All Chapters of ทวงคืน: Chapter 31 - Chapter 40

เวลานี้มีขุนนางผู้ใดไม่รู้ถึงอำนาจมืดของชินอ๋องบ้างเล่า เหลือเพียงเวลาเหมาะสม หากฮ่องเต้แต่งตั้งองค์ชายแปดเป็นรัชทายาทพระองค์ใหม่ ตนมั่นใจเกินหกส่วนว่าชินอ๋องจะต้องก่อกบฏขึ้นอย่างแน่นอน แม้ว่าจะมีแม่ทัพเสวียนคอยหนุนหลังองค์ชายแปด ทว่าอยู่ไกลถึงชายแดนเหนือ กว่าจะมาถึงคงไม่ทันการณ์บุตรเขยที่ไม่เห็นหัวพ่อตาอย่างเซ่าหมิงหยวน ไหนเลยจะเป็นตัวเลือกที่ดีของหลี่หานได้ ติดตรงที่ใจเขามีความจงรักภักดีต่อฮ่องเต้ องค์ปัจจุบัน จึงไม่อาจปฏิเสธสมรสพระราชทานครั้งนี้ได้ หวังเพียงว่าเมื่อมีการแต่งตั้งรัชทายาทพระองค์ใหม่แล้ว จะทำให้ขุนนางมั่นใจในราชสำนักมากยิ่งขึ้น“แม่จะลองถามจางซื่อดู ว่านางเริ่มมองหาตัวเลือกให้ถิงเอ๋อร์บ้างหรือยัง จะได้หาข้ออ้างปฏิเสธตอบกลับไปทางตำหนักชินอ๋องได้” ฮูหยินผู้เฒ่าคิดออกมาได้ในที่สุด ก็คงจะมีทางเดียวเท่านั้นที่พอจะเป็นข้ออ้างกับทางชินอ๋องได้หลี่หานพยักหน้าพอใจ เรื่องเรือนหลังเขาไม่อยากจะข้องเกี่ยว สักเท่าไหร่ หากงานแต่งนี้ไม่ได้เกี่ยวพันกับบ้านเมืองก็แล้วไปเถิด คงปล่อยให้ฮูหยินจัดการไป ทว่าติดตรงที่จวนสกุลหลี่ ไม่เคยสุงสิงกับตำหนักชินอ๋องมาก่อน ด้วยว่าน้ำบ่อไม่ยุ่

หลี่ถิงหันไปมองคิดว่ามีคนแกล้ง แต่พบว่าหลี่เจียวยังยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับ นางหน้าซีดไปในทันทีทันใด เนื่องจากสารถีเป็นบุรุษ หากเขาตุกติก คิดจะปีนเตียงมาหานางขึ้นมาจะทำเช่นไร“เชิญคุณหนูรองขอรับ” โชคดีที่สารถีผู้นั้นก็คือเสี่ยวหลง เขาทำหน้านิ่งไม่ได้แสดงสีหน้าใด จากนั้นหันไปพูดกับหลี่เจียวว่า “พระชายาโปรดระวังด้วย อากาศชื้นทำให้ตั่งลื่นพ่ะย่ะค่ะ”หลี่เจียวทำเพียงพยักหน้า กลั้นขำเอาไว้ ยังไม่ทันได้แก้แค้น กรรมกลับตามสนองได้รวดเร็วทันใจนางยิ่งนัก นางก้าวขึ้นรถม้าไปอย่างมั่นคงโดยมีไป๋ลู่คอยดูแลอยู่ไม่ห่างหลังจากจัดการเรียบร้อยแล้ว ขบวนรถม้าของจวนราชครูก็ออกเดินทาง ใช้เวลาเดินทางกว่าสองชั่วยาม ก็สามารถเห็นประตูของวังหลวง เดิมทีใช้เวลาเพียงครึ่งชั่วยามก็เดินทางถึงวังหลวงแล้ว แต่วันนี้เป็นงานเลี้ยงใหญ่ที่สุดของปี ทำให้มีแขกมากมายต่างตบเท้าเข้าวังหลวงขันทีน้อยได้รับมอบหมายเป็นพิเศษ หากรถม้าของจวนราชครูหลี่มาถึงแล้ว ให้เขาอำนวยความสะดวก ส่งพระชายาไปยังตำหนักหลังเพื่อป้องกันไม่ให้พระชายาโดนไอเย็น คนสกุลหลี่จึงได้รับอานิสงส์ในครั้งนี้ด้วยเช่นกัน“องค์ชายแปดช่างใส่ใจพี่ใหญ่ยิ่งนัก” หลี่ถิงอดพูดจา

