาโฮปก่อน

“ต้องบอกก่อนเลยนะคะว่าหนูไม่ได้คิดจะสงสัยพี่ต้นกับพี่สร้อยเลยค่ะและก็ไม่ได้สงสัยเด็กๆ ด้วย หนูจะสงสัยใครแบบส่งๆ ไม่ได้เพราะหนูเองก็ไม่มีหลักฐานอะไรมายืนยันว่าใครเป็นคนทำจริงๆ กล้องวงจรก็ไม่ได้ติดไว้ที่บ้านสักตัวเลยไม่มีหลักฐานที่จะว่าหรือเอาผิดใครได้” แม่ของผมพูดขึ้นมาต่อจากภรรยาของลุงต้น“แต่หลังจากวันนี้ผมก็คงต้องติดกล้องวงจรไว้แล้วล่ะครับ”“มันก็ต้องทำแบบนั้นแหละครับพ่อ”“แล้วเราจะรู้ได้ไงครับว่าใครเป็นคนขโมยไป” ชูพูดขึ้นหลังจากที่นั่งเงียบมาตั้งแต่เริ่มคุยกันเรื่องนี้ เขาพึ่งจะพูดขึ้นมา“มันก็เหลือแค่คนเดียวแล้วไหมคะ” ภรรยาของลุงต้นพูดขึ้นมาแถมมีแอบมองมาที่ผมเล็กน้อย“ป้าสร้อยหมายถึงใครเหรอครับ หมายถึงผมหรือเปล่าเมื่อกี้ตอนพูดเหมือนแอบมองมาที่ผมด้วยผมเห็นนะ” ตอนแรกแม่ผมก็บอกให้เป็นมิตรกับครอบครัวลุงต้นแต่ดูปฏิกิริยาของป้าสร้อยเมื่อกี้ผมก็เริ่มอยากกลับไปเป็นคนเดิมที่ไม่อยากจะเข้าไปสนิทกับครอบครัวของลุงเลย“ป้าไม่ได้ว่าฟินนะคะ”“แล้วที่ป้าพูดเมื่อกี้ป้าหมายถึงใคร”“เอ่อ!! ป้าหมายถึงรุ่นพี่ของน้องฟินค่ะ แต่ป้าไม่ได้ตั้งใจจะกล่าวหารุ่นพี่ของน้องฟินนะคะ แค่มันเหลือคนเดียวแล้วจริงๆ ที่จ