Semua Bab พ่ายรัก เมียพฤตินัย: Bab 21 - Bab 30

สารภาพ(ผิด) NC“พี่เข้ามาทำไม เดี๋ยวแม่เห็นเอานะ” หญิงสาวรีบเอ่ยบอก เมื่อร่างสูงถอนจูบออกจากปากของเธอ“พี่นอนไม่หลับ” ร่างสูงเอ่ยบอกอย่างไม่สะทกสะท้านอะไรร่างสูงไม่ได้พูดอะไรให้มากความยาว อุ้มหญิงสาวมาวางลงบนที่นอน แล้วตามไปทาบทับร่างบางเอาไว้อีกที“พี่จะทำอะไร” หญิงสาวถามขึ้น แต่ก็พอจะเดาสถานการณ์ตอนนี้ได้แล้ว“ทำเอย” เสียงเรียบเอ่ยบอกออกมาอย่างจริงจัง“ตะ แต่พี่เพชร ห้องนี้ไม่เก็บเสียงนะ” หญิงสาวรีบดันหน้าอกแกร่งของร่างสูงห้ามเอาไว้ แล้วแย้งขึ้นมาทันที“เอยก็ร้องเบา ๆ สิ” เสียงเรียบเอ่ยกระซิบชิดที่ข้างหูของเธอลมหายใจอุ่น ๆ ที่เป่ารดต้นคอขาวของเธอนั้น ทำเอาเธอขนลุกซู่ไปหมด ลมหายใจเริ่มติดขัดขึ้นมา หัวใจเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ“พี่เพชร อื้อ...”แต่ไม่ทันที่เธอจะได้เอ่ยพูดอะไรออกมา ร่างสูงก็ก้มลงมาประกบปากของเธอเสียแล้ว ลิ้นร้อนตวัดเกี่ยวหยอกล้อกันอย่างเมามัน กวาดชิมน้ำหวานจากโพลงปากอวบอิ่มนั้นอย่างช่ำชองมือไม้ปลาหมึกเริ่มอยู่ไม่สุขเมื่ออารมณ์เตลิด จับหญิงสาวถอดชุดนอนตัวบางออกอย่างเร่งรีบ และตามด้วยเสื้อผ้าของตัวเอง ที่ใช้เวลาถอดไม่ถึงนาทีเสียด้วยซ้ำเนื้อตัวนุ่มนิ่มผิวพรรณขาวสะอาดตา

ทำหน้าที่ของลูกรถยนต์กระบะสี่ประตูป้ายแดงขับมาด้วยความเร็วสูง และจอดอยู่ตรงหน้าของทั้งสามที่ยังคงยืนสนทนากันอยู่ที่เดิม“มาครับ เอาของไปขึ้นรถกัน” พงศกรเปิดประตูรถลงมา แล้วเดินมาช่วยถือของปรียาภัทรเอาไปไว้ที่ท้ายรถน้ำทิพย์ยังคงมองสำรวจดูอย่างพิจารณา ด้วยสายตาที่ดูถูกดูแคลน คิดไปต่าง ๆ นานา ว่าชายหนุ่มคงจะเช่ารถจากที่อื่นมาแน่ เพราะดูรวม ๆ แล้ว คนอย่างปรียาภัทรเหรอจะมีคนรวย ๆ มาชอบ ไม่มีทางเด็ดขาด เธอต้องเหนือกว่าทุกอย่าง“ทิพฟี่ยูคุยกับไผคือบ่เข้าบ้าน ไอตามหายูตั้งโดน” (ทิพฟี่คุณคุยกับใครทำไมไม่เข้าบ้าน ฉันตามหาคุณอยู่ตั้งนาน) เสียงหนุ่มตาน้ำข้าวที่พูดไทยปนอีสานออกอย่างชัดเจน พูดขึ้นเมื่อเดินเข้ามาตามน้ำทิพย์ภรรยาของเขา“ฝรั่งอะไรวะ พูดอีสานชัดแจ๋วเลย” พงศกรเอ่ยซุบซิบกับหญิงสาวพอให้ได้ยินกันแค่สองคน“พี่เพชร” หญิงสาวตวาดเสียงดุใส่ทันที“เอย นี้ผัวเฮาเอง อเล็กซ์” (เอย นี้สามีฉันเอง อเล็กซ์) น้ำทิพย์พูดขึ้นกับปรียาภัทรเสีย“อื้ม...เฮากลับละ ต้องฟ้าวพาแม่ไปโรงบาลอีก” (อื้ม...ฉันกลับละ ต้องรีบพาแม่ไปโรงพยาบาลอีก) ปรียาภัทรไม่ได้สนใจ และไม่อยากเสวนาให้มากความ จึงรีบเดินขึ้นรถไปทันทีคืนน