ทางด้านหลี่ถิงกำลังร้อนใจ เนื่องจากข่าวเรื่ององค์ชายแปดขอสมรสพระราชทานให้กับองค์หญิงเก้าด้วยองค์เองนั้นเป็นเรื่องจริง นางเสียใจที่ครั้งหนึ่งตนเคยปักใจรักชายใจดำอำมหิตผู้นั้น ได้แต่หวังว่าหลี่เจียวเมื่อแต่งเข้าไปแล้ว จะต้องช้ำใจตายไม่ช้าก็เร็ว คนป่าเถื่อนเช่นนั้น ดีแล้วที่นางไม่ได้แต่งด้วย“ท่านแม่ นี่มันเรื่องอันใดกันเจ้าคะ เช่นนี้แล้วข้าจักเอาหน้าไปไว้ที่ใดกัน ดวงแปดอักษรก็แลกกันแล้ว เหตุใดซื่อจื่อถึงยังรับปากเรื่องสมรสพระราชทานอีก” หลี่ถิงอดกลั้นไม่ระเบิดอารมณ์ตั้งแต่อยู่บนรถม้า แม้ว่าขากลับนางจะขอตัวนั่งรถม้าหลังเดียวกับมารดาก็ตาม“แม่ก็ไม่รู้เหมือนกัน ถิงเอ๋อร์รอสักหน่อย แม่กำลังส่งจดหมายไปสอบถามกับทางนั้นอยู่ หากเขาเห็นลูกสาวของแม่เป็นเพียงดอกไม้ริมทาง เราก็ไม่จำเป็นต้องไปเสียเวลากับคนเช่นนั้นอีก มีคุณชายไม่น้อยที่ต้องการคุณหนูที่เพียบพร้อมเช่นเจ้าไปเป็นภรรยา” จางซื่อปลอบใจบุตรสาว ไม่รู้ว่าทำไมบุตรสาวของนางถึงได้โชคร้ายเพียงนี้“ไม่ ข้าไม่ยอม ในเมื่อข้าแลกดวงแปดอักษรก่อน แม่สื่อก็มาทาบทามสู่ขอเอาไว้แล้ว ถึงอย่างไรข้าก็ต้องได้แต่งเข้าไปเป็นชายาเอก หากฮ่องเต้อยากได้ซื่อจื่อเป็นรา

หลี่เจียวนึกถึงคำพูดที่องครักษ์หญิงถ่ายทอดมาก็หน้าแดง แม้ว่าจะไม่มีคำใดชวนให้หลงใหล ทว่านางกลับรู้สึกว่ากำลังถูกข้อความของเขาเกี้ยวนางอยู่อย่างไรอย่างนั้น “บอกแล้วเพคะ”“เช่นนั้นเจ้าสงสัยสิ่งใดหรือ” เซ่าหมิงหยวนมองเห็นคำถามบนใบหน้าของนาง“หม่อมฉันสงสัยว่าพระองค์มาที่นี่ด้วยเหตุใดเพคะ” หลี่เจียวพูดออกไปในที่สุด หากไม่พูดเขาก็คงไม่ยอมไปเป็นแน่“ข้านึกว่าเจ้าต้องการให้ข้าจัดการกับสองแม่ลูกนั่นเสียอีก แล้วไม่อยากรู้หรือว่าข้าจะจัดการอย่างไรกับสองคนนั้น” เซ่าหมิงหยวนเดินประชิดตัว หลี่เจียวถอยหลังไปจนกระทั่งนั่งลงบนเตียงนอน จากนั้นก็ถูกวงแขนแกร่งคร่อมร่างเอาไว้หลี่เจียวพยายามขืนตัวไม่ให้ล้มลงไป เพราะหากชายหญิงอยู่ในท่าทางที่ล่อแหลมเช่นนั้น เกรงว่าเขาจะยับยั้งอารมณ์เอาไว้ไม่อยู่“ไม่อยากรู้เพคะ” นางหันหน้าหนีไปอีกทาง ไม่ยอมสบตากับดวงตาเหยี่ยวคู่นั้น“หึ ข้านึกว่าพระชายาจะดีใจเสียอีกที่ได้พบหน้าพระสวามี” เซ่าหมิงหยวนหัวเราะในลำคอ จากนั้นก็ไล้มือไปตามกรอบหน้างาม ผิวหน้าของนางนุ่มลื่น ทำให้นึกอยากจะสัมผัสมากกว่านี้“ลุกขึ้นไปคุยกันดีกว่านะเพคะ”“เช่นนั้นก็ตอบมาก่อน ว่าดีใจหรือไม่ที่ได้พบข

เดิมทีตั้งใจจะเข้ามาเพื่อมองหน้าบุรุษที่ฝังอยู่ในใจ แม้จะรู้ว่าเขาร้ายกาจ ทว่าใบหน้าคมคายหล่อเหลานั้น กลับทำให้นางตัดใจลืมไม่ลง นางอยากจะให้เขาได้มองให้ชัดสักครั้ง จะได้รู้ว่านางเองก็มีดีไม่ด้อยไปกว่าพี่สาวเลยสักนิดแต่คาดไม่ถึงว่านอกจากเขาจะไม่ชายตาแลแล้ว ยังสั่งลงโทษนางอย่างเลือดเย็นอีกด้วย ไม่ให้โอกาสนางได้อธิบาย กลับสั่งลงโทษ คล้ายว่าตนทำความผิดร้ายแรงอย่างไม่น่าให้อภัย“ข้างนอกอากาศหนาวเย็น เกรงว่าไอเย็นจะเข้าแทรก ทำให้น้องรองไม่สบายเอาได้ อีกไม่นานที่จวนของเรากำลังจะมีงานมงคล ขอพระองค์ทรงเมตตาด้วยเพคะ” หลี่เจียวสวมบทบาทพี่สาวที่แสนดี ร้องขอให้องค์ชายแปดอภัยให้กับน้องสาวของนางเซ่าหมิงหยวนยกยิ้มมุมปาก ยอมเล่นละครไปตามนาง “ได้ เห็นแก่เจียวเจียว ข้าจะละโทษคุณหนูรองสักครั้งหนึ่ง”“ขอบพระทัยองค์ชายแปดเพคะ” หลี่ถิงรีบก้มหน้าลงกับพื้น กล่าวขอบคุณเซ่าหมิงหยวนในทันที“คนที่เจ้าควรจะขอบคุณคือพี่สาวของเจ้า หาใช่องค์ชายเช่นข้าไม่” เซ่าหมิงหยวนกล่าวตำหนิหลี่ถิงอยากจะมุดหนีออกไปจากห้องนี้ ยิ่งอยู่ก็เหมือนกับว่าตนเองกำลังถูกดินฝังกลบหน้า ไม่สามารถหายใจได้เลย เซ่าหมิงหยวน ท่านใจร้ายกับข้ามากเก