Semua Bab ดวงใจ คิมหันต์: Bab 11 - Bab 20

หายผับหรู"คุณปาลินครับ...คืนนี้พระพายไม่เข้ามาทำงานน่ะครับ" เสียงเข้มเอ่ยบอกเมื่อเดินผ่านผู้ตัดการสาวก่อนจะขึ้นไปด้านบน"คุณคิมว่าอะไรนะค่ะ!" ปาลินถามย้ำ เพราะไม่เชื่อหูตัวเองที่ได้ยิน"อ่อ...พอดีผมเจอเธอข้างนอก เธอบอกว่าไม่ค่อยสบายนะครับ""ค่ะ" ปาลินได้แต่รับคำคิมหันต์เดินขึ้นไปชั้นบน เข้าไปในห้องทำงาน อย่างรีบร้อน จิตใจกระวนกระวายเพราะเป็นห่วงคนที่อยู่คอนโดคนเดียว จึงรีบเร่งทำงานให้เสร็จเร็วๆหลายชั่วโมงผ่านไปคิมหันต์กำลังเก็บของเพื่อที่จะรีบกลับคอนโด โดยที่เขาเร่งรีบตั้งหน้าตั้งตาทำงานจนเสร็จท้าวยาวกำลังจะก้าวออกจากห้อง แต่ก็ต้องหยุดชะงักเสียก่อน เพราะมีแขกไม่ได้รับเชิญยุกเข้ามาหาถึงที่นี่"จะรีบกลับไปไหนล่ะค่ะคิม" ชะเอมเดินเข้ามาภายในห้องและเอ่ยถามขึ้น"เรื่องของผม...ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ" เสียงเข้มเอ่ยออกไป"เอมว่า...คืนนี้เรามาลำลึกกันหน่อยไหมค่ะ" ชะเอมเดินเจ้าไปประชิดตัวคิมหันต์ แล้วเอ่ยอย่างยั่วยวน"ถอยออกไปเถอะ...เราเคยตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอ...แล้วอีกอย่างผมมีธุระ""แหม่...คิมค่ะ ธุระอะไรเหรอค่ะ...นี้ก็พึ่งจะห้าทุ่มเองนะค่ะ อีกตั้งนานกว่าจะถึงเวลาปิด"อีกด้าน"อ้าวพระพาย...

วันเวลาเปลี่ยนสองปีต่อมาณ บ้านฤทธิไพศาลตั้งแต่วันนั้นจนถึงทุกวันนี้ วันที่พระพายหายออกไปจากชีวิตของคิมหันต์ ชายหนุ่มก็กลับมานอนที่บ้านและอยู่บ้านอย่างถาวร แล้วก็เข้าไปช่วยงานที่บริษัทของบิดา และนานๆที จะเข้าไปที่ผับ เพราะตอนนี้เขาให้คนดูแลแทน"วันนี้ลูกมีธุระ หรือทำอะไรที่ไหนหรือเปล่า ตาคิม!" คนึงนิจเอ่ยถามลูกชายเพียงคนเดียวของเธอ ที่กำลังจะเดินออกจากบ้านไปทำงานแต่เช้า เหมือนเช่นทุกวัน"ไม่มีครับ!...คุณแม่มีอะไรหรือเปล่าครับ" คิมหันต์หันมาตอบมารดา"แม่...จะพาลูกไปซื้อของ ลูกไปเป็นเพื่อนแม่หน่อยสิ ตาคิม""คงไม่ได้พาผมไปดูตัวอีกใช่ไหมครับ" คิมหันต์เอ่ยขึ้น เพราะเขารู้ทันมารดาของเขา เพราะตั้งแต่ที่เขามาอยู่บ้าน มารดาของเขาก็ชอบอ้างพาไปช็อปปิ้ง ไปเที่ยวบ้าง แต่เหตุผลคือ นัดเพื่อนให้ลูกดูตัวแค่นั้นเอง"รู้ทันแม่ตลอดเลยน่ะ""ก็แล้วเมื่อไหร่...คุณแม่จะหยุดทำเรื่องพวกนี้สักทีล่ะครับ""ลูกก็รู้เหตุผลของแม่ดีนี่ตาคิม ว่าเป็นเพราะอะไร ทำไมแม่ถึงทำแบบนี้""คุณแม่ครับ...""แม่กับพ่อก็แก่ลงทุกวันแล้วน่ะตาคิม แล้วลูกก็อายุเยอะแล้วน่ะ""ผมไปทำงานแล้วน่ะครับคุณแม่...ตอนเย็นเจอกันครับ" คิมหันต์รีบเป

