Lahat ng Kabanata ng เหมยฮวาฤดูหนาว: Kabanata 11 - Kabanata 20

ในตำหนักส่วนพระองค์ของโอรสสวรรค์เฟยเซียนกับอวี้หลางนั่งคุยถึงสารทุกข์สุกดิบของอีกฝ่ายอย่างออกรสชาติ โดยมีเสียงท่านแม่ทัพขัดขวางขึ้นเป็นระยะจ้าวเหมยฮวาลอบหาวด้วยความเบื่อหน่าย เพราะเป็นเพียงเด็กจึงไม่อาจร่วมวงสนทนา นางจึงทำได้แค่นั่งฟังเงียบๆ ไม่ช้าความอดทนก็หมดลง ร่างเล็กเริ่มขยับกายลุกส่งเสียงใสถาม“เสด็จลุง ท่านแม่ ขอฮวาเอ๋อร์ออกไปเล่นข้างนอกได้ไหมเจ้าคะ” ฮูหยินจ้าวฟังคำบุตรีแล้วจึงหันไปมองหน้าผู้เป็นพี่ชายเพื่อขอความเห็น อวี้หลางขยับพระพักตร์ให้เป็นเชิงอนุญาต พระองค์ทรงเข้าใจดี ว่าเด็กวัยนี้คงจะเบื่อยิ่งนัก หากต้องมานั่งทนฟังผู้ใหญ่คุยกันเป็นเวลานานๆ“ฮวาเอ๋อร์ ไปกับพ่อดีกว่าลูก เดี๋ยวพ่อไปเล่นขายของกับเจ้าเอง” หมิงหลงรีบเอ่ยบอกบุตรสาว ร่างสูงพลางกุลีกุจอลุกทันทีหลิวกงกงที่ยืนถวายการรับใช้มีอันต้องเงยหน้าสะดุ้ง ในหัวจินตนาการภาพแม่ทัพไร้พ่ายผู้มีใบหน้าถมึงทึงกำลังเล่นขายของด้วยการตักดินหั่นใบไม้มาสมมุติเป็นอาหาร ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นภาพท่านแม่ทัพกำลังเล่นวิ่งไล่จับกับบุตรีด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส‘อา... สวรรค์ ต้าเฉินกำลังจะเกิดอาเพศใช่หรือไม่’ อวี้หลางรีบเอ่ยขัด “หมิงหลง เจ้าใ

ในท้องพระโรงที่ว่าราชการของฮ่องเต้ ยามนี้เต็มไปด้วยความวุ่นวายสับสนอลหม่าน ทว่าทุกคนก็หาได้มีผู้ใดกล้าส่งเสียงใดๆ ไม่ ต่างพากันยืนก้มหน้าตัวลีบกันทั่วทุกคน เมื่อมองเห็นสายพระเนตรดุดันที่จ้องมองลงมาราวกับว่าพร้อมจะออกคำสั่งประหารทุกคนจ้าวเฟยเซียนยืนอยู่ด้านขวาของพระหัตถ์ฮ่องเต้ ดวงตานางเปล่งประกายกร้าวแกร่ง ยิ่งเสียงหมอหลวงวัยชราเอ่ยถึงอาการบุตรสาวว่าบาดเจ็บตรงไหนบ้าง ดวงหน้างามยิ่งเผยรังสีอำมหิตมากขึ้นทุกที“กราบทูลฝ่าบาท คุณหนูท่านแม่ทัพมีแผลเลือดออกที่ฝ่ามือทั้งสองข้าง ลักษณะคล้ายถูกหินครูดพ่ะย่ะค่ะ ส่วนที่เข่ามีรอยแตกคล้ายกับถูกกระแทกแรงๆ และก็ยังมีรอยเหมือนถูกลากจนผิวหนังถลอกถึงเนื้อด้านใน ที่ขามีรอยช้ำเหมือนถูกทุบด้วยของแข็ง ที่สำคัญ ไหล่ทั้งสองข้างของนางนั้นกระดูกข้อต่อหลุด แต่กระหม่อมได้ทำการรักษาต่อให้เรียบร้อยแล้ว ส่วนบาดแผลภายนอกคงต้องอาศัยเวลาทายาจนหายดีพ่ะย่ะค่ะ” จ้าวหมิงหลงอุ้มบุตรสาวไว้ในวงแขน ใบหน้าคมเข้มยามนี้มีริ้วรอยความโกรธ แม่ทัพไร้พ่ายตวัดสายตาไปที่ร่างอรชรของว่านเสียนเฟย พยายามสะกดกลั้นใจตนไว้ไม่ให้เข้าไปสังหารอีกฝ่ายให้ดับดิ้นเสียเดี๋ยวนั้นเลย‘อวี้หลาง หากเจ้

