All Chapters of อาณาเขตแห่งความสดใสของนายโฮป (Territory of Brightness): Chapter 31 - Chapter 40

“ทำอะไรอ่ะ” พ่อใช้เสียงตะคอกใส่ผมทำเอาผมตกใจ อยากจะให้ผมตกใจสินะถึงได้ตะคอกใส่ดังแบบนี้“เอ๊ยพ่อ! ผมตกใจหมด” พ่อก็ทำสำเร็จจริงๆ ด้วยสิผมตกใจจริง รีบหันหน้าไปมองพ่ออย่างเร็วพร้อมกับเผลอโยนสำลีเช็ดหน้าใส่พ่อ“ฮ่าๆ”“พ่อมาตั้งแต่เมื่อไหร่”“พึ่งเข้ามาเมื่อกี้เอง”“นึกว่ามานานแล้ว”“แล้วนี่มาทำอะไรห้องพ่อ นั่งหน้าโต๊ะเครื่องสำอางแม่ด้วยทำอะไรแต่งหน้าเหรอ อย่าบอกนะว่าลูก ลูกพ่อแอบแต่งสวย”“ไม่ใช่ครับพ่อ พ่อคิดอะไรของพ่อเนี้ย!”“เดี๋ยวนี้โลกมันไปไกลแล้วลูก สมัยใหม่แล้วลูก ถ้าลูกเป็นจริงๆ บอกพ่อกับแม่ได้เลย เรื่องแบบนี้พ่อรับได้อยู่แล้ว ถ้าชอบเพศเดียวกันพ่อก็ไม่ว่าหรอก เดี๋ยวนี้ชายรักชายมีถมเถไป ลูกไม่ต้องอายไม่ต้องมาแอบแต่งนงแต่งหน้าแบบนี้ก็ได้”โอโห! ไปกันใหญ่แล้ว พ่อผมคิดไปถึงขนาดนั้นเลยแค่เห็นผมนั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องสำอางเอง จริงๆ ผู้ชายแท้ๆ สมัยนี้ก็มีโต๊ะเครื่องสำอางกันและแต่งหน้ากันก็มีถมเถไปพ่อคิดกับลูกตัวเองไปทางนั้นได้ไงกัน“พ่อ! ไปกันใหญ่แล้ว ผมแค่มานั่งเช็ดเครื่องสำอางออกจากหน้า พอดีรุ่นพี่สายรหัสเขาให้แต่งหน้าตลกๆ ทำคลิปแนะนำตัวแค่นั้นเองก็เลยได้มานั่งลบหน้าอยู่แบบนี้”“อ้าวเหร

“พี่ชาเย็นมีอะไรจะพูดหรือเปล่าครับ” ในเมื่อผมไม่กล้าที่จะขอกลับตอนเที่ยงคืนเอง ผมก็ขอโยนให้พี่รหัสเป็นคนพูดให้เองแล้วกัน“อะไรของเอ็งไอ้ฟิน พี่บอกตอนไหนว่าจะพูดอะไร”“ก็ที่พี่จะขออะไรพี่ๆ เขาให้ผมไง”“อ๋อ!” ไม่ต้องให้พูดตรงนี้ว่าคืออะไรแต่พี่ชาเย็นก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจว่าผมหมายถึงเรื่องการกลับบ้านให้ตรงเวลาอย่างแน่นอน“อะไรของพวกมึงวะ”“น้องรหัสผมมันจะให้ขอน้ำอัดลมให้ มันไม่ดื่มเบียร์ไม่ดื่มเหล้าครับ”เห้อ! ผมก็นึกว่าพี่เขาจะรู้ว่าผมหมายถึงเรื่องอะไร ไม่เป็นไรๆ ถึงแม้ไม่ใช่เรื่องเดียวกันกับที่ผมอยากให้ขอให้ผม แต่ก็ยังดีที่เป็นเรื่องนี้“ได้สิ เดี๋ยวพี่บอกพนักงานเอามาให้” พี่แพทพูดก่อนกวักมือเรียกพนักงานไปเอาน้ำอัดลมมาให้“ไม่ดื่มเหล้าแถมยังไม่ดื่มเบียร์ด้วยงั้นเหรอ” พี่ภูมิหันมาพูดกับผม“ครับ”“แพ้มันหรือแค่ไม่อยากดื่มเฉยๆ”“ไม่ได้แพ้ครับแต่แค่ไม่เคยดื่มก็เลยเลือกที่จะไม่ดื่มมาจนถึงทุกวันนี้”“แล้วไม่อยากลองดื่มดูหน่อยเหรอ บางทีสิ่งที่เอ็งไม่เคยลอง จริงๆ แล้วถ้าได้ลองเอ็งอาจจะชอบมันก็ได้นะ”“ผมไม่กล้าครับเพราะคิดว่ามันน่าจะเป็นของไม่ดี”“ถ้ามันเป็นสิ่งไม่ดีเขาไม่มาขายให้เราดื่มกันถึงทุก

“โอ๊ะ! แล้วทำไมรู้สึกหนักหัวอย่างงี้” ฟินลุกขึ้นจากโซฟาด้วยความไวแต่ต้องรีบทิ้งตัวลงไปนั่งที่โซฟาเหมือนเดิมเพราะรู้สึกหนักหัวหน่อยๆถ้ารู้ว่าดื่มเหล้าดื่มเบียร์แล้วมันเป็นแบบนี้นี่จะไม่ดื่มมันอีกเลยอย่างที่แม่บอกถ้าดื่มแล้วลำบากตัวเองและคนอื่นก็อย่าดื่มเลย นี่แหละเรากำลังดื่มแล้วลำบากตัวเองอยู่ตอนนี้ แต่ก็ต้องรีบลุกจากโซฟานี้ให้ได้อ่ะเนาะเพราะวันนี้ต้องเข้ามหาวิทยาลัยไปงานร่วมพิธีเปิดงานหนังสือเมื่อลุกขึ้นมาได้เดินออกจากห้องนั่งเล่นมาห้องจุดศูนย์กลางของบ้านที่เอาไว้รับแขก มองไปเห็นนาฬิกาเรือนใหญ่ที่ห้อยอยู่ผนังห้องตอนนี้เวลาอยู่ที่ 07:30 นาที ยังพอมีเวลาเตรียมตัวอีกเยอะที่จะออกไปร่วมพิธีเปิดงานหนังสือตอนเวลา 09:00 นาทีเมื่อเริ่มไม่มึนหัวเดินไหวแล้วอันดับแรกห้องที่จะไปคือห้องครัวเพราะยังไม่อยากเดินขึ้นบันไดไปห้องนอนตอนนี้ ขอหม่ำข้าวต้มก่อนแล้วค่อยขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วกันนะเวลาผ่านไปจนมาถึง 9 โมง ฟินออกมาร่วมพิธีเปิดงานหนังสือทันเวลาพร้อมกับเพื่อนอีกสองคนก็มาเหมือนกัน เสร็จจากงานพิธีเปิดอย่างไวเหมือนโกหก ทั้งสามคนได้รับชั่วโมงกิจกรรมเรียบร้อยก็รีบออกจากงานมานั่งกินกวยจั๊บร้านดังที่

กริ๊งๆๆ~ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังจูบปากกันอย่างดูดดื่มเกือบจะไปถึงขั้นที่เลยเถิดไปมากกว่าจูบ แต่จู่ๆ ก็มีเสียงโทรศัพท์มือถือของฟินดังขึ้น“พี่โฮปครับหยุดก่อนครับ”ทางโฮปเองไม่ได้ที่จะสนใจเสียงโทรศัพท์มือถือแต่อย่างใดตั้งหน้าตั้งตาที่จะทำสิ่งนั้นต่อทั้งเริ่มขยับไปไซร้ซอกคอฟินต่อ“อื้อออ!! อ๊ะ…พี่โฮปครับหยุดให้ฟินก่อนครับ ฟินจะรับสายโทรศัพท์” ฟินพูดก่อนยื่นมือไปกดเปิดโคมไฟตั้งโต๊ะข้างหัวเตียงให้สว่างก่อนมองหาโทรศัพท์มือถือยื่นมือไปหยิบขึ้น แล้วพบว่าเป็นสายของแม่ที่โทรเข้ามา“พี่โฮป!” ฟินหันหน้าจอโทรศัพท์ไปทางโฮปต้องการให้โฮปเห็นว่าใครโทรมา โฮปจะได้หยุดทำสิ่งนั้นแล้วให้คุยโทรศัพท์“ก็ได้” โฮปที่คร่อมอยู่ด้านบนตัวฟินกำลังไซร้ซอกคอฟินอยู่ก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นไปมองที่จอมือถือก่อนมองไปที่หน้าฟินก่อนพูดด้วยสีหน้าท่าทีที่ดูเหมือนคนน้อยใจ“ครับแม่ ว่าไงครับ”“ลูก! ลูกเป็นอะไรหรือเปล่า ไม่ได้มีใครทำอะไรลูกใช่ไหม ตอบแม่เร็วลูกไม่ได้โดนใครทำร้ายใช่ไหม”ในขณะที่ฟินกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ โฮปในตอนนี้ที่ยังอยู่ด้านบนตัวของฟินกับการให้แววตาออดอ้อนร้องขอมองไปยังฟิน แต่ฟินกับไม่ได้ใส่ใจอะไร ช่วงศีรษะปักลงซบที่

[โฮป]“อุ้ย! ถึงหอพอดี” คำพูดนี้ฟังก็รู้ว่าน้องต้องการเปลี่ยนเรื่องคุย“จะเข้าไปห้องพี่ด้วยไหม พี่จะไปเข้าห้องน้ำแป๊บเดียว”“แล้วพี่จะไปไหนต่อหรือเปล่า จะไปส่งผมตอนไหน”“ก็เดี๋ยวพี่เข้าห้องน้ำเสร็จจะไปส่ง”“งั้นผมรอบนรถครับ”“ตามใจ” โฮปพูดพลางเปิดประตูรถออกไปเข้าหอพักผมก็กะว่าจะล่อน้องเข้าห้องด้วยอีกครั้งนั่นแหละครับแต่ดันไม่สำเร็จ ไม่เป็นไรค่อยๆ เป็น ค่อยๆ ไป คิดอีกแง่ว่าถ้าได้อะไรที่ชอบมาง่ายๆ มันมักอยู่กับเราได้ไม่นานแต่อะไรที่ได้มายากๆ มันมักจะอยู่นานบางคนอาจจะไม่รู้ว่าผม…ผมเป็นอีกร่างหนึ่งเวลาอยู่กับคนที่ผมชอบที่ผมรู้สึกสบายใจเวลาอยู่ด้วย ผมจะเป็นอีกร่างหนึ่งให้คนนั้นได้เห็นอยากรู้ว่าเขาจะรับมือกับคนในร่างนั้นได้ไหม เช่นเรื่องการพูดจาการเข้าหาเขาแบบไม่ทันตั้งตัวเรื่องกวนๆ ที่ผมอาจเผลอทำออกมาโดยไม่ทันตั้งตัว“มาล่ะ” ผ่านไปได้ไม่นานเพียงไม่กี่นาทีโฮปเปิดประตูรถเข้าห้องมา“ไวจังครับ”“ไวเหรอ” ที่ไวก็เพราะจริงๆ แล้วผมไม่ได้ปวดท้องอยากเข้าห้องแต่ผมแค่หาเรื่องกลับมาห้อง“ครับ ไวมาก”“จะกลับบ้านตอนนี้เลยจริงๆ เหรอ” และอีกอย่างคือผมต้องการชวนน้องอยู่ด้วยกันก่อน“ใช่ครับ วันนี้อาจารย์ยก