เจอหน้ากันอีกครั้งคิมหันต์เดินออกมาจากห้องน้ำด้านล่าง แล้วก็เดินไปสูบบุหรี่ต่อ นานๆที เขาจะสูบบุหรี่ เขามักจะใช้บุหรี่ระบายอารมณ์เครียดติ่ง!เสียงข้อความมือถือของคิมหันต์ดังขึ้น ชายหนุ่มจึงดับบุหรี่ที่พึ่งจะสูบได้แค่ครึ่งม้วนทิ้ง แล้วกดเปิดอ่านข้อความดู{พวกกูกลับก่อนนะเว้ยไอ้คิม!...เมียพวกกูโทรตามแล้ว ขอโทษด้วยจริงๆน่ะเว้ย ที่อยู่ดื่มเป็นเพื่อนได้ไม่นาน ไว้วันไหนว่างๆ พวกกูจะเลี้ยงมึงน่ะ พวกกูหวังดีกับมึงเสมอน่ะไอ้คิม} ***หมอโปรด***คิมหันต์หย่อนโทรศัพท์ลงไปในกระเป๋ากางเกงคืน และกำลังจะเดินเข้าไปด้านในต่อ ก็ในเมื่อเพื่อนทั้งสองกลับออกไปแล้ว เขาก็จะเดินขึ้นไปที่ห้องทำงานเสียหน่อย แต่ทว่า"อุ้ย...ขอโทษค่ะ พอดีฉันรีบไปหน่อย ไม่ได้มองทางค่ะ ขอโทษอีกครั้งน่ะค่ะ" เสียงหวานกมหน้าก้มตากล่าวขอโทษขอโพยทันที โดยไม่ได้สนใจคนร่างสูงที่เดินชนแม้แต่น้อย"นี่เดิ..." คิมหันต์กำลังจะเอ่ยต่อ แต่ก็ต้องหยุดชะงักเพราะคนตรงหน้า ที่คุ้นเคยเป็นอย่างดี "พระพาย...""เอ่อ...คึ คือ...คุณจำคนผิดแล้วค่ะ ขอตัวก่อนน่ะค่ะ และขอโทษอีกครั้งค่ะ" หญิงสาวอึกอักทันที เมื่อคนร่างสูงตรงหน้านั้นเป็นใคร และกำลังจะขอตัว หันหล

ตามติดคิมหันต์ตัดสินใจ ขับรถพาหญิงสาวมาที่คอนโดของเขาเเทน เพราะหญิงสาวหลับอยู่ และไม่อยากรบกวน แถมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอพักอาศัยอยู่ที่ไหนคิมหันต์อุ้มพาเธอเขามาภายในห้องนอนของเขา ที่เขาไม่ได้แวะมาค้างที่นี่นานมากหญิงสาวที่หลับไม่รู้เรื่องตอนนี้ ถูกคิมหันต์คว้าเอามาไว้ในอ้อมกอด เเละก็หลับไปตามไปกันช่วงสายของวันคิมหันต์ลืมตาขึ้นมาเพราะเสียงโทรศัพท์มือถือของเขาขึ้นไม่หยุด"ครับ...คุณพ่อ"[คิม...ลูกอยู่ไหน? ลืมไปแล้วเหรอว่ามีงานเช้าวันนี้]"ผมขอโทษคุณพ่อด้วยน่ะครับ...วันนี้คงเข้าไปบริษัทไม่ได้แล้ว ฝากคุณพ่อจัดการแทนด้วยนะครับ"[นี่ลูก...ยังไม่หายโกรธแม่เขาอีกเหรอ]"ผมเปล่าครับคุณพ่อ...วันนี้ผมติดธุระจริงๆ"[แล้วตอนนี้ลูกอยู่ไหน]"คอนโดฯครับคุณพ่อ""พิพิม!..." เสียงของหญิงสาวละเมอเรียกชื่อของใครอีกคนแทรกเข้าไปในสายสนทนา[คิม...นั้นเสียงใคร?]"เดี๋ยวผมกลับไป...ผมจะเล่าให้คุณพ่อฟังนะครับ แค่นี้ก่อนน่ะครับ"มือหนากดตัดสายทันที"ฟู่ว์...ยัยตัวแสบ!!!...พิพิมเหรอ ใครชื่อพิพิม แล้วพิพิมเป็นใคร?" คิมหันต์ได้เก็บความสงสัยเอาไว้และเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นอีกแต่คราวนี้เป็นของหญิงสาว[พายแกอยู่

รู้ความจริงคิมหันต์ขับรถกลับมาถึงอพาร์ทเมนท์ของพระพายในช่วงตะวันลับขอบฟ้าแล้ว ชายหนุ่มเดินถือของพะรุงพะรังเต็มไม้เต็มมือไปหมด เดินขึ้นบันไดมาอย่างทุลักทุเลคิมหันต์กำลังจะเปิดประตูเข้าไปที่ห้องของพระพาย แต่โดนเรียกห้ามไว้เสียก่อน"เดี๋ยว!...นี่คุณเป็นใคร จะเข้าห้องคนอื่นสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้น่ะ หรือว่าจะมาทำมิดีมิร้าย..." น้ำอ้อย ที่กลับจากเอาขยะลงไปทิ้ง พึ่งจะเดินขึ้นมาหาพระพาย เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นชายหนุ่มกำลังจะไขกุญแจแจเข้าไปในห้องของหญิงสาว"ก็เอ่อ...ผม..."แกร๊ก....เป็นเสียงจากคนด้านในเปิดประตูออกมาเสียก่อน"พี่คิม!...หอบอะไรมาเยอะแยะ" พระพายเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นคิมหันต์ถือของพะรุงพะรังเค็มไปหมด "อ้าว!...พี่อ้อยจะไปไหนค่ะ" แล้วหันมาถามคนที่ยืนอยู่อีกฝั่ง"อ๋อ...พอดีพี่มาจากแวะเอาขยะลงไปทิ้งน่ะ เลยจะแวะมาหาพายเสียหน่อย แต่เจอคุณคนนี้เขากำลังไขประตูเจ้าห้องพาย" แล้วหันหน้ามาทางคิมหันต์ "รู้จักกันดีหรอ?" แล้วหันมาถามพระพาย"คือ..." พระพายกำลังจะเอ่ยตอบ"ผมเป็นสามีเธอเองครับ...พ่อของพิพิม" คิมหันต์พูดขึ้นมาเสียก่อน"พ่อของพิพิม สามี!...เป็นไปได้ยังไง ไหนพายบอกว่าพี่...""พี่อ้อยค่ะ...เด