Semua Bab เหมยฮวาฤดูหนาว: Bab 1 - Bab 10

เจ้าของร่างระหงยืนแหงนหน้าแผดเสียงหัวเราะดังลั่น เรียกได้ว่าไม่สนฟ้าแคร์ดินใดๆ ทั้งสิ้น เธอในตอนนี้ไร้ความรู้สึกเสียใจต่อการจบชีวิตของตัวเองอย่างสิ้นเชิง ความยินดีนั้นมีมากมายจนทำให้ไม่ทันได้สังเกตว่าห่างออกไปยังมีสายตาอีกสองคู่จับจ้องมาที่ตน“แน่ใจแล้วหรือท่านผู้เฒ่า ว่านางเป็นวิญญาณจากเขตของท่าน” หนึ่งในสองเป็นชายหนุ่มผู้มีใบหน้าหล่อใสกับการแต่งตัวสไตล์เกาหลี ซึ่งกำลังเป็นที่นิยมในยุคสมัยกล่าวขึ้น“แล้วนั่นนางเป็นอะไรของนาง ดวงวิญญาณก็เป็นบ้าได้ด้วยหรืออย่างไรกัน” สายตาของเขาจับจ้องร่างที่อยู่ห่างออกไปเบื้องหน้าอย่างไม่ลดละ ในแววตายังแฝงไว้ด้วยความหวาดระแวงลึกๆ ผู้ที่ถูกเรียกว่าผู้เฒ่าหันหน้ามามองคู่สนทนา ก่อนจะเบือนหน้าหันกลับไปมองร่างบอบบางนั้นอีกครั้ง แล้วเอ่ยตอบอย่างจนปัญญา“ข้าเองก็ไม่แน่ใจนัก ไม่เคยมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น หรือว่าวิญญาณของนางจะได้รับผลกระทบจากความผิดพลาด” คนหนุ่มกว่าเม้มริมฝีปากแน่นกับคำตอบที่ได้รับ ก่อนจะยอมรับเงียบๆ ในใจ‘ใช่แล้ว มันไม่เคยเป็นแบบนี้ ไม่เคยมียมทูตหรือผู้รับดวงวิญญาณคนไหนที่เคยบันทึกเอาไว้ว่าเคยพบเจอวิญญาณคนตายที่เป็นบ้า! เพราะต่อให้เป็นคนบ

ในช่วงเวลาของการรอคอย ยามเช้าตรู่ของวันที่สี่ แสงสีทองของดวงอาทิตย์เริ่มสาดส่องจับขอบฟ้ารำไร พระจันทร์ทิ้งตัวร่วงหล่นลงสู่พื้นผิวน้ำ ดวงดาราน้อยใหญ่บนผืนฟ้าต่างพากันหลบเร้นกายเหมยฮวาสีแดงสดเบ่งบานงามสะพรั่ง หยาดน้ำค้างเกาะตามกลีบดอกสีสดใส สะท้อนแสงแวววาวหยอกล้อกับแสงอ่อนๆ ในยามเช้า ส่งผลให้ทิวทัศน์รอบบริเวณงดงามปานสรวงสวรรค์ชั้นฟ้าทว่าในจวนนั้นเล่า หาได้มีผู้ใดคิดจะให้ความสนใจกับความงามของทัศนียภาพไม่ ด้วยว่าเวลานี้มีเสียงร้องเล็กๆ เสียงหนึ่งดังขึ้นในจวน ดึงความสนใจของพวกเขาได้ชะงัดนัก“อุแว้ๆๆ”ในห้องนอนเต็มไปด้วยบรรดาหมอตำแยที่แม่ทัพหนุ่มดั้นด้นวิ่งไปลากตามตัวมา จนกลุ่มคนแทบจะล้นออกมานอกห้องณ เวลานี้แต่ละคนล้วนมีสีหน้าปรีดากันถ้วนทั่ว เฟยเซียนเผยรอยยิ้มอ่อนหวานแฝงความยินดี ใบหน้านางเต็มไปด้วยความอ่อนล้า ทว่ายังคงงดงามดังเดิม แม้ยามนี้จะเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อเม็ดโตก็ตามยิ่งเมื่อสายตามองเห็นร่างเล็กๆ ในห่อผ้าสีขาวสะอาดตาที่หมอตำแยคนหนึ่งอุ้มมาอยู่เบื้องหน้า ฮูหยินจ้าวก็แทบหายคลายความเหนื่อยล้าเป็นปลิดทิ้ง“ยินดีด้วยเจ้าค่ะฮูหยิน ท่านได้บุตรสาว”หมอตำแยวัยชราผู้อุ้มร่างเล็กในห่อผ้าเอ

