วาสนาเคียงนิรันดร์ のすべてのチャプター: チャプター 1 - チャプター 10

เมืองหลวงต้าเฉวียน"คุณชาย ถึงเวลาแล้วที่ต้องนำโลงศพของฮูหยินไปฝังแล้วเจ้าค่ะ"เสียงของสาวใช้นางหนึ่งเอ่ยขึ้น ทำให้เสิ่นอี้ี่ที่ยามนี้เอาแต่ยืนมองโลงศพตรงหน้าพลันได้สติคืนกลับมา เขาเพียงพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะยื่นมือไปจับโลงศพสีดำเบื้องหน้า และเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงอาดูร"ได้ เจ้าให้คนมานำโลงศพของนางไปฝังเถิด”เอ่ยจบน้ำตาของเขาก็ไหลลงมาหยดแล้วหยดเล่า ชายหนุ่มหลับตาลงพยายามข่มกลั้นความโศกเศร้าภายในจิตใจแต่ทว่ายังคงไม่อาจทำได้หนิงเอ๋อร์ ข้ารักเจ้านะ ชายหนุ่มทำได้เพียงร้องรำพันในใจด้วยความปวดร้าวเขาคือบัณฑิตหนุ่มรูปงาม นามว่าเสิ่นอี้ ตระกูลเสิ่นของเขาเป็นแม่ทัพมาหลายชั่วอายุคน ยามนี้บิดาของเขารั้งตำแหน่งแม่ทัพใหญ่เสิ่น และยังมียังบรรดาศักดิ์ท่านโหว ส่วนเขาเองก็เป็นทายาทเพียงผู้เดียว แม้จะมีความสามารถทั้งบุ๋นและบู๊แต่กลับมิได้เข้าร่วมกองทัพเพราะชอบอยู่กับตำราตัวอักษรมากกว่า เมื่ออายุได้สิบแปดปีเขาแต่งงานกับเยี่ยนหนิง บุตรสาวของคหบดีผู้หนึ่งที่ร่ำรวยในเมืองหลวง เสิ่นอี้และเยี่ยนหนิงมีใจรักต่อกันอย่างลึกซึ้ง เขาแต่งนางเข้ามาเป็นภรรยาอย่างถูกต้องตามประเพณี ทว่าหกปีต่อมานางก็ล้มป่วยลงโดยไ

เมื่อไล่คนกลับไปหมดแล้ว เสิ่นอี้ก็เดินไปหาเสิ่นเป่าที่อยู่อีกห้องหนึ่งกับสาวใช้ร่างบึกบึนนามว่าจิ้นอิ๋ง เมื่อมาถึงก็พบว่าเสิ่นเป่านอนหลับไปเสียแล้ว เสิ่นอี้จึงไม่อยากรบกวนเวลานอนของบุตรชาย เขาจึงกำชับให้จิ้นอิ๋งดูแลเสิ่นเป่าให้ดีเพียงเท่านั้นยามกลางคืนที่เมืองฉางเยว่มีลมพัดเย็นสบาย ช่วงฤดูใบไม้ผลิเป็นช่วงที่อากาศเย็นกำลังดี เสิ่นอี้เดินทางมาทั้งวันก็รู้สึกเหนื่อยล้าไม่น้อย แต่เขากลับไม่ยอมพัก ชายหนุ่มจึงออกมาจากจวนเจ้าเมือง เขาไม่ได้นั่งเกี้ยวมา แต่ว่าเดินมาตามทางเรื่อยๆ พร้อมกับองค์รักษ์คนสนิทที่แต่งกายธรรมดาผู้หนึ่ง คนทั้งสองเหมือนพ่อค้าต่างถิ่นที่มาค้าขาย เพราะเดินทางมาถึงที่นี่ก็ค่ำมืดมากแล้ว จึงยังไม่มีราษฏรในเมืองฉางเยว่เห็นหน้าเขามากนัก นับว่าเป็นเรื่องดี ชายหนุ่มเดินดูของต่างๆไปเรื่อยเปื่อย สิ่งไหนที่ดูแล้วเหมาะกับเสิ่นเป่า เขาก็ซื้อกลับไปฝากบุตรชายที่เมืองฉางเยว่ค่อนข้างคึกคักไม่น้อยเลย มีชาวบ้านมาเดินเล่นกันเยอะแยะ มีร้านสุราและร้านอาหารมากมาย เขามองไปเรื่อยเปื่อย ก่อนที่สายตาจะหยุดอยู่ที่ป้ายร้านเหลาสุราซือจี๋เสิ่นอี้พลันนึกถึงสุรารสชาติดีที่นายอำเภออู๋นำมามอบให้ได้ จึง

