Semua Bab บังเอิญรัก เมียแต่ง: Bab 11 - Bab 20

เซอร์ไพรส์พิเศษสามวันต่อมา"ไปเปลี่ยนใส่ชุดนี้...จะใส่อะไรแบบนี้เหมือนเด็กไม่รู้จักโต เดี๋ยวเขาก็ว่าฉันพรากผู้เยาว์เธอหรอก" หมอโปรดเอ่ยขึ้น พร้อมกับยื่นชุดเดรสสีหวานที่ดูโตกว่าชุดที่เธอใส่อยู่ มาให้เธอเปลี่ยนใหม่ทันทีปิ่นลดาเข้าไปเปลี่ยน และไม่ได้เอ่ยถามอะไร เพราะเธอก็ไม่มีสิทธิ์ และก็ไม่กล้าที่จะถามเขาอยู่แล้วด้วยปิ่นลดา เปลี่ยนชุดเสร็จเดินออกมา กำลังหยิบนาฬิกาข้อมือมาสวมใส่ หมอโปรดก็เดินมาจัดการให้เสียก่อน โดยที่เขาเป็นคนเลือกเรือนที่ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาหน่อย"ใส่เรือนนี้!...ส่วนเรือนนั้น ก็เก็บไว้ใส่แค่ตอนไปเรียนพอ" เอ่ยบอกพร้อมกับสวมใส่นาฬิกาให้กับเธอทันทีขณะที่พูดไปด้วย"ยื่นมือมาด้วย..."แล้วเอ่ยสั่งต่อ ปิ่นลดาจึงยื่นมือฝั่งขวาไปให้"มือซ้าย!!..." เสียงเข้มเอ่ยขึ้นปิ่นลดาจึงเปลี่ยน มายื่นฝั่งซ้ายไปให้ หมอโปรดหยิบแหวนเพชรเม็ดเล็กๆ ขนาดพองาม ไม่ใหญ่หรือเล็กจนเกินไป สวมใส่นิ้วนางให้แก่หญิงสาว ปิ่นลดายืนนิ่งทันที ที่เขาสวมแหวนให้ และจัดการเครื่องประดับทุกชิ้นให้เธอใส่"หมอ...แต่ปิ่นว่า" ปิ่นลดากำลังจะคัดค้าน"บอกให้ใส่ ก็ใส่ไว้ ไม่ต้องพูดหรือถามอะไรมาก"เธอเม้มปากเเน่นทันที ที่เขา

ไม่มีสิทธิ์ NCหลังจากที่กดวางสายจากคู่สนทนาไปแล้ว หมอโปรดก็กดปิดเครื่องโทรศัพท์มือถือไว้ แล้วโยนออกไปด้านข้างทันที"หมอลุกออกไปได้แล้วค่ะ...ปิ่นจะนอนแล้ว" เสียงหวานเอ่ยบอก พร้อมกับดันไหล่กว้างให้ลุกออก"แน่ใจเหรอ...ว่าจะได้นอน หืมมม" หมอโปรดเอ่ย พร้อมกับจับมือของเธอขึงไว้เหนือศีรษะด้วยมือของเขาแค่ข้างเดียวปากหยักก้มลงมาดูดปากบางอีกครั้ง และครั้งนี้จากที่จูบเนิบนาบดูดดื่ม กลับเริ่มเร้าร้อนขึ้นเรื่อยๆ เหมือนจะกินกลืนเธอไปทั้งตัว จูบที่เหมือนโหยหามานานแสนนาน"หมอ!...ที่หมอทำแบบนี้ หมอเคยรู้สึกดีกับปิ่นบ้างไหมค่?" ปิ่นลดาเอ่ยถามเสียงแผ่วเบา พร้อมกับส่งสายตาอย่างอ้อนวอน อย่างรอคำตอบ"อย่าถามคำถามอะไรแบบนี้อีก!...เธอมีหน้าที่ตอบแทนบุญคุณฉัน และมีหน้าที่แค่รอครางเรียกชื่อของฉันก็พอ...อย่าหวังอะไรให้มาก" ใบหน้านิ่งเอ่ยตอบเสียงเรียบไปเมื่อเขาเอ่ยคำว่าบุญคุณขึ้นมา เธอก็ได้แต่คิดน้อยใจในโชคชะตาของตัวเองเหลือเกิน เเต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะยังต้องพึ่งพาเขา เพราะน้องทีมยังต้องเรียน ยังต้องมีชีวิตและอนาคตในวันข้างหน้าปากหยังก้มลงจูบไปตามลำคอระหง ขบเม้มเพื่ิอให้เกิดรอยตีตราเอาไว้ สองสามจุด มือหน