บาดตา บาดใจเมื่อเห็นว่าเวลาล่วงเลยมาจนถึงดึกมากพอสมควรแล้ว กลุ่มของปรียาภัทรจึงแยกย้ายกันกลับ เพราะเธอต้องกลับไปฉลองกับพงศกรต่อที่คอนโดฯ“อชิ เราฝากไปส่งแตงกวาด้วยนะ เดี๋ยวเรากลับเอง” ปรียาภัทรหันมาบอกทางวชิรวิชญ์ เพราะตอนนี้ภัทรธิดาเมามาก แทบจะทรงตัวไม่อยู่แล้ว“อื้ม...เจอกันเปิดเทอมปีสุดท้ายของพวกเรานะ” ชายหนุ่มพยักหน้ารับให้อย่างเป็นมิตร แล้วพาหญิงสาวที่เมาหลับไปแล้ว ขึ้นรถแท็กซี่พากลับทันที“โอเค บ้ายบ้าย” ปรียาภัทรโบกลาให้แก่ทั้งคู่ ก่อนที่จะเดินออกไปเรียกรถกลับเหมือนกันทว่าติ๊ง!เสียงข้อความโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดันดังขึ้นมาเสียก่อน มือเรียวกดดูกลับต้องเบิกตากว้าง น้ำตาคลอหน่วยออกมามาทันที เมื่อได้เห็นในสิ่งที่ปลายทางส่งมาให้ แต่ไม่ทราบว่าคือใครที่ส่งมา แต่คนในภาพและคลิปนั้น เธอรู้จักเป็นอย่างดีมองดูสถานที่และโลเคชั่นที่ฝั่งนั้นส่งมา ปรากฏว่าเป็นที่ที่เธออยู่ตอนนี้นั้นเอง แต่ไม่ทันที่เธอจะได้ทำอะไรต่อกริ่ง กริ่ง กริ่งคราวนี้เป็นการโทรเข้ามาจากคนที่ส่งข้อความหาเมื่อกี้แทน ปรียาภัทรรวบรวมความกล้า มืออันสั่นเทากดรับทันที“สวัสดีคะ...” เสียงที่สั่นคลอนเอ่ยขึ้นทักทาย เมื่อรับสา

