Lahat ng Kabanata ng ทวงคืน: Kabanata 21 - Kabanata 30

คืนวันหนึ่ง หลี่เจียวสะดุ้งตื่น เนื่องจากได้ยินเสียงแปลก ๆ เหมือนบางอย่างตกลงมาอยู่ข้างหน้าต่างที่ตัวเองนอน เป็นเพราะช่วงนี้อากาศหนาวเหน็บ ทำให้สาวใช้ไม่ได้เปิดหน้าต่าง เพื่อป้องกันไม่ให้เจ้านายต้องโดนลมเย็นจากข้างนอก“ผู้ใดอยู่ข้างนอก” หลี่เจียวไม่มั่นใจว่าเวรเฝ้านางตอนดึกนั้น เป็นใคร จึงส่งเสียงเรียกออกไป“ข้าเองเจ้าค่ะ คุณหนูต้องการสิ่งใดหรือเจ้าคะ” ฉินซินสาวใช้ คนสนิทรีบลุกขึ้นมาจากห้องข้าง ทั้งยังส่งเสียงระคนตกใจ ปกติแล้วเจ้านายจะไม่ตื่นขึ้นมากลางดึก น้อยครั้งนักที่นางจะเรียกหาน้ำ“เมื่อครู่ข้าได้ยินเหมือนมีบางอย่างตกกระทบหน้าต่าง เจ้าช่วยบอกให้คนงานที่เดินเวรยามไปดูทีเถิด” หลี่เจียวเห็นว่าเป็นสาวใช้ข้างกายก็วางใจ รีบบอกในสิ่งที่ตัวเองต้องการออกไป“เจ้าค่ะ” ฉินซินรับคำโดยไม่ถามแม้แต่คำเดียว จากนั้นก็รีบเดินออกไปนอกเรือนเพื่อบอกกล่าวแก่บ่าวที่เป็นเวรยามผลัดดึกเมื่อตื่นขึ้นมาแล้วก็นอนไม่หลับ แม้ว่าอากาศบนเรือนจะอบอุ่น ราวกับอากาศช่วงวสันตฤดูก็ตาม รอเพียงหนึ่งถ้วยชา ฉินซินก็รีบเข้ามารายงาน“เรียนคุณหนู เวรยามดึกแจ้งว่าเป็นเพียงเหยี่ยวตัวหนึ่งเจ้าค่ะ” ฉินซินรายงานเพียงแต่ไม่ได้

หลี่เจียวก้าวออกจากห้องนอนชั้นใน ไม่ลืมที่จะสะกิดสาวใช้ให้ตื่น ฉินซินตื่นขึ้นมาด้วยความมึนงง ไม่มั่นใจว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเรื่องจริงหรือว่าความฝัน ทว่าเมื่อได้ยินเสียงเอะอะโวยวายอยู่หน้าเรือน ก็พอจะเดาได้ว่าเป็นความจริง“เอะอะโวยวายอันใดกัน” ฉินซินออกหน้าแทนเจ้านาย โดยมี หลี่เจียวนั่งรอที่โถงชั้นกลาง พูดจบนางก็รีบเดินออกไปยังเรือนชั้นนอกในทันที“คุณหนูของเจ้าอยู่ที่ใด ทหารเวรยามของทางการ แจ้งมาว่าพบโจรเข้ามายังบริเวณของจวนเรา ตอนนี้ทางการต้องการตรวจค้น” แม่บ้านพูดขึ้นพร้อมทั้งชะโงกหน้ามองหาใครอีกคนที่เป็นเจ้าของเรือน“คนร้ายเข้ามาที่จวนท่านราชครู เหตุใดถึงค้นเพียงเรือนฝั่งตะวันออกเล่า แล้วเหตุใดไม่เชิญเจ้านายคนอื่น ๆ ไปที่โถงใหญ่ เพื่อความปลอดภัย” ฉินซินไม่ยอมให้เข้าพบคุณหนูของนางโดยง่าย ไม่คิดเลยว่าการช่วยเหลือเหยี่ยวเพียงแค่ตัวเดียว จะทำให้จิตใจของนางว้าวุ่นเช่นนี้“เพราะท่านทหารเวรยาม แจ้งมาแล้วว่าคนร้ายมาทางเรือนนี้ จึงจำเป็นต้องค้นที่เรือนฝั่งตะวันออกเสียก่อน ส่วนเจ้านายคนอื่น ๆ ไปรวมตัวกันที่โถงใหญ่นานแล้ว” แม่นมใหญ่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแกมโมโห นางไม่ได้พูดค

