บิดาผู้เฝ้ารอ

“โอ๊ย! ปวดเหลือเกิน ทำไมถึงได้ปวดเยี่ยงนี้กันนะ”

เสียงกรีดร้องของสตรีดังลั่นสะท้านไปทั่วทั้งจวนไร้พ่าย จวบจนบริเวณบ้านเรือนที่อยู่เคียงข้างต่างก็ได้ยินกันชัดเจน เป็นที่ทราบโดยทั่วกันว่าฮูหยินของท่านแม่ทัพจ้าวแห่งจวนไร้พ่ายเจ็บท้องคลอดบุตรมาเป็นเวลาสามวันแล้ว ทว่าทารกน้อยยังไม่คลอดออกมา บรรดาหมอตำแยที่มีอยู่เกือบทั่วทั้งแคว้นล้วนถูกท่านแม่ทัพลากตามตัวมาจนหมดสิ้น แต่ก็ไม่มีใครหาสาเหตุได้ว่าเป็นเพราะอะไร เวลาล่วงเลยจนถึงป่านนี้ ทายาทสกุลจ้าวก็ยังไม่ยอมออกมาดูโลกเสียที

ภายในห้องนอนของแม่ทัพมีสตรีผู้มีใบหน้างดงามเป็นหนึ่งแม้ว่าในเวลานี้จะอยู่ในสภาพเหงื่อท่วมกายก็ตาม นางนอนร้องครวญครางอย่างทรมานเจียนจะขาดใจ บรรดาหมอตำแยทั้งหลายต่างมีสีหน้าเคร่งเครียดไปตามๆ กัน ด้วยจนปัญญาที่จะทำสิ่งใด เพราะทารกน้อยในครรภ์นั้นมิยอมกลับหัวเสียที

เกรงเหลือเกินว่าหากมีเหตุอันใดเกิดขึ้นกับฮูหยินจ้าวกับบุตรในครรภ์ พวกตนคงไม่แคล้วต้องมีอันเป็นไปด้วยเป็นแน่

ด้านนอกของอีกฟากมีชายหนุ่มรูปร่างสูงสง่า ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้ม ดวงตาสีดำสนิทของเขามีแววร้อนอกร้อนใจฉายชัด ยามนี้เจ้าตัวกำลังเดินวนไปเวียนมาไม่ยอมหยุด

“ทำอย่างไรดีนะ จะทำอย่างไรดี”

เวลานี้เขานึกห่วงภรรยาสาวที่อยู่ในห้องยิ่งนัก ยิ่งยามใดที่หูได้ยินเสียงนางกรีดร้อง ใบหน้าหล่อเหลาก็พลอยบิดเบี้ยวไปด้วย

ใช่แล้ว...

เขาคือ ‘จ้าวหมิงหลง’ แม่ทัพไร้พ่ายผู้ชนะศึกประกาศศักดามาทั่วทุกแคว้นแดนเหนือใต้นั่นเอง ทว่ายามนี้ชื่อเสียงเหล่านั้นกลับไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย ใบหน้าหล่อเหลามีแต่ความกังวลฉายชัด ยิ่งยามได้ยินเสียงภรรยาร้องเอ่ยถึงเขา ใบหน้าของท่านแม่ทัพหนุ่มก็ยิ่งหดเล็กลงไปทุกขณะ

“หมิงหลง เจ้าคนชั่วช้า ข้าต้องทรมานเช่นนี้เพราะเจ้าคนเดียว ไม่ยุติธรรมเลยสักนิด ทั้งที่เจ้าเป็นคนทำแท้ๆ นับแต่นี้ต่อไปเจ้าอย่าได้คิดหวังจะเข้าห้องข้าอีกเลย”

เสียงหวานแผดร้องโวยวายดังลั่นจวน ทว่าประโยคที่เอ่ยออกมานั้นทำเอาคนเป็นหมอตำแย ตลอดจนบรรดาบ่าวไพร่ในเรือนต้องก้มหน้ากลั้นหัวเราะกันแทบตาย ทว่ากลับมีผลต่อคนที่ยืนฟังอยู่ด้านหน้าประตูอย่างยิ่ง เมื่อเขาได้ฟังแล้วถึงกับคอตกไปในทันทีเลยทีเดียว