หายไปคอนโดมิเนียม(พงศกร)“กว่าจะยอมให้กูมาหาที่คอนโดได้ ก็ตอนที่เมียหนีหายไปแล้ว เป็นไงละปากเก่งดีนัก สุดท้ายก็ลำบากกูอีก” อัศนัยโพล้งขึ้นมาทันที ที่ได้เข้ามาภายในคอนโดฯของเพื่อนเป็นครั้งแรก“...มึงอยากพูดอะไรก็พูดไปเถอะ กูไม่มีอารมณ์จะมาเถียงกับมึงแล้ว เมียกูหายไปทั้งคน” พงศกรเดินไปทิ้งตัวลงกับโซฟาอย่างคนหมดแรงทันทีอัศนัยได้ภาพมาจากทางร้าน และมาเปิดให้พงศกรไล่ดูเหตุการณ์ตามเวลาที่เกิดเรื่อง ทั้งคู่ตั้งใจนั่งอยู่ดูภาพจากกล้องวงจนปิดอยู่นานก็นานกลับไม่พบเส้นทางที่หญิงสาวไปเลย เพราะภาพจับได้เพียงแค่บริเวณรอบๆ ร้าน“หายไปแบบไร้ร่องรอย...เฮ้อ แล้วมึงจะเอายังไงต่อวะ” อัศนัยส่ายหน้าทันที เมื่อดูภาพเหตุการณ์ทั้งหมดจบ แล้วหันมาถามคนข้าง ๆ“พรุ่งนี้จะไปตามหา เริ่มจากเพื่อนเธอก่อน ถ้าไม่เจอจะกลับไปตามที่บ้านเผื่อเธอหนีกลับไปที่บ้าน” พงศกรเอ่ยขึ้นบอก ตามความคิดที่เขาคิดเอาไว้“กูว่าน้องเขาไม่กลับไปบ้านหรอกว่ะ” อัศนัยพูดออกมาอย่างมั่นใจ“...” พงศกรหันไปมองหน้า แต่ไม่พูดอะไรเสียงโทรศัพท์ของพงศกรดังขึ้นมาอยู่หลายสาย และก็ตัดไปเอง เพราะเขาไม่ยอมรับสาย อัศนัยจึงหยิบขึ้นมาดูปรากฏว่าเป็นพ่อของพ.ศกรน

เจอหน้ากันอีกครั้งหนึ่งเดือนต่อมาปรียาภัทรยังคงอยู่ที่บ้านเรืองพาณิชยากุลเช่นเคย เพราะนิษฐาขอเอาไว้ ไม่ให้หญิงสาวไปไหนเพราะกำลังท้องอยู่ หากหญิงสาวไม่มีใคร เธอพร้อมที่จะรับหญิงสาวมาเป็นบุตรบุญธรรมอีกคน และตอนนี้อาการแพ้ท้องของเธอก็หนักเอาการ แถมจะรุนแรงขึ้นอีกเสียด้วยนิษฐาเลยขอให้เธออยู่ที่นี่ไปก่อน จนกว่าอาการแพ้ท้องจะหายดี เพราะทั้งสภาพร่างกายและจิตใจตอนนี้ของเธอ ช่างน่าเป็นห่วงเสียเหลือเกิน ทานอะไรก็ไม่ได้ นอกจากผลไม้เปรี้ยว ๆ เธอไม่อยากพบปะหน้ากับผู้คน นิษฐาจะพาไปโรงพยาบาลเพราะสงสาร แต่ปรียาภัทรก็ไม่ยอมไปเลยนิษฐาจึงให้หมอเข้ามาตรวจ และดูอาการของเธอที่บ้านแทน โดยให้นายแพทย์ณัฐพงษ์เป็นจัดแจงหาหมอและยาที่ดีที่สุดมาให้ส่วนเจ้าลูกชายตัวดีก็หายหัวไป ไม่ยอมติดต่อใครกลับมาเลย ตั้งแต่วันที่เกิดเรื่อง แถมงานที่บริษัทก็ไม่ยอมเข้าไปทำเลย ทุกวันนี้จึงเป็นหน้าที่ของพัฒน์พงษ์เข้าไปบริหารแทน และให้ลูกชายคนเล็กอย่างพจีพัฒน์กับลูกสะใภ้อย่างพีรดาไปช่วยดูงาน เพราะไม่อยากให้ลูกคนเล็กทราบเรื่องนี้ ส่วนลูกคนเล็กไม่ต้องพูดถึงเลย ติดเที่ยวติดเพื่อน ปาร์ตี้ไปวัน ๆ สักวันเธอจะหาคนมาควบคุมความประพฤติ“ต