ศึกชิงน้องทีม"อะไรนะครับ!...คุณแม่จะขอน้องทีมมาเลี้ยงที่บ้าน" หมอโปรดเอ่ยถามมารดา เมื่อนฤมลบอกว่าจะขอน้องทีมมาอยู่ด้วย"อืม...ก็แม่เหงานี้น่า..." นฤมลเอ่ยเสียงอ้อน"น้องทีมไม่ใช่ของเล่นนะครับคุณแม่" หมอโปรดบอกออกไป "อะไรกัน อยู่ๆก็อยากได้ลูกเขาไปเลี้ยง""ไม่ดีเหรอ!...ลูกจะได้ไม่ต้องเหนื่อยมาก ที่ต้องไปส่งน้องทีมที ส่งหนูปิ่นที" นฤมลให้เหตุผล"แต่นั้น...ลูกผมนะครับคุณแม่" หมอโปรดย้ำอีกที"แต่ก็เป็นหลานของแม่เหมือนกันน่ะ" นฤมลก็ไม่ยอมแพ้"ลูกก็ดูแลหนูปิ่นไปสิ!!!...พอหนูปิ่นเรียนจบลูกก็ปั้มเอาอีกสักคนสิ" นฤมลเอ่ยตอบอย่างลอยหน้าลอยตา เพราะอยากจะดูเชิงลูกชาวเธอ"คุณแม่ครับ...!""อะไรของแม่เขาน่ะ อยู่ๆก็มาแย่งลูกเขาไป""ไม่รู้แหล่ะ! เอาตามที่แม่บอก ส่วนเรื่องเรียน ของน้องทีมแม่จะจัดการเอง ลูกแค่ดูแลในส่วนของหนูปิ่นก็พอ ไม่ดีหรือไง? ที่เเม่เปิดโอกาสให้ลูกได้อยู่ ศึกษาดูใจกันสองคนอ่ะ""..." หมอโปรดเงียบทันที เมื่อมารดาเอ่ยเเบบนี้"ปิ่นว่าเรื่องนี้...เราถามความเห็นจากน้องทีมก่อนดีกว่าไหมค่ะ?" ปิ่นลดาพูดขึ้นบ้าง เมื่อเห็นศึกชิงน้องทีมเกิดขึ้น ระหว่างสองแม่ลูก"ก็ดีเหมือนกัน..."เสียงทุ่มเอ่ยรับ