เช้าของวันใหม่...จ้าวเหมยฮวาบิดกายลุกขึ้นนั่งอย่างเกียจคร้าน ริมฝีปากเล็กๆ ส่งเสียงหาวหวอด ดวงตาคู่ดำเป็นประกายมองไปรอบด้านอย่างไม่ชินตา เด็กหญิงนั่งทบทวนความคิดอยู่ชั่วครู่ เสียงหวานใสก็เอ่ยถามขึ้น เมื่อนางกำนัลสาวหันมาเห็นว่าคนบนเตียงตื่นแล้ว พลางกุลีกุจอเดินมาหา“คุณหนูตื่นแล้วหรือเจ้าคะ จะล้างหน้าเลยไหมเจ้าคะ” จิงหยูก้าวมาถามร่างเล็ก ใบหน้าน่ารักของนางกำนัลสาวยามนี้เต็มไปด้วยความสดใส จนจ้าวเหมยฮวาอดยิ้มตอบกลับไปไม่ได้ ร่างบางเดินกลับออกไปไม่นานเกินรอก็กลับมาพร้อมอ่างน้ำอุ่นที่มีควันลอยกรุ่นและผ้าผืนหนึ่งมือบางบิดผ้าไล่น้ำอย่างชำนาญ แล้วปราดเข้ามาเช็ดใบหน้าให้เด็กหญิง จ้าวเหมยฮวารีบยกมือห้ามอีกฝ่ายไว้ ก่อนจะรับผ้านั้นมาเช็ดเสียเอง แต่ไหนแต่ไรมาที่จวนนางนิยมทำเรื่องส่วนตัวด้วยตนเองกันทั้งนั้น เพราะบิดาเป็นทหาร จึงมีนิสัยชอบทำอะไรด้วยตัวเองอยู่แล้ว ส่วนมารดาก็มิชอบให้ใครมาปรนนิบัติ จ้าวเหมยฮวาจึงโตมาแบบซึมซับนิสัยของทั้งคู่จิงหยูลอบมองใบหน้าน่ารักของเด็กน้อยตรงหน้า ในใจนึกชื่นชมยิ่งนัก นางไม่เคยนึกมาก่อนเลยว่า ลูกสาวแม่ทัพที่ผู้คนต่างก็เล่าลือกันว่าอัปลักษณ์ แท้จริงแล้วจะมีใบหน้า