แม่ทัพไร้พ่ายเร่งฝีเท้าเดินจ้ำอ้าวด้วยความเร็วหลังจากที่สลัดเสนาบดีฝ่ายซ้ายออกไปให้พ้นทางตนได้ ถึงแม้จะข่มขู่ให้อีกฝ่ายหยุดความคิดเช่นนั้นไปแล้ว ทว่าใบหน้าคมเข้มของแม่ทัพยังคงมีริ้วรอยแห่งความกังวลใจแฝงอยู่ไม่น้อย เพราะเขาไม่มีความมั่นใจเลยสักนิด หากอีกฝ่ายไม่เกรงกลัวคำขู่เช่นหมูไม่เกรงน้ำร้อน คิดหาหนทางใช้ความดีความชอบขอให้ฮ่องเต้มีราชโองการขึ้นมา ฮวาเอ๋อร์บุตรสาวสุดที่รักของเขาคงมิแคล้วต้องถูกบีบให้ยอมจำนนหมั้นหมายกับไอ้เด็กน้อยตระกูลฉีเป็นแน่แท้ อย่างไรเสียฉีหลิงเฟยเจ้าเสนาบดีเฒ่าคงไม่มีทางยอมถอยหลังกับอีแค่เจอคำขู่ลอยๆ พวกนั้นเป็นแน่‘เอ... หรือว่าข้าจะทำให้เจ้าเด็กเยว่จินนั่นพิการดีนะ อือ... ไม่ได้ๆ เกิดอวี้หลางบ้าจี้สงสารมัน แล้วมีราชโองการให้ฮวาเอ๋อร์ของข้าแต่งเข้าตระกูลฉี ลูกสาวข้ามิต้องกลายเป็นเมียคนพิการหรอกหรือ’ท่านแม่ทัพผู้ออกอาการหวงบุตรสาวครุ่นคิด ก่อนจะเผยรอยยิ้มยินดีออกมาเมื่อคิดหาทางออกได้‘ใช่แล้ว จะไปยากอะไรเล่า หากทำให้พิการแล้วเป็นปัญหา ถ้าอย่างนั้นก็เชือดทิ้งไปเสียเลยสิ ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว งั้นก็รอเก็บรวดเดียวเลย ตระกูลไหนกล้ามาทาบทามลูกสาวข้า ข้าจะเก็บพวกมันรวดเดี

จ้าวเฟยเซียน ฮูหยินหนึ่งเดียวแห่งจวนไร้พ่ายยืนตัวตรงสง่าจ้องมองบรรดากลุ่มคนที่ยืนแออัดกันอยู่หน้าจวนนางพ่นลมหายใจขึ้นจมูกน้อยๆ นับเป็นเวลาเกือบปีแล้วกระมังที่จวนไร้พ่ายมักจะมีชาวบ้านชาวเมืองแห่แหนกันนำข้าวของมามอบให้แก่คุณหนูจ้าวเสมอ เช่นวันนี้ส่วนสาเหตุน่ะหรือ เป็นเพราะแม่ทัพผู้เป็นสามีตัวดีของนางอย่างไรเล่า ที่ดันทะลึ่งปล่อยข่าวลือเสียใหญ่โตว่าทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลจ้าวนั้นเกิดล้มป่วยติดโรคประหลาด ทำให้ใบหน้าอัปลักษณ์และร่างกายพิการน่าสงสารยิ่ง บรรดาชาวบ้านที่รู้ข่าวนี้ รวมถึงเหล่าตระกูลน้อยใหญ่ในเมืองต่างพากันสรรหาข้าวของ บ้างก็นำหยูกยาสมุนไพรเลอค่าต่างๆ ที่คิดว่าน่าจะสามารถใช้รักษาโรคร้ายของคุณหนูจ้าวให้หายดีดังเดิมได้มามอบให้แก่คนในจวนไม่เว้นแต่ละวันจำได้ว่าพอฮูหยินจ้าวรู้เรื่องนี้ และสืบจนทราบว่าเป็นฝีมือของใคร นางถึงกับลงมือซ้อมสามีตัวดีเสียจนใบหน้าบวมฉึ่ง แถมท้ายด้วยคำสั่งนอนหน้าเรือนไปอีกเจ็ดวัน“ฮึ่ย มันน่าฆ่าให้ตายนัก สามีพรรค์นี้” ฮูหยินจวนไร้พ่ายสบถ ก่อนจะสอดส่ายสายตามองหาบุตรสาว เมื่อไม่เห็นว่าอีกฝ่ายอยู่ในบริเวณนั้นงเอ่ยถามพ่อบ้าน “จางฟง คุณหนูเล่า” พ่อบ้านยามนี

ยามเช้าตรู่... ของวันหยุดอันแสนสบาย ณ จวนไร้พ่ายทว่ายามนี้เจ้าของจวนกลับยืนหน้าบึ้งอยู่หน้าเรือนตนเอง ที่สำคัญ... รอบกายยังเต็มไปด้วยกลิ่นอายความหงุดหงิด จนบ่าวไพร่ในเรือนต่างพากันหลีกหนีไม่กล้าสู้หน้า ใบหน้าคมสมชายที่แม้จะล่วงเลยมาจนถึงวัยใกล้หลักเลขสามแล้วแต่ยังคงดูดีจนน่าอิจฉาทั้งที่วันนี้เป็นวันหยุดที่ไม่จำเป็นต้องเข้าเฝ้า ซึ่งปกติแล้วเจ้าตัวมักเรียกร้องขอมาโดยตลอด แต่ตอนนี้กลับไม่มีเค้าความยินดีให้เห็นสักนิดเพราะเหตุใดน่ะหรือก็เพราะว่าวันนี้ฮูหยินจ้าวผู้เป็นภรรยาจะพาบุตรสาวสุดรักสุดสวาทขาดใจของเขาเข้าวังไปเยี่ยมฮ่องเต้พี่ชายบุญธรรมของนางน่ะสิ“ฮึ่ม! ทั้งๆ ที่เป็นวันหยุด ที่ข้าควรจะได้อยู่กับฮวาเอ๋อร์ของข้าแท้ๆ ทำไมต้องพาไปหาเจ้าฮ่องเต้บ้านั่นด้วย” เสียงบ่นแฝงแววหงุดหงิดดังขึ้นเบาๆ ด้วยเขานั้นมิกล้าเอ่ยดังไป เพราะเกรงว่าหากยอดศรีภรรยาได้ยินขึ้นมา เขาอาจจะได้ลงไปนอนวัดความสกปรกของพื้นอีกเป็นแน่จางฟงที่ยืนตรวจตราความเรียบร้อยของรถม้าหันกลับมาตอบผู้เป็นนายด้วยน้ำเสียงสุภาพ เมื่อเห็นอีกฝ่ายบ่นงึมงำคล้ายต้องการหาคำตอบ“ก็เพราะว่า... ฮูหยินต้องการให้คุณหนูได้พบพระพักตร์ฮ่องเต้อย่า