บทลงโทษเมื่อหมอโปรดแนะนำตัวเสร็จ จึงทำการเช็คชื่อนักศึกษาต่อ แล้วทำการสอน บรรยายอธิบายสื่อต่างๆ จนเกือบหมดเวลา"สำหรับวันนี้ พอแค่นี้ก่อนครับ ไว้มาต่อวันหลัง ใครมีอะไรสงสัย หรือไม่เข้าใจตรงไหน สอบถามมาได้เลยครับ" หมอโปรดกล่าวขึ้นแล้วมีนักศึกษาหญิงคนหนึ่งยกมือและเอ่ยถามขึ้น "ศาสตราจารย์มีแฟนหรือยังค่ะ?"หมอโปรดจ้องมองมาทางปิ่นลดา ที่ตอนนี้ เริ่มมีหนุ่มข้างๆชวนคุย สายตาคมจ้องมองตาไม่กระพริบ ก่อนเอ่ยตอบ "เอ่อ...เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับการเรียนการสอน...ผมขอไม่ตอบนะครับ เพราะเป็นเรื่องส่วนตัว""วันนี้...พอแค่นี้นะครับ ขอบคุณนักศึกษาทุกคนครับ" เสียงทุ้มเอ่ยขอบคุณ แล้วสายตาคมกวาดสายตามาทางปิ่นลดา จ้องมองมาตาไม่กระพริบ "ส่วนนักศึกษาปิ่นลดา หลังจบคลาส ตามไปพบผมที่ห้องพักด้วยนะครับ" ว่าจบก็เก็บของแล้วเดินออกจากห้องไปทันทีนักศึกษาบางกลุ่มก็จับกลุ่มติฉินนินทา ที่หมอโปรดจ้องมองมาแต่ทางปิ่นลดา บ้างก็มองเหยียดหยามสารพัดสายตา"ศาสตราจารย์เรียกพบยัยปิ่นทำไมอ่ะชะนี..." เจมมี่ที่นั่งข้างเอ่ยถามหญิงสาวเพื่อนสนิทขึ้น"ฉันจะไปรู้ไหมล่ะแก...ก็นั่งอยู่ด้วยกัน" อันนาเอ่ยตอบกลับไป"แกไปทำอะไรผิดมาหรือเปล่าล่ะป

ของหวงธันวา NCคอนโดหรูใจกลางเมือง(ธันวา)"ไหนพี่บอกว่าจะไปส่งปริมที่คอนโดไงค่ะ...แล้วนี้ พี่พาปริมมาที่นี่ทำไม?" นริศราเอ่ยถามขึ้น เมื่อธันวาพาเธอมาที่คอนโดของเขาแทนไมาไปคอนโดเธอ"ไม่อยากอยู่กับพี่เหรอ? หรือว่ากลัว!" ธันวาเอ่ยถามเสียงแผ่วเบา พร้อมเดินเข้าไปสวมกอดจากทางด้านหลัง"ปะ เปล่าค่ะ แล้วพี่จะมากอดปริม ทำไมค่ะ" นริศราเอ่ยเสียงติดๆขัดๆ ธันวาที่ไม่พูดอะไร ขบเม้มติ่งหูเธอเบาๆ"พิ พี่จะทำอะไรค่ะ""กลัวเหรอ?...ไม่เห็นเข้ากับลุคการแต่งตัวแบบนี้เลยน่ะ...ต่อไปเลิกแต่งตัวแบบนี้น่ะ มันอันตรายนะรู้ไหม?" ธันวาเอ่ยสั่งห้ามทันที"...""ลุคเปรี้ยว เซ็กซี่ อาจจะดูสวย หรือให้ปริมดูโตขึ้น แต่ก็ไม่ได้ทำให้ปริมมีจิตใจที่แข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิมหรอกน่ะ แต่งแบบสาวหวานเหมือนเดิมเถอะ พี่ชอบ""พี่ชอบสาวหวาน..พี่ก็ไปหาเอาสิค่ะ ปริมจะเป็นของปริมแบบนี้ แล้วพี่จะทำไม!" นริศราเอ่ยประชดขึ้นทันที พร้อมกับหันไปจ้องตาเขม็ง"อื้อ...อ่อย อิม" เสียงอู้อี้ เอ่ยห้ามถูกลงไปในลำคอทันที เมื่อปากหยักก้มลงมาปิดปากเธอ"พี่ห่วง..." เสียงเอ่ยกระเส่า เมื่อถอนจูบออก"..." นริศราไม่ตอบอะไร กลับเงยหน้าขึ้นมองสบตาสายตาหวานเยิ้ม อย่