เช้าวันถัดมา จวนของราชครูหลี่เงียบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มาก่อน หลี่เจียวตื่นแต่เช้าเพื่อไปแสดงความกตัญญู ข่าวเรื่องขบวนขององค์ชายแปดพร้อมกับเหล่าทหารกล้า กำลังมุ่งหน้าเข้าสู่เมืองหลวง ทหารเวรเปิดประตูเมืองต้อนรับ สองฝั่งข้างทางประชาชนต่างยืนรอต้อนรับกันอย่างท่วมท้น รวมทั้งเฝ้ามองลูกหลานของตนว่าจะมีรายชื่อกลับมายังเมืองหลวงบ้างหรือเปล่าคนตายก็ตายไป แต่ได้รับการยกย่องอย่างมีเกียรติ ฮ่องเต้มอบรางวัลแด่ทหารกล้าที่เสียสละชีพเพื่อบ้านเมือง อย่างน้อยคนในครอบครัวข้างหลังก็จะได้ไม่ลำบาก“วันนี้แล้วสินะที่กองทัพจะเดินทางมาถึงเมืองหลวง” ฮูหยินผู้เฒ่าเหล่ตามองหลานสาวคนโต ท่านไม่ได้พูดเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ได้รับรายงานว่าหลานสาวปลอดภัยก็วางใจไปช่วงหนึ่ง ไม่อยากทำเรื่องให้เอิกเกริก ที่ควรปิดก็ปิดหมดแล้ว เพื่อป้องกันไม่ให้ข่าวรั่วไหลออกข้างนอกแม้จะเป็นที่สงสัยกันอยู่บ้าง เรื่องที่ทหารเวรยามพร้อมกับทหารอีกจำนวนหนึ่งบุกค้นตามถนน ตรอก ซอกซอยต่าง ๆ ในคืนที่ผ่านมา แต่ทุกคนก็คิดไปในทิศทางเดียวกัน ว่าอาจจะเป็นการเตรียมความพร้อม สำหรับต้อนรับขบวนของเหล่าแม่ทัพนายกอง ที่สำคัญเลยก็คือมีองค

ทางด้านตำหนักฉงจื้อ ฮองเฮานั่งเคาะนิ้วเป็นจังหวะ เพื่อนับเวลารอว่าเจ้าเด็กคนนั้น คนที่ไม่ยินยอมเรียกนางว่าเสด็จแม่ จะมาหาเมื่อไหร่ สิบปีแล้วที่เขาไม่ยอมโผล่มาให้เห็นแม้เพียงเงาถึงแม้ว่าจะได้รับรายงานลับ ๆ จากขันทีว่าเมื่อถึงวันเกิดของเสวียนกุ้ยเฟย ตำหนักกุ้ยเฟยจะปิดประตูเงียบ แม้กระทั่งงานเลี้ยงเฉลิมฉลองช่วงสิ้นปี ซึ่งจะรวมเหล่าบรรดาพระญาติก็ไม่เห็นแม้เพียงเงา รวมไปถึงเสวียนกุ้ยเฟย ตั้งแต่เซ่าหมิงหยวนถูกเลี้ยงโดยพระองค์ นางก็เก็บตัวเงียบ ไม่ยอมออกมาพบปะเหล่าสนมวังหลังแม้กระทั่งฮ่องเต้ ผู้ซึ่งได้ชื่อว่าเป็นเจ้าของทุกอย่าง ในแต่ละปียังได้พบเพียงเดือนละครั้งเท่านั้น เมื่อเทียบกับเหล่าสนมคนอื่น นับว่าดีมากแล้ว ทว่าเทียบไม่ได้เลยกับสนมบางคนที่อยู่มาจนแก่ แต่ยังไม่มีโอกาสได้ถวายงานเลยสักครั้ง ทว่านางรู้ดีว่าพระองค์โศกเศร้าเพียงใด เมื่อประตูของตำหนักนั้นปิดเงียบไม่มีการเคลื่อนไหว“กราบทูลฮองเฮา องค์ชายแปดขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ” กงกง ขันทีใหญ่ประจำตัวฮองเฮาเอ่ยรายงาน“เชิญองค์ชายเข้ามา” เสียงเคาะหยุดลง แต่คนเคาะยังคงหลับตาอย่างเกียจคร้านอยู่ ใบหน้างดงามราวกับภาพวาดนิ่งสงบในกาลก่อนผู้คนต่างกล่

หลี่เจียวมัวแต่มองดูเจ้านกยักษ์กินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย จนไม่ทันสังเกตว่ามีใครอีกคนเดินออกจากห้องอาบน้ำของนาง พร้อมทั้งถอดรองเท้าหนังออก นั่งลงบนเตียงนอนของนาง กอดอกมองทั้งคนและนก อย่างยากที่จะคาดเดาอารมณ์“เหตุใดท่านถึง” หลี่เจียวสังเกตว่าถูกมอง จึงหันไปตามสัญชาตญาณ พบว่ามีคนหน้าหนานั่งบนเตียงนอนของนาง ซ้ำยังทำหน้านิ่ง คล้ายไม่พอใจอะไรบางอย่างอีกด้วย“เหตุใดถึงยอมให้อวี้เปิงนอนบนเตียง” มองพอแล้วจึงสอบถามหลี่เจียวขมวดคิ้วไม่พอใจในคำถาม ไม่ใช่เขาหรอกหรือที่ฝากฝังให้นางดูแลลูกชายให้ดี ๆ นางเอาใจใส่ถึงขั้นนี้แล้วยังไม่พอใจอันใดอีก“ข้างนอกอากาศหนาว แม้ว่าภายในห้องจะมีท่อส่งความร้อน แต่หม่อมฉันก็ยังไม่วางใจ ด้วยเห็นว่าอวี้เปิงบาดเจ็บ กลัวว่าจะหนาวเกินไป” นางอธิบายตามสิ่งที่ตนคิด แต่ไม่รู้ว่าทำไมกลับทำให้อีกฝ่ายไม่พอใจเซ่าหมิงหยวนรู้สึกคันยุบยิบที่หัวใจ เมื่อคิดถึงภาพเจ้าลูกชายนอนอยู่บนเตียงเดียวกับพระชายาของตน ต้องเป็นเขาไม่ใช่หรือที่นอนเคียงคู่กับนาง คิดไปถึงภาพนี้ ทำเอาเขารู้สึกร้อนที่กลางอก พลันหน้าแดงลามไปถึงหู แต่จำต้องเรียกสติของตนเองให้กลับมา ถูกใบหน้างดงามของนางล่อลวงให้จิตใจคิดเ