‘องค์ชายสามผู้นี้ช่างเป็นคนพอเพียงนัก อยากกินปลาก็หาจับเอง เสด็จลุงทรงเลี้ยงลูกได้ติดดินจริงๆ’ จ้าวเหมยฮวาคิดสรุปกับตนเองก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้อวี้เจี้ยนผู้เป็นองค์ชายว่ายน้ำดำผุดดำว่ายหาปลาคนเดียวต่อไปตามอัธยาศัยจ้าวเหมยฮวาเดินจากมาแบบงงๆ อยู่พักใหญ่ ก่อนจะได้สตินึกขึ้นได้ว่า...‘อา... จริงด้วย ลืมไปเลย ข้าไม่ได้รอจิงหยู’ ใช่แล้วนางเดินจากมาโดยไม่ได้รอจิงหยู และที่สำคัญตอนนี้นางหลงทางเป็นที่แน่นอนแล้ว เด็กหญิงหันไปมองหาทางเก่าที่เดินจากมา ก็พบว่าเส้นทางทุกด้านดันเหมือนกันไปหมดเลย‘ลองไปข้างหน้าดูก่อนละกัน’ บอกตัวเองในใจ ก่อนจะมุ่งหน้าเดินลัดเลาะไปตามแนวรั้วต้นไม้ที่ถูกจัดแต่งอย่างงดงามมองแล้วให้เพลินตายิ่ง ร่างเล็กยังคงเดินชมนกชมไม้อย่างสบายใจ หากใครได้พบเห็นคงมองดูคล้ายกำลังเดินเล่นเสียมากกว่า ก็นะ นางยามนี้ก็ยังเป็นเพียงแค่เด็กน้อยคนหนึ่ง จะหลงทางบ้างก็คงจะไม่แปลกอันใดคิดเองเออเองอย่างครึ้มอกครึ้มใจ หูพลันแว่วได้ยินเสียงดังแหวกอากาศ ฟังเหมือนมีคนกำลังฝึกยุทธ์ลอยมาจากทางด้านหน้า ร่างเล็กเดินเลาะแนวไม้เพื่อตามหาเสียงดังกล่าว จนมาถึงลานสนามหญ้าเล็กๆ ไม่กว้างนัก ดวงตาคู่ดำเป็นประ

คุณหนูจ้าวหายตัวไปไม่ทันถึงครึ่งวันท่านแม่ทัพถึงขนาดนำกองกำลังในสังกัดเข้าค้นวังหลวง‘อา... คุณหนูจ้าวผู้นี้ นางช่างเป็นตัวเรียกความวุ่นวายจริงๆ’นั่นเป็นสิ่งแรกที่ทุกคนคิด หลังจากที่ถูกท่านแม่ทัพบังคับให้ช่วยกันตามหาบุตรสาวสุดรัก ทว่าก็ได้แค่คิดอยู่ในใจ เพราะความจริงไม่มีผู้ใดกล้าเอ่ยแย้งแน่นอนวันนี้ครอบครัวท่านแม่ทัพตัดสินใจออกจากวังกลับสู่จวนตนเอง เพราะทิ้งจวนให้เหล่าคนรับใช้ดูแลกันเอง นานไปก็อดเป็นห่วงไม่ได้เมื่อฮูหยินจ้าวสามารถขยับตัวเดินเหินได้แล้ว ทุกคนจึงตกลงใจกันว่าจะกลับสกุลจ้าว โดยทิ้งให้อวี้หลางฮ่องเต้ที่มีพระพักตร์บูดบึ้งไว้เบื้องหลัง เพราะไม่สามารถเหนี่ยวรั้งให้น้องสาวกับหลานสาวพักอยู่ในวังหลวงต่อไปได้อีก“หลิวกงกง เราคิดอะไรออกแล้ว” ฮ่องเต้รับสั่งกับขันทีคนสนิทสุรเสียงยินดี ก่อนจะสะดุ้งพระวรกายด้วยความเจ็บที่ก้นเมื่อขยับองค์อา... น้องสาวที่ถูกแทงนั้น ขณะนี้สามารถเดินเหินเป็นปกติได้แล้ว แต่พระองค์ที่ถูกกระบองแม่ทัพผู้เป็นน้องเขยฟาดก้นนี่สิ ยามนี้แม้แต่จะลุกหรือนั่งก็ยังไม่อาจทำได้เลย“คิดอะไรออกหรือพ่ะย่ะค่ะ” หลิวกงกงเงยหน้าขึ้นจากก้นผู้เป็นนายพร้อมกับเอ่ยถามอวี้หลาง