“จางฟง เจ้าลองฟังคำที่เซียนเอ๋อร์พูดสิ นางห้ามข้าเข้าห้องนางด้วย จะทำอย่างไรดีเล่าแบบนี้”

เขาหันไปฟ้องพ่อบ้านคนสนิทที่ตอนนี้นั่งพิงเสาหลับตา ด้วยว่ามองตามผู้เป็นนายเดินไปเดินมาจนตาลายต้องมานั่งพักหลังจากโก่งคออาเจียนนั่นเอง

“นายท่านขอรับ ฮูหยินเพียงแค่รู้สึกเจ็บปวดมากก็เลยต้องหาทางระบายออกเท่านั้นเอง ท่านอย่าได้วิตกกังวลไปเลยขอรับ”

ว่าแล้วจางฟงก็มีอันต้องหันไปโก่งคออีกรอบ เพราะแค่ช่วงเวลาที่พูดคุยกัน นายท่านของเขานั้นเดินไปเดินกลับนับได้แปดรอบ!

“ก็ข้าเป็นห่วงนางนี่นา” จ้าวหมิงหลงบ่นเสียงอ่อยๆ กับบ่าวคนสนิทด้วยท่าทางหงุดหงิดใจ

‘โธ่ เซียนเอ๋อร์ยอดรัก ข้าหาได้มีความคิดที่จะเอาเปรียบเจ้าไม่ แต่จะให้ทำอย่างไรได้เล่า ก็สวรรค์ไม่ยินยอมให้ข้าตั้งท้องนี่นา’

ยิ่งคิดชายหนุ่มก็ยิ่งหงุดหงิด ทำไมนะ ทำไมกัน เพราะเหตุใดบุรุษถึงตั้งท้องไม่ได้ เพราะอะไรโลกนี้ถึงมีแค่สตรีเท่านั้นที่อุ้มท้องคลอดเด็กได้

“มันไม่ยุติธรรมเลยสักนิด เพราะเหตุใดบุรุษถึงตั้งท้องไม่ได้ ทำไมถึงไม่เท่าเทียมกัน ข้าต้องการความเท่าเทียม สวรรค์! ทำไมท่านถึงไม่ให้ข้าท้องเล่า”

น้ำเสียงเกรี้ยวกราดและแฝงไปด้วยพลังปราณเอ่ยดังลั่น ทำเอาจางฟงที่ทำท่าจะลุกมีอันต้องทรุดลงไปนั่งบนพื้นอีกครั้งหนึ่ง

สวรรค์!

ท่านแม่ทัพไร้พ่ายผู้เป็นมัชจุราชแห่งแคว้นต้าเฉินที่แคว้นอื่นต่างหวั่นกลัวและหวาดเกรงนั้น มีความต้องการจะตั้งท้องคลอดบุตรเอง!

คาดว่าหากบุรุษอื่นได้ล่วงรู้ความคิดนี้คงพร้อมใจกันเอาศีรษะโขกต้นไม้ตายไปตามๆ กันแน่ เนื่องจากแม่ทัพจ้าวผู้เป็นวีรบุรุษของแคว้นต้าเฉินมีความต้องการที่จะตั้งท้องแทนฮูหยิน เพียงเพราะว่ากลัวฮูหยินของตนจะไม่ยอมให้เข้าห้อง

จ้าวหมิงหลงยังคงเดินไปเดินมาไม่หยุด ปากก็ร้องก่นด่าตนเองไปด้วยความคับข้องใจ ที่ไม่สามารถตั้งครรภ์แทนฮูหยินสุดที่รักได้ โดยไม่ทันได้มองเห็นสายตาของพ่อบ้านคนสนิทที่ทอดมองมายังเขาอย่างท้อแท้ ด้วยอับจนปัญญาจะหาคำพูดใดๆ มากล่าวกับผู้เป็นนายได้อีก

‘เอาที่ท่านสบายใจเลยขอรับ... นายท่าน’