เสิ่นอี้เมื่อได้ยินเช่นนั้น ก็รีบรุดตรงไปยังคุกที่คุมขังพวกอันธพาลเอาไว้เมือคืนนี้อย่างรวดเร็ว เมื่อมาถึงก็เป็นดั่งที่หมิงเจ๋อกล่าวเอาไว้ไม่มีผิด พวกอันธพาลยามนี้กลายเป็นบ้าเสียสติไปกันหมดแล้ว ปากก็เอาแต่พร่ำว่าในคุกมีผี ผีหลอกพวกเขา เสิ่นอี้ขมวดคิ้วนิ่วหน้า ก่อนจะให้คนไปตามหมอมาตรวจดูอาการ แต่กลับพบว่าไม่พบความผิดปกติใดๆ เลยแม้แต่น้อย เสิ่นอี้ถึงกับสงสัยเป็นอย่างยิ่ง เขาไม่เชื่อว่าในคุกแห่งนี้จะมีผี หากว่ามีจริงๆ นักโทษคนอื่นๆ ย่อมจะต้องกลายเป็นบ้าไปตั้งนานแล้ว ทว่านักโทษคนอื่นๆ ก็ยังปกติดีนี่ไม่ใช่เรื่องปกติ แต่จะหาสาเหตุอื่นใดย่อมไม่ใช่เรื่องง่าย เรื่องนี้คงต้องทำการตรวจสอบอย่างลับๆ เขาจึงสั่งให้หมิงเจ๋อไปสืบให้ละเอียดว่าเมื่อคืนนี้เกิดขึ้นบ้างทว่ากลับไม่พบร่องรอยใดเลยแม้แต่เล็กน้อยช่างน่าแปลกยิ่งนักแม้จะสืบไม่พบร่องรอยใดๆ แต่เสิ่นอี้ก็ยังคงไม่ยอมปล่อยผ่านเรื่องนี้ เขายังคงให้หมิงเจ๋อจับตาดูทุกการเคลื่อนไหวของนายอำเภออู๋และคนรอบตัวอย่างไม่ให้คลาดสายตาเวลาก็ล่วงเลยผ่านไปหลายวัน เสิ่นอี้มาอยู่ที่เมืองฉางเยว่ได้ร่วมเดือนแล้ว เหล่าชาวบ้านเองก็เริ่มจะคุ้นหน้าคุ้นตาเขามากขึ้น แต่กลั

"อร่อยจัง นี่เป็นมื้อแรกที่ข้ากินข้าวหมดสามชาม ขอบคุณพี่สาวมาก"เสิ่นเป่าเอ่ยไปยิ้มแย้มไป เขาลูบพุงของตนพร้อมกับเรอออกมา ไป๋จินเซียงมองดูเด็กน้อยตรงหน้าและยิ้มกว้างอย่างเอ็นดูเมื่อเสิ่นเป่ากินอิ่มแล้ว ไป๋จินเซียงก็คิดเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ นางจึงซักถามเขา"เสิ่นเป่า เจ้าบอกว่าเจ้าจำตำแหน่งของบิดาเจ้าไม่ได้ แต่เจ้าจำชื่อบิดาของเจ้าได้หรือไม่""แน่นอน"เสิ่นเป่าตอบอย่างรวดเร็ว"บิดาข้ารูปงามองอาจ เป็นบุรุษรูปงามที่สุดในเมืองหลวง เขาชื่อว่าเสิ่นอี้ และข้าก็ถ่ายทอดความงดงามมาจากเขา"ไป๋จินเซียงที่กำลังยกถ้วยชาขึ้นดื่มพลันสำลักออกมาทันที ก่อนจะถามเสิ่นเป่าอย่างรวดเร็ว"เจ้าบอกว่าบิดาเจ้าชื่อว่าอะไรนะ""เสิ่นอี้""เสิ่นอี้หรือ""ถูกต้อง ท่านจะตกใจทำไมนักหนา เก็บท่าทีตกใจไว้ตอนเจอบิดาข้าก่อนเถอะ รับรองว่าจะต้องตกตะลึงในความหล่อเหลาแน่นอน"ไป๋จินเซียงมองดูท่าทางแก่แดดแก่ลมของเสิ่นเป่าก็อดขำออกมาไม่ได้ แต่เมื่อคิดถึงเสิ่นอี้นางก็ลอบสูดปาก ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะมีบุตรชายโตถึงเพียงนี้แล้ว อยู่ๆ ความรู้สึกเศร้าใจก็พาดผ่านจิตใจของนางไปเมื่อคิดว่าเขาคงมีภรรยารออยู่ที่เมืองหลวงแล้ว นางก็อดปวดใจไม่ได้

ไป๋จินเซียงเริ่มมีท่าทางลนลานทำอะไรไม่ถูก เสิ่นอี้มองนางแวบหนึ่ง แล้วบอกขึ้นว่า"ข้าให้คนเตรียมอาหารเอาไว้ให้เจ้าแล้ว เจ้ารีบไปกินเถิด"เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้พูดอะไร คล้ายไม่ไ่ด้สนใจเลยด้วยซ้ำว่านางทำอะไร ภายในใจไป๋จินเซียงรู้สึกหดหู่อยู่บ้าง แต่เพียงครู่เดียวความรู้สึกนี้ก็ก็พลันหายไป นางยิ้มให้เขาก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย และไปกินอาหารที่เขาเตรียมเอาไว้ให้ เดิมทีนางไม่หิวเท่าใดนัก แต่ในเมื่อเขาทำมาให้แล้ว นางจึงมิอาจปฏิเสธน้ำใจของเขาได้ เมื่อนางกินอิ่มแล้วจึงคิดจะขอตัวกลับจวน ก่อนกลับยังกำชับอีกว่าอาหารของเสิ่นเป่านางจะทำมาให้เอง ไม่ต้องกังวล เสิ่นอี้เอ่ยขอบใจไป๋จินเซียงหลายคำ ก่อนจะให้คนไปส่งนางกลับจวนเมื่อกับมาถึงจวน ไป๋จินเซียงจามออกมาหลายครั้ง เพราะน้ำในแม่น้ำค่อนข้างเย็นไม่น้อย นางจึงมีอาการหวัดขึ้นมา หญิงสาวยกถ้วยน้ำขิงขึ้นมาดื่มเพื่อให้ร่างกายอบอุ่น ก่อนจะนั่งพักต่ออีกหน่อย ก่อนจะไปที่เหลาสุราและจัดการเรื่องบัญชีต่างๆ ตกเย็นก็รีบมาทำอาหารไปส่งให้เสิ่นเป่าที่จวนเจ้าเมืองเสิ่นเป่ารุ้สึกตัวแล้ว เด็กน้อยมีท่าทางร่าเริงเป็นอย่างมาก หลังจากกินอาหารที่นางทำก็นอนหลับไปอีกครา ไป